Robaczek radośnie rozpoczynał zwiedzanie przestrzeni w okół jego legowiska. Pierwszym punktem podróży były Miękkie Półki bo to w nich sypiał z mamusią i rodzeństwem. Oddalił się chwiejnie o parę długości kociego ogona by odnaleźć Mysie Noski. Miejsce dosyć proste, lecz czarnemu maluszkowi niesamowicie się ono podobało. Opadł na ziemię ciężko przed jedną z dziurek patrząc się na nią z zachwytem. Zaczął rozglądać się po reszcie wgłębień i z zachwytem stwierdził, że nie wiedział ile ich tu jest. Po prostu bardzo, bardzo dużo!!!
Pisnął szczęśliwie uśmiechając się do samego siebie i szybko wepchał do dziurki przed nią jedną z łap. Było to bardzo straszne uczucie!! Miał wrażenie jakby ziemia go złapała i trzymała nóżkę w środku. Prędko więc pociągnął ją do siebie by ją wyjąć. Generalnie, udało mu się! Tak też rozpoczął powtarzający się proces, sadzania łapki i wyciągania jej z powrotem. To wszystko urozmaicone podekscytowanymi piskami.
//braciszek Szczyt

Szczyt również zwiedzał, zwiedzał dużo. Nawet już wyszedł poza kociarnię, bo taki w końcu on dzielny jest, co nie! No, ale teraz poszedł w ślad za bratem i przez chwilę go tak trochę śledził. Obserwował, jak brat się bawił w dziurkach, na co w końcu znudzony Szczyt prychnął.
- Ej, obak! - miauknął, podchodząc do czarnofutrego brata. Przyglądał mu się przez chwilę i sprzedał mu delikatnego kuksiańca w bark, aby się Robak rozbudził ze swojej zabawy. Gdy ten już na niego spojrzał Szczyt tylko skinął łbem na Mysie Noski.
- A to cso? - mruknął, pytając się tym samym co takiego niesamowitego w tych dziurkach brat widzi. No bo nie rozumiał, no. Po chwili jednak spróbował sam, bo w końcu w życiu trzeba wielu rzeczy próbować, więc też i zaraz Szczyt wgramolił łapkę do środka i przez chwilę tak siedział. - Kurce.

Robak odwrócił zaskoczony głowę w stronę brata. Nie spodziewał się go. Nie zauważył, że Szczyt cały czas go śledził. Otworzył pyszczek w zamyśleniu. Machnął ogonkiem, gdy srebrny szturchnął go w bark.
- Pa! Scyt! - powiedział podekscytowany.
Mógł pokazać teraz braciszkowi co fajnego odkrył! Czy to nie wspaniale? To było na prawdę przyjemne, że może się tym z kimś podzielić. To o wiele więcej frajdy niż wiedzieć coś samemu. Postawił uważnie uszy na sztorc i hyc! Wbił się łapką do dziurki, po czym wyskoczył w górę.
- Ziemia je Lobaka!! - oświadczył po demonstracji.
Nie bardzo przejmując się tym, że gleba pochłania jego łapki, gdy wciska je do norek, zrobił to kolejny raz i kolejny. Zabawy nie było końca, a Robak chichotał tylko słodko.

Na nagłe podekscytowanie brata zareagował jedynie głupim, szerokim uśmiechem. Obserwował to, co Robak robi z szeroko otwartymi oczami. Więc tutaj były dziurki. Ale czy te dziurki były ze sobą połączone? Szczyt obydwie łapy wsadził do wypustek i spróbował dotknąć swoich łapek. Tych jednak nie poczuł, na co zmarszczył płaski pysk. Nie mniej jednak i tak to było super!
- No, idze! - miauknął radośnie, spoglądając na swojego brata. Jeszcze kilka razy wciskał do norek swoje łapcie i prychnął rozbawiony.
W końcu jednak młodemu to się znudziło i rozglądnął się dookoła, za szukaniem innej zabawy. Obrócił się w stronę brata i zmrużył niebieskie oczy. A gdyby tak... srebrny stanął na ugiętych łapkach i zaczął delikatnie kręcić swoją dupką. Gdy był już gotowy zaczął biec w stronę czarnego kocura i na niego skoczyć, aby zaskoczyć swojego brata! Zabawa!

Srebrny brat dołączył się do zabawy, a Robaczek zadrżał zadowolony wąsikami. Cieszył się, że Szczyt także docenił to odkrycie. Zauważył jednak po jakimś czasie, że bratu się to znudziło. Ale nie robił nic w związku z tym. Wpychał dalej swoje łapy do dziur i tak skakał w stronę każdej norki. Nie zwracał już później uwagi na Szczyta, a ten już chytry miał plan. Srebrny skoczył na długowłosego brata na co ten mruknął zaskoczony i najerzył się cały.
- Hei! Scyt nie lub tak! Lobak sie wystlasył!
Wyciągnął łapę i starał się odepchnąć od siebie kociaka. Atak z zaskoczenia był zdecydowanie tym najgorszym atakiem!

Widząc, jak brat się jeży kociak zadrgał wibrysami rozbawiony. Bawią się, co nie? Zaraz jednak usłyszał słowa Robaka, na co odsunął się i spojrzał zdziwiony na braciszka. Położył delikatnie po sobie uszy i zamrugał kilka razy spoglądając na swoje łapcie.
- Sory Obak. Po postu eee... - mruknął, zaczynając drapać po swojej mordce łapką. Myślał przez chwilę i spojrzał na czarnofutrego.
- Zabawa. Pomyśaem o abawie.
Próbował wytłumaczyć swoje działania i przysiadł na ziemi, czując się teraz trochę głupio. Nie chciał przestraszyć Robaka, chciał się po prostu pobawić no.

Robak nadął swoją śliczną buźkę, gdy Szczyt się odsunął. Wcale mu się ten atak nie podobał. Na prawdę się wystraszył w pierwszym momencie. Teraz już trochę mu samemu się zrobiło głupio widząc zakłopotanego srebrnego brata.
- No dobja. Ale jus nie stlas nigdy Lobaka. Lobak i Scyt mogom się pobawić w walkę telaz.
Zamachał uszami zachęcająco. Już mu przeszła obraza. Czas się bawić! Ugiął łapki i zamachał kuperkiem czekając na reakcję braciszka. Chciał by to Szczyt zaczął tak jak chciał. Teraz jednak był gotowy i się nie wystraszy! Na pewno wygra. Szczyt nie ma szans.

Skinął delikatnie łbem na słowa brata, szeroko się uśmiechając. Już go nigdy nie przestraszy, nigdy a nigdy!
- Okej! - odparł z entuzjazmem, szybko wstając. Prawie mu się łapki poplątały gdy wstawał, ale finalnie jednak stanął w rozkroku. Kita kocurka zawirowała w miejscu, a niebieskie ślepka delikatnie się zmrużyły, zakręcił delikatnie swoim kuperkiem.
- Uwzaj! - rzucił z rechotem, aby zaraz wybić się z nóg i skoczyć na swojego braciszka z łapkami do przodu. Oczywiście nie miał wystawionych pazurów ani nic, przecież nie chciał braciszka skrzywdzić!

No i Szczyt ruszył do ataku! Robak chciał być sprytny i uniknąć srebrnego braciszka. Jednak nie wyszło mu! Jakiś pech czy coś. Na pewno!
- Ah! - jęknął będąc na przegranej pozycji.
Nie wiedział w sumie co mógłby zrobić dalej. Wiercił się będąc wywalonym na ziemi przez Szczyta. Finalnie zdecydował się kopnąć braciszka w brzuch. Tak lekko.

Z gardła Szczyta wydostał się wesoły, cichy śmiech, gdy tylko udało mu się przybić braciszka do ziemii. Ha, udało mu się! Był silniejszy, ale walka jeszcze się nie zakończyła. Gdy tylko poczuł kopnięcie na swoim brzuchu z pyska srebrnego wydostało się ciche "oof", a on wylądował na ziemii trochę dalej. Wstał szybko i otrzepał się z kurzu, zaraz jednak stając w rozkroku i patrząc się na Robaka. Ogonem zamachał w powietrzu, tym samym prowokując czarnego do ataku.

