Porostowy Kamień

Ryś Skąpany w Blasku Ognia... Ryś. Wichura musi sam przed sobą przyznać, że to całkiem kozackie imię. Brzmi mocarnie. Na szczęście Wichura Łamiąca Drzewa też! W ogóle całkiem nieskromnie uważa, że imiona i jego, i jego rodzeństwa, są bardzo ładne i mocno brzmiące. Mama fajnie je sobie wymyśliła. Nawet w większości do siebie pasowali! Tylko Lis ma trochę inne imię, ale to nie problem, bo też jest fajne i pasuje do jego koloru futerka.
A kończąc dygresję, Wichura kiwa lekko głową, przyjmując od kocura informację po czym sam postanawia się przedstawić:
– Wichula. Wichula Łamiąca Dzewa – odpowiada. Kiedy kot decyduje się zostać, ponownie kiwa ostrożnie głową. W porządku, niech mu będzie... co dalej? Powinien zadać mu jakieś pytanie, zrobić coś?
Na całe szczęście Ryś sam postanawia zacząć jakiś temat, co trochę pcha Wichurę do przodu.
– Straznikiem. Jak lodzice – stwierdza z przekonaniem. Niby wie, że to wybór Wieszczów, ale jeśli będzie trzeba, to ich nawet o to poprosi! Kocięca logika podpowiada mu, że skoro Niedźwiedź i Łoś są strażnikami i są też jednymi z najważniejszych figur w jego życiu, to chce być tacy, jak oni. Ale sam też interesuje się walką i zwyczajnie uważa, że to mu pasuje bardziej niż bycie łowcą. Można tu wymienić parę prostych powodów, jak to, że lubi przepychanki z rodzeństwem albo że chce, żeby jego rodzina była bezpieczna, ale jest też w tym coś więcej: rozmawianie o byciu strażnikiem i walkach jest, w pewnym sensie, jego sposobem na komunikowanie się z ojcem. Ani on, ani Łoś Zrzucający Ciężkie Poroże nie należą do kotów najbardziej gadatliwych i towarzyskich. Odkąd Wichura pamięta, ojciec zawsze zachowuje się przy nim i jego rodzeństwie trochę niezręcznie i z pewnym dystansem (stąd w myślach Wichury jest bardziej ojcem niż tatą), ale ta niezręczność jakby znika, kiedy wchodzą na jakiś wspólny temat: a okazuje się, że rozmowy o byciu strażnikiem pasują im obu. Stąd Wichura szczególnie ceni sobie, kiedy może się nauczyć czegoś o walczeniu, a potem pochwalić się Łosiowi, chociażby atakując na niby jego ogon czy łapę! Choć sam nie do końca zdaje sobie z tego sprawę, być może to właśnie dlatego polubił walczenie tak młodo... i szybko zdecydował, że chce iść w ślady rodziców.
– ... a ty? – pyta cicho niedługo potem. Ojciec Rysia jest Wieszczem. Czy on też chciałby być taki, jak rodzice?

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Wichura Łamiąca Drzewa. Potężnie brzmiące imię jak na kociaka. Ale czy z jego imieniem nie było podobnie? Cóż... Taki chyba urok imion. Rodzisz się z nimi i zostają z tobą do końca, a to, czy będą do ciebie pasować... Zależy już tylko i wyłącznie od ciebie samego.
Skinął głową na znak, że zrozumiał. Nie skomentował tego, tak jak i kocurek nie skomentował imienia Rysia. Teraz przynajmniej wiedzieli, w jaki sposób zwracać się do siebie nawzajem.
- Szlachetnie. - odpowiedział na jego informację na temat tego, kim chciałby zostać w przyszłości. Nie żeby łowców uważał za gorszych - jego rodzice w końcu nimi byli. Wieszcz był nim, zanim został Wieszczem. Obie role były bardzo ważne. Jedna potrzebna, by Plemię miało co jeść, druga szlachetna, bo zostawały nimi koty, które były gotowe oddać własne zdrowie, a nawet życie za Plemię. A Ryś... Cóż. Chciał po prostu dobrze dla Plemienia. Obojętnie, co będzie robił.
- Decyzję tę zostawiam Wieszczom. - odparł - Wierzę, że wybiorą dla mnie właściwą ścieżkę. Na szczęście długo nie będziemy musieli czekać na werdykt. Za ledwie kilka wschodów słońca odbędzie się ceremonia moja i mojego rodzeństwa. - opuścił łeb, jednak wciąż nie zabierając wzroku z kociaka - Mam nadzieję, że się pojawisz. Jak na przykładnego członka Plemienia przystało.

