Spojrzała na Tygrysice unosząc lekko brwi. Rozwalone legowisko mówiło samo za siebie więc było to słabe wytłumaczenie. Mimo tego nie skomentowała tego, podobnie jak groźne słowa o wyjściu z lecznicy, jeżeli kolejna dawka medykamentów kotce nie pomoże. Westchnęła jedynie i delikatnie pokręciła łbem na boki. — W takim razie wrócę za moment. — mruknęła. Przynajmniej szylkretka zjadła liść mniszka, który jej przyniosła, toteż zniknęła na dłuższą chwilę, aby przynieść kotce jakieś piórka i inne rzeczy, którymi mogłaby zabić czas spędzony w lecznicy. Później, jeżeli podopieczna Roztrzaskanej Taflii nie miała więcej próśb ani pytań, to oddaliła się, aby zająć się innymi sprawami.

Tęczowa Chmura od razu się zaniepokoiła, gdy tego ranka zobaczyła stan pyszczka Jeż. Oczywiście, nie zamierzała czekać aż przejdzie. Od razu zabrała córkę do lecznicy, czy mała tego chciała czy nie.
- Owcze Runo, jesteś? - miauknęła po tym jak po wejściu do Korzennej Nory odłożyła niebieskofutre kocię na ziemię przy swoich łapach. - Mamy tu problem z dziąsłami - wyjaśniła od razu.

Nie miała nic do gadania, gdy mama z samego rana zobaczyła stan jej pyszczka. Jako kocie, mimo wszystko starała się do ukrywać jak najbardziej mogła! Tylko jej się to średnio udało. Tęczowa Chmura zaciągnęła ją do medyczki, Owczego Runa. Ta miała jej pomóc.. zwłaszcza, z tego co mówiła jej matula.
Na miauknięcie matki Jeż nie zareagowała. Z zaciekawieniem przyglądała się legowisku medyka.. było tu tak czysto i spokojnie. Oczy jej się rozszerzyły widząc jak pięknie ułożone są zioła, bądź w wyobrażeniu jak te wszystkie kwiaty wyglądałyby ślicznie wplątane w jej futro, czy też Tęczowej Chmury. Może i Jeżyk nie mówiła za dużo, jednak jej ekspresja wciąż była bogata.. kotka szukała wzrokiem owej medyczki. Będzie widziała ją pierwszy raz, pomijając jej narodziny, gdy mogła wyczuć jedynie jej obecność.

Tym razem magiczny próg lecznicy odwiedziła Tęczowa Chmura wraz ze swoim szkrabem. Wołanie matki rozniosło się po ścianach Korzennej Nory, docierając do Owczego Runa pogrążonej przy segregowaniu medykamentów. Medyczka cicho westchnąwszy odłożyła liście krwawnika na odpowiednią półkę i spokojnym krokiem skierowała się do partnerki Rozżarzonej Gwiazdy. To właśnie wtedy przy jej łapach dostrzegła jedną z pociech. Delikatnie uniosła kąciki pyska, chociaż zdawała sobie sprawę, że bez powodu Tęcza nie zjawiła się w lecznicy ze swoim kocięciem. Coś musiało ją zaniepokoić, tylko...co dokładnie? Nie widziała, aby oczy Jeż były załzawione lub by ta kichała, co mogłoby wskazywać na kocięcy kaszel.
— Witaj Tęczo, co cię sprowadza do lecznicy? — zapytała i na kilka uderzeń serca przeniosła wzrok na matkę niebieskofutrej. Nie musiała długo czekać ażeby matka wyjaśniła jej powód swojego przyjścia, wówczas spojrzała na Jeż, którą poprosiła i zachęciła, żeby otwarła pyszczek. Musiała się w końcu przyjrzeć temu "problemowi z dziąsłami". — zauważyłaś Tęczo by krwawiły?

Gdy czekały na pojawienie się medyczki, Tęczowa Chmura posłała Jeż pocieszający uśmiech. Miała nadzieję, że jej córka nie stresuje się wizytą w lecznicy. W końcu był to jej pierwszy raz w takiej sytuacji.
Szybko ożywiła się, gdy pojawiła się Owcze Runo.
- Trochę. Są też zaczerwienione a Jeż skarży się, że bolą - odparła na jej pytanie.

