Uśmiechnąłem się delikatnie, kiedy młoda Kania jeszcze raz dotknęła mnie w pyszczek, zaraz wracając na ziemię. Zauważyłem, że zaczyna ziewać, a później oparła się o mnie, zwijając się. Pochyliłem się, aby językiem delikatnie przeczesać czoło młodej koteczki, po czym powoli wstałem.
— Chodź — mruknąłem ciepło do kociaka, zaraz biorąc ją delikatnie za kark i idąc w stronę kociarni. Tam młodą Kanię odłożyłem, chwilę porozmawiałem z matką i się oddaliłem.

zt x2

Jakiś czas temu do kociarni przeprowadziła się Pajęczyna, z brzuchem pełnym kociaków. Był to... ciekawy widok, tym bardziej że nie widziałem, aby starsza kocica okazywała wobec kogokolwiek uczucia w Plemieniu.
Na czas porodu Pajęczyny zostałem wyrzucony z kociarni. Na ten okres też zgarnąłem Błotko, aby czasami nie przeszkadzała Wieszczowi, czy też przyszłej matce.
Teraz jednak kocięta te chodziły po całym obozie i poznawały świat. Były urocze. Niektóre z nich jednak nie przypominały kompletnie swojej matki, co gorsza, nikogo z Plemienia. Siedziałem teraz niedaleko kociarni, obserwując małe Echo, bo tak się nazywał, jeśli dobrze kojarzyłem, przy Śliskich Grzbietach. Co to było, że wszystkie kociaki uwielbiały tutaj być? Skierowałem swoje kroki bliżej, powoli, aby nie wystraszyć kocięcia i aby czasami nie wpadł do wody.

Widząc, jak pyszczek kociaka się krzywi słabo się uśmiechnąłem. To oznaczało, że Echo mnie już zauważył, no i że nie wpadnie do wody przy pierwszej lepszej okazji. Dlatego zbliżyłem się do czarno-szarego kocurka.
— Cześć Echo. Co porabiasz? — zapytałem z ciepłym tonem i uśmiechem na pysku. Przysiadłem się niedaleko kocięcia, patrząc się prosto na niego.

Zamrugałem kilka razy, obserwując kocurka. Ah. W porządku, Echo był takim kociakiem, z którym dość ciężko się rozmawiało. Tym bardziej że miał teraz tylko jeden księżyc, więc... hm. A może ja po prostu nie potrafiłem jednak podchodzić do kociąt? Prócz swojego i mi bliskich.
Widzę, trudno jest nie zauważyć, że Echo wwierca we mnie swoje szaroniebieskie oczy. Delikatnie zmrużyłem ślepia, odpowiadając poniekąd tym samym.
Odwróciłem po chwili bijatyki się na wzrok głowę, wbijając ślepia w wodę przed nami.
— Kiedyś, jak byłem kocięciem prawie wpadłem do stawu, bo chciałem złapać listki, które pływały po powierzchni. Na szczęście, ktoś mnie złapał — rzuciłem, mając nadzieję, że jakoś to zainteresuje kociaka.

Zwykłą normą się stało, że Cień po prostu leniwiał. Czasem, kiedy coś go ekscytowało niesamowicie bardzo, to naturalnie - energia z niego aż kipiała. Kiedy jednak w okolicy nie było Żywicy, a on miał po prostu ogrom czasu dla siebie... nie robił nic specjalnego. Tak też było dziś; po zgarnięciu ze stosu jakiejś marnej myszy, odszedł na bok, gdzie mógł ją sobie zjeść i po prostu nie przejmować się niczym specjalnym, zwyczajnie myśleć o tym, że po posiłku pójdzie spać... i tyle. Ewentualnie, mógł wypatrywać Żywicy czy Wieszcza, z którymi mógłby o czymś pogadać. Albo Robak! Robak też dawno nie widział, a wypadałoby z niem czasem porozmawiać. Ale to później; póki co - rozkoszował się słodkim niczym.

[Noc]

Jakiś czas po spotkaniu z Błotem stwierdziłam, że się przejdę do Śliskich Grzbietów. Dlaczego tam? Bo jak zwykle wolałam ruszyć się zamiast siedzieć i się nudzić jak wiele kotów.
Zauważyłam, że jest tu jakiś wyraźnie znudzony życiem kot. Postanowiłam, że się do niego odezwę, ale najpierw musiałam zwrócić jego uwagę. Dlatego szturchnęłam go razy łapą.
- Plose pana, dobse sie pan czuje? Wygląda pan jakby pan nie lubił życia- stwierdziłam. Kot leżał tu tak bezsensownie! Nie może się dobrze bawić?

Jak samo szturchanie go niespecjalnie dziwiło - w końcu nawet myślał o tym, żeby znaleźć towarzystwo później! - tak wypowiedź ze strony kotki go... zdziwiła. Jego uszy dźwignęły się do góry, a łeb z pełnym pyskiem przesunął się na bok, jakby starał się bez dopytywania domyślić czemu tak wygląda. Wyglądał tak? Nie no... a może??
- Po prostu - tu w końcu przełknął. - Nie mam nic do roboty. Nudno jest, a ja... no... no nie wiem co ze sobą robić!! Ostatnio jakoś tak czas wolniej płynie. Ale ja to zauważyłem, że tak jest, jak się zbliża zimno. Wtedy to mi się totalnie nic nie chce, bardziej niż zazwyczaj. Ale chyba nie nie lubię życia... po prostu niespecjalnie wiem co z nim robić.
Wzruszył ramionami. Prawda, nie wiedział. Nie było to tajemnicą, którą miał kryć przed światem, bo... bo po co! To nic super sekretnego, że się nudził, a w jego życiu działo się absolutne nic. Pełny obieg pór minął, a on praktycznie czuł się, jakby przeżył go cały w jednym miejscu. Brr, nieprzyjemne uczucie.

Czy gdy się nie ma nic do roboty nie jest ciekawiej? Jako kociak przecież nic robić nie musze i bardzo dobrze sie z tym czuje! Nie wiem jak można być złym, że sie nie ma niczego do roboty. To trochę smutne, ten kot musi być przepracowany.
- A chce pan pogadać? Moje lodzeństwo jest tloche zajęte- przyznałam, bardzo źle mi z tym, że nie mogę się z nimi teraz bawić. Za to ten kot wydaje się nie zły do rozmowy, jakby bardzo jej potrzebował. Chętnie sprawię, że poczuje się znaaacznie lepiej. Tylko musi mi dac zgodę, bo fajniej jest gdy ktoś faktycznie chce z tobą rozmawiać

- Zawsze!! Tylko temat trzeba jakiś wymyślić chyba, ale to z tym problemu raczej nie będzie... - to była odpowiedź niemal natychmiastowa. Rozmawiać mógł z każdym na każdy temat bez żadnego, najmniejszego nawet problemu - w tej chwili nie miało być inaczej. Wziął kolejny gryz myszy, ułożył się nieco wygodniej, niebieskie ślepia skupił na młodszej. - Chociażby, hmm... ostatnio robi się znów zimno. Ostatnio jak zbliżała się taka zimna pora, to miałem jeszcze trening i chyba... chyba wtedy robiłem taki stosik z jedzeniem, otoczony kamieniami, na jakąś uroczystość.
Jakąś, chyba, coś tam - problemy z pamięcią zdecydowanie go nie opuściły przez ostatnie księżyce.
- Więc teraz, może jak staniesz się do tego czasu Nowicjuszem, to ty też będziesz mogła wziąć udział w jakiejś uroczystości w taki sposób, ha? O ile byś chciała! W ogóle, kim ty byś chciała być?

Błoto zamoczyło pyszczek w zimnej wodzie pochylając się nad krawędzią kamienia. Lodowate uczucie wokół nosa wcale nie było przyjemne, ale nie taki był cel. W sumie to chciała po prostu się jakoś rozbudzić. W głowie miała mętlik od kilku dobrych dni i nic jak dotąd nie pomagało. Może wraz z ociekającymi z jej pyska krplami wody wyleje się z niej również mieszanina złych emocji. Kotka nie mogła zrozumieć czemu, ale czuła się... lepiej. Od pogrzebu Wiatr. A to przecież okropnie! Czuła się źle, bo nie czuła się źle i to wprowadzało ją w niezwykłe rozdrażnienie. A i tak było lepiej, niż po śmierci Robak. Ale czy powinno? Końcówka jej ogona drgnęła nerwowo. Delikatnie otarła pysk łapą. Nie pomogło.


