Leżałem z delikatnie przymrużonymi ślepiami. Woda z Wzburzonej Wody wydawała cichy, monotonny dźwięk, który obijał się o moje uszy. To sprawiało, że powoli zasypiałem, nawet jeśli bym nie chciał. Nie ważne co się działo, myślałem o czymś, czasami o problemach, które mnie de facto nie dotyczyły. Czasami chciałbym wrócić do czasów kocięcych, poobserwować młodego mnie, który nie przejmuje się za wieloma rzeczami. Albo za czasów Traszkowego Języka, gdzie Klan Gromu prosperował jak niejeden Klan. Ale to się zawsze tak mówi, że swój Klan najlepszy, ale to dlatego, że nie wie się, jak jest za granicą. Do czasów, gdzie były cztery Klany, i w tym momencie moje myśli zaczęły dążyć w stronę Klanu Rzeki. Mimo wszystko podniosłem głowę, prawie mając zamknięte oczy. Jak się czuła z tym wszystkim Poranna Zorza? Że udało jej się to zrobić. Jakoś... przeżyć, ogarnąć, zgarnąć byłych rzeczniaków. Westchnąłem cicho, otwierając powoli oczy, aby te przyzwyczaiły się do słońca.
Minęło sześć księżycy od momentu zrzucenia Morela ze stołka terminatora medyka. Podniosłem wzrok, aby zobaczyć hasające kocięta przed kociarnią. Czy to był już moment na nowy nabytek? Zmarszczyłem brwi, wpatrując się w nowy narybek Klanu Gromu. Możliwe.

Cóż... Kiedy tylko Wąż nie pracował, krył się w obozie. Właściwie to... Częściej był poza nim niż faktycznie gdzieś w środku, bo ostatnimi czasy ciągle tylko wychodził i wychodził, najlepiej SAM. Sam nie wiedział dlaczego tak go zaczęło ciągnąć do pracy, pracy i jeszcze raz PRACY, aż do momentu, gdy zataczał się zmęczony do swojego legowiska. Stał się jeszcze większym odludkiem(?) niż zawsze był. Wyjątkowo jednak nie pałętał się Gwiezdni wiedzą gdzie, a zrobił sobie... Przerwę? Chyba. Nigdy nie miał zbyt wielu nastrojów do rozmów, ale gdy zobaczył jak Lód leży gdzieś przy Korzennej Norze, uznał, że... Może warto? Westchnął przeciągle i uśmiechnął się słabo. Podszedł do medyka i usiadł obok.
-o czym myślisz? - zapytał, zamiast standardowego przywitania. Lód wydawał mu się jakiś taki zamyślony. Może miał jakieś problemy w lecznicy albo... Coś takiego?

Myślałem dalej, odwracając głowę od żłobka, aby nie wyglądać przerażająco. Zmarszczyłem brwi, wlepiając ślepia w swoje łapy. Podniosłem jednak uszy w momencie, gdy usłyszałem głos Wężowej Łuski. Odwróciłem wzrok w jego stronę, zaraz delikatnie się uśmiechając do przyjaciela. Odetchnąłem cicho, nadal mrużąc oczy z powodu oślepiającego mnie słońca.
- Medyczne rzeczy. Chyba pora, abym wybrał terminatora, abym mógł tego dobrze wytrenować. Nie jestem już najmłodszy - mruknąłem w odpowiedzi, spoglądając na wojownika. Poprawiłem się pod krzewiną, aby czarny mógł do mnie dołączyć. Zachęciłem go delikatnym skinieniem łba, mając też nadzieję, że złotooki do mnie się przysiądzie. Mogłem siedzieć w ciszy... ale chociaż z kimś.
- Dodatkowo rozważałem sprawę Klanu Rzeki. I tego czy słuszne będą moje działania - dodałem, trochę ciszej i odwracając wzrok od kocura. Dalej milczałem, otwierając powoli szerzej ślepia, które jak ślimak przystosowywały się do światła.

-chyba rozumiem. Sam nie przepadam za trenowaniem młodych kotów, ale w twoim przypadku... Faktycznie, musisz kogoś wytrenować, by mógł cię później zastąpić. - przyznał. Klan potrzebował kogoś, kto w przyszłości zastąpi Loda. On nie przepadał za trenowaniem, zwłaszcza po Kukurydzowej Łapie, chociaż Nasięźrzałowa Łapa nie był taki zły i trochę mu to... Poprawiło zdanie na temat młodych? Tylko odrobinę. Ale to nie on był medykiem, tylko Lód. On nie potrzebował następcy, a medyk już tak.
-no cóż, nie było mnie na zgromadzeniu, ale nieco słyszałem. Myślę... Rób co uważasz za słuszne. Nie mogę postawić się na twoim miejscu, ale... To dobrze, że chcesz im pomóc. Jeśli istnieje szansa na to, by Klan Rzeki znowu mógł istnieć... - powiedział po chwili zastanowienia. Nie mógł się w pełni postawić na miejscu Loda, tylko sobie wyobrażał co mógł czuć... A nawet nie wiedział czy ma rację.

-a ja już jakieś doświadczenie niby mam. Pięciu terminatorów... Z czego trzech zniknęło. Ja to mam pecha. Kukurydzowej Łapy wcale nie żałuję. To JA robiłem łaskę MU, że go zabiorę na trening. Gdyby nie zniknął to pewnie bym go musiał zmuszać by przychodził. Nasięźrzałowa Łapa na szczęście się taki nie okazał, z Sosnowej Łapy też raczej coś będzie... Ale sam już nie wiem. Nie chcę znowu trafić na takiego typa jak Kukurydz, bo w pewnym momencie puszczą mi nerwy. - powiedział szczerze i westchnął przeciągle. Nie chciał się tak męczyć, wolał by to ktoś inny tracił nerwy, bo gdyby to on miał naprostowywać zbuntowanych terminatorów, pewnie w końcu użyłby jakichś niekonwencjonalnych metod i to jeszcze ON by się musiał tłumaczyć. Sam się z równowagi nie wyprowadził, pf.
-najważniejsze byś nie zawiódł samego siebie. - powiedział. To prawda, on też chciał się przydać i nie zawieść klanu, ale... Nie mógł tego przez całe życie stawiać na pierwszym miejscu. Czasami musiał spojrzeć też na swoje dobro.
-to dobre z twojej strony, że chcesz pomóc - powiedział. Domyślał się, że pewnie jego słowa niewiele zmienią, ale i tak chciał jakoś... Pocieszyć Loda.

Słuchałem uważnie tego, co mówił Wężowa Łuska, posyłając mu delikatny, niby to miał być pokrzepiający uśmiech. Przysunąłem się trochę do wojownika, aby też tak mu zapewnić wsparcie, przynajmniej jeśli chodziło o sprawę terminatorów.
- Wiesz, Nasięźrzałowa Łapa raz przyszedł do mnie, jak był kociakiem. To była krótka rozmowa, nie za wiele wnosząca, ale już wtedy mogłem rozpoznać, że ten mały... on już nie jest taki mały, ale wtedy mały kocurek będzie dobrym kotem. To samo w sumie z Sosnową Łapą. On jest... interesujący?... jednak kto wie, może akurat kiedyś dostaniesz terminatora, który będzie tak samo gburowaty jak ty - zażartowałem, drgając delikatnie wibrysami. Patrzyłem się cały czas na pyszczek przyjaciela, aby jeśli nie po głosie, to po wyrazie mojego pyska mógł wyczytać, że no to były tylko żarty. Przymrużyłem oczy na słowa Węża, a ogonem przesunąłem po boku czarnego wojownika. Słuchałem tego co mówił, a gdy skończył delikatnie mu skinął łbem.
- Dziękuję.

-Nasięźrzałowa Łapa faktycznie jest dobrym kotem. A przynajmniej jak się nie obraża, jakby był małym kociakiem - zaśmiał się cicho na wspomnienie tego jak Nasięźrzał... Obraził się? Wąż nie był pewny i chyba nie do końca musiał to rozumieć. -za to Sosnowa Łapa... Oj na pewno jest interesujący. Kiedyś ugryzł mnie w ogon, rozumiesz? A teraz muszę go znosić! Niech no tylko zaczniemy trening walki, a mu się za to odwdzięczę. - znów się zaśmiał, teraz głośniej. To nie tak, że chciał się zemścić (no, może trochę), ale... Ale mógł po prostu tak o, zupełnie bez powodu wykonać taki ruch. -gbur jak ja? No nie wiem. Ty już skończyłeś swój trening dawno, nie wiem czy znajdzie się jakiś równie podobny. - zażartował i wyszczerzył pysk w trochę złośliwym uśmiechu.

Zadrgałem delikatnie wibrysami na słowa Węża, gdy ten wspomniał o obrażalskim Nasięźrzałowej Łapie. A co to się stało, że taki aktywny i pełny życia kociak się obraził na swojego Mistrza? Tak czy siak, pewnie terminator po prostu musiał dorosnąć w swoim czasie do idei tego, że już jest kimś więcej i ma swoje obowiązki, i inne takie. Natomiast na wzmiankę o Sosnowej Łapie podniosłem zainteresowany uszy, wbijając zielony wzrok prosto w przyjaciela. Po momencie jednak zadrgałem znowu rozbawiony wibrysami, a łapę podniosłem, aby przetrzeć nią sobie pysk.
— Jak dobrze, że ja nie muszę się na razie użerać z młodym pokoleniem. Przynajmniej na razie — odparłem wesoło, mrużąc ślepia. Chociaż, nawet jeśli wybiorę sobie jakiegoś terminatora, to ten raczej będzie spokojny, niżeli... żywy i aktywny, jak Sosna czy Nasięźrzał.
Na kolejne słowa czarno-białego jedynie parsknąłem, odwracając delikatnie na wzrok na bok. Chociaż na pewno prawdą było to, że wraz z Wężem byliśmy dość do siebie podobni.

Odpoczynek był ważny. Dlatego korzystając z pogody, dość odświeżającej i przyjemnej, z niego też korzystałem. Może nie było co wygrzewać się na słońcu, ale i tak było przyjemnie. Na pewno lepiej, niż podczas śnieżycy i zimna! Ta pogoda o wiele bardziej mi się podobała z wielu względów. Pora Nowych Liści również oznaczała również pobudkę natury do życia, a z tym medykamentów! Składzik będę musiał uzupełnić, ale to kiedy będę miał większą ochotę. Obecnie nie było wielkiego zapotrzebowania na zioła, przynajmniej w Klanie Gromu.

Cicha lubiła patrole. Nawet jeśli nie mogła iść
na te dalsze lub graniczne wyprawy, to nadal cieszyła się z polowań. Ah no i oczywiście, Pora Nowych Liści! Tyle smacznego jedzonka! A będzie jeszcze więcej jak młode stworzonka leśne podrosną! Dosyć z dzieleniem się jedną myszą z innymi terminatorami! Ahoj porządny posiłku!
Jednak zanim zje to musi nakarmić Klan. Inni terminatorzy zajęli się kociarnią i starszymi. Świetnie, czyli jej został jeden gburas. Medyk musi jeść, no bo jak inaczej ma medykować czy co on tam robi. No i Cichej było go trochę szkoda. Nie widziała go często wśród innych kotów.
Znalazła go tam gdzie zwykle przesiadywał - w krzewie przy korzennej norze. Położyła piszczkę przed kocurem i sama się umościła obok. – Można jeść, starsi i matki nakarmione – rzuciła zanim zdążył odmówić. Tak na wszelki wypadek.
Dobra, ale o czym można gadać z medykiem? Co medycy robią podczas medykowania? Nie, nie co oni robią OPRÓCZ medykowania. – Ah jak ja tęskniłam za taką pogodą! A jak już zielono! Pewnie niedługo trzeba będzie pójść po, no, zioła i takie tam. – misja powiodła się z sukcesem. Zaczęła konwersację! Brawo Cicha Łapo, jesteś wspaniała!

Nagle w moją stronę podeszła Cicha Łapa, która podrzuciła mi piszczka pod moje łapy. Zamrugałem kilka razy zdezorientowany, i otworzyłem pysk, aby odmówić. Nie byłem zresztą tak głodny. Mimo wszystko terminatorka mi przerwała, a na jej słowa drgnąłem delikatnie wibrysami.
— Skoro tak mówisz, to raczej nie mogę odmówić, prawda? — odparłem łagodnym tonem głosu, mrużąc oczy na terminatorkę, która zaraz przysiadła się obok mnie. Pochyliłem się delikatnie nad zwierzyną, aby odgryźć kawałek piszczka, zaraz się podniosłem, aby spojrzeć na Cichą. Przełknąłem kawałek mięsa, po czym skinąłem powoli łbem.
— Ja również. Na pewno lepsze to, niż śniegi. I jest to prawdą. Myślałem o tym, aby za jakiś czas wyjść na wyprawę po zioła, wraz ze swoją terminatorką. Teraz, kiedy przyroda budzi się do życia, w końcu będzie miała okazję, aby poćwiczyć zielarstwo — mruknąłem spokojnie, myśląc, na jakich też ziołach powinienem się skupić w pierwszej kolejności. Mimo wszystko po zimnej porze gromowy składzik trzymał się dość dobrze.

Nadal był tutaj mój zapach. Ale słaby. Położyłem się na swoim legowisku, zwijając się w kulkę. Ogon z kawałkami mchu z lecznicy położyłem na swoim pysku, zaraz przez ten kichając. Zmrużyłem delikatnie oczy w pewnym sensie rozdrażnieniu. Spojrzałem na kawałek zwierzyny. Nie zjadłem reszty. Nie miałem ochoty. Albo siły. A może obydwa.
Zakopałem się mocniej w legowisku, chowając jeszcze bardziej nos w ogonie. Zamknąłem oczy, aby finalnie... zasnąć. Chociaż moment spokoju, ciszy.

Jeśli Lodowy Potok liczył na spokój w swoim śnie to tym razem trochę się przeliczył. Gdy tylko kocur otworzył oczy, zamiast okolic Korzennej Nory, znalazł się na niewielkiej polanie, otoczonej różnymi drzewami i krzewami. Orłowo.
Cisza była wręcz przytłaczająca i trwała dobrą chwilę, zanim przerwał ją donośny, szorstki głos tego, który kilka księżyców temu właśnie w tym miejscu zmarł.
-dbaj o siebie. - powiedział krótko, a echo rozniosło się po całym Orłowie. Znowu musiała minąć krótka chwila, zanim zza jednego z drzew wyłoniło się masywne, czarne ciało, zdobione tymi samymi bliznami, które uzyskał za życia. Wąż, we własnej osobie, nie wyglądał na przemęczonego i ciągle zdenerwowanego. Nadal był Wężem, ale jego futro, zamiast typowej matowości, lśniło, jakby osypane gwiazdami. Jego wyraz pyska, zamiast wiecznie niezadowolonego, był teraz spokojny, ale spojrzenie miał jakby karcił kociaka, gdy szedł powolnym krokiem w stronę medyka. - wypuść te pszczoły ze swojego mózgu i przypomnij sobie kim jesteś dla klanu. - odezwał się, znowu surowym, ale nie złośliwym tonem i zatrzymał się przed kocurem, patrząc mu przy tym w oczy. -twoje uczucia są jednym, a klan drugim. Nie możesz rezygnować z żadnego z nich, ale musisz być rozsądny, Lód. Musisz dbać o siebie, tak jak dbasz o swój klan. Ja umarłem, ty nie. Ktoś przecież musi zostać i zrzędzić też za mnie, no nie?