Kozioł nie miewał się ostatnio dobrze. Psychicznie a teraz fizycznie. Ostatnio męczyło go mocne przeziębienie a teraz… dopadło go coś gorszego. Był zmuszony przekazać trening Ognistej Łapy innemu wojownikowi. Nie chciał by młody tak długo czekał ze swoim treningiem. Poza tym sam nie nadawał się póki co do uczenia. Nie czuł tej werwy co kiedyś. Szczerze, to stracił jakąkolwiek werwę. Było mu wszystko jedno i zwyczajnie żył jak robot. Bez uczuć i bez ambicji. Wykonywał polecenia. To było jego życie teraz.
Jednak nie czas teraz na rozwijanie tego jak żył ostatnio point. Wojownik przyszedł do Owczego Runa ponownie w sprawie swojego zdrowia. Przez ostatnie dni czuł nudności. Bolał go brzuch i już kilka razy wyrzucił z siebie posiłek. Głowa mu również pękała i no nie czuł się dobrze.
Ledwo doczołgał się do medyczki. Dodatkowo starał się przez całą drogę nie wyrzucić z siebie kolejnej ilości pokarmu. Chociaż raczej nie miał już co z siebie wypluć.
– Owcze Runo… Chyba posiedzę trochę u Ciebie. – mruknął do kocicy gdy ujrzał jej pysk. – Boli mnie brzuch. Muli mnie i rano wyrzuciłem z siebie całe śniadanie. O głowie już nawet nie wspomnę i dreszczach. – wytłumaczył swoje symptomy i czekał na jej działania.

/owieczka

Kozioł nie był kociakiem który by nie zjadł leku bo mu nie smakował. Był potulny jak Baranek i zrobił wszystko co kazała mu medyczka zjeść i zrobić. Gdy zjadł wszystkie leki, zwyczajnie położył się na legowisku. Liczył, że wkrótce wróci do zdrowia i życia klanowego.
/z.t

Ostatnio zjeżona łapa nie czuła się zbyt dobrze. Początkowo, chciała ignorować objawy. Sądziła, że zmęczenie czy ból głowy mogą być spowodowane przemęczeniem, czy nadmiernym stresem. To jednak było coś więcej, bo gdy tego poranka wszystko ją bolało, gardło zaczęło straszliwie boleć, a z nosa płynęła jej dziwna, biała wydzielina.. niemalże od razu z przerażeniem skierowała się do Owczego Runa.
Kotka tak właśnie znalazła się tutaj. Z łapami z waty, bijącym niespokojnie sercem stanęła na wejściu legowiska medyczki. Owczego Runa. Niemalże od razu ją zawołała.
-Owcze Runo! Jesteś gdzieś tutaj? proszę, potrzebuję cię..- Spanikowana Zjeżona Łapa nie chciała, by stało się z nią to samo co z Tęczową Chmurą. Nie chciała, aby w ogóle choroba doprowadziła do jej śmierci.. w chwili obecnej, była na tym punkcie strasznie przewrażliwiona i martwiła się o siebie, ale i o swoje rodzeństwo.

Nawet nie miała zamiaru protestować na słowa Owczego Runa. Koteczka posłusznie poczekała i po chwili zjadła liść miodunki, który rzekomo miał jej pomóc. Powolnie podeszła w stronę komory chorych, spoglądając jeszcze w stronę medyczki.
-Mam nadzieję, że nie potrwa to zbyt długo..- Mruknęła cicho, gdy przeniosła zbity wzrok przed siebie. Kotka już po chwili zniknęła w komorze chorych, opuszczając Owcze Runo za sobą, która wróciła do drzemki, którą Zjeżona Łapa jej przerwała.