Udało mu się przywalić Szczytowi. Ha! Kto teraz wygrywa? Od razu zerwał się z ziemi i spiorunował niby groźnym spojrzeniem braciszka. Napuszył się, pokazując swe pokaźne jak na kociaka rozmiary i skoczył z impetem w stronę srebrnego. Chciał go złapać w pysk. Tak za gardło rawr! Jakby zamierzał go udusić niczym ofiarę. Tak się robi w walkach!. Otworzył więc swą mordkę i miauknął groźno. Udawał takie straszne warkoty jakie się robi podczas prawdziwych potyczek. Ale miał parę księżycy i nie brzmiało to aż tak imponująco jak chciał.

Widząc, jak jego brat się puszy, to samo zrobił Szczyt. Stanął na paluszkach swoich łapek i swoje krótkie futerko postawił, aby tak być bardzo bardzo dużym, albo przynajmniej tak mu się wydawało. Idąc za tropem brata on też zaczął powarkiwać, a nawet drgnęła mu warga, aby pokazać niegroźne kiełki. Uśmiechnął się krzywo, obserwując jak brat leci w jego stronę. Szczyt odskoczył na bok, ale potknął się i poturlał trochę pod ścianę, finalnie uderzając tyłkiem o ścianę kociarnii. Kręciło mu się w głowie i nie wstawał, teraz Robak mógł go dokończyć! Szkoda tylko że Szczyt o tym nie wiedział.

Bracia zdecydowanie wyglądali komicznie, jednak takie były uroki dzieciństwa. A w ich oczach wszystko wyglądało niesamowicie poważnie, zupełnie tak jak w prawdziwej walce! Szczyt stający na paluszkach zrobił wielkie wrażenie na Robaku! Czarny kocurek zareagował na to tym, że zaczął burczeć i warczeć jeszcze bardziej. To stało się jeszcze głośniejsze, gdy kociak nie trafił w brata. Ten jednak się wywalił, ha! Robak podskoczył z ekscytacją i rzucił się na Ośnieżony Szczyt Sięgający Nieba. Złapał srebrnego w swe łapska i pociągnął za ucho, ale tak by go nie urwać.
- Robak wygrał! - oświadczył po chwili machając ogonem na boki, patrząc się prosto w pysk brata.

- Ne-e! - zaparł się, trochę warcząc. Szczyt zaczął się wiercić w miejscu, aby zaraz uwolnić się z łapsk Robaka. Prychnął zaraz i zaczął się kręcić na ziemi, aby odlecieć na bok. Wyskoczył na równe łapki i otrzepał się z kurzu. Zamrugał kilka razy, aby oczyścić też ślepka z kurzu, zaraz przetarł sobie oczy.
- A- ACIU - kichnął, aż delikatnie odskoczył od braciszka. Zaraz zaczął chichotać pod nosem, trochę z tego co się stało, a trochę z tych ich całej zabawy. Podskoczył kilka razy w stronę Robaka, ocierając się o niego pyskiem.
- Okej, Robak wygrał. Na teraz! - zamiauczał radośnie, mówiąc tak, że na przyszłość na pewno jeszcze kiedyś będą mieli taką małą ichną bitwę. W następnej to on wygra!

Szczyt wyrwał się kocurkowi z łap. Robak miałknął groźnie chcąc pokazać, że jeszcze pokaże bratu, skoro ten zaprzeczył jego wygraną. Srebrny jednak, gdy wstanął bardzo mocno kichnął. Czarny podszedł do kocurka i powąchał go.
- Scyt chory? - zapytał machając uszami.
Nie kichał nigdy od kurzu, więc nie wiedział co jest bratu. Zaprowadzi go do Wieszcza, jeśli będzie trzeba. Wieszcz mądry, pomoże. Wyprężył się by spojrzeć na srebrnego z góry, gdy ten przyznał zwycięstwo Robakowi.
- Lobak wygla ze Scytem zawse. Scyt zobacy, Lobak silny.

