Batalion uniosła lekko brwi, gdy Błękitek poszedł w jej ślady wskoczywszy na głaz. Panika piaskowofutrego ulotniła się w powietrzu, pozostawiając jedynie nutę niezręczności z tyłu głowy i chęć jak najszybszej zmiany tematu. Czyżby czarno-ruda odnalazła, w jakimś sensie, bratnią duszę? Każda nieskończenie mała część ciała rozmówcy Batalion zdawała się być skupiona na obserwacji i analizie znajdującego się przed nią krajobrazu. Ciekawym, dość ciekawym okazało się być to spotkanie. Być może coś z niego w przyszłości wyniknie, a być może nie – tak, czy inaczej, Batalion uznała, że wyczerpała każdy dostępny temat do rozmowy o tej Porze Nagich Drzew.
– Do następnej rozmowy – mruknęła w pożegnaniu pstrokatofutra, która następnie oddaliła się, by zbadać kolejny zakątek obozu lub porozmawiać z innym indywiduum.

zt

Ah… Nie ma to jak wylegiwanie się na ciepłych kamieniach po długim patrolu. Szare Głazy to zdecydowanie było jedne z ulubionych miejsc Kozła w obozie. Miał trochę mało przyjemne z nim wspomnienia ale to nie sprawiało, ze nie lubił tu być. To tutaj słońce najmocniej grzało płaskie kamienie na których wyśmienicie się spało.
Tak też zajął jeden z mniejszych głazów i ułożył się wygodnie brzuchem do góry. Ciepłe promienie słońca wyśmienicie ogrzewały jego białawy brzuch. Z jego pyska wydostawały się ciche pomruki. W ogóle nie przejmował się tym co otaczało go dookoła. Teraz liczył się relaks i nic poza tym.
/ Batalion :>

Kozioł jak to zwykle on, cieszył się z chwili. Często też również opuszczał gardę gdy odpoczywał. A kiedy zasypiał to hoho! Ciężko było dobudzić tego śpiocha. Ale teraz… Nie spał. Nie byłby w stanie po akcji, którą zrobiła mu tu Mewa. Ale tak czy siak nie zauważył, ze ktoś się na niego gapi i tym samym przybliża się z każdą sekundą.
Dlatego gdy też usłyszał charkniecie to się wzdrygnął. Następnie jego pysk się skrzywił. Obrócił się w stronę gościa i powoli otwierał ślepia, jednocześnie mówiąc: – Mewa jak znów planowałaś mi włożyć coś do pyska to radzę Ci teraz uciekać… – powiedział markotnie. Dopiero gdy ujrzał kogoś innego niż Mewę to się na chwilę przymknął. Otworzył szerzej oczy i uśmiechnął się. – Ah, wybacz. Myślałem, że znów Mewi Krzyk mnie napastuje. – mruknął pogodnie a potem dodał. – Batalionowa Łapa, tak? – zapytał.

Oh czyli nie pomylił Batalion z kimś innym. No to fajnie. Bo jakoś tak nie znał wszystkich terminatorów bo było ich zdecydowanie więcej niż kiedyś. A z wojownikami śpi pod jednym dachem to zdążył każdego spamiętać. Zwłaszcza te pyski z którymi, na co dzień rozmawiał.
Na słowa terminatora, Kozioł zaśmiał się cichutko pod nosem. No tak… Mewa. Nic tylko by mu dogryzała lub robiła psikusy. Ale Kozłowi to nie przeszkadzało. Wręcz lubił takie typu sprzeczki słowne.
– Heh… Mewa mimo iż na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo dostojna i elegancka to tak naprawdę jest skora do różnych żartów. No i upatrzyła sobie mnie na swoją ofiarę. Więc teraz muszę się uważnie pilnować.- odparł.