Po chwili otworzyłem oczy. Przez chwilę myślałem, że jakiś niesforny kociak wpadł na mnie pod krzewem, jednak tak nie było. Gdy otworzyłem ślepia zauważyłem zieleń Orłowa. Nawet musiałem delikatnie te przymrużyć, aby nie oślepnąć od nagłej intensywności. W końcu jednak wstałem, a ciarki przeniosły się po całym moim ciele, gdy usłyszałem głos kota, przez którego śmierć od już czterech księżycy sprawiała, że chodziłem zaniedbany, jedynie zaszywając się w ciemnościach Korzennej Nory. Nie minęła krótka chwila, a do mojego nosa dotarł również zapach przyjaciela, który teraz wędrował z innymi wojownikami na Srebrnej Skórce.
Spojrzałem na kocura, który szedł powoli w moją stronę. Wyraz pyska miał spokojny, a jego czarne futro upodobało się teraz do Srebrnej Skórki w środku nocy, kiedy jest rozświetlana tylko gwiazdami. Położyłem delikatnie uszy na kolejne słowa kocura, na chwilę uciekając wzrokiem w bok. Zawsze była jeszcze Owcza Łapa. Szybko łapała nowe rzeczy. Kiedy sama zostanie medyczką, mógłbym... odejść w stronę spokoju, sam nadzorować Klan z chmurki. Pokręciłem głową jednak na samą taką myśl, aby następnie podnieść wzrok, aby spojrzeć prosto w żółte oczy Wężowej Łuski. Jego zapach, za którym tęskniłem, okrążył całe moje ciało. Czułem, jak uczucia łapią i ściskają moje gardło, powodując przez to też delikatnie łzy w moich ślepiach. Czułem to. Wszystko.
Położyłem uszy po sobie, aby zaraz przybliżyć się w kilku krokach do wojownika Gwiezdnego Klanu i oprzeć brodę na jego barku, a czoło do polika.
— To jest... trudne. Kiedy nie ma ciebie tutaj — powiedziałem cicho, czując jak do oczu napływa mi jeszcze więcej łez. Ścisnąłem oczy, chcąc je zatrzymać tam, gdzie powstały, i aby nie spadły na czarne futro ozdobione gwiazdami. Nie chciałem się odsuwać, więc tak trwałem. Bałem się również po prostu spojrzeć na przyjaciela.

Widział jak Lód uciekał wzrokiem w bok, jak zareagował na jego obecność. Wszystko widział. Na początku wolał się nie narzucać, by kocur mógł w spokoju "przetrawić", że Wąż do niego przyszedł. Ten sam Wąż, tylko trochę bardziej martwy. Dopiero gdy Lód podszedł do niego i oparł brodę na jego barku, a czoło na poliku, Wąż przejechał językiem po jego głowie, między uszami.
— wiem, Lód. — odpowiedział mu i westchnął cicho. Martwił się o przyjaciela i miał nadzieję, że jego odwiedziny chociaż trochę pomogą. — mi też ciebie brakuje, ale jak widać takie było moje przeznaczenie. Teraz jestem tu... I nie jest mi źle. Umarłem za szybko, ale... Przynajmniej mogę odpocząć. — dodał, z nadzieją, że wieść o jego odpoczynku trochę go uspokoi. O własnym spokoju co prawda mógłby dyskutować, ale było to spowodowane jego zmartwieniem o przyjaciela. — za to ty... Nie zamartwiaj się tak. Wiem, że beze mnie jest... Inaczej. Rozumiem to, ale... Musisz dalej żyć. Dla mnie. Kiedyś znowu będziemy razem, ale to jeszcze nie ten czas. Nie twój czas. Ja umarłem, ale ty żyjesz. Dla mnie, dla siebie, dla całego klanu.

Nie dałem rady. Łzy same spadły na gwieździsty bark Węża, gdy jego język wylądował między moje uszy. A stąd już jakoś tak samo poszło, że krople spadały z mojego pyska coraz to szybciej, do momentu, gdy nie wtuliłem się mocniej w kocura, zakrywając pysk w jego futrze. Pociągnąłem nosem, jak kociak, kiedy stracił swoją kulkę z mchu.
Słuchałem jego słów, chociaż niespecjalnie do mnie docierały. Nie chciałem go puszczać. Gdybym puścił, mógłby zniknąć, i spotkalibyśmy się dopiero z momentem mojej śmierci, gdy dotrę na Srebrną Skórkę. Przynajmniej mógł odpocząć... odsunąłem się delikatnie, aby złapać oddech świeżego powietrza. Dopiero po chwili podniosłem wzrok na Węża, słabo przekręcając głowę na bok.
— Mogłem być przy tobie, mogłem ci pomóc. Gdyby nie to- — mówiłem cicho, coraz ciężej oddychając, a wzrokiem uciekając na boki, jakbym chciał znaleźć odpowiedź gdzieś za kocurem, może obok niego. Ale było już za późno. Nie mogłem nic zrobić. Położyłem uszy po sobie, schylając głowę. Czułem, jakbym zrobił za mało.
— Nie zamartwiaj się? — powtórzyłem z niedowierzaniem, a ogon mocniej uderzył o ziemię obok mnie. Pociągnąłem znowu nosem, patrząc się na przyjaciela. Gdyby to było takie łatwe. Pokręciłem głową na boki, próbując sklecić słowa w całość w mojej głowie.
— Byłeś moim przyjacielem. Bliskim mi kotem. Jednym z niewielu, którego śmierć tak bardzo mną wzruszyła — rzuciłem, żałosnym głosem, kończąc słowa cichym, nerwowym prychnięciem. Zamrugałem kilka razy, po czym utknąłem pysk w miękkim futrze kocura, wzdychając ciężko.
— Przepraszam, że mnie nie było, kiedy mnie potrzebowałeś... ale... mam pytanie — przykleiłem uszy do swojej czaszki, kiedy wypowiedziałem ostatnie słowa. Były one dość, huh, co najmniej dziwne. Chociaż zważając na to, że jestem medykiem to, czy takie dziwne?