// Dąb

Kątem oka dojrzała kociaka podchodzącego do niej. Odwróciła się powoli. Spróbowała przypomnieć sobie, który z rodzeństwa to był. Z tym jeszcze nie miała okazji za dużo pogadać. Hmmm. Dąb? Może? Tak jej się wydawało. Cieszyła się po prostu, że to nie Blask.
- Moczę pysk w wodzie - odpowiedziała, nim zrozumiała, że pewnie kocurek chce poznać powód jej czynów. Nie wiedziała nawet jak to wytłumaczyć. Nawet nie była pewna co się dzieje.
- Miałam nadzieję, że to pomoże mi... um, ostudzić emocje - powiedziała w końcu. No, świetne wytłumaczenie. Zupełnie nie podejrzane. Nikt by się nie domyślił, że z czymś sobie nie radzi emocjonalnie.
- Nie polecam, mało przyjemne - zaśmiała się cicho - No, ale co tam dzieciakuu ciebie? W końcu mam okazję cię bliżej poznać. Mam wrażenie, że poznałam bliżej już prawie wszystkich twoich braci i siostry, a ty mi jakoś ukmnąłeś! - w przeciwieństwie do uczuć po pogrzebie Robak, teraz wrócenie do siebie było jakby łatwiejsze. Naprawdę nie wiedziało, co się zmieniło. Może powinno się po prostu cieszyć, że jest lepiej? Najważniejsze, że nie ma ochoty zabić każdego, kto się do niej odezwie. Być może się tego pozbyła. Może uleciało to z niej wraz ze łzami na pogrzebie.

Kociak był dziwny. Jak całe rodzeństwo zresztą. Nie przeszkadzało jej to jakoś bardzo. W końcu bycie wyjątkowym jest super. A Błoto umiała docenić bycie sobą niezależnie od sytuacji. Może dlatego teraz czuła się tak dziwnie. Bo nie umiała naleźć w sobie tej zwyczajowej chętki do śmeichu i psikusów. Jak nie ona. Jedynie delikatna ciekawość i neutralne nastawienie do dnia zostało w jej sercu.
- "Normalnie" nic mi przecież nie mówi - zachichotała. Jak ma wiedzieć, jak jest dla kociaka "normalnie"? Nie znają się na tyle, żeby mogła to ocenić.
- Jestem Błotko - wyprostowała się trochę bardziej, dumna ze swojego imienia - Błoto Pokrywające Podnóża Gór. Miło poznać Dąbek. Chociaż powiedziałobym, że nie masz na co aż tak bardzo czekać. Jak tylko zostaniesz nowicjuszem, to zapędzą cię do taaakiej roboty - może i nie ma humoru na żartowanie, ale na lekkie straszenie ciężką pracą zawsze ma. Rozmowa przynosiła ze sobą lekką ulgę. Mogła się na niej skupić, w dodatku przy kociakach zawsze czuła się młodsza, a z tym sczęśliwsza. A poznawanie nowych osób należało do jej ulubionych zajęć. Zaraz obok nic nie robienia.

Przekrzywiła łeb delikatnie. Ależ on małomówny! No i taki... mało ciekawski. A przynajmniej jeśli chodziło o te ważne sprawy. I czemu on się w ogóle nie uśmiecha? Może coś uwierało go w futro? Może wstydził się prosić o pomoc? Jakikolwiek był powód, miała nadzieję się za chwilę dowiedzieć.
- Hm? Nie - odpowiedziała trochę zaskoczona. Czy wyglądała na łowcę? Może widział, jak spędza czas ze Szczytem i uznał, że to jej mistrz?
- Ja się na strażnika uczę, od Huragan - pochwaliła się, bo jej zdaniem trafiła w świetne łapy - Czyli tą lepszą rangę, jeśli chodzi o moje zdanie. Jak ci się dobrze trafi, to cały dzień siedzisz pzy wejściu i nic nie robisz - miuknęła z rozmarzeniem. Nie wiedziała, czemu tak właściwie główne zajęcia w plemieniu były tak nierówno podzielone. Z jej punktu widzenia, bycie strażnikiem łączyło się z nie robieniem prawie niczego.
- A czemu pytasz? O, chcesz jakieś wskazówki? - zapytała ożywiając się. Czyżby została kimś godnym podziwu i pytania o wskazówki? Zawsze lubiła kociaki, które były zapatrzone w nią. Oj tak, takie osobniki były najlepsze! Pytanie, czy ten też taki był, czy po prostu był dziwny.