— wiem. Na pewno to trochę potrwa, ale... Będzie tego warte. — odpowiedział mu ze słabym uśmiechem na pysku. Mógł być cierpliwy. Mógł czekać całą wieczność. Gdzieś na końcu w końcu mogli być razem. To było najważniejsze. Tylko to liczyło się dla Węża. Czas był w tym wypadku nieistotny. Najważniejsze było dla niego ich ponowne i spokój, którego mogliby wtedy w końcu doświadczyć. Razem.
— przyjdę. — odpowiedział od razu na jego pytanie. Nie wiedział czy mógł mu to zagwarantować, ale chciał by to on mógł po niego przyjść. Nie ktoś inny. Byli blisko. Bardzo. Uważał się za odpowiedniego do tego, zwłaszcza, że Lód sam tego chciał. — przyjdę i cię stąd zabiorę. Obiecuję.

Słuchałem tego, co mówił Wąż. Przyjdzie po mnie, kiedy będzie trzeba. Poczułem ciepły dreszcz, który przebiegł po moim ciele. Skinąłem w ciszy głową, po czym zbliżyłem się do czarnego kocura, aby przycisnąć pysk do polika czarnego wojownika. Westchnąłem cicho, chcąc się przez chwilę napawać tym, że byłem obok Węża. Czułem jego futro, zapach, wszystko, za czym tęskniłem. Zmarszczyłem brwi, czując, jak zimny wiatr gładzi mój grzbiet. To chyba miał być... koniec spotkania. Ale ja nie chciałem. Jeszcze nie teraz, chciałem najlepiej tutaj po prostu pozostać, wraz z Wężem.
Zimny wiatr był coraz mocniejszy, a po moim ciele przeszedł zimny, nieprzyjemny dreszcz. Odsunąłem się, aby spojrzeć na pysk wojownika.
— Będę oczekiwać naszego ponownego spotkania — powiedziałem, smutnym głosem, ale na pewno żywszym niż wcześniej. Posłałem słaby uśmiech w stronę żółtookiego, aby w końcu się do niego zbliżyć i przejechać językiem po poliku Wężowej Łuski. — Dotrzymaj swojej obietnicy, proszę — dodałem, jednak Wąż zaczął sprzed moich łap znikać... a może to ja znikałem? Nie wiedziałem, jednak na pewno się rozdzieliliśmy. Gwiezdni pozwolili nam się spotkać, ale to było tyle.

Obudziłem się. Spodziewałem się oślepiającego blasku słońca, jednak przywitał mnie mocno święcący księżyc, który już się chował za górami, ustępując miejscu słońcu, śpiewu ptaków i porannej mgle. Ciężko wstałem, podnosząc się do siadu. Powoli i mozolnie zacząłem czyścić swój ogon, swoje futro. Siebie. Spotkanie z Wężem dało mi... jakiejś siły. Przynajmniej na tyle, abym mógł znowu rozmawiać z innymi kotami, niż Owcza Łapa.

[zt]

Od nawiedzenia Wężowej Łuski coraz częściej tutaj przybywałem. Może podświadomie miałem nadzieję, że Gwiezdny wojownik znowu mnie odwiedzi, bez większego celu. A może po prostu czułem ponowne przywiązanie do tego miejsca, jakoby to faktycznie było znowu moje legowisko. Westchnąłem.
Udałem się do stosu zwierzynę po posiłek dla siebie. Potrzebowałem chwili oddechu, świeżego powietrza. Na pewno pomógł w tym śnieg, biały, rażący w oczy. Mimo wszystko widok śniegu przyniósł mi do łba pewną melancholię związaną z jedną z naszych zaginionych wojowniczek, Rwącym Strumieniem. Czasami się zastanawiałem, czy moja przyjaciółka gdzieś zawędrowała hen daleko, zgubiła drogę do domu?
Wziąłem drozda, po czym wróciłem, aby z impetem zasiąść obok Korzennej Nory. Chwila powietrza, które nie było wypełnione zapachem ziół i choroby było na pewno dobrym pomysłem. Młodszy w końcu nie byłem.

