No tak nie mogło być! Z pyska Rwącej wyrwało się krótkie prychnięcie, gdy też zobaczyła, że błoto rzucone przez terminatora doleciało dalej niż to, którym rzuciła ona. Aż się prawie zapowietrzyła na ten widok! I zdecydowanie nawet gdyby kocur nie zażądał powtórki, bo pewnie był przekonany o tym, że znów mu się uda wygrać z trójkolorową kocicą, to ona by jej zażądała - bo nie godzi się tak, przegrać! I nawet w sumie korciło ją, jak przystało na typowego kota, który nie potrafi przegrywać, by powiedzieć, że to była tylko rozgrzewka i ona się w ogóle nie przygotowała, ale zdecydowała się schować dumę w kieszeń i po prostu dobrze bawić.
- Oczywiście, że jeszcze raz! Teraz ja wygram, zobaczysz! - parsknęła z rozbawieniem, a następnie ponownie uderzyła łapą w błoto, by posłać je odrobinę dalej, niż poprzednio, a następnie z wyczekiwaniem wbiła wzrok w kocura obok.

NO NAPRAWDĘ. Tyle księżyców rzucania błotem do wody, tyle samodoskonalenia się, tyle wyrzeczeń, poświęceń, potu, łez... noo dobra, Rwący Strumień nigdy tego nie trenowała i nigdy się nie próbowała w tym specjalizować, ale mimo wszystko poczuła się zdradzona przez błoto i stojącego obok niej młodego kocura. Nie była zła, nie była zirytowana, nie chciała wrzucić terminatora do wody, nie chciała wepchnąć go w błoto i nim natrzeć, bo wiedziała, że to tylko zabawa, ale czuła taką małą, maluteńką igiełkę rozpaczy... nie, dobra, bądźmy szczerzy, jej duma głośno krzyczała, że czas się zrewanżować i dokopać temu szczylowi!
- Oczywiście, gramy aż nie wygram, choćbym miała tu zaraz paść ze starości - prychnęła. Bo jej było bliżej, po prostu, nie żeby zamierzała to zrobić tu i zaraz. W sumie nawet nie odczuwała swojego wieku, jakby jej ktoś teraz powiedział, że w sumie to już siwieje, to by powiedziała, że po prostu jej śnieg został na mordzie po porze nagich drzew i tyle. - Och, nie przedstawiliśmy się sobie? Huh! Faktycznie - mruknęła. Właśnie skupiała się na tym, by jak najlepiej wymierzyć łapą w błoto, więc zastygła w dość śmiesznej pozie i z równie śmiesznym skupionym wyrazem pyska. - Ja jestem Rwący Strumień - dodała, ale nie skupiła wzroku na kocurze, bo oto właśnie pacnęła w błoto, które... cóż, nie poleciało specjalnie daleko, może to przez to że na chwilę się nie skupiała, a może dlatego że za bardzo? Kto wie.

Zastrzygła uszami z zaciekawienia, gdy kocur przedstawił się swoim samotniczym imieniem, bo kompletnie nie kojarzyła takiego słowa. Czyżby to była jakaś dziwna odmiana rośliny, o której nigdy nie słyszała? Cóż, byłoby to możliwe, w końcu nie znała się za dobrze na tych wszystkich nazwach, nie jak niektóre matki, które potrafiły z odmętów pamięci znaleźć tak cudaczne słowa, że aż wszystkie członki opadały!
- Ignis? Nigdy się z takim słowem nie spotkałam? - rzuciła, tym samym pytając, skąd to imię pochodzi. Ale, hej, nie miała żadnego problemu z nazywaniem go tak! Całkiem przyjemnie to brzmiało na języku, no i skoro to preferował, to kimże by była, żeby na złość nazywać go Ognistą Łapą? Była czasami złośliwa, ale to dla żartów, nie specjalnie! - Och, dobre pytanie. Może moja mama, Płotkowy Potok, uznała że zabawnie będzie nazwać chociaż dwójkę swoich dzieci na swoje podobieństwo? Ja byłam Strumykiem, a mój brat Jeziorem. No i tak zostało. Ale, hej, wszyscy mi mówią, że pasuje mi to imię, bo jestem tak pełna energii i zrywna, jak, no, Rwący Strumień - zażartowała, poruszając wąsami.

Rozumiała, poniekąd, takie myślenie kocura. No, może gdyby była bardziej związana z rodzicielką, która ją nazwała, a potem przywódca zmieniłby jej na przykład imię, to też nie byłaby z tego powodu zadowolona i przedstawiałaby się nadal swoim poprzednim imieniem. Tego nie dane jej się już będzie dowiedzieć, bo i nie była za bardzo przywiązana do rodziców, którzy próbowali na niej dużo rzeczy wywierać i nie wspierali ją tak, jak by sobie tego życzyła, no i przywódca zostawił jej kocięce imię w spokoju, zmieniając je tylko na chwilę, jak była terminatorką, ale nie przeszkadzało jej to specjalnie wtedy. Nawet się śmiała, że jeszcze bardziej jej pasuje.
- Rozmawiałeś z przywódcą o tym? Nie wiem, czy by się zgodził nazwać cię po czymś, czego nikt nie zna, ale może się okaże, że to nie jest coś takiego, czego to nikt nie zna. Warto też z matkami porozmawiać, bo one to potrafią czasami takie imiona wymyślić, że aż nie wiadomo gdzie najpierw spojrzeć, jak słyszysz takiego, yyy, nie wiem, nie pamiętam żadnych dziwnych imion, jak sobie je próbuję przypomnieć, to mam wrażenie, że mi wylatują z łba, ale na pewno istniały takie niespotykane, jak roślina, którą taka zobaczyła raz w życiu i chyba sobie jej nazwę wymyśliła - rozgadała się. I nie, nie miało to obrazić kocura w żadnym razie, mówienie o nim, że ma dziwne imię, czy coś, ale niespotykane, a to już... no, miało znaczyć, że niewiele kotów pewnie wiedziało od czego jego imię się wzięło, stąd jego zmiana, ale może ktoś wiedział, hm?
- Jezioro, ha, dawno go nie widziałam, ale on pewnie nas podziwia ze Srebrnej Skórki. Albo i nie. Był za bardzo podobny do moich rodziców, by patrzeć na moje życie, bo pewnie jest nim zawiedziony - parsknęła ze śmiechem. - Nazywał się Zamarznięte Jezioro i zmarł... o rany, nawet już nie pamiętam kiedy! Bardzo dawno, oj bardzo. Jeszcze zanim zaginęłam na parę księżyców! Była też Wilcza Jagoda, moja siostra, najbardziej podobna do mnie, tęsknię za nią każdego dnia, ale gdzieś się zagubiła niedługo po pożarze... um, był też Osmolony Szlak, który też był podobny do mojego brata, bardzo ambitny i w ogóle, no i Pędrak. Znaczy, on się tak nie nazywał, ale już nawet jego imienia nie pamiętam, tak dawno zmarł! Wiesz, niedługo po porodzie zapomniał jak się oddycha i no, nie było dla niego ratunku - ii znów się rozgadała, ale czy w jej przypadku było to coś dziwnego? Ha, zapomniała nawet o wielkiej bitwie jeśli chodzi o rzucanie błotem, tak to już z nią było.

