Pokiwał delikatnie głową na słowa kocura. Już chciał coś się odezwać ale Konwalia go wyprzedził. Drgnął delikatnie uchem, słysząc, że chciałby się coś do niego dowiedzieć. – Pytaj śmiało. –zachęcił wojownika, przy czym delikatnie się uśmiechnął. Miał nadzieje, że chodziło o coś na czym on sam się znał lub o czymś słyszał. Na przykład nie był za dobry w dawaniu rad między sercowych i miał nadzieje, że jakiś młodszy od niego kocur nigdy go o to nie zapyta. Bo zwyczajnie mu powiedziałby : Po co to komu.
No ale nie musiał się o to martwić bo nie posiadał przyjaciół w młodszym gronie. W ogóle posiadał ich niewiele. Więc tym samym, nie musiał nikomu nic radzić w tych kwestiach.

Och, pytanie, które pragnął zadać tamtemu zielonooki z pewnością było czymś, w czym ten był dobrze zorientowany - dotyczyło wszak opinii i odczuć Koźlorogiego.
- Co sądzisz na temat wyboru mojego wuja? - spytał się po pięciu uderzeniach serca przepełnionych milczeniem. Głos Konwaliowego Snu był cichy, jeszcze cichszy, niż zazwyczaj, jako, że nie chciał on, by ich rozmowę usłyszał ktoś, kto nie był czynnym jej uczestnikiem. - Muszę przyznać, że spodziewałem się, że to ty obejmiesz rangę zastępcy w miejsce Nasięźrzałowego - dodał ostatecznie. - Nie musisz odpowiadać, oczywiście, jeśli moje pytanie jest zbyt nazbyt śmiałe.

Nastawił uszu aż w końcu Konwalia zadał mu pytanie. Musiał się dobrze wsłuchać gdyż nie mówił zbyt głośno. To dało Kozłowi do myślenia, że to coś personalnego. I tak faktycznie było bo chodziło o jego osobę.
– Spokojnie, nie jest to coś na co nie udzieliłbym odpowiedzi. – uspokoił go. Możliwe, że kiedyś unikałby tego tematu. To było więcej niż pewne. Jednak teraz…Pogodził się z tym i podążał dalej swoją ścieżką. Lecz to nie zmieniało faktu, że był ciut zawiedziony. Zwłaszcza po tym co usłyszał od Żara. Nadal dla niego jego argumenty były… błahe i poniżały jego osobę. Nie chował już urazy mimo to. Zwyczajnie teraz to traktuje jak… Coś co było. Jednak te wszystkie sytuacje sprawiły, że… Nie chciał ponownie komuś zaufać. Pogodził się z Żarem, to prawda ale nie ufał mu już tak jak kiedyś. Nie chciał ponownie się sparzyć.
– Oh? Myślałeś, że to mnie wybierze? Skąd takie przeczucia? – zapytał z ciekawości. Starał się również mówić półgłosem. Mimo wszystko nie chciał by prawdziwa zastępczyni podsłuchiwała ich rozmowę. Chociaż teraz, było mu już chyba wszystko jedno. – Może to co powiem nie jest zbyt…skromne ale ja też myślałem, że mam spore szanse na tą rangę. – westchnął ociężale po czym dodał. – No ale widzisz… Życie potrafi zaskakiwać. Skłamałbym jeżeli bym powiedział, że wybór Zaćmienia mnie nie zdziwił. –nawet bardzo, tak bardzo, że Kozioł nie mógł znieść tego faktu. No ale tego Konwalia nie musiał wiedzieć. – Wybór zastępcy był niedługo po całym incydencie z ptaszyskiem, gdzie Zaćmienie o mały włos nie umarła. Ledwo wyszła z lecznicy a Żar zdecydował ja wybrać. Było to dla mnie… Nienormalne. Nigdy nie brałbym kota, który ledwo jeszcze chodził by zajął się pracą zastępcy. To jest dużo roboty mimo wszystko. – to był jeden z rozsądniejszych powodów, które nie podobały się pointowi. – Sam fakt iż wolał wtedy wybrać ją w takim ciężkim stanie był dla mnie…poniżający jako wojownika. –odpowiedział czarnowłosemu.

Skinął głową w odpowiedzi na słowa kocura, jednocześnie układając w swym umyśle kolejną odpowiedź, którą zamierzał wypowiedzieć takim samym tonem jak poprzednią... i jednocześnie takim samym jak te, które miały opuścić jego pysk podczas reszty tej rozmowy.
- Zdawałeś się być zarówno najbardziej oczywistym, jak i kompetentnym wyborem - odparł ostatecznie. A więc i Koźlorogi uważał zaistniałą sytuację za niesprawiedliwą. - To również ty opuściłeś starcie z Puchaczem posiadając parę oczu - co również świadczyło o pewnych kwestiach.
- Tak też uznałem - odpowiedział, pozwalając, by tamten poznał jego punkt widzenia. - Obecne stanowisko Zaćmionego Słońca jest jedynym powodem niechęci, którą - popraw mnie, jeśli się mylę - ją darzysz?

- Miło słyszeć, że w czyiś oczach się nadawałem do tej roboty. - uśmiechnął się skromnie. Bo prawdzie mówiąc, Koźlorogi myślał, że mało kto zwracał na niego uwagę. Więc takie słowa były miłą odmianą w jego rutynowym dotąd życiu.
- Za wiele razy coś chciało mnie zabić by byle ptaszek to zrobił. - skomentował. Najbardziej cieszył się z tego, że jego praca pomogła aż 3 kotom. Bo gdyby nie odciągnął ptaka od nich to mogłoby się to skończyć tragicznie. Dalej pamiętał jak gnojek mu latał nad głową i doprowadzał do wysokiej gorączki. Ugh...
Na kolejne pytanie, Kozioł cicho parsknął pod nosem śmiechem.
- Jednym? Mam wiele prywatnych powodów przez, których nie moge znieść jej obecności. - pod koniec lekko się skrzywił. Już sama rozmowa o niej sprawiała, że mu pysk się wykrzywiał. - Powiem tak, ta cała sytuacja jest po prostu śmieszna. Zwłaszcza jak dowiedziałem się o prawdziwych powodach wyboru Żara. Więc zwyczajnie poczułem się zdradzony przez mojego przyjaciela gdy wybrał kogoś kim gardzę, bez poważnego powodu. - to był dla niego ciężki czas... w sumie to dalej odczuwał tego skutki.

Gdyby jednak nie odwiódł ptaka od zaatakowania Zaćmienia, to zapewne on stałby się zastępcą. Zielonooki powstrzymał się od skomentowania przewrotności losu i przeznaczenia - nie pragnął wszak, by point odebrał Jeg odpowiedź w innym tonie, niż syn Roztrzaskanej Tafli by sobie tego życzył.
- Domyślam się, że nie chcesz wypowiedzieć się na temat wspomnianych powodów...? - spytał się ostatecznie. Postanowił nie poruszać tematu powodów, dla którego jego wuj zdecydował się uczynić Zaćmione Słońce zastępcą, jako, że mógł o to spytać samego ognistofutrego. On sam nieraz nie rozumiał kierujących przywódcą pobudek - wybór Zaćmienia był doskonałym takiej sytuacji przykładem. - Odczuwam, że przedkłada subiektywną opinię nad obiektywne dobro naszego klanu.

- Eh... I dobrze myślisz. - odezwał się na przypuszczenia kocura. Niestety ale rudzielec przekładał prywatne odczucia w swoją rangę. Niekiedy bywało to słodkie i dobrze, że był blisko z klanem...Ale w niektórych sytuacja trzeba zachować zimną krew, której kocur nie posiadał. No ale nie był zdziwiony bo sam Żar mu mówił, że nie chciał nigdy być przywódcą.
Na pytanie o Zaćmienie, Kozioł przekrzywił trochę łeb.
- Skoro się o nią pytasz to mam rozumieć, że też masz na jej temat jakieś zdanie? - dopytał po czym odchrząknął. - Cóż, wolałbym tego nie rozkładać na długi monolog. Zwyczajnie od samego początku nie przypadliśmy sobie do gustu. Oboje mieliśmy swoje ambicje. Oboje byliśmy zbyt pewni siebie. Głupio to przyznać ale nasza zawzięta wściekłość na siebie zaczęła się od polowania, na którym Zaćmienie warczała na mnie, że niby jej zabrałem zdobycz. Dalej twierdze, że tego nie zrobiłem i znalazłem ją pierwszy ale nie ma co o tym gadać. - ruszył barkami a potem dodał. - Drażniłem ją a ona drażniła mnie. W pewnym momencie oboje wyprowadziliśmy siebie z równowagi. Ja powiedziałem jej kilka niemiłych słów a ona też nie była mi długo dłużna. - westchnął i machnął delikatnie ogonem. - Wiele razy próbowałem ją przepraszać i jakoś się pogodzić ale nie wyszło. Jest uparta jak osioł i do tego wredna jak nie wiem. Więc poddałem się i już nie próbowałem niczego. Nie mam do niej cierpliwości. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że gdy została zastępcą to uważa się za lepszą ode mnie. Nie zdziwiłbym się jakby głosiła innym herezje na mój temat. Ba! nawet postawiła Złotemu Okoniowi ultimatum, że albo ja albo ona. - trochę za bardzo się rozgadał więc na chwilę zamilkł, starając się trochę uspokoić. Sprawa okonia dalej go drażniła. - Wybacz, sprawa Okonia mnie dalej denerwuje. - przeprosił za swoje uniesienie po czym znów przyciszył ton głosu. - Pewnie się domyślasz kogo Okoń wybrał. Wyparł się naszej przyjaźni. Bez dłuższego zastanowienia... - w tym momencie zamilkł i odwrócił na chwilę w pysk w stronę lasu.

- Owszem - jak każdy kot, Konwaliowy Sen upoważniony był do posiadania pewnych opinii; te, które posiadał, pozostawały zazwyczaj zarówno skrajne, jak i zdecydowane. Początkowo jego stosunek do złotofutrej pozostawał neutralny, jednakże rozmowa z kotką po jej mianowaniu zmieniła jego opinię.
- Rozumiem - odparł po wysłuchaniu wypowiedzi kocura, która - ku zadowoleniu zielonookiego - okazała się być jednak monologiem. Postanowił chwilowo nie oceniać tego, jak intensywne były emocje jego rozmówcy - to, wszak, działało na korzyść Konwaliowego Snu.
- Gdybyś otrzymał propozycję zostania zastępcą, to chciałbyś się nim stać pomimo dotychczasowego upokorzenia, poczucia zdrady i braku zaufania, które odczuwasz? - spytał się Koźlorogiego, który zapewne nie zdawał sobie z faktu, jak istotna mogła okazać się jego ewentualna odpowiedź.

Krótkie odpowiedzi Konwali sprawiły, że Kozioł postanowił już nie rozwijać się nad tematem. Wystarczająco powiedział. Poza tym nie widział potrzeby mówieniu mu o szczegółach ich relacji.
– W takim razie, może się nim podzielisz? – był ciekaw co inni o niej myślą. Na pewno nie znali jej dobrze od tej złej strony. Zwyczajnie chciał zobaczyć jak Konwalia widzi jej osobę. Poza tym nie chciał sam tutaj gadać. Pora by młodszy wojownik podzielił się z nim jakimiś informacjami.
Na pytanie, Koźlorogi odwrócił głowę w jego stronę. Nie rozumiał czemu się o to jego pytał. W ogóle Konwalia wydawał się… zbyt cichy. Nie miał bladego pojęcia co siedziało mu w głowie.
– Gdyby nadarzyła się okazja to nie widzę przeszkód. – poruszył barkami po czym dodał. – Nie rozumiem jednak czemu o to pytasz. Raczej w najbliższej przyszłości nie zapowiada się na zmiany. – gdyby był zastępcą mógłby odbudować swój status. Nie byłby słaby w oczach innych. Nikt by nie uwierzył, że Koźlorogi jest gorszy od ślepego na jedno oko kota.

- Nie odpowiada mi to, że lekceważąco traktuje inne koty - odparł wkrótce po tym, jak padło pytanie ze strony Koźlorogiego. Nieszczególnie odpowiadał mu również fakt, że jako mistrzyni stwierdziła, że Złoty Okoń godzien jest zostania wojownikiem - ten pozostawał wszak niemalże na poziomie Sosnowego Zagajnika. Fakt, że drugi z nich posiadał tę samą rangę co on przyprawiał syna Roztrzaskanej Tafli o mdłości.
- Byłem zwyczajnie ciekaw tego, jak postąpiłbyś w danej, hipotetycznej sytuacji - orzekł. - Powracając jednak do tematu naszej zastępczyni - czy słyszałeś o kocie innym niż ty, którego traktowała niesprawiedliwie bądź też... nieodpowiednio?

Czyli to tak... Jednak to dalej mało mówiło o tym jak bardzo mu nie pasowała. Konwala zachowywał się teraz dziwnie. Skupił swoją uwagę tylko Zaćmienie. Czyżby szukał dodatkowych informacji? Ale po co? Tak czy siak nic nie wskóra jakimiś zażaleniami, które nie są związane z jej pracą jako zastępca. Jak na razie wykonywała obowiązki odpowiednio. Póki nie zrobi czegoś karygodnego to mało prawdopodobne, że Żar odbierze jej rangę.
- Dużo pytasz, Konwaliowy Śnie. - skomentował po czym spojrzał się na niego. - Mam rozumieć, że coś planujesz. mruknął po czym dodał. - Nie. - gdy urwał kompletnie z nią kontakt to nawet nie wiedział gdzie przebywała w wolnych chwilach. Miał ją pod ogonem, no ale nie zdziwiłby się jakby Okonia traktowałaby surowo. Bądźmy szczerzy ale Złoty nie był facetem idealnym a Zaćmienie dążyła do perfekcji w każdym aspekcie.

Słowa Koźlorogiego zaskoczyły go - czyżby niebieskooki uważał jego zachowanie za nieodpowiednie?
- Jestem jedynie kotem, który lubi posiadać wiedzę - odparł ostatecznie, zastanawiając się, czy powinien podzielić się z Koźlorogim informacją przekazaną mu przez jego siostrę, czy też rozsądniejszym byłoby przekazanie takowej jego wujowi. - i którego interesuje kim jest zastępca mający w przyszłości prowadzić będzie klan na którego dobru, jak się zapewne domyślasz, istotnie mi zależy. Wybacz, jeśli moje pytania ostatecznie zdały ci się być niestosowne.
Ponownie przesunął językiem po zwichrzonym fragmencie swej kryzy, jak zazwyczaj chcąc prezentować się nienagannie.

Na jego słowa kiwnął głową choć czuł, że Konwalia jest zbyt cichy i za dużo pytał o sprawę Zaćmienia by nie mieć czegoś na myśli. Kozioł nie był głupi. Jednakże nie przeszkadzało to pointowi. Tak szczerze to miał pod ogonem co kto myśli i jakie ma plany dopóki nie tyczy się jego osoby.
– W sumie dobrze. Każda informacja prędzej czy później się przyda. – skomentował jego odpowiedź. – Spokojnie, po prostu byłem zdziwiony, że aż tak interesuje Cię sprawa zastępcy. Cieszy mnie jednak to, że chcesz dbać o dobro ogółu. Niewiele ostało się takich kotów. – delikatnie się uśmiechnął do wojownika po czym szturchnął go trochę w bok. – Za to ja jestem ciekaw jak ci się układa w życiu. Chyba nie siedzisz cały czas w obozie i poznałeś kogoś z innych klanów? - zapytał tak o. Był ciekaw jakie miał na ich temat zdanie.

- Posiadam podobne założenia - odparł. Żywił nadzieję, że informacje, które posiada faktycznie zostaną w przyszłości uznane za istotne, choć, oczywiście, nie myślał tu jedynie o kwestii Zaćmionej. Konwaliowy Sen uważał się za odpowiedni przykład wojownika i chciał, by w przyszłości zarówno jego postawa jak i wiedza dotycząca klanowych kotów zostały odpowiednio docenione.
- Inne postępowanie zdaje mi się być nielogiczne - odpowiedział na słowa niebieskookiego dotyczące powodów do radości...
i powstrzymał się od skrzywienia, gdy drugi kocur nawiązał z nim kontakt fizyczny. Pysk zielonookiego pozostał niewzruszony, jego mięśnie jednak, okryte skórą i długim futrem zesztywniały.
- Owszem, poznałem - spotkał koty zarówno należące do Rzeki, Wichru, jak i te nie posiadające żadnej przynależności... nigdy jednak nie udało mu się napotkać członka słynnego plemienia. - O czym konkretnie chciałbyś usłyszeć?

Pokiwał delikatnie głową na słowa Konwalii. – Masz racje ale jednak nie każdy tak postępuje. – poruszał barkami po czym nastawił uszu na następne słowa kocura. Przy czym zakodował sobie to, że kocur… Nie przepadał za dotykiem. Postanowił więc, że nie będzie tego robił.
– Tak pytam. Ostatnio nie widziałem się z żadnym i byłem zwyczajnie ciekaw. – mruknął po czym podniósł wyżej głowę gdy usłyszał jak ktoś go woła. – Oho… Chyba kolejna robota na mnie czeka. No nic, fajnie się gadało. Do zobaczenia, Konwaliowy Śnie. – pożegnał się z kocurem po czym zeskoczył ze stoku. Na odchodne jeszcze pomachał ogonem w jego kierunku i ruszył w stronę głosu. Oby to nie była kolejna naprawa, która czeka go w kociarni…

/z.t cuz stare czaso ale bardzo dziękuje za sesje <333

Rozmowa z Konwaliowym Snem dała Pszczole parę rzeczy do namysłu, w tym dotyczące jej postępowania wobec Śpiewającej Łapy na ostatnim Zgromadzeniu. Musiała z nim porozmawiać, ale, niestety, na razie nigdzie go nie było w pobliżu. Postanowiła więc usiąść sobie przy jednym z wejść do obozu i cierpliwie czekać, aż niebieski kocurek gdzieś się pokaże.

//@Grzmiąca Łapa

Właśnie wracał ze swojego treningu, gdy dojrzał Pszczeli Pył. Nie za bardzo wiedział, dlaczego kotka tu siedziała. Czekała na niego? A może na Konwaliowy Sen? Czy podejść? Zapytać? Ale po co? Był przecież na nią obrażony.
— Czy coś się stało? — zapytał mimo wszystko, chcąc zaspokoić swoją ciekawość i udowodnić sobie, że potrafił być miłym i pomocnym terminatorem w tym przesiąkniętym słodyczą klanie. Na osty i ciernie... Staczał się. Jak nic. Nie mógł jednak pozwolić sobie na błąd. Jeszcze znów dostanie karę i Rozżarzona Gwiazda uzna, że jej zdjęcie było błędem.

Zamrugał zaskoczony. Kotka go przepraszała? No, no, no. Na jego pysku pojawił się od razu zadowolony i nieco cwaniackowaty uśmieszek. Oczywiście. Wiedział, że zasługiwał na przeprosiny. Wojowniczka nie miała prawda w ogóle podnieść na niego łapy, a mimo to to zrobiła. Zachowała się nieprofesjonalnie, jakby to powiedział jego mistrz.
— No i bardzo dobrze, że to sobie przemyślałaś — zadarł nosa, czując satysfakcję z tego, że starsza się przed nim kajała. Zaraz jednak sens jej reszty słów dotarł do niego z opóźnieniem. Czy ona z kimś o nim rozmawiała, że powiedziała "zrozumieć co czujesz"? Zmrużył oczy. — Czyli mam rozumieć, że teraz rozeznałaś się w sytuacji i stąd te twoje przeprosiny, tak?