[ZT]

Jeśli Pył kiedykolwiek miałby wybierać miejsce, do którego nie chciałby iść - to było właśnie to. Smród, może brak brudu, ale mnóstwo jakiegoś dziwnego uczucia tu było. Tam ktoś zakasła, tu ktoś kichnie, a zaraz jeszcze ktoś na niego zwymiotuje. Niby nic takiego, niespecjalnie straszne rzeczy, ale Gwiezdni - co kto zrobił tym wszystkim kotom??
- HaaaaloooOOO!! Żyje tu ktoś! - miauknął głośniej, rozglądając się na boki. Pyszczek dawał gdzie się da; chorzy byli chyba tylko dorośli? Nie widział tu nikogo w swoim wieku. Pf, on nawet jak dorośnie nie będzie nigdy w takim stanie. - Czemu tu tak cicho i nijak!!!
Krzyknął raz jeszcze, teraz w szczerym akcie braku zrozumienia. Bo faktycznie, co to za stypa??

[ogień!!]

O, no i proszę - chwila krzyczenia już kogoś zwołała. Ale niestety, chyba też jedną łapą gdzieś poza tym światem. Zastrzygnął uszkami, lustrując rudawego kocura z góry do dołu, żeby stworzyć sobie w głowie krótką ocenę: fajny.
- Czemu coś cię boli? - powiedział, nieco ciszej, podchodząc do... o rety, płakał???! - Czemu ty PŁACZESZ?
Ostatnie, nie głośno, ale mocno zaakcentowane, z nieukrytym przerażeniem i zaskoczeniem. Nie wiedział, czy się przejął, czy szok go ogarnął, czy co. Rozejrzał się na boki, siadł przed nim, podsunął mu bliżej pysku kawałek drugiej jakości mchu.
- Przyszedłem, bo mnie tu nie było, ale chyba w porę skoro jest ci tak źle? Mam pójść po pomoc?

"Nie podchodź" to było niesamowicie ciepłe zaproszenie dla zbliżenia się jeszcze bardziej. Niemal tak głośne i przyjemne dla uszu, jak szum wiatru w ciepłą porę. A przynajmniej, tak właśnie odberał to Pyłek, który nie miał najmniejszego zamiaru się usuwać na bok.
- Ale ty miły jesteś!! Nie brzmisz już przynajmniej jakbyś płakał. Nie ma za co, rudzielcu! - zaśmiał się do samego siebie, ciałkiem padając na bok. Nie było opcji, żeby sobie poszedł. Czemu miałby? - Czemu jesteś taki wściekły? Przecież nic ci nie zrobiłem. Nawet jestem już cichutko! Nie ma się czego bać, nie jestem taki groźny jak wyglądam. No, nie wyglądam też raczej groźnie... jestem po prostu, o, hehe!! Chyba, że się boisz kociąt. W takim razie, moje wyrazy współczucia, możesz mieć mały problem. Mam jeszcze dwójkę rodzeństwa.
Przerażające!! Lepiej, żeby wiedział.

Zastrzygł uszkami, oboma. Mówił mu jak jej? Aha. No, to się jeszcze nie zadziało. I chyba teraz tylko sprawiło, że Pył nie miał tym bardziej ochoty grzecznie dać spokój rudemu, który śmiał nazwać go dziwnym. Nie, dziwną. Phi.
- Przynajmniej mam trochę więcej szacunku, niż chory, stary, i głupi! Ale hej, mamy cokolwiek wspólnego. Mam nadzieję, że ja nigdy nie zachoruję, skoro to sprawia, że koty stają się bezczelne - uśmiechnął się, wzruszając barkami. - Szkoda! Zdawałeś się być spoko. Trudno, pozory kłamią. Tylko skoro ty jesteś bezczelny, jaaa... nie mam zamiaru sobie stąd iść. Bo co mi zrobisz. Zakaszlesz mnie na śmierć? Powiesz mi, że jestem kotką? Ty może też jesteś. Nie twój interes jak sobie o sobie mówię. Gbur!
Dorzucił, może aż zbyt wesoło, pokazując mu język. Właściwie, co mógł mu zrobić? Powiedzieć komuś? On powie, że ten go wyzywał, zamiast poprosić o opuszczenie miejsca. Nie był winny nikomu i niczemu. Raczej. Chyba? Nie ważne.
- Trochę żałośnie, że umiesz tylko krzyczeć ty... no, rudy gburze. Nie wiem jak się nazywasz, ale to brzmi całkiem w punkt! Najpierw płaczesz, potem wyzywasz, masakra z tobą! A na co w ogóle chorujesz? - pociągnął. Aż faktycznie medyk go nie wyrzuci... będzie korzystał.