Wrona miał do siebie to, że nie ważne co miałoby się dziać - zawsze był w jakimś nieprzychylnym do niczego nastroju i wszędzie szukał "ale". Nie, bo chciał być wredny i niemiły, a po prostu... taki był. Od dawna, odkąd tylko pamiętał, wbrew swojej woli. Dziś największym ale była pogoda. Nieprzyjemna wilgoć unosząca się w powietrzu była dlań w pewnym stopniu irytująca. Drugim ale był dzień wolny od treningu. Nie, żeby było to przesadnie przeszkadzające, ledwo się ruszał po ostatnim, ale... ale wiadomo, musiał się przyczepić. Inaczej nie byłby sobą. Trzecim "ale" była nuda. Gdyby nie to, że nie chciał zmoknąć w nagłym deszczu, najpewniej poszedłby w długą, niemniej to ryzykowanie chorobą. ZNOWU. Jej zdecydowanie nie potrzebował.
Zniesmaczony więc leżał na kamieniach, wzrok wbijając w obóz przed sobą. Pusto, nie patrzył na nic konkretnego. Czekał aż minie czas, aż stanie się coś interesującego, aż stanie się cokolwiek, co wyrwie go z jego normalnego humoru. Po prostu, żeby nie było tej monotonności dnia. Przynajmniej nie mdliło go już na każdym kroku.

//Zaćm!

Ofiarą wilgoci była jednak złocista wojowniczka.
To znaczy; miała szczęście, bo nie złapał jej żaden deszcz, ale wszystko było mokre. A to, że było mokre, przecież nie mogło jej powstrzymać od polowania - nie pozwoliłaby sobie zjeść z czystego i szczerego honoru, gdyby nie przyniosła choćby myszy na stos zwierzyny. W rezultacie może i w jej paszczy wisiał gawron, ale jej łapy były całe ubłocone i mokre, futerko posklejane w dłuższe kosmyki. Ugh! Upuściła pierzastą zdobycz, by od razu zająć się toaletą; nie przestała, dopóki jej paputy nie były dobrze wypucowane, bo w końcu nie zamierzała przynosić błota do legowisk. Westchnęła i potrząsnęła głową, szukając w ten ponury dzień zajęcia.
I kątem oka zauważyła czarnego kocurka na skałach, tego, z który już raz gadała: Wronia Łapa. O, całkiem przyjemne towarzystwo… i chyba jedyne, do którego prócz Złotej Łapy czy Mewiego Krzyku podeszłaby sama, bo w końcu był kimś znacznie młodszym, o kogo nie musiała być zazdrosna, a i nie robił nikomu problemów, by uznała go za irytującego. Tylko szkoda, że dostał mu się taki mistrz!
— Dzień dobry, Wronia Łapo. Nie w humorze? — zagaiła, widząc lekko ponury pysk terminatora.

W bezruchu mógłby przeleżeć i cały dzień, narzekając na wszystko co go otacza. I najpewniej by to robił, gdyby nie podeszła nagle Zaćma. Z pytaniem, które... nie mogło być potraktowane poważnie. Zmęczone życiem ślepie lustrowało ją parę sekund, po czym wzruszył ramionami.
- Aż tak to widać? - nie brzmiał agresywnie... nie aż tak. Generalnie, zawsze w głosie była swego rodzaju irytacja i znudzenie. Nie było to niczym nadzwyczajnym, jeśli się z nim rozmawiało kiedykolwiek wcześniej, dało się poznać że tak po prostu brzmiał. - Ano, nie w humorze. Nie ma nic do roboty, dzień się ciągnie, pogoda jest obrzydliwa, a ja się nudzę.
Skrzywił się na to ostatnie. Szczeniackie i głupie, nie mieć humoru z nudy.
- Mam nadzieję, że chociaż tobie milej leci? - tu pozwolił sobie posłać jej lekki uśmiech. Ostatnio miała chyba nieco gorszy humor niż ten dziś...? Lub po prostu jeszcze nie rozmawiali na tyle długo, by mógł określić jak się czuła ona.

Aż tak to widać? Och, jeżeli Wronia Łapa nie chciał, żeby jego humor był widzialny z daleka, to musiał się jeszcze wiele nauczyć o graniu ekspresji swoim pyskiem; póki co to mógł służył tylko jako strach na kociaki, szczególnie z tym z lekka zirytowanym głosem. Na początku myślała więc, czy nie zostawić Wroniej Łapy w spokoju, bo sama nie lubiła, gdy zaczepiano ją w złym humorze, ale on dokończył jeszcze swoje słowa, najwyraźniej zapraszając ją do jakiejś rozmowy.
— Nie ma nic do roboty? Dla terminatora nigdy nie powinno być nic do roboty — zażartowała — Może powinnam nagadać Koźlorogiemu, by dawał ci więcej obowiązków? — dociągnęła, ale nie do końca szczerze to oferowała… bo nie chciała rozmawiać z tym kocurem nawet o takich trywialnych rzeczach, kiedykolwiek, po prostu chciała udawać, że nie istnieje i oczekiwała od niego tego samego.
— Niestety nie — westchnęła — Coraz zimniej, więc zwierzyny mniej. Na całym polowaniu znalazłam tylko gawrona, a do tego cała się uwaliłam w błocie — wyjaśniła, trochę żałując, że wspomniała o tym gawronie, bo… co jeśli wcale nie było tak trudno o zwierzynę i to jej wina, że nie znalazła jej więcej, co jeśli Wronia Łapa zdecyduje ją ocenić za ten mało owocny zbiór? Uch.

Wpierw dmuchnął nosem, jakoby dając do zrozumienia, że żadna rozmowa z nim nie dałaby żadnego sukcesu - później, uśmiechnął się delikatnie półpyskiem. Ot, miłe z jej strony że chciała zapewnić mu nieco więcej obowiązków, niż jak miał ich w tej chwili - bo miał ich naprawdę niewiele. Nie wiedział czy to kwestia jego szybkości, czy tego, że faktycznie miał za mało do roboty w ciągu dnia.
- Śmiało. Jestem pewien, że Kozioł byłby w niebo wzięty, gdyby zobaczył jak idziesz go upomnieć, że ma się bardziej przyłożyć do mojego treningu! Choć, najpewniej, po prostu dorzuciłby więcej powtórek. A będąc szczerym - po co mi one? Z pamięci wyrecytuję cały kodeks, bijąc się do tego z połową Klanu. Ot... chcę umieć więcej, nowych rzeczy - cmoknął cicho, wyciągnął przed siebie łapy, odetchnął cicho. Mogliby zrobić już cokolwiek nowego. Cokolwiek, co sprawiłoby że byliby o krok bliżej końca, co byłoby ekscytujące. A nie takie o, nic. Jasne, powtórki były ważne, ale bez przesady!
- Gawrona?... Ostatnio złapałem mysz, i to cudem, bo przeklęta prawie mi uciekła. I tak masz szczęście, że się udało. Gawron przynajmniej nakarmi kogoś konkretnie... Gorzej z tym błotem. Czyszczenie się z niego to tragedia, wiem coś o tym - na to machnął delikatnie łbem. Sam miał długie, gęste futro - każdy śmieć się do niego przyczepiał jak tylko o niego zahaczył. - Jak skończę trening i być może będzie cieplej, może uda nam się razem wyjść na jakieś polowanie. Póki co... Możemy tylko ponarzekać na to, co się dzieje wokół.
Na to zaś uśmiechnął się ciut szerzej. Bo... ostatnio to robili. Narzekali, tak po prostu, na to na co się da.
- Lub pogadać po prostu o czymś innym. Chociażby, o tej zwierzynie właśnie - było już kiedyś tak, że jej... nie było?

Hm, właściwie to dopóki terminator nie nauczy się porządnie polować, to faktycznie obowiązki są bliskie zeru; może czasem zostanie zabrany na patrol, ale tak to naprawdę rozumiała nudę Wroniej Łapy… szczególnie, że ona sama przez dobry księżyc nie miała nawet treningów, bo Rwący Strumień sobie zniknęła i najwyraźniej nie mogli się bardziej pospieszyć z daniem jej nowego mistrza. Uwielbiała władzę w tym klanie, naprawdę. A jak już Zaćmione Słońce została wojowniczką, to Rwąca postanowiła wrócić, ojej, jak miło z jej strony!
— Mhmm, chyba uraziłabym temu mysiemu móżdżkowi ego — parsknęła, zwracając wzrok na terminatora. — A czego jeszcze nie umiesz, polowania, wspinaczki? Mogę ci powiedzieć kilka rzeczy z teorii, zawsze wam szybciej z tym pójdzie — zaproponowała. To było nawet pocieszające, że Koźlorogi tak prowadził swój trening, że terminator na niego narzekał… nie, żeby spodziewała się czegoś innego! Ale sama miała ze swoimi terminatorami trochę odwrotną sytuację. Kopeć szło coraz wolniej i coraz rzadziej się z nią mijała w obozie, a w rezultacie rzadziej chodziły na treningi. To było troszkę zawodzące - naprawdę chciała sprawnie poradzić sobie z kotką, nawet jeśli była wpół ślepa, chciała z niej zrobić dobrą wojowniczkę, ale ona… nie odwzajemniała tego entuzjazmu, zdaje się? Owieczka za to szła powolnym tempem, bo była kotem, uch, troszkę tchórzliwym i nieśmiałym, a do tego i tak była medyczką, więc nie miała parcia na szybkość. Jedynie ze Złotą Łapą cokolwiek osiągała, ale i tak chciałaby, by ich tempo było szybsze.
Spięła się troszkę na jego powtórzenie słowa „gawrona” i już czekała na jakieś wyśmianie z jego strony… ale otrzymała dokładnie przeciwieństwo. Nie spodziewała się, zawsze była bardzo krytyczna w stosunku do siebie, do innych zresztą też, i… cóż, chyba dlatego tak lubiła towarzystwo kotów młodszych od siebie, które nie oceniały jej i przy których nie musiała aż tak udawać.
— Bardzo chętnie! Zobaczymy, kto ma lepszego nosa — odparła, po czym wypuściła głośniej powietrze rozbawiona, gdy wspomniał o narzekaniu. Tak, narzekać uwielbiała, szczególnie na niektóre koty i ich, ekhm, decyzje. Zamrugała i milczała przez dwa uderzenia serca, gdy ten spytał o brak zwierzyny; zdziwiło ją troszkę to pytanie. — Mm… generalnie zawsze w Porę Nagich Drzew zwierzyny jest mniej na stosie. Faktycznie każdy je w rezultacie mniej, ale nigdy nie słyszałam, żeby zabrakło jej tak zupełnie… ale obieg pór temu faktycznie zdarzało się, że wracałam z polowania z pustymi łapami, niezależnie od tego, jak ciężko szukałam i próbowałam, bo były dni i pory, że ledwo można było ją znaleźć. Wiele rodzajów ptaków odlatuje stąd, gdy robi się zimniej, niektóre zwierzęta śpią całą zimę. Dlatego tak — westchnęła — ale mam nadzieję, że tym razem będzie łagodnie.

- Terenów, czegoś tam o władzy... Generalnie, o innych Klanach. Gwiezdni - bo o nich też mi wspominał, że chce ich ogadać. I jak o tym możemy sobie pogadać, raczej wątpię że moglibyśmy przelecieć przez wszystkie tereny. A nawet gdybyśmy mogli, że liczyłoby się to do treningu z nim - co było nie fair! Jeśliby tylko była szansa, aby ogarnąć to z kimś innym - zrobiłby to wieki temu. Z Zaćmieniem, z Tęczą, z Rwącą - z kimkolwiek, byleby tylko mieć to z głowy i móc iść dalej. Ale tak się nie dało. Inna sprawa, chodzenie teorią nie było. Mogła mu jedynie wspomnieć jakie są granice i z kim... i to byłaby teoria. Tak jakby.
Uśmiechnął się. Za równo na zgodę na wspólne wyjście, jak i na jej reakcję. A później przybrał bardziej neutralny wyraz pysku. Coś, co go interesowało od spotkania z Rzeczniaczką było... bardzo, bardzo banalne. Nie było tak nigdy i w sumie, po prostu jest się bardziej głodnym - bez rewolucji, bez przewrotów, bez śmierci, bez niczego. Po prostu się żyło i tyle. Nie da się ukryć, gdzieś z tyłu głowy ta normalność go zawiodła, ale... z dwojga złego - lepsze to, niż kolejne pogrzeby. Chociaż te rewolucje, no, one to jednak go interesowały i chętnie by jakąś przeszedł!
- Ano, też mam... W sumie, gdyby znaleźć norę myszy, już teraz, póki nie ma śniegu i starać się ją rozkopać, co nie? Pomyśl, to już zawsze jakieś jedzenie. Albo popatrzeć, gdzie wiewiórki się kryją na zimę. Coś musi być, co byśmy mogli robić, żeby ewentualnie tego jedzenia było więcej - bo to chyba nie byłoby aż takie trudne, nie? To jest; teraz mogło już być. Byli na skraju kolejnej pory i zaobserwowanie gdzie zwierzęta się kryją na zimę byłoby przeraźliwie trudne, ale może następnym razem...? - Niedługo powinno być chyba kolejne Zgromadzenie. Mam nadzieję, że tym razem pójdziesz. Lub może się uda i pójdziemy razem? W końcu trochę sprawiedliwości do nas, co nie?
Uśmiechnął się delikatnie. W sumie - przez to, że oboje nie poszli raz, właśnie się poznali. I jakoby nie patrzeć... miło by było dla odmiany być razem, ale na Zgromadzeniu. Gdzie - po nim - mogliby wspólnie komentować co się działo, kogo poznali i tym podobne. A przynajmniej, w głowie Wrony byłoby to całkiem miłym i przyjemnym pomysłem na przyszłe spędzanie czasu.