_________________

Szlachetnie? Wichura nie jest do końca pewny, czy wie, co znaczy to słowo, ale nawet jeśli trochę się domyśla (przynajmniej tego, że jest raczej pozytywne), to nie do końca rozumie, dlaczego Ryś tak twierdzi. Dla niego to po prostu jedna z dwóch ścieżek do wyboru: i to ta, która znacznie bardziej go interesuje. Nie widzi w tym nic specjalnego.
– Czemu? – pyta z ciekawości, licząc na to, że wyjaśnienie kocura trochę rozjaśni mu sprawę. I może przy okazji lepiej wyjaśni znaczenie tego słowa. Nie zamierza się jednak przyznawać do tego, że nie jest pewny, a już na pewno nie przed Rysiem!
A ten znowu zaczyna z tą swoją porządnością i wiedzeniem lepiej niż wszyscy (najwyraźniej poza Wieszczami). Wichura wzdycha gdzieś w duchu. Ma trochę ochotę przewrócić oczami, ale rozmowa dopiero co zaczęła się polepszać i kocur średnio chce, żeby znowu zrobiła się nieprzyjemna. Może kiedyś, jak będzie taki duży, jak tata i nie będzie musiał się przejmować, że jakieś koty mogą coś o nim nagadać...
– Pojawię – stwierdza więc tylko krótko. – Twój tata jest Wieszczem. Nie chcesz czasem być Wieszczem? – pyta, w głowie myśląc sobie, że to by mu pasowało do tego całego przemądrzania się: wtedy mógłby mówić całemu Plemieniu, co ma robić! Ale kocur wcale nie musi wiedzieć, że ma to na myśli. Hehe.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Zaskoczyło go trochę pytanie "czemu". Myślał, że kocurek dobrze wiedział, czemu i że rodzice już mu tę kwestię wyjaśnili... No ale najwidoczniej się mylił. No trudno, chyba będzie sam musiał mu wyjaśnić, na czym polega natura strażnika.
- Cóż, niewiele kotów jest gotowych, żeby poświęcić swoje zdrowie i życie dla dobra Plemienia. - mruknął - A jednak ty decydujesz się pójść tą ścieżką jako młody kociak. Dlatego uważam, że to szlachetne i godne podziwu. - odparł. Nawet jeśli młody chciał iść po prostu drogą jego rodziców... Zdania na jego temat by nie zmienił. Rodzina była dla niego jedną z wyższych wartości, więc nawet chęć zadowolenia rodziców była dla kocura dobra.
Kiwnął łbem, kiedy Wichura potwierdził swoje przybycie. No, chociaż tyle. Bo miał wrażenie, jakby na ostatnie uroczystości przybywało zdecydowanie za mało kotów. Więc... Nawet kociaki warto na nie zaciągać.
- Hm... - tu się przez chwilę zastanowił i odwrócił łeb, spuszczając ogon w dół półki, na której siedział - Nawet jeśli, decyzja tutaj należy do samego Wieszcza. Nie zamierzam się narzucać ani robić sobie nadziei. Ale gdybym kiedykolwiek otrzymał taką propozycję... Prawdopodobnie bym ją przyjął.

