Wysłuchała go i posłała delikatny uśmiech.
- Mam wrażenie, że mimo wszystko jednak świecisz jaśniej - zaśmiała się pod nosem, już kompletnie się rozluźniła, nawet jeśli jeszcze chwilę wcześniej czuła spięcie, to nie zostało po nim nic.
- Wydaje mi się, że to dobrze do nas pasuje, słońce daje nadzieję na lepszy czas, zawsze po burzy wychodzi i ogrzewa futro, osusza trawę i drzewa. Wydajesz się właśnie taki - stwierdziła lekko, nie przykładało do tego aż takiej wagi, ale uznała, że do Dęba pasuje bycie Wieszczem Promieni Słońca.
- Natomiast księżyc prowadzi w ciemności, otula ciszą... Wprowadza spokój - zamyśliła się na chwilę - wydaje mi się, że bardziej to do mnie pasuje, mimo wszystko - nie oznaczało to, że Dąb nie był spokojny ani nic w tym rodzaju. Miała nadzieję, że kocur zrozumie jej słowa.
Wzięła w końcu po tym czasie kolejny kawałek mięsa i na pytanie o trening nie odpowiedziała od razu. Z Promyk dogadywała się, po prostu, nie było tam nic więcej niż obowiązek i sojusz na rzecz przyszłości. Przynajmniej ze strony Myszy. Chciała wybaczyć siostrze to, co zaszło, ale nie potrafiła, jej uczucia były zbyt silne.
- Idzie - odpowiedziała krótko, przymknęła oczy, nie mogła przecież tak urwać konwersacji - jest okej, Promyk dobrze sobie radzi jako nauczyciel, jeśli o to ci chodzi. -

Słuchała Dęba i uśