- Wpierw odrzucił swoją rangę, co po prostu było nieprzyjemne... a później, jak największy tchórz, uciekł. Nie wiemy dokąd, nie wiemy po co - po prostu czekał na moment, by zniknąć z Klanu, zostawić mnie, rodzeństwo i moją matkę samą sobie. Cały Klan! Był po prostu głupkiem, oszustem i skończonym frajerem - skrzywił się, usiłując siłą dobrać jak najdelikatniejsze możliwe słowa. Nie chciał być przy Pszczole zbyt wulgarny, ale... nie chciał też udawać, że nie ma nic do ojca. Bo miał z nim problem. Ogromny.
- Żyto. Nie uczył mnie polować, a o ziołach powiedział tyle, że mają jakichś... znachorów...? Nie pamiętam. Takich medyków, ale dla samotników - wspomniał. Od Żyta nie wyciągnął zbyt wiele, bo znajomy po prostu nie miał tylu rzeczy do sprzedania. Ale to nic! I tak miło go wspominał. Może kiedyś znów go odwiedzi?...

- Co zrobił ten twój? O ile wolno mi pytać - o Puszczykowym Locie nie wiedział nic. Wiedział, że istniał, bo siłą rzeczy obiło mu się to o uszy parę razy. To czym zawinił - nigdy. Miał zwyczaj nie wnikać w niczyje interesy i tak jakoś unikał wszelkich problemów innych, skupiając się na tych swoich. Teraz... był ciekawy. Jeśli Pszczoła oficjalnie nie powie, że jej przykro, Wroni Cień najpewniej zareagowałby nijak.
- Niekoniecznie. To tak jakby... po prostu określenie na kota, który zna się na medycynie. Nie żadna konkretna ranga - z tego co pamiętam, dorzucił już sobie w głowie. Czasem mu unikało trochę informacji, ale to żaden problem... chyba. Najwyżej wyklaruje informacje innym razem. - Mnie bardziej zdziwiło, że zwykle żyją sami. Choć osobiście nie lubię tłumów, wizja widzenia nikogo poza sobą i zwierzyną łowną mnie nieco...przygnębia.
Zmrużył oczy. Żyto wspominał, że można się spotykać z innymi samotnikami, ale... no, to nie to samo do czego przywykł czarny. I nie chciałby zmieniać tego jak żył teraz. Nie wyobrażał sobie tego.

Był cierpliwy co do wyjaśnień. Nie poganiał, nie chciał narzucać żadnej presji ani niczego z tych rzeczy, po prostu cierpliwie czekał aż ta odpowie mu cokolwiek. Uszanowałby odmowę co do rozmowy na ten temat, w końcu to coś prywatnego, ale... ta zaczęła mówić.
I jak Wrona miał zwyczaj mieć wszystko i każdego gdzieś, tak w tej chwili jego brwi stopniowo się ściągały z każdym słowem. Spodziewał się historii typu "tata wyszedł po mleko i nie wrócił i mi smutno", a dostał coś takiego. Coś, czego chyba nie chciał nigdy w życiu słyszeć.
- Jak starał wam się narzucić poglądy? Że macie się mnożyć? - spytał w końcu burkliwie. - Załamał... ph, gdybym go znał, to złamałbym mu nos. Szkodnik, bezużyteczny dureń. Jakim prawem starał się w ogóle zapanować nad twoją matką? Wpierw powinien popracować nad samym sobą, nim w ogóle postanowił się brać za inne koty. Dobrze, że zniknął. Gdyby tego do tej pory nie zrobił, pomógłbym mu w tym.
Syknął cicho, nerwowo poruszając do tego ogonem. Jak mógł w ogóle coś takiego robić? Komuś, kogo rzekomo kocha? Własnej partnerce? Dzieciom?
- Wiem, że nie... - mruknął, w półsłowie ucinając dopowiedzenie, że "kiedyś mógłbym być". Nie wyobrażał sobie takiego losu. Nie wiedział, co musiałoby do niego doprowadzić. - Ale po prostu nie wyobrażam sobie takiego trybu życia.
Bezpieczniejsza wersja. Nie wzbudzająca niepotrzebnych podejrzeń.

Jego brwi ściągnęły się jeszcze bardziej - o ile było to w ogóle możliwe. Jak często Wrona był poirytowany byle kim - bo każdy był drażniącym idiotą - tak w tej chwili był otwarcie zły. Nie miał nawet zamiaru kryć narastającej frustracji, jego ogon z chwili na chwilę bił o ziemię coraz energiczniej i mocniej.
- Kretyn. Zaćmione Słońce jest najsilniejszym kotem, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Przeszła tak cholernie wiele i nadal walczy, jest nieuległa i... i taką ją lubię. Niejedna kotka pewnie jest taka sama. I to lepsze, że są jakie chcą być, że są sobą, a nie... ugh - odwrócił pysk na bok, zaciskając szczęki. Na usta pchały mu się same przekleństwa, mówienie czegokolwiek było w tej chwili proszeniem się o jednoosobową awanturę. Wrona mógłby wygłosić esej na temat tego jak bardzo ma dość ojca złotej kotki, ale pozwolił sobie zamilczeć. - Przysięgam, jeśli kiedykolwiek spotkam się z podobną opinią, odgryzę takiemu kotu ogon.
Co można było odebrać dwojako. Żart, bo przecież hej, kto by to zrobił! z drugiej strony... Obwieszczał to Wrona. I jeśliby się zaparł, najpewniej wyrwałby takiemu idiocie kępę włosów z dupska, żeby tylko się opamiętał.
- Masz jeszcze coś ciekawego do opowiedzenia?...
I takim akcentem spędzili kolejnych parę chwil. Bowiem jeśli ona nie zaczęłaby opowiadać, Wrona pozwoliłby sobie podzielić się - tym razem nieco spokojniej - myślami na temat przyszłości, planami o objęciu kiedyś władzy i w tym podkreśleniu, że zadbałby o to, aby w Klanie nie dochodziło do takich sytuacji, jakie przeżyła jej rodzina. Bo to po prostu obrzydliwe.

[zt ]

Kocurek leżał wyciągnięty na mniejszym kamieniu, obserwując spod przymkniętych powiek przesuwające się po błękitnym niebie puchate obłoki. Słońce grzało miło, a on cieszył się każdym promykiem, wyrażając swoje zadowolenie poprzez głośne mruczenie. Poprzedniego księżyca pogoda nie była taka pobłażliwa i był zmuszony oczyszczać swoje futerko z ton błota po krótkiej chwili spędzonej poza kociarnią. Ale nie ma co żyć przeszłością, trzeba zostawić traumatyczne przeżycia za sobą i cieszyć się tym co jest, czyż nie?
// lazy ahhhhhhhh        stokrotka

Błogą sielankę Aronii przerwał kocięcy głos którego źródło znajdowało się nad jego głową. Otworzył oczy i ledwo powstrzymał się od krzyku gdy ujrzał pozbawioną oczu kreaturę stojącą blisko niego. Zamrugał szybko, jednocześnie próbując opanować coraz to szybsze bicie serca. Ku jego nieszczęściu kremowo-biały pysk nie chciał zniknąć z jego pola widzenia więc po prostu zacisnął powieki w myślach błagając Gwiezdny Klan by ocalił go przed tym.. tym czymś, czymkolwiek to było. Jednak gdy znów je otworzył zamiast potwora jego oczom ukazał się jego brat, Stokrotka. Głośno wypuścił powietrze z płuc z ulgą przyjmując do wiadomości że nic nie próbuje go skonsumować ani zabić. Na jego pyszczek zdążył już wstąpić blady uśmiech gdy kremowy spytał się go czy śpi.
– Nie.. nie śpię – Odparł, z niepokojem odkrywając że jego głos się załamał na początku zdania. Ów niepokój wynikał z obawy że towarzyszący mu samczyk wyczuje nikły zapach strachu emanujący z jego sierści i sobie coś pomyśli. Znaczy tak, bądźmy ze sobą szczerzy. Jeśli Stokrotka stwierdziłby że niebieski się go obawia nie byłby daleki od prawdy, ale oczywiście Aronii nie byłoby to na rękę. Znaczy na łapę. Wiecie o co mi chodzi.
Kocurek wyślizgnął się spod kremowego i usiadł na kamieniu na długość wąsa od niego. Nim zaczął mówić, wyciągnął białą łapę i delikatnym ruchem nakierował głowę kompana w swoim kierunku, by ten wiedział gdzie znajduje się rozmówca. – A więc... – Spojrzał zmieszany w kierunku niewidomego. – Co porabiasz? - Rzekł, nie bardzo wiedząc jak zacząć rozmowę.

Po słowach kremowego kocurka nerwowo zacząłem drapać pazurami twardą powierzchnię kamienia na którym siedziałem. Stokrotka zauważył drżenie w jego głosie? Było to do przewidzenia, w końcu miał bardzo wyostrzone zmysły, ale mimo wszystko gdzieś w głębi duszy miałem nadzieję że nie zauważy niepewności wybrzmiewającej w moich słowach.
      – Wszystko w porządku! Po prostu.. Po prostu się zamyśliłem. Hah – zaśmiałem się, starając się brzmieć jak najwiarygodniej. W końcu nie chciałem zaniepokoić kocurka. Moją uwagę zwrócił odgłos pazurów, gdy zwróciłem zwrok na brata, pręgus był już na kamieniu wraz ze mną. Chwilę po tym jak niezdarnie rozpocząłem rozmowę, otrzymałem odpowiedź.
      – Oooh! Wiesz już gdzie co jest? – Z błyszczącymi iskierkami zaciekawienia w miodowych oczach przyglądałem się kremowo-białemu. W pewnym momencie naszła mnie pewna myśl. – A.. a tak w ogóle jak to jest być.. ślepym..? – Spytałem, unikając patrzenia na pyszczek Stokrotki. Nie byłem w stanie w tak niezręcznym momencie znosić tego przeszywającego "spojrzenia" brata. – Jeśli nie chcesz to nie musisz mówić! – Mruknąłem, nieco niechętnie.

Zaraz po polowaniu, które nie okazało się być obfite udałem się na szare głazy. Lubiłem tą możliwość odcięcia się minimalnie od reszty klanu, wdrapując się na większy płaski głaz. Mimo, że pogoda była coraz to paskudniejsza dzisiejszego dnia słońce przyjemnie mnie grzało w tył grzbietu. Zacząłem pozbywać się błota spomiędzy pazurów, trzymając w pysku wronę nie zauważyłem durnej kałuży błota. Teraz musiałem czyścić swoje jasne futro. Przynajmniej się czymś zająłem.
Od kłótni z Koźlorogim, trzymałem się obietnicy złożonej Zaćmionej Słońce. Nie rozmawiałem z nim, nie nawiązywałem kontaktu wzrokowego. Moje posłanie przesunąłem na drugą stronę legowiska wojowników, tak aby tym razem prawie nachodziło na wyrko złotej zastępczyni. Przy kocicy nie zadręczałem się myślami o nim.
W prawie tym samym momencie moje oczy spostrzegły jednooką kotkę. Wydawało mi się, że wysyłała ostatni przedpołudniowy patrol. Jednak nie chciałem drzeć się na cały obóz, aby zwróciła na mnie uwagę. Albo wiecie co, chciałem. - ZAĆMIONE SŁOŃCE!!! - Zdarłem sobie lekko gardło, pewnie płosząc resztę ptaszyny która siedziała w koronach drzew pobliskich terenów. Kilka łebków zwróciło się w moją stronę. Na ich nieszczęście byłem wpatrzony w tylko jeden łebek, czekając aż nasze spojrzenie się spotka. Prawda, widziałem ją dzisiaj rano jednak od poranka minęła wręcz cała wieczność!

Zaćmione oko

Zaczynała już czuć się lepiej, więc… no raczej, że nie siedziała w lecznicy tak, jak nakazała jej Owcze Runo. Nie robiła oczywiście jakiejś ekstremy (choć, oczywiście, uważała, że jak najbardziej byłaby w stanie), ale przecież musiała robić regularne sprawdzanie, czy w obozie wszystko gra, a do tego rozdzielać patrole - no raczej, nie inaczej! Gdyby był za to odpowiedzialny ktoś inny, to jeszcze by wysłał… Koźlorogiego ze Złotym Okoniem, albo coś w ten teges. Nie pozwoliłaby na takie, uch, niedopasowane drużyny.
I właśnie teraz te patrole rozdzielała, kiedy to usłyszała… niesamowicie głośne wołanie dokładnie jej imienia, wołanie znajomego głosu, głosu, który kojarzył się jej ze wszystkim, co dobre - momentalnie odwróciła swój pysk w stronę, z której dochodził - nieważne, czy Okoń wołałby po coś niezwykle poważnego, czy po prostu na powitanie; w każdej z tych sytuacji zrobiłaby to tak samo szybko i ochoczo. Jej partner swoim krzykiem chyba zwrócił uwagę kilku kotów, na co sama zastępczyni zareagowała lekkim uczuciem zawstydzenia, bo w końcu wołał jej imię… ale uśmiechnęła się krótko w jego stronę, nawiązując kontakt wzrokowy, by zaraz odwrócić swoją głowę do kotów, którym rozdzielała patrol. Szybko dokończyła wydawanie poleceń dotyczących tego, gdzie mieli pójść i co sprawdzić, po czym szybkim krokiem ruszyła do Złotego Okonia.
— Mam rozumieć, że cały obóz ma wiedzieć, że mnie potrzebujesz? — rzuciła żartem, witając go liźnięciem w policzek.

- Jeśli będzie trzeba, cały las się dowie. Z resztą chyba sie mnie nie wstydzisz co? - Podniosłem brwi z udawanym oburzeniem. Zamruczałem na powitanie kocicy i wyciągnąłem się wygodnie, robiąc jej miejsce u mego boku. Tak aby mogła praktycznie zatopić się w moim boku i długim srebrnym futrze. Nie spuszczałem jej z złotego wzroku, zapatrzony jak kociak w wojowników wracających z patrolu. Uniosłem wysoko wąsy i moje gardło samoistnie zaczęło wydawać z siebie głośne mruczenie. - Jak rozumiem, resztę popołudnia poświęcisz mi? W końcu patrole już wychodzą a na stosie nie brakuje pożywienia... -

— Tylko wtedy, gdy chrapiesz — rzuciła równie żartobliwie w odpowiedzi, wskakując na miejsce obok kocura na jednym z głazów. Cały las… sama nie była pewna, czy nie krępowałaby się bycia z tym aż tak otwartą; zawsze nie dzieliła się z większością kotów tym, co przeżywała, tym bardziej prywatnie, ale słowa kocura sprawiły, że jej serce zabiło szybciej.
Ułożyła się wygodnie koło srebrnego, stykając bokiem bok, i - co robiła rzadko - przymknęła oko, podświadomie czując, że nie musi kontrolować okolicy co rusz w obawie, że coś zajdzie ją od lewej. Z jej gardła zaczęło wydobywać się mruczenie.
— Och, nawet będę musiała. Twoja siostra nakazała mi kilka dni nie ruszać się z obozu, bo bolał mnie brzuch. To tylko brzuch! Co to za wojownik, który jest niedysponowany, bo brzuszek boli? …Ale, heh, nie chcę już jej denerwować, bo chyba sama lekko zachorowała, więc się słucham, hehe — mruknęła, nawet nieco oburzona, ale… może faktycznie to da jej więcej czasu dla Okonia. Poczuła przez chwilkę nieprzyjemny ucisk w brzuchu - o wilku mowa, ale zignorowała go i tylko otarła się czółkiem o partnera.