_________________

– Niewiele? – pyta. – Myślałem, ze jest duzo stlazników, więc to nolmalne – stwierdza.
W istocie jemu samemu nie wydaje się to jakieś dziwne czy rzadkie. Rangi w Plemieniu są praktycznie dwie – no chyba, że komuś marzyło się bycie matką albo wiecznym nowicjuszem. Każdy musi coś wybrać i chyba sporo kotów zostaje strażnikami, skoro tych nie brakuje. A jeśli chodzi o poświęcanie życia i zdrowia... Wichura nie jest głupi i oczywiście wie, że istnieje ryzyko, ale chociażby jego rodzice są przecież strażnikami i dalej żyją, i nie wydaje mu się, żeby na coś narzekali. Po coś się w końcu trenuje – żeby możliwie nie pozwolić, żeby komuś stała się większa krzywda. Osobiście wydaje mu się, że rudy kocur trochę przesadza. Ale...
– Ale dziękuję – dodaje po chwili milczdnia, ostatecznie uznawszy to "dobre i szlachetne" za komplement. Następne słowa Rysia całkiem go bawią – niby mówi tak, żeby być jak najbardziej pokorny, a jednak przyznaje, że jakby mógł, to by tym Wieszczem został. Swoją drogą, ha. Przewidział to.
– Lozumiem – kwituje ostatecznie... i w sumie to tyle. Nie ma zbyt dużo więcej do powiedzenia w tym temacie, a przynajmniej z miłych rzeczy.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Jest ich dużo...? Huh, widocznie Ryś musiał nie zwrócić na to uwagi. Strzepnął lekko uchem.
- Odnoszę wrażenie, że Łowców jest więcej... Ale może rzeczywiście masz rację. - skinął łebkiem - Niemniej jednak zapewne mało kto decyduje się na tę rolę z własnej woli. Ale w tej kwestii też mogę mylić. Jedno jest pewne - to rola ryzykowna. - wyjaśnił. Cóż, nie wiedział, ile kotów decyduje się z własnej woli na obronę Plemienia. Koszatka i Brzoza na pewno, reszty... Jakoś nie bardzo miał okazji dopytać. Być może dlatego, że oboje jego rodzice byli łowcami, a on skupiał się głównie na nich.
- Nie ma za co. - mruknął... I umilkł. Rozmowa z kociakami byłą... Trudna. Nie znały jeszcze wszystkich słów to raz, a dwa, nie wiedziały jeszcze wszystkiego o życiu w Plemieniu. Ryś też nie, ale uwielbiał zdobywać wiedzę od starszych od siebie kotów... A od kociaków zapewne zbyt wiele się nie dowie.

_________________

Może i łowców jest więcej, ale to nie znaczy, że strażników w jakiś sposób brakuje. Przynajmniej w oczach Wichury nie wygląda na to, żeby Plemię miało jakiś problem z ich brakiem, a – chcąc nie chcąc – zna sporo kotów, które są strażnikami. Wydaje z siebie cichy pomruk na słowa Rysia.
– Chyba kazda jest – stwierdza cicho. Jeśli to wszystko, o czym mówią starsze koty, kiedy ostrzegają go przed drapieżnikami poza obozem, jest prawdą, to tak naprawdę... nawet strażnicy nie zagwarantują wszystkim stuprocentowego bezpieczeństwa. A poza tym przechodzi mu przez myśl, że przecież gdyby koty faktycznie nie chciały być strażnikami, to nie tak, że słowo Wieszczów jest ostateczne i nigdy nie można tej rangi zmienić, bo mama mówiła mu o takich przypadkach. Cóż, może pan nie-mam-własnego-zdania-wieszczowie-najlepiej-za-mnie-wybiorą nie widzi takiej opcji. Tego jednak Wichura nie mówi na głos, bo nie po to tu jest, żeby się kłócić i dyskutować ze starszym kotem.
A że Ryś milczy... to Wichura też. Obserwuje jedynie obóz w ciszy i nie dodaje nic innego, bo sam nie jest pewny, co mógłby powiedzieć.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Hm, czy rola Łowcy aby na pewno była aż tak ryzykowna? Nie widział zbyt wielu blizn w futrze swoich rodziców, ale być może to kwestia tego, że mieli długą sierść. W strażników miał wrażenie, że... Są bardziej widoczne. Ale być może to tylko przypadek...?
- Owszem... Ale Łowcy raczej rzadko, o ile w ogóle mają do czynienia z walką. Zadaniem Strażnika za to jest obrona zarówno Łowcy jak i całego Plemienia. To oni jako pierwsi narażają się w walce. A przynajmniej z tego, co ja słyszałem. - odparł. Po części wypracował też swój... Pogląd na działanie tej rangi, ale doświadczenia w niej niestety nie miał - póki co. Ale skoro Strażnicy trenowali walkę i ogólnie się nią zajmowali w głównej mierze... To musiało coś w tym być, prawda?

_________________

Kiwa głową na słowa Rysia. To dla niego oczywiste i jasne jak słońce, ale...
– Ale czasem jak taki dlapieznik zaatakuje z zaskoczenia... – Jego ojciec opowiadał mu w przeszłości trochę o walkach. Wichura wie więc, że element zaskoczenia jest w nich bardzo ważny i podejrzewa, że drapieżniki muszą działać tak samo. Gdyby taki ryś albo lis, albo duży pies zaatakował jakiegoś łowcę znienacka... Chyba jest jakiś powód, dlaczego ani on, ani Ryś nie mogą jeszcze wychodzić z obozu. Bo nawet strażnicy nie mogliby ich przed wszystkimi obronić, prawda?
Nie wie, co może więcej powiedzieć, więc tymczasowo milknie, wbijając tylko w Rysia dość poważne spojrzenie w oczekiwaniu na jego odpowiedź. W końcu wybrali sobie całkiem poważny temat.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Wichura miał tutaj część racji. Drapieżniki w końcu często atakowały z zaskoczenia. Tak samo było zresztą z kotami. Nie wszystkiego dało się w końcu przewidzieć.
- To prawda, może zaatakować. Ale to zadaniem Strażnika jest odwrócenie uwagi drapieżnika. - a przynajmniej tak było w mniemaniu Rysia. - W końcu Łowcy nie potrafią walczyć. Nie są do tego szkoleni. Strażnik ma większą szansę wyjść cało z takiego ataku. - rzecz jasna inaczej miała się sprawa w przypadku większych drapieżników, ale wtedy to oba koty powinny zadbać o próbę własnego przeżycia - chyba że było to zupełnie niemożliwe. Jednak wątpił, żeby takie przypadki zdarzały się często, a Strażnik i tak powinien potrafić im zapobiec.

_________________

Nie chce się kłócić z kocurem, bo ten po części ma rację: strażnik musi próbować odwrócić uwagę drapieżnika... ale co jeśli mu się nie uda? Oczywiście Wichura zamierza ciężko trenować, żeby do takich sytuacji nie dochodziło. W końcu po to chce być strażnikiem, żeby wszystkich chronić, a już szczególnie swoją rodzinę!
– Mm. Ale z dlapieznikami chyba w ogóle jest cięszko, y, pszewidzieć, co się stanie – stwierdza. Nie, żeby był jakimś ekspertem... ale tyle kotów mu mówiło o "niebezpieczeństwach poza obozem" (pewnie, żeby zniechęcić go do wychodzenia), że już się trochę za takowego uważa.
– Jak myślisz, ze bycie stlaznikiem jest takie niebezpieczne i w ogóle... to chciałbyś w ogóle być stlaznikiem? – W końcu jak na kota, któremu tak niby obojętna jest jego rola i w ogóle "Wieszczowie wybiorą", zdaje się podchodzić do tej rangi z jakąś, hm, niepewnością? Niechęcią? Może nie do końca, ale na pewno uważa ją za niebezpieczniejszą, jakby nie było.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Kiwnął łbem na stwierdzenie o tym, że drapieżniki były nieprzewidywalne. No ale cóż więcej miał mu powiedzieć? Jako strażnik zawsze powinien być krok do przodu przed niebezpieczeństwem... Ale tego się już najpewniej dowie na treningu.
- Oczywiście, że tak. - odparł praktycznie od razu na jego pytanie - Plemię jest dla mnie bardzo ważne. Byłbym w stanie się dla niego poświęcić. Ale nie miałbym też nic przeciwko, gdybym miał zostać Łowcą. Poszedłbym wtedy w ślady swoich rodziców, tak jak ty chcesz iść w ślady swoich. - mruknął przeciągając się i ziewając. Trochę go ta rozmowa... I ten stres zmęczyły. A może po prostu był dziś zmęczony...?