- No, rozumiem, ale może Ignis faktycznie coś znaczy? Takiego wiesz, jakiegoś roślinnego, albo to jakieś zwierzę, dlatego to zaproponowałam. Ale, skoro mówisz, że ci to nie przeszkadza, a ja jestem godna zaufania, to dla mnie super - rzuciła, puszczając młodszemu kocurowi oko. Nie miała nic przeciwko nazywania go tak, jak sobie zażyczył, nawet jej schlebiało, że dostała wersję imienia kocura, której nie znał w każdym klanie - jednak potrafiła jeszcze zyskiwać sympatię innych kotów, kto by pomyślał! Może jednak nie starzała się wcale tak tragicznie i nie było z nią tak źle, jak mogłaby sobie pomyśleć.
- No, tak wyszło - przytaknęła bez ani grama żalu. Faktem było, że już dawno się do tego przyzwyczaiła, a jej rodzina nie należała do tych najlepszych, więc i nie było jej tak żal, jak mogłoby być, teoretycznie. No bo, rodzice zmuszali ją do rzeczy, których nie chciała robić, matka na koniec trochę się uspokoiła, może po śmierci partnera, może jak zobaczyła, że nic to nie daje, a traci bezpowrotnie jedno ze swoich kociąt, ale nadal patrzyła na jej poczynania mało przychylnie. No a rodzeństwo było zbyt ambitne, by się do nich przywiązać tak o. Jasne, kochała Jezioro i Osmolonego, ale nie tak, jak choćby Wilczycę, chyba jedyną, za którą bardziej tęskniła. No ale, księżyce osamotnienia przyzwyczaiły ją do tego i... niespecjalnie się już tym przejmowała, ale też i taka była, no co zrobisz.

- Hm. Może po prostu nikt nie potrafił od razu powiedzieć od czego jest twoje imię, więc ci je zmieniono, żeby nikt nie miał problemu? - podsunęła. Wojownicy w ogóle lubili mieć do wszystkiego problem, to chyba przychodziło z wiekiem, choć ją na szczęście ominęło. Dla niektórych rzeczy nieznane, niecodzienne, były... no, powiedzmy szczerze - czymś, co się obrażało i na co się wypinano. Jeśli wojownik trafił na coś, o czym nie miał pojęcia, to zamiast próbować się dowiedzieć o co chodzi to po prostu zaczynał po tym jechać i tyle, nie takie rzeczy widziała przez swoje wyjątkowo długie życie.
Zachichotała cicho na zapewnienia kocura, a następnie pochyliła łeb do przodu, przy okazji wysuwając delikatnie jedną z łap do przodu, co miało przypominać ukłon w jej kocim wykonaniu.
- Dziękuję ci, o Ognista Łapo - powiedziała uroczyście. Mimo wszystko było to bardzo miłe, co powiedział! Zresztą, naprawdę nie miałaby nic przeciwko, na razie miło spędzali czas, a więc takie spędzenie czasu jeszcze kiedyś, i to nie raz!, mogłoby być całkiem zabawną perspektywą.
- Och, czy jest coś, czego nie lubię? Chyba tylko obowiązki! - zażartowała. - Spacery, odkrywanie nowych miejsc, wciskanie się wszędzie, gdzie się da, śledzenie wiewiórek, ptaków, wspinanie się po drzewach, by spróbować zajrzeć w każdą dziuplę, o rany, naprawdę nie potrafię wymienić wszystkiego, co lubię! - oznajmiła poważnie.

Ona też nie zamierzała już dywagować nad imieniem kocura, po prostu uznała, że warto mu powiedzieć, że może jakby się przeszedł do przywódcy, to by coś ugrał, no ale skoro wolał swoje teraźniejsze imię, to może nawet i lepiej - przynajmniej wszyscy wiedzieli czym był ogień! No i pasowało do niego, wszak jego sierść wyglądała momentami, szczególnie w promieniach słonecznych, jakby płonęła żywym ogniem. Dlatego skoro kocur tylko wzruszył barkami, to i ona nie kontynuowała tych rozważań, bo i po co. Zresztą, mieli lepsze rzeczy do omówienia!
Bo oto oczy kocicy nieco się zaświeciły z zadowolenia. Dawno nie miała kompana do swoich podróży i większość odbywała sama. Po tym, jak się zgubiła, wróciła, wszyscy zdążyli założyć rodziny, bądź ułożyć sobie życie, a Lód umarł jakoś tak została sama ze swoimi wyprawami, a to, że teraz ktoś chciał do niej dołączyć! Ha, nie sądziła, że tego dożyje, a tu proszę, normalnie aż się łezka w oku kręci!
- No pewnie! - odpowiedziała radośnie. - Możemy zacząć spokojnie, od spaceru dookoła jeziora, choćby i zaraz - zaproponowała. - A potem, pewnego dnia, jak nic innego nie będziemy mieć do roboty, to można sobie pospacerować na terenach niczyich - pójść w stronę gór, czy coś! - dodała wesoło.

Ogon kocurka zawibrował wesoło, a jego bursztynowe ślepia błyszczały z ekscytacji. W końcu znalazł sobie kogoś ze starszych, z kim będzie mógł swobodnie wybierać się na swoje podróże! Oh, i nawet mogli to zrobić już teraz! Co prawda, Rwąca chciała zacząć spokojnie, od jakiegoś nudnego spacerku, ale Ignis był w stanie to przecierpieć. W końcu starość, trzeba łapy rozruszać i tym podobne...
– Aha! No to chodźmy, na co czekamy? Kto pierwszy do jeziora ten lepszy! – zawołał radośnie i kiedy Rwąca była gotowa, pobiegł w stronę wyjścia z obozu, co jakiś czas zerkając na starszą kocicę z figlarskim uśmiechem. O rajuniu, ależ będzie im fajnie!

//zt?

Kto by pomyślał, że na stare lata się zakumpluje z jakimś terminatorem? No, na pewno nie Rwąca, bo już raczej przywykła, że mimo swojego charakteru była przez młodsze koty traktowana tylko i wyłącznie jak jakaś starszawa wojowniczka, która nie ma sobą nic ciekawego do zaproponowania, a tu błąd!
I ha, jeśli myślał, że to będzie tylko nudny spacer, pff. Przewidziała dużo atrakcji co do tego spaceru, po prostu nie chciała od razu zasuwać gdzieś w góry, czy coś, szczególnie że mieli raczej mało czasu i niespecjalnie chciała się gdzieś tam gubić. Zresztą, dobrze by było jakby Ognista Łapa ukończył trening, nim pójdą gdzieś dalej. I nie chodziło o samo to, że jest terminatorem, czyli jest słaby, a raczej o to, że wojownicy mogli więcej, szczególnie jak nie mieli akurat żadnego terminatora. Bo terminator musiał chodzić na trening i zależnie od tego, na jakiego mistrza trafił mógł być bardzo poszukiwany. A tego chcieli uniknąć!
W każdym razie, gdy tylko ognisty kocur rzucił się w stronę wyjścia z obozu ta ruszyła pędem za nim. Kości już nie te, stawy też, ale przecież nie mogła przegrać tej walki!!

[zt]

Pewna doza nieśmiałości wypełniła jego pierś, kiedy tylko wyszedł z kociarni. Czy rodzice zauważą? A czy będą źli? Myśli tego typu obijały się gdzieś w najciemniejszych otchłaniach jego główki, przypominając mu, żeby nie oddalał się przesadnie daleko od kociarni. Z drugiej strony, łapę dałby sobie uciąć, że Mysikrólik wyszła. Dzik... raczej też. Ach, był w tyle. Powinien nadgonić je czym prędzej, a nie myśleć o konsekwencjach. Nawet jeśli nie mógł być poza kociarnią, to co? Już był! Nikt z tym nic nie zrobi!
Wnioski eskapady? Chłodno. Nie przesadnie, ale zimno przeszywało jego łapki. Aj-aj! Nie przeszkadzało to zbyt bardzo. Kuleczka wymęczonego mchu, co pewnie spadła z czyjegoś futra, skutecznie odciągnęła myśli Pyłu od wszelkich nieprzyjemności. Aż nagle, dotoczyła się do kogoś.
Szary jegomość o pysku przypominającym wszystko, ale nie koci pysk. Nie taki standardowy. Śliczny, innymi słowy. Uśmiechnął się delikatnie, a tyci ogonek szybo podniósł się do góry.
- Masz mój mech! To jest, nie do końca mój, znalazłem go, ale doleciał do ciebie, więc... rozumiesz, skomplikowana sytuacja. Fajne masz uszyska. Moje też urosną takie wielkie? - zapytał, nie kryjąc w głosiku ekscytacji. Tylko uszy, nos... nos miał swój urok, ale Pył chyba lubił ten swój. - Jak się nazywasz? Jesteś jednym z wojowników?
Pytał, raz za razem. Pierwszy kot spoza kociarni, epicko.

