Uszy momentalnie mu oklapły w zaniepokojeniu, było mu niezręcznie, chociaż może nie powinno. Komplementy nie były czymś, co często słyszał, stąd nie wiedział też, jak powinien się zachować. Co z tego, że mówił to mały kociak? Było niezręcznie tak czy inaczej.
- Em... miło mi - uśmiechnął się nikle, zaraz jednak postanowił zrobić coś, co miał nadzieję, że kociak nie odbierze źle... położył łapę na jego głowie i pomachał nią w lewo i prawo kilka razy, mierzwiąc tym samym futerko na głowie kociaka - z takimi uszami jak moje wyglądałbyś jak nietoperz, zdecydowanie lepiej ci z takimi, jakie masz teraz, są super - powiedział jednocześnie. Wiedział, że powinien bardziej się uspokoić, ale przez te treningi, jakoś nie potrafił.
- Wymaga minimalnych rzeczy w sumie, po prostu ja nie nadaję się na wojownika - wzruszył barkami - albo może raczej... nie chcę się nadawać - położył się przed kociakiem i wyciągnął długie, chude łapy do przodu. Na wymyślane przez kociaka imiona Pająk zaśmiał się i pokręcił głową.
- To są naprawdę bardzo czadowe imiona, alee faktycznie może być ciężko, żebyś takie dostał - chociaż jeśli faktycznie by się tak stało, to Pająk się zdecydowanie zdziwi. Zastanowił się przez chwilę nad słowami kociaka, znów uśmiech wkradł się na jego pysk.
- Śmiało, nie przeszkadzaj sobie, możemy spędzić razem czas - to nie tak, że on nie lubił mieć towarzystwa, po prostu jakoś tak wychodziło, że ostatnio siedział głównie sam. Pył nie był irytującym kociakiem, więc mógł spędzić z nim czas bez problemu.

- Dzięęęękuję! - i teraz im obu było miło. Idealnie, już praktycznie byli kumplami. Zaśmiał się tylko cichutko na to, że z wielkimi uszami wyglądałby jak nietoperz. Może trochę? Ale nie przeszkadzałoby mu to chyba ani odrobinę. Miałby ciut więcej uroku!
- Co! - szok. Szok, nic więcej. Nie oceniał go, ba - rozejrzał się na boki, by upewnić się że nikt tego nie słyszał. Potem minimalnie się zbliżył. - Czemu nie chcesz?
Wyszeptał, głową przy okazji przytakując kolejno na to że jego przyszłe imiona byłyby super, jak i na to że może być przy nim przez nieco dłuższą chwilę. Super.
- To kim ty chciałbyś być?...

Widząc ekspresję kociaka, po tym jak usłyszał, że Pająk wcale nie chce bawić się w bycie wojownikiem, trochę go rozbawiła. Uśmiechnął się jedynie i wzruszył barkami nieznacznie. Zachowanie kociaka go nie dziwiło, każdy "normalny" klanowy kot chciał być wysoko w hierarchii, chciał przysłużyć się swojemu klanowi. Być może Pył też miał zamiar być najlepszym z wojowników, albo nawet mierzył wyżej, choć niestety Pająk zdawał sobie sprawę z tego, że może być to trudne dla kociaka. Z jego zapachem i mówieniem o sobie jak o kocurze.
- To nie jest miejsce dla mnie chyba, nie czuję się tu jak w domu - przyznał równie cicho, wcześniej nieco schylając się do szylkreta. Westchnął powoli. Kim chciałby być? To dobre pytanie, które zadawał sobie już jakiś czas. No i w ogóle, co chciałby zrobić? Nie potrafił nic, w większości znał tylko teorię, nie przetrwałby dnia poza klanem.
- Chyba... nikim, nikim szczególnym po prostu

Och.. gdyby Pająk tylko wiedział, jak bardzo Pył miał w poważaniu to, co się dzieje z jego rangą, to chyba by był sam nieco zaskoczony! Sława nie znaczyła bycia najlepszym wojownikiem czy przywódcą. Można było ją zdobyć z bycia zadymiarzem, chociażby.
Ale każde kolejne z jego słów było... zaskakujące.
- Ale czemu? Masz... jakieś porównanie jak jest w domu? - uniósł brew do góry. Czy szczerze wiedział czym jest dom? - Ja czuję się jak w domu kiedy z kimś rozmawiam i mi jest miło.
Czyli teraz. Było mu jak w domu.
- Chcesz... mieć inny dom?

To było dobre pytanie. Skąd w ogóle Pająk wiedział, że to co czuł albo czego nie czuł było domem albo też nie. Jak zwykle Pająk było zagubione, niczym małe kocię, które nie wiedziało w ogóle czym jest świat. Wzdrygnął się na samo wspomnienie, ale do tej pory jeszcze siedział cicho.
- To się chyba po prostu czuje? Nie? Właśnie, czujesz się jak w domu, kiedy z kimś rozmawiasz i jest ci miło. Ja to traktuję po prostu jak miłą rozmowę - zastanawiał się nad tym, ale w głębi jakoś nie chciał bardziej rozdrapywać. Nie zależało mu żeby wiedzieć co miał na myśli - czuję się tutaj obco. Może w ten sposób. Poza miłą rozmową z tobą, to niewiele rozmawiam z innymi kotami, tak jak one ze mną - może właśnie o to chodziło. Westchnął cicho i na początek, jedyne co zrobił, to wzruszył ramionami na pytanie kociaka.
- Nie jestem pewien

Cisza. Pył przyłożył łapkę do nosa, a potem zmarszczył brwi, usiłując stworzyć jakiś zalążek skomplikowanej myśli w główce.
- Wiesz - zaczął, kiedy to wzrok przenosił raz po raz z podłoża na starszego, aż ostatecznie to właśnie na nim utrzymał ślepia. - Możemy... spróbować zrozumieć czym jest dla ciebie dom. Bo... bo może wtedy zrozumiesz, że jest ci albo tutaj jednak okej, albo gdzie ty wolisz iść i co robić, dobrze?
Zaproponował cichutko. Nie chciał być namolny, ale... no, w dwóch raźniej? Mimo, że znali się może dobrych pięć minut!