_________________

W ślady swoich rodziców? Czyli...
– Wieszcz był kiedyś łowcą? – pyta. Nie, żeby to było takie ważne, ale w sumie zawsze to chyba coś, co warto wiedzieć, bo Wichura szczerze nie miał pojęcia. Wiedział tylko, że Wieszczów jest dwóch i jak mają na imię, ale niewiele więcej poza tym.
Co do reszty słów Rysia, to już ich nie komentuje, ale musi przyznać, że przynajmniej kocur faktycznie wydaje się szczerze oddany Plemieniu. To w sumie chyba dobrze, bo nawet jeśli jest taki niezdecydowany i w ogóle trochę dziwnie mówi o rangach zdaniem Wichury, to przynajmniej ma dedykację do tego całego swojego "cokolwiek-Wieszczowie-wybiorą-będzie-git".

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Och, czyżby Wichura tego nie wiedział? W każdym razie Ryś miał nadzieję rozwiać wątpliwości kocurka kiwając głową na jego pytanie.
- Owszem. Dalej czasem pełni tę funkcję, jak tylko znajdzie czas. - czasem nawet przynosił im coś z polowania. I Ryś był mu za to cholernie wdzięczny. - Zresztą Wieszcz Blasku Księżyca też nim była. - dodał jeszcze. Oboje w końcu byli jego rodziną. Huh, kto by pomyślał, być spokrewnionym z obojgiem Wieszczów naraz. Ale Ryś nie narzekał. To oznaczało, że był jedynie silniej związany z Plemieniem! Co oznaczało też wyższe oczekiwania wobec niego... Ale rudy kocurek nie zaprzątał sobie tym głowy.

_________________

O, czyli nie tylko Wieszcz Promieni Słońca był łowcą, ale Wieszcz Blasku Księżyca też? Ciekawie. Gdyby Wichura miał wybierać, to chyba uznałby, że najlepiej by było, jakby Wieszczami były koty z każdej specjalizacji, ale z drugiej strony to podejrzewa, że najważniejsze w byciu Wieszczem i tak są po prostu charakter i to, czy ktoś się do tego nadaje – w sensie, czy jest w stanie zarządzać całym Plemieniem. Zresztą...
– Ale Wieszczowie uczą się tesz, jak walczyć, plawda? I o leczeniu. – Jak tak sobie myśli, to strasznie dużo zachodu z tym byciem Wieszczem. Z jednej strony to brzmi fajnie, a z drugiej strony musi być okropną odpowiedzialnością i brzmi jak coś, przez co byłoby się wiecznie zajętym.
– "Jak znajdzie czas"... to duzo ma tego czasu? – pyta po chwili. Pytanie może i jest średnio uformowane, ale chodzi o to, że jako rodzina Wieszcza Ryś na pewno lepiej wie, jak bardzo czasochłonne to jest.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Cóż... Ryś nie do końca wiedział, jak konkretnie wygląda trening na Wieszcza. Żadnego z nich o to nie pytał, bo jakoś mu to nie przyszło do głowy.
- Nie wiem jak z walką... Ale tak, uczą się leczyć. - kiwnął głową - Wieszczowie mają bardzo dużo pracy, ale zdarzają się i takie okresy, gdzie mają trochę luzu. Poza tym jest ich dwoje, pomagają sobie nawzajem i się wspierają. - dodał. Racja, byli zalatani, szczególnie w Porę Białych Zasp, ale to nie znaczyło, że wcale nie mieli czasu dla siebie. Inaczej każdy kot by chyba oszalał.
- Trzeba po prostu umieć znaleźć czas na wszystko. I jakoś go sobie rozplanować.