Wąż nie zareagował jakoś szczególnie czy negatywnie na to, że Lodowy Potok zaczął płakać mu w bark. Rozumiał jego emocje. Poruszenie. Wiedział, że nadal przeżywa jego śmierć i że prawdopodobnie nie spodziewał się takich odwiedzin. Dał mu się wypłakać w jego futro bez zbędnych komentarzy czy ruchów, by to Lód mógł się pierwszy odsunąć.
-mogłem tam nie iść. Mogłem nie walczyć, tylko uciec. Ja też dużo mogłem, a tego nie zrobiłem. Nie mogłeś tego przewidzieć. Nikt nie mógł. - odpowiedział i westchnął cicho. Już przed swoją śmiercią wiedział, że to głupie, ryzykowne, a on nie jest niepokonany, ale i tak walczył. Do samego końca. Chciał udowodnić, że potrafi i mu się nie udało. Głupotę przypłacił życiem.
-wiem. Ty też byłeś mi bliski. Nadal jesteś. Zawsze będziesz. Mi też ciebie brakuje, ale... Musimy sobie z tym poradzić. Kiedyś znowu będziemy mogli być razem. Jak już nadejdzie twój czas. - odpowiedział. Chciał mieć kocura blisko, znowu móc cieszyć się jego obecnością obok, ale... Nie. Lód nadal żył. On nie. To było coś na co mógł czekać długimi księżycami. Nie życzył dla kocura przedwczesnej śmierci. Przeciwnie, zdecydowanie wolał, by żył jak najdłużej. Problemem było tylko widmo jego śmierci, które najwyraźniej nadal wisiało nad Lodem.
-pytaj o co chcesz - odpowiedział mu bez zawahania - nie na każde pytanie będę w stanie odpowiedzieć, ale przynajmniej się postaram.

Słuchałem tego co mówił Wąż, dokładnie. Jego głos docierał do mnie, a ja ostatkami zdrowego rozsądku starałam się rozumieć. Miało to sens... chociaż jeszcze coś mi mówiło, że mogłem jednak być obok Węża, pomóc mu. Gdybym wyszedł wcześniej z obozu, cokolwiek. W końcu dotarło do mnie jednak, że płacz nad śmiercią przyjaciela. Ah, nie miała sensu. Nie mogłem nic zmienić. Wtuliłem się mocniej pyskiem w futro czarnego kocura. Położyłem po sobie uszy, aby zaraz westchnąć z bólem.
— Kiedyś... to długo. Ale będę czekać na nasze kolejne spotkanie — wtedy będzie sam spokój, dodałem w myślach. Żadne z nas nie będzie miało szansy opuścić drugiego, bo... będziemy obok siebie, po prostu. I będziemy mieli cały czas dla siebie, obserwując Klan Gromu. Brzmiało to dobrze, ale fakt, że wizja ta była tak odległa? Delikatnie zabierało mi siły. Jednak musiałem być silny, aby do takiej wizji dotrzeć.
Kiedy kocur odparł, że mogę zadać pytanie, które mi krążyło po głowie, oblizałem delikatnie wargi, połykając ślinę. Spojrzałem na Wężową Łuskę z pełną powagą, którą miałem w sobie, aby w końcu otworzyć pysk.
— Kiedy skończy się już mój czas - przyjdziesz po mnie, prawda? Proszę...