[pająk!!]

Pająk już nie trząsł się aż tak z zimna, jak przez większość pory nagich drzew. Bardzo krótkie futro sprawiało, że zazdrościł innym kotom, które tego futra miały zwyczajnie więcej. Poza tym po jego głowie chodziło wiele myśli, chociażby jego trening z Konwaliowym Snem i przymuszenie w jakiś sposób do walki. Teoretycznie zostało mu to wyjaśnione, po co i dlaczego, ale nie był z tego wszystkiego zadowolony.
Nagle do jego łap doleciała jakaś... kulka, która kompletnie przerwała jego tok myślowy, za to zaczął się zastanawiać skąd się wzięła, dopóki nie odezwał się kociak. Wypluł z siebie jakiś monolog, ale Pająk nie miał do tego za bardzo głowy. Posłał mu uśmiech i miał nadzieję, że się odczepi, ale... chyba zadał mu pytanie? Skupił się bardziej na tym, co kocię miało do powiedzenia.
- Eee... wątpię? Większość kotów ma... normalne uszy - odpowiedział i w końcu łapą pchnął kulkę do malucha. Zdziwiło go nieco, że kotka mówiła jak kocur, ale z drugiej strony... czy on nie był trochę podobny? Nie miał zamiaru kwestionować wyborów kociaka. Tak jak jego rodzice nie kwestionowali jego.
- Nie jestem wojownikiem i wydaje mi się, że długo jeszcze nie będzie mi to dane - stwierdził, nie żeby chciał się zwierzać kociakowi, który teraz powinien przejmować się tylko zabawą!
- Jestem Pająk. Teoretycznie Pajęcza Łapa... ale chyba lubię Pająk lepiej, po prostu - wzruszył barkami nieznacznie - a tobie jak na imię?

Odwzajemnił uśmieszek, niemniej ten szybciutko zniknął gdy kolega tylko się odezwał. Nie, nie kolega... znajomy. Nie-znajomy. No, rety! Długouchy, o. To czy będzie kolegą zdecyduje później.
- Normalne? Czyli twoje są jakieś dziwne? - uniósł jedną z brwi do góry, chyba bardziej urażony tą opinią niż właściciel uszu. Jak mógł tak mówić? O tym nosie, to by rozumiał! Ale o uszkach? Szacunku, jak nie do siebie samego, to dla rozmówcy! - Są zupełnie normalne.
Dodał jeszcze, z cichym oburzeniem w głosie, które znikło chwileczkę później. Nie był wojownikiem, aha.
- A czemu nie? - pociągnął z zaciekawieniem. Nie chciał się zwierzać? Trudno, nie powiedział na głos. - Pająk. Całkiem ładnie! Ja to Pył. Tylko Pył, póki co. Ale lada dzień, kto wie kim będę!!!
Do mianowania był jeszcze... spory moment. Spory, odczuwalnie duży. Mimo to, miło było myśleć że będzie Łapą, a potem czymś więcej. Nic tylko marzyć o wspaniałych imionach!!! Chociaż niezbyt długo, bo szybko mu się znudziłoby myślenie o tym, co do niego najlepiej pasuje. Najlepiej Gwiezdny Pył, o. Gwiazdy są ważne. Jak on. Idealnie.
- Siedzisz sam, panie Pająk! - zarzucił szybko. - Nie nudzisz się?