[żar]

Żar rozdzielił patrole, zadbał o wszystkie organizacyjne sprawy... I mu się nudziło. Do rozpoczęcia treningu jeszcze trochę, z Tęczą szło bardzo dobrze, Ważka również się przykładała, Kozioł powoli toczył się do celu... A Babka był chorowity, przez co nie bardzo miał kiedy trenować. Rudy wziął wiewiórkę w pysk, zajmując myśli treningami i innymi obowiązkami, jakie miał na swoich barkach, a gdy przechodził obok Korzennej Nory, gdzie zobaczył Loda! Uśmiechnął się do niego, podnosząc kąciki ust i unosząc ogon do góry, podchodząc do medyka.
- Lfód! Czfefć! - przywitał się z kocurem, przystając obok i puszczając na razie zwierzynę pod łapy, by móc wyraźniej mówić.
- Jak tam? Chwila przerwy od siedzenia w swojej jaskini? - zapytał, chichocząc cicho pod nosem, uśmiechając się szerzej. To był oczywiście żart. Bo Lód wychodził z nory. Czasem. Jak mu się zioła kończyły czy coś.
- Mogę się dosiąść?

Już miałem się schylać po część ptaka przede mną, gdy usłyszałem głos Rozżarzonego Kroku. Wyprostowałem się, skinąłem łbem Żarowi w przywitaniu. Oh, zmierzał w moją stronę... no dobrze. Na pytanie zastępcy z mojego gardła wyszedł tylko zakłopotany śmiech.
— Jakoś leci. I tak. Czasami przydałoby się złapać zapach świeżego powietrza, prawda? — mruknąłem w odpowiedzi, patrząc na rudego kocura. Trzepnąłem uchem, a na pytanie Żara skinąłem tylko łbem. Jeśli tylko zastępca chciał przysiąść się obok szarego truchła, jakim byłem ja, to czemu nie. Może umilę mu jakoś czas rozmową, czy czymś podobne. Nie odzywałem się jednak. Nie wiedziałem dokładnie o czym. Pochyliłem się nad drozdem, aby odgryźć kawałek ptaka i zacząć przeżuwać z delikatnie przymrużonymi ślepiami. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę.
— Oh. Jak idzie trening Ważkowej Łapy?

Był przyjemny spokój. Zdecydowałem się wypełznąć z Korzennej Nory na duszne powietrze, które obecnie wypełniało cały las. Chociaż tyle, że nasz obóz był schowany pod drzewami, to jakikolwiek cień tutaj był. Wziąłem zwierzynę do pyszczka, po czym skierowałem się w swoje ulubione miejsce do siedzenia. Legowisko moje miało dużo plusów. Było niedaleko Korzennej Nory, także słyszałem wszystko, jeśli chory by mnie wołał, niedaleko wody, co dawało przyjemnie odświeżenie i też trochę z boku obozu, ale tak, że widziałem wszystko. Usiadłem, wcześniej porwanego drozda rzuciłem przed siebie i zacząłem się delektować delikatnym mięsem ptaka.

[sosna]

Nie spodziewał się, że po wielu księżycach w zdrowiu i jego dopadła choroba! I to jak paskudna. Rozwijała się bardzo szybko i w obawie o swoje zdrowie, jak i innych, posłusznie ruszył do lecznicy, stając na wejściu i rozglądając się za medyczką. Już od pierwszych chwil widać było, że coś jest nie tak. Z nosa ciekła mu biała wydzielina, którą zaciągał, a samo stanie wyglądało, jakby wysysalo z niego coraz więcej życia. ,
- Owcze Runo, jesteś tutaj? Czuje się... Po prostu okropnie. Cieknie mi coś z nosa, bolą mnie mięśnie i jestem strasznie zmęczony...boli mnie też gardło i często kaszle. Nie wspominając o bólu glowy, tragedia! Miałabyś coś na to?

