Ha! No i znów zwycięstwo! Chociaż w sumie nic dziwnego, od razu wiedział, że Jeleń spadnie. Inaczej by się przecież o to nie zakładał. A teraz mógł Jeleniowi kazać zrobić cokolwiek chciał.
Już zaczynał rozmyślać nad tym, jak skorzystać ze swojej wygranej, gdy usłyszał pytanie szylkretowej.
- No jasne - odparł od razu, lekko przekrzywiając łepek. - Już o to pytałaś - zauważył.
Zastrzygł uszami jednak, słysząc kolejne pytanie kotki.
- Teraz ja chcę zobaczyć ile wytrzymam - stwierdził i nie czekając na jej zgodę, ruszył w jej stronę, by wskoczyć na jej grzbiet i złapać się łapkami jej futra najlepiej jak potrafił. - Jeleń, będziesz liczyć ile wytrzymam - zwrócił się do brata.

Tak! Będzie liczył! Brat zaufał mu w tej kwestii, co było miłe. Miał nadzieję, że go nie zawiedzie, bo tak naprawdę to liczyć nie potrafił... Ale zawsze mógł udawać, że umiał!
— Oczywiście! — zgodził się z pointem, patrząc jak teraz to brat znajduje się na grzbiecie wojowniczki. Był ciekaw czy uda mu się na niej ustać, gdy zacznie kiwać się na boki. On na własnej skórze się przekonał, że to było trudne.
Nim jednak doszło do wyzwania, podszedł szybko do kotki, łapką pokazując jej, aby się nachyliła, by mógł szeptem ją zapytać:
— Zaczyna się liczenie od jeden, a nie od zera, prawda? — Musiał się upewnić. — A co jest po trzy? Bo zapomniałem.

Kotka poruszyła uszami.
- Oh, naprawdę? Widocznie się starzeję. Ajaj, gdzie ta moja pamięć - mruknęła przeciągając niektóre literki, próbując tym zakryć chwilowe zawstydzenie. Uh, irytujące! Przecież wcale nie jest stara, czyżby aż tak wyczerpały jej się już możliwości i tematy do rozmowy? Robi się nudna? Przecież to jej najgorszy koszmar! Ale przynajmniej mogła być drzewem, nie? Kiedy drugie z kociąt wdrapało jej się na grzbiet, a ona jedynie uniosła brew na ten wyczyn, pierwszy himalaista postanowił do niej podbiec. Grzecznie pochyliła głowę, a gdy usłyszała pytanie, wypuściła cicho lecz wesoło powietrze przez nos.
- Tak, tak. Od jedynki. A po trójce jest czwórka. - Odpowiedziała szeptem, niby mówiąc jakiś sekret, a jeśli Jelonek nie miał więcej pytań, Szysza przygotowała się do zamienienia w drzewo, jeśli tylko kocurek zacząłby odliczać. Trzeba się było wdać w rolę i bujać jak wielki pień!

- Starość nie radość - skwitował krótko, używając słów posłyszanych niegdyś od Czosnka.
Wieczni łowcy, ten kot naprawdę był jego bratem? Dało się w ogóle nie pamiętać jak się liczy? Trzeba będzie go chyba potem nauczyć, żeby wstydu nie robił. I samemu sobie, i Łabędziowi. Nim jednak zdołał odpowiedzieć bratu zrobiła to szylkretowa.
Już chciał powiedzieć coś odnośnie ich dyskretnego szeptania, ale właśnie w tym momencie rozpoczęła się jego walka o równowagę. Miauknął cicho w lekkim zaskoczeniu, gdy tylne łapki zaczęły mu się niebezpiecznie zsuwać się z grzbietu kocicy. Nie no, nie ma bata, że przez głupie rozkojarzenie wypadnie gorzej niż Jeleń! Nie myślał wiele, zanim wbił zęby i pazury w skórę strażniczki, próbując się utrzymać.