Zdziwiło go oburzenie kociaka. Przecież nie powiedział nic złego ani strasznego, może użył złego sformułowania? Niemniej, nie miał pojęcia dlaczego Pył tak zareagował na jego słowa.
- Nie o to chodzi czy są dziwne czy nie, źle powiedziałem. Chodziło mi o to, że nie są... że są niecodzienne. O. Większość kotów ma małe uszy - starał się jakoś wybrnąć, ale w zasadzie nie wiedział dlaczego. Przecież to nie tak, że powiedział coś złego. No nic, już wyjaśnił co chciał, miał nadzieję, że kociak zrozumie, o co mu chodziło, albo chociaż trochę go uspokoi.
- Powiedzmy, że mojego mistrza trudno jest zadowolić - odpowiedział krótko. W sumie, wolał nie mowić o zastępcy klanu w żaden sposób, przecież ktoś mógłby się o tym dowiedzieć. Nie żeby podejrzewał kociaka o to, że się wygada, ale wolał być przezorny.
- Pył... no to faktycznie ciekawe jakie nadadzą ci imię na ceremonii. Może sam masz jakieś pomysły? - "odbił piłeczkę" w stronę kociaka. Pyla Łapa była jakimś imieniem na pewno, ale wydawało mu się , że trudniej będzie wymyślić imię dla kociaka. Z jego chyba było łatwiej.
Kolejne słowa Pył zakuły go bardziej niż powinny. Zdecydowanie Pająk siedział sam. W zasadzie to od ceremonii... rzadko spędzał czas z kimkolwiek. Nawet z rodzeństwem... Co dziwniejsze, to jakoś nie specjalnie mu to przeszkadzało. Owszem, zrobiło mu się źle na początku i zabolało go to, że faktycznie - jest samotny, ale z drugiej strony... jakby mu to nie przeszkadzało. Czuł wewnętrzny spokój.
- Chyba nie... przyzwyczaiłem się do tego

- No! I tak lepiej. Chociaż małe uszy, eeeh... mi się podobają te twoje. Do pyszczka ci z nimi! - zaśmiał się cichutko. Ten tutaj był całkiem miłym towarzyszem rozmowy. Kulturalny, nieco niepewny, ale miły. Z takimi, to aż grzech nie gadać!
- Trudno zadowolić... proszę cię! Co niby od ciebie wymaga? Jestem pewien, że umiesz co trzeba, a nawet więcej! - kimkolwiek ten mistrz był. Pył, hoho, to będzie dopiero gagatek-terminator. Mistrz BĘDZIE MUSIAŁ się zadowolić tym, że Pył w ogóle na trening zajrzy. Ale Pająk... no, może też był taki. Ale wolał zakładać, że nie jest. Niemiłym byłoby myśleć, że każdemu się nie chce.
- Mam nadzieję, że jakieś fajne. Czadowa Łapa? Super-Ekstra Łapa?? Czaisz! Coś, co faktycznie by do mnie pasowało - wesoły pomruk wydostał się z jego pyszczka. Pewnie zostanie Pylącą Łapą. Klan nie zachwycał imionami, ale... to nie szkooodzi. Kiedyś zawalczy o fajniejsze imię. Czadowe imię!!
- O... a czy ja mogę się przyzwyczaić z tobą? Żebyś nie był sam? Jesteś spoko - kontynuował, rozglądając się na boki. Przelatujący listek na moment go rozproszył, ale chwilę później już skupił się na nim ponownie. - No, i szkoda by było gdybyśmy nie gadali!!