_________________

Wichura w tym musi akurat przyznać Rysiowi rację – dużo zależy od organizacji czasu i tak dalej. Jak teraz o tym myśli, to w sumie to chyba też musi być bardzo ważne w byciu Wieszczem pod względem, chociażby... organizowania ceremonii i świąt. Ale Wichura nie potrafi sobie nawet wyobrazić balansowania tym wszystkim i do tego jeszcze posiadania rodziny i kociąt. Już Łoś nie witał w kociarni jakoś mega często przez swoje obowiązki. Co dopiero taki Wieszcz?
Kiedy już się przemógł i zaczął zadawać pytania, odkrył, że przychodzi mu to łatwiej, a Ryś też go tak nie wkurza, jak mówi mu o ciekawych i Potencjalnie Przydatnych rzeczach. Kto by pomyślał? Zbiera się więc na odwagę, żeby zapytać o coś jeszcze.
– A znasz tesz Wieszcz Blasku Księszyca? – pyta. – ... jacy w ogóle są Wieszczowie? – dodaje jeszcze zaraz całe drugie (2!) pytanie, tym razem nieco ciszej.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Nawet Ryś się nieco bardziej rozluźnił przy tej rozmowie, szczególnie że kociak zadawał mu ważne pytania. A przynajmniej ważne w jego mniemaniu. I czuł się dumny, że mógł się pochwalić swoją wiedzą z młodszym członkiem Plemienia. Niech tylko skończy trening, a chętnie weźmie pod swoje skrzydła jakiegoś nowicjusza!
- Znam. - przytaknął - Co prawda nie tak dobrze, jak Wieszcza Promieni Słońca, ale znam. To moja ciotka.
Zastanowił się przez chwilę. Jacy byli Wieszczowie...
- Cóż, często słyszę, że jestem podobny do Wieszcza Promieni Słońca. A on jest spokojny, opanowany i dumny, bardzo szanuje tradycje Plemienia. Wygląda też na odważnego. Szczególnie że nie raz widziałem, jak przynosił na stos drapieżne ptaki. - uśmiechnął się lekko - Wieszcz Blasku Księżyca sprawia wrażenie... Delikatniejszej. I opiekuńczej. - wiele nie mógł o niej powiedzieć, bo choć czasami rozmawiał z ciotką, to nie miał z nią jakoś bardzo... Głębokiej relacji. Ale hej, przynajmniej mógł o niej co nieco powiedzieć!

_________________

Ciotka? Zaraz, zaraz... och, faktycznie, to chyba ma sens. Mieć w rodzinie nie jednego, a dwóch Wieszczów? To ci dopiero, jest się czym chwalić. Z drugiej strony Wichura notuje sobie mentalnie, żeby na przyszłość jeszcze bardziej uważać na Rysia i jego rodzinę: ostatnie, czego by chciał, to robić sobie wrogów z kotów, które mają takie Ważne Osobistości w rodzinie. Jeszcze go wrobią w bycie łowcą na złość albo coś!
– Bzmią... dobze – odpowiada na krótkie opisy Rysia. Tym o drapieżnych ptakach to nawet mu zaimponował: Wichura aż ma ochotę osobiście o to spytać Wieszcza Promieni Słońca. W końcu wie też, że drapieżne ptaki zabija czasem jego ojciec, ale on akurat jest strażnikiem, więc to trochę co innego. – A wieszczowie w ogóle lozmawiają tak nolmalnie z innymi kotami, jak mają tyle zajęć? – pyta. Może to trochę głupie pytanie, ale nigdy nie miał okazji spotkać któregoś Wieszcza tak po prostu w obozie i z nim pogadać, a wie też, że Wieszczowie mają przecież kontakt z ich przodkami i w ogóle, więc wydają mu się dość... wyniośli w porównaniu do innych kotów. Inna sprawa, że do niedawna Wichura średnio wychodził z kociarni, więc nie miał zbyt wielu szans na spotkanie kogokolwiek, heh.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Brzmią... Dobrze. No Wichura ma w sumie rację, nie było tu się z czym nie zgadzać. Ryś po prostu kiwnął mu głową. Oboje Wieszczowie byli tak samo dobrzy, ale Ryś być może nieco faworyzował Wieszcza Promieni Słońca ze względu na to, że był jego ojcem. Swoją drogą to zabawne, jak podobne imiona mieli z mamą. Może dosłownie byli sobie przeznaczeni, kto wie?
- Myślę, że tak. - kiwnął łebkiem - Wieszczowie może i przewodzą Plemieniem, ale to wciąż koty, jak ty czy ja. Widuję ich czasem rozmawiających z innymi. - mruknął. Poza tym co to by byli za swego rodzaju przywódcy, gdyby byli zupełnie niedostępni dla innych, prawda? Lepiej być w dobrych stosunkach z grupą, na której czele się stoi. A przynajmniej według Rysia.

_________________

Starlight