Ojeju! Ta pani była naprawdę miła! Wytłumaczyła mu jak powinno się liczyć. Miał nadzieję, że mu wyjdzie i nie zapomni. Nie chciał w końcu spojrzeć na braciszka i przyznać przed nim, że no... Nie miał pojęcia ile czasu się utrzymywał na tym "drzewie".
— Jeden... — zaczął odliczanie, obserwując jak Żywica zaczyna kiwać się na boki, imitując drzewo. Wow! To w ten sam sposób wyglądał jak braciszek, gdy próbował się na niej utrzymać? Musiał przyznać, że to robiło wrażenie. Aż się zagapił, bo bardzo się wczuł w ten widok i zaczął mocno, mocno kibicować braciszkowi, aby ten nie spadł za szybko albo też w ogóle nie zleciał!
— Dwa... Trzy... — Co było po trzy?! Panika go zżerała, ale przecież kotka mu o tym mówiła! To było to... to ten... — Cztery! — pisnął radośnie, jakby odkrył odpowiedź na bardzo nurtujące go pytanie.

- Ale aż taka stara nie jestem - odpaliła szybko, czując, że zaraz może się obrazić i tyle by było. Znaczy, może nie obrazić, ale trochę przejąć. No bo, to był żart, nie? Chyba nie jest aż tak stara w rzeczywistości... a może jest? Uhh, kocięta mają tendencję do mówienia tego co myślą. Potwierdzono jej słowa, więc może kocurek o tym nie myślał? No, albo mówił po prostu to co on akurat widzi, a nie co jest naprawdę! W końcu zawsze będzie piękna i młoda, prawda? ... prawda? Aż tu nagle... ajć!
- Ej hola! Wielkie drzewo ma wrażliwą skórę! - miauknęła, trochę łagodniejąc w tym swoim huśtaniu przez wzgląd na... no, swoją niechęć do posiadania wbitych igiełek w skórę i nerwy. Jeszcze brakowało tego, żeby miała na skórze przeorane tylnymi pazurkami jakiegoś dzieciaka! Pies albo lis co innego, ale pokonana przez kocię?

Po rozmowie z Brzaskiem dała się namówić na bliższe poznanie jego kociąt. Nie wiedziała czy kocur chciał w jakiś sposób nakierować swoje pociechy do wyboru danej ścieżki szkolenia poprzez rozmowę z nią, czy dostrzegł stres koleżanki i uznał, że przebywanie akurat z jego kociętami będzie dla niej lecznicze, ale... Jakikolwiek miał w tym cel, Lilia go doceniła i przystała na jego propozycję. Poza tym chciała w ten sposób nieco odciążyć Grom, by na spokojnie wyszedł coś zjeść czy wyjść z partnerem, kiedy Lilia doglądałaby brykających kociaków. Kotka wymieniła się ze starszym Strażnikiem zaraz po powrocie z patrolu, który sam w sobie pozwolił jej nieco oczyścić głowę - dwa treningi w tym samym czasie przestały aż tak dręczyć Lilię, ale... jeszcze trochę zajmie jej przyzwyczajenie się do tego faktu. W każdym razie - chwilowe zajęcie się kociakami nie powinno sprawić jej problemów. W Miękkich Półkach bardzo szybko znalazła jedno z nich i o ile dobrze zapamiętała, była to Bez.
— Mogę się dosiąść? — zagadnęła do kotki łagodnie, podchodząc nieco bliżej. — Jesteś Bez, prawda?

/Bez

Z początku Bez dostała zawału udaru czy innego gówna, gdy do jej uszu dobiegł głos kotki, podskoczyła, a następnie, patrząc na swojego rozmówce, pokiwała głową na tak (bo ta zapytała sie, czy może sie przysiąść głupio tak odmówić nie żeby kociak w ogóle potrafił odmawiać. . . . )

- Tak mam na imie Bez, ty jesteś Lilia racja? Miło cie poznać -

Uroczy uśmiech nr 3 i Bezik udało ukryć wszelki strach z zawału sprzed chwili.