Pył był uroczym kociakiem. Pająk uśmiechnął się do niego i nie był pewien co odpowiedzieć na jego propozycję, bo w głowie i tak już jakiś czas wszystko mu się układało, w stronę granic. Nie chciał kończyć treningu, nie chciał przyrzekać niczego przed kotami z klanu. Kłamać im wszystkim prosto w oczy? Nie byłoby to trudne, do tej pory dobrze mu szło... jednak na całe życie to zdecydowanie zbyt długo.
- Możemy spróbować - uśmiechnął się delikatnie do kociaka. Nie chciał mu dawać zbyt dużej nadziei, ale nie chciał też gasić jego zapałów. Skoro się starał, to czemu Pająk miałby tego nie przyjąć? Czy to było sprawiedliwe dla młodego? Nie zaprzątał sobie teraz tym głowy.

- Super! - pisnął wesoło, szczerząc do tego szereg kiełków w pysku. - Tylko... tylko będziemy dyskretni, tak? Żeby nikt nie był zły na to, że uważasz, że to nie dom...? Uh, niech tylko ktoś w sumie spróbuje być zły! Pokażę mu wtedy!
Fuknął, jakże wściekle. Pył nie był awanturnikiem, ani nie ciągnęło go do bicia się. Ale jest różnica między bezsensownym tłuczeniem komuś mordy, a bronieniem przyjaciela, co nie? I to drugie, huhu! Tutaj nie było żadnych stopów, żadnych przebacz.
- A... co jak dom będzie poza Gromem. Nie będzie ci przykro, że już z nikim stąd nie możesz rozmawiać?

Na początku Pająk przytaknął kociakowi, ale jego ostatnie zdanie jakoś inaczej w niego uderzyło. Nie mógł tak go po prostu okłamywać, bo Pył i tak koniec końców nie zobaczy Pająka, chyba.
- Pył słucha, jaa w sumie, już dawno podjęłom decyzje - zaczął, nie chciał kłamać kociakowi. Co jeśli kiedyś, o ile odejdzie, się spotkają na ziemiach niczyich? Jak wtedy będzie ich interakcja wyglądać? Nie chciał mieć w nim wroga.
- Przepraszam, że cię oszukałom, po prostu byłeś tak podekscytowany, ale... nie mogę tak kłamać po prostu - wypuścił powietrze pyskiem i czekał na reakcję kociaka.

Jeśli Pająk spodziewał się smutków, westchnień, przejęć i tym podobnych, to... chyba mógł się zawieść, bo Pył wydał z siebie jedynie szybciutkie "a, aha!". Bez złości, bez przygnębienia, ot, przyjął do wiadomości. Do tego, chyba pierwszy raz wyczaił że Pająk wcale nie mówi... jak o kocurze, czy kotce. Mały mózg na moment zawibrował, czy czasem nie nazwał rozmówcy źle jak gadali?
- To nawet lepiej, że już wiesz czego chcesz! Możemy wszystko szybciej ogarnąć, tak żeby ci było jak najwspanialej, Pająk! - pisnął, ale w połowie wypowiedzi przypomniał sobie o ich dyskrecji i znów ucichnął. - Poza tym, wcale nie mam nic przeciwko takiemu kłamstwu. Zdarza się, nie?? Ty tu się liczysz, a nie ja.
Prawda. To ucieczka Pająka, nie Pyłu.
- Ale--- jak nie w Gromie, to w sumie, serio, gdzie będziesz? Ponoć poza obozem jest niebezpiecznie... więc nie w Gromie, to pewnie już koniec świata jest!

Cieszył się, że kociak nie zareagował negatywnie na jego słowa. W zasadzie było to uspokajające, bo mógł bez problemu odejść, jeśli podejmie taką decyzję, w sensie - bez wyrzutów sumienia, że oszukał Pył.
- Ogarnianiem, to już się ja zajmę. Wiesz, lepiej żebyś nie wpadał w kłopoty jeszcze zanim zaczniesz swój trening - stwierdził pogodnie w stronę młodego. Serio, nie chciał sprawiać kociakowi problemów. Najlepiej jakby nikomu nie wspominał o tym, że w ogóle kiedykolwiek rozmawiali. Z drugiej strony... kogo będzie obchodziło, że odszedł? Może rodzeństwo, przez chwilę, ale może nawet nie. Rodziców? Nawet nie wiedział.
- Poza obozem, na naszych terenach jest bardzo ładnie, podejrzewam, że poza nimi też. I tak, pewnie będzie niebezpieczniej, ale wszystko ma swoje plusy i minusy, wiesz? Nie będę musiał za nikogo oddawać życia... chociażby


wątek przerwany - postać porzucona