Czego zaś nie można było powiedzieć o Wronie, który standardowo, niespokojnie szukał miejsca w którym mógłby spocząć. O spoczynek było jednak trudno i nawet nie wyobrażał sobie, aby go znalazł w najbliższym czasie. Jego terminator nadal był nieobecny i w swoim własnym świecie, jakoby się rozpłynął w powietrzu... bo go nie widywał. Niemal nigdy. Frustrujące, wpierw problemy z mistrzem, teraz z uczniem. Jeśliby Kozioł zajmował się Popiołem, nigdy by nie ukończyli treningu.
Czarne futro dotarło do Szarych Głazów, gdzie niedawno... nie, właśnie dawno - bo Zaćmienie jeszcze była cała i zdrowa - rozmawiał z Zastępczynią Klanu. Tym razem jednak nie trafił na nią, a na Pszczołę. Jak mniemał, siostrę swojej przyjaciółki. Wziął krótki oddech, zaraz podchodząc nieco bliżej. Może i z nią się dogada? Jakiś znajomy zawsze się przyda.
- Pszczela Łapo - mruknął w jej stronę w ramach powitania. - Jak się czujesz? Niedawno wróciłaś do Gromu, co nie?
Luźny wstęp do rozmowy, taki o... by wiedzieć jakie w ogóle ma nastawienie do Kruczej kopii.

- Mmm... przynajmniej powinien być punktualny z treningami. Koźlorogi mnie nieźle przetrzymał, nim postanowił kontynuować z treningiem. Nie, abyśmy robili coś długo, bo nie szło... po prostu przeciągał czy się nie pojawiał - rzucił luźno, uśmiechnął się półpyskiem. Nie wyobrażał sobie, żeby Żar zaniedbywał obowiązki mistrza. Owszem, miał na głowie nawet więcej niż byle Wojownik, ale z drugiej strony - czy nie powinien świecić przykładem dla całego Klanu? A może Wrona miał zbyt wielkie oczekiwania względem kocura. Oby nie. - Ja... całkiem w porządku. Na swoje szczęście, poza drobnym zdziwieniem Konwalii, nikt nie czepiał się mojego imienia. Po ojcu. Byłem wpierw pewien, że niektóre koty mogą mi napluć na mordę za to imię, szczególnie z moim wyglądem. Cieszę się, że pozostało to jedynie obawą.
I to taką, która nie mogła się spełnić poza jego głową. Chyba tylko on tak bardzo nienawidził Kruczego Cienia, by wszystko co z nim powiązane owiewać nienawiścią i niechęcią. Inni... chyba mieli to gdzieś.
- Gdzie byłaś? Poza Gromem. Jeśli można mi oczywiście wiedzieć. Ja niespecjalnie wybieram się gdziekolwiek, więc... jeśli mam być szczery, cały świat poza terenami jest mi obcy. Coś ciekawego spotkałaś?

Trzepnął delikatnie uchem. A więc... zaniedbywał ten obowiązek? Niesamowite, że nawet kot o tak wysokim stanowisku nie przykładał się tak, jak wyobrażał to sobie Wrona.
- Prawda. Koty czasem... mają skłonność oceniać innych. Imię i wygląd dla niektórych mogą być wystarczającym pretekstem - czemu nie dało się zaprzeczyć. Bywali tacy, którzy za sam wygląd mogliby pluć jadem i określać najgorszymi przekleństwami. Przynajmniej, taki ład panował w głowie Wrony.
Nie miał pojęcia, gdzie Gęsty Las był. Nic dziwnego, sam raczej... nie chodził specjalnie daleko. Jego najdalszym dystansem był spacer do Osuwiska i z powrotem, a to - choć w istocie bardzo daleko - Gęstym Lasem nie było. Nie zdradził się, machnął głową.
- Kogo takiego? Raz jak byłem poza obozem, również jakiegoś poznałem. Miły typ... choć mnie przestrzegano, że Samotnicy są zwykle okropni i opryskliwi, a i najchętniej rzuciliby się do gardła każdemu, kto tylko na nich spojrzy. Mam nadzieję, że i w twoim wypadku nie doszło do takich sytuacji i był na równi miły z tym samotnikiem, którego poznałem ja?...