- Następnym razem nazbieram ci mchu i żywicy w uszy, abyś mogła spać głębokim snem jak kociątko. - Odparłem z szerokim uśmiechem. Rzeczywiście, sam nigdy się nie słyszałem podczas snu jednak na gwiezdnych! Nie mogło być chyba aż tak źle? Przynajmniej na to w duchu liczyłem.
Polizałem rozbawiony Zaćmienie po uchu wysłuchując sprawozdania z ostatniej wizytu u Owieczki. Sformułowanie "twoja siostra" wydawało mi się obce, nie wiedziałem czy patrzę na medyczkę w ten sposób. Po prostu jest kotem.. z którym kiedyś tam dorastałem. Ale teraz każdy z nas ma swoje własne życie i tylko na moment się przeplatają. - Zatem uczynię tego honoru, i będę pomagał ci w pocie czoła dojść do zdrowia. Jednak tak, mam wrażenie, że Owieczka pierwsza osiwieje przez ten klan. Od niej zależy cały zdrowie wszystkich kotów, tak się poświęcać. Ale co my możemy o tym wiedzieć... - Mruknąłem z ironią wywracając oczami.

  — Pff, sam sobie żywicy nawsadzaj — parsknęła; jak głupio by to nie brzmiało, chyba wolałaby nie spać głęboko jak kociątko. Chętnie patrzyłaby, jak jej partner śpi takim snem… ale dla niej samej bycie na wiecznym pograniczu pomiędzy byciem świadomym, a spaniem było wygodniejsze. Łatwiej wstać, łatwiej zareagować, łatwiej być czujnym. Złota nie mogła pozwolić, by coś ją… ominęło. To trochę głupie, ale uczucie towarzyszy jej od dzieciństwa, odkąd wyszła z lecznicy, wgryza się w jej głowę i nie puszcza.
  Mruczy otrzymując pocałunek na uszku i odwzajemnia się tym samym, lecz na szyi. Słucha słów Okonia.
  — Mnn. W sumie nigdy nie myślałam o tym, iloma sprawami martwi się medyk… ale dla mnie to strasznie dziwne, że jeszcze nie wybrała sobie terminatora, żeby mieć jakąś pomoc. Młode koty chyba nie są aż takie złe, że żaden się nie nadaje? — rozmyślała na głos. …Choć dla dobra Klanu Gromu wolałaby, by taki terminator został wybrany jak najszybciej, to czasem miała głupie myśli, jak… ustalenie z medyczką, by, na przykład, to przyszłe kocięta Zaćmienia zajęły taką rangę. Wiedziała, że kiedyś chce doczekać się miotu, ale strach przed ominięciem czegokolwiek sprawiał, że żaden moment nie wyglądał na dobry, i… nie czuła się gotowa, ale wiedziała, że gdy przyjdzie co do czego, jej dzieci musiałyby wyrosnąć na porządne koty - w najgorszym przypadku szanowanych wojowników, a w najlepszym przyszłych przywódców.

- Myślę, że ma ku temu swoje powody. W końcu musi to przedyskutować z gwiezdnymi i tak dalej. Nie wiem jak to działa. Ale nie dziwie jej się, skoro musi wybrać kogoś odpowiedzialnego na to miejsce ... to pewnie jeszcze poczeka - Puściłem Zaćmienie dwuznaczne spojrzenie, mając na myśli moje ostatnie rozmowy z siostrą. Zaćmienie natomiast wyglądała na zamyśloną, chciałbym wiedzieć co siedzi w jej głowie. Może w ogóle chciałbym tam zamieszkać. Niby znałem zastępcę tak dobrze, a jednak wydawała mi się taka obca w zależności z czyich oczu na nią spojrzę. Uśmiechnąłem sie na tą myśl. - Nie przyszło mi oceniać młode koty, ale myślę.. że w przyszłości może będzie odpowiedni miot bardzo odpowiedzialnych rodziców. No raczej z porządną matką. - Uniosłem wyżej brwi i liznąłem polik złotej troszeczkę! Się z niej podśmiewując. Mówienie pomiędzy wierszami jakoś sprawiało mi radość, aby nie dać tematu kotce wprost. - No w sensie, wiesz jeśli ktoś kiedyś pomyśli o sobie a nie o obowiązkach.. Ale kto by mnie tam słuchał! -