Na pytanie Robaka pokręcił głową na boki. Nie był chory, to tylko kurz, który przeszkadzał mu w nosku, więc nosek postanowił, że kichnie.
- Wysko ok - odparł minimalistycznie Szczyt, uśmiechając się do czarnego brata. Cieszył się, że Robak się o niego martwił i tak to pokazał. Dobrze było mieć takiego brata, który się o ciebie troszczy. Ha, zawsze będą takim super duo!
- Ne-e! Jesce se psekonas - zaśmiał się Szczyt, pokazując mu w uśmiechu śnieżnobiałe kiełki. Jeszcze będzie silniejszy, a jak nie, to cóż! Jakoś przeżyje, hehe.
Zaraz jednak usłyszał, jak Mżawka woła ich dwójkę, na co kocur zastrzygł uszami. Spogladnął na Robaka i tracił go głową w bark.
- Kto osatni u amy en zucy mózdek! - zawołał srebrny, po czym zaczął biec w stronę wspomnianej mamy. Ha, tutaj będzie pierwszy, na pewno!

[zt]

Robak przytaknął głową przyjmując do wiadomości, że Szczyt nie był chory. To dobrze! Po co być chorym. Nikt by tego nie chciał. Nadął się, gdy Szczyt znowu rzucił mu wyzwanie i nie zgodził się z tym, że Robak wygra zawsze. Wystawił przedrzeźniająco język, ale chwilę później zachichotał słodko.
Gdy mama ich zawołała spojrzał się oburzony na brata, gdy ten wyruszył na wyścig przed nim!
- Scyt niesplawiedliwy!!! - rzucił się w pogoń za srebrnym.
Oj nie ma nawet mowy o przegranej!
//zt kc

Płatek dalej wolał przebywać w Miękkich Półkach, niż poza nimi, i tego dnia nie było inaczej. Tym razem postanowił pozwiedzać głębszą część kociarni, gdzie znajdowały się chociażby Mysie Noski. Buro-biały rozejrzał się niepewnie dookoła. W pobliżu nie było żadnego kociaka, który wyglądał, jakby chciał się tu bawić, więc… wyglądało bezpiecznie. Po chwili obserwacji wypustek wystających z ziemi podszedł bliżej i niepewnie trącił jedną z nich łapką. Nie wydarzyło się nic szczególnego, ale w zasadzie… ciekawa zabawa. Zaczął się na swój bardzo specyficzny, powolny, apatyczny niemal sposób bawić.

Tak naprawdę nie wiedziała co sprowadziło ją w głąb Miękkich Półek. Miała niby pozwiedzać resztę obozu, żeby móc zapoznać się z innymi kotami, jednak coś ją powstrzymywało. Może to najzwyczajniej nie jej dzień? Nie zastanawiała się nad tym długo i po prowadzona instynktem skierowała się powoli w stronę Odrapanej Ściany. Odkąd jej matka wytłumaczyła do czego ta ściana służy, mała Wietrzyk czuła, że potrzebuje zostawić tam po sobie jakiś ślad. Ale nie taki zwykły jak wszyscy, ona musi zostawić tam coś wielkiego, co będą w stanie rozpoznać wszystkie kolejne pokolenia! W końcu jest córką wieszcza, więc taki przywilej powinien się jej należeć.
Z jej ambitnych planów wyrwał ją kształt, który ruszał się w kącie jej oka. Szybko odwróciła się w jego stronę po to aby odkryć, że jest nim nikt inny jak jej brat! Na widok kocurka jej wszystkie zamierzenia co do Odrapanej Ściany poszły w niepamięć i zostały zastąpione myślami o rodzeństwie. Kotka szybkim krokiem skierowała się w stronę bawiącego się młodego i chwilę posiedziała, przyglądając się uważnie temu co robił. Zabawa nie wyglądała na trudną. Ciekawe czy Płatek pozwoli jej się z nim pobawić? Nie miała zbytnio jak tego sprawdzić, więc po prostu skoczyła w stronę jednego z mysich nosków, udając że to jej i jej brata wróg. Szybko zaatakowała i odskoczyła od wypustki, patrząc się w stronę pręgowanego kocura. Czy dołączy się do jej zabawy? A może wróci do swojej powolnej wersji walki? Nie była pewna, jednak z wyczekiwaniem się w niego wpatrywała, po czym jeszcze raz uderzyła jedną z wypustek łapą i znowu spojrzała w stronę brata. Nie wiedziała co sobie pomyśli, jednak zawsze warto spróbować.