Oczywiście, że była tutaj i co więcej, po chwili pojawiła się przed oczami rudego przywódcy. Podeszła do niego i wysłuchała opisu objawów, nie musząc nawet dopytywać się o kolor wydzieliny z nosa, gdyż po chwili między jednym zaciągnięciem jej a drugim, dojrzała, że była biała. No tak, istna plaga, wysyp białego kaszlu. Było to dosyć...niepokojące i zdecydowanie nie podobało się to Owieczce, bowiem... Rozżarzona Gwiazda był trzecim przypadkiem w stosunkowo krótkim czasie.
Zaprowadziła go do legowiska chorych, samemu zaś podeszła do składziku skąd wzięła dwa liście mniszku i dodatkowo na ból głowy liść zimoziołu. Następnie powróciła do lidera podstawiając mu medykamenty pod nos. Poczekała oczywiście aż zje i jeżeli nie miał żadnych pytań ani nic mu więcej nie było potrzeba, zostawiał go, dając mu możliwość odpoczynku i nabrania sił.

Kociakowi już od długiego czasu dokuczały objawy choroby. Tym razem nie było lepiej! Wszystko to męczyło go już dłuugi czas! Dlatego też, w końcu wybrał się do Owczego Runa, medyczki klanu Gromu. Kocię zatrzymało się przy krzewie, przy Korzennej Norze. Widział, że kotka jest niedaleko!
-Owcze Runoo! Gdzie jesteś? Możesz mi pomóc?- Może i nieco bezsilnie nawoływał koteczkę, chcąc by jak najszybciej mu pomogła. Cały czas bolał go brzuch, w dodatku chciało mu się wymiotować, a do tego jeszcze gorączka, przez którą niemalże nie mógł spać! Musiała mu pomóc, po prostu musiała!

I...tym razem również okazało się, że jej kolejnym pacjentem było kocie Żółwiej Skorupki. Coś nie podobało jej się, że ostatnio tyle kociaków łapało różne choroby. Może...powinna to zgłosić Rozżarzonej Gwieździe? Może przydałoby się umocnienie od środka Gęstego Buszu, dzięki któremu zrobiłoby się cieplej, a kociaki by tyle nie chorowały. Najpierw Zamieć, której stan nadal się nie poprawił, ani nie pogorszył, potem Szpak i jeszcze dodatkowo Płomień, a teraz jeszcze jeden...
— Tutaj. — odpowiedziała najpierw, wyłaniając się w całej okazałości dwukolorowemu. — Co ci dolega? — zapytała cicho, obserwując chorego.

Gdy tylko usłyszał głos szylkretowej medyczki, łapki zaniosły go wprost przed jej oblicze. Koteczka mogła zobaczyć, jak ten przeskakuje z łapy na łapę. Wcale nie z ekscytacji, a z odczuwanego dziwnego uczucia.
-Owcze Runo! Jak dobrze że jesteś..- Zaczął, gdy usiadł nieporadnie na ziemi przed medyczką.
-Boli mnie cały czas brzuch! W dodatku czuje, jakbym miał zwrócić posiłki.. też nie jadłem z tą obawą. Jeszcze nie mogę spać! Cały czas mi gorąco.. to jakieś utrapienie, a nie chce nie przespać kolejnej nocy.. - Kociak zaczął mówić. Cóż, prawda prawdą, kociak nienawidził, gdy ktoś lub coś nie pozwalało mu sukcesywnie zasnąć, a objawy choroby zdecydowanie się do tego zaliczały. Kocurek spojrzał powolnie wybarwiającymi się oczyma w stronę medyczki, nieco błagalnym spojrzeniem. Od zawsze byli chorowici, to fakt, ale czemu mu się to trafiło? No czemu!

Obserwując dziwne ruchy syna Oszronionego Kolca, Owcze Runo uniosła ledwo zauważalnie jedną z kocich brwi i przysiadła dosłownie na kilka uderzeń serca. Z opisu objawów czarno-białego wynikało, że musiał się struć, czyli właściwie...nic nowego. Pewnie zjadł jakąś nie najświeższą zwierzynę i skutki tego pojawiły się jeszcze wieczorem poprzedniego dnia. Przytaknęła mu głową i zaprowadziła do legowiska chorych natomiast sama podeszła do składziku, z którego wzięła liść mniszka, a następnie podstawiła go pod nos Szczurka i poczekała aż ten go zje. Zostawiła go samego chwilę później, jeżeli nie pojawiły się żadne pytania z jego strony.

Słaba była ta moja odporność, gdyż znów zmogła mnie choroba. Tym razem objawiała się poprzez drapanie w suchym i piekącym gardle oraz chrypką, która utrudniała mi mówienie. Od razu, jak tylko zaniepokoiły mnie te objawy, udałem się z wizytą do Owczego Runa, aby znów skorzystać z jej usług i rozległej medycznej wiedzy. Po dojściu na miejsce, zajrzałem przez wejście do jej legowiska i rozglądając się po jego wnętrzu, nawoływałem kotkę tymi oto słowami:
- Owcze...Runo...jesteś...tu? - a przynajmniej próbowałem ją nawoływać, gdyż po każdym słowie musiałem odkaszlnąć, aby rozruszać bolące struny głosowe.

// @Owcze Runo

Nie minęła nawet chwila, a moim oczom ukazała się klanowa medyczka w całej swej okazałości. Trochę głupio mi się zrobiło, że znów zawracam jej głowę swoimi problemami. Ale jeśli chciałem być zdrowy, musiałem poprosić ją o pomoc w pozbyciu się swoich dolegliwości.
- Gardło... - tyle tylko udało mi się wykrztusić, gdyż znów musiałem sobie odkaszlnąć. Jak miałem jej przekazać, co mi jest, oszczędzając przy tym swój biedny głos? - Pali. - miałem nadzieję, że Owcze Runo zrozumie, co staram się jej przekazać. W swoim przełyku faktycznie czułem, jakby ogień trawił mnie od środka. Niezbyt przyjemne uczucie, którego wolałem się jak najszybciej pozbyć.

Bez zbędnego gadania połknąłem grzecznie ziółka przyniesione mi przez Owcze Runo, pokładając całkowitą wiarę w jej wiedzę i umiejętności medyczne. Ziołolecznictwo było dla mnie czymś obcym, ufałem jednak, że kotka dobrze wie, co robi. I choć rośliny te miały gorzki smak, czasem naprawdę potrafiły uleczyć niejedną chorobę. Z tymi myślami podziękowałem medyczce za pomoc, po czym udałem się za nią na wyznaczone posłanie, wiedząc, że zostanę tam, dopóki nie poczuję się lepiej.

[zt]

Stan Tygrysicy nie poprawil się. Nadal męczyły ją te same objawy. Przynajmniej jedynie nie doskwieralo jej nic nowego, więc przeziębienie stanęło w miejscu, tylko po prostu bardzo mocno się kotki uczepiło i nie dawało się tak łatwo wyleczyć. Gdy uznała, że to zbyt długo już aby nie było widać choć cienia poprawy, postanowiła podać kolejny liść mniszku Tygrysicy. Obawiała się jedynie tego, że kotka nie będzie chciała go tak chętnie zjeść tym bardziej że poprzednim razem zapewniła ją, że jej się poprawi. Weszła do miejsca, w którym znajdowała się kotka i z zaskoczeniem zarejestrowała rozerwane legowisko obok. W pewnym sensie nawet i ją to zasmuciło. Podeszła bliżej.
— Wiem, że jadłaś już jeden liść, ale czasem choroby uczepiają się nas mocniej i zjedzenie jednego listka nie wystarczy, więc proszę... zjedz jeszcze ten. — mruknęła mając nadzieję, że nawet jeżeli niechętnie to w jakiś sposób przekona kotkę do zjedzenia go. — i jeżeli byś chciała to mogę przynieść ci jakieś piórka, żebyś nie musiała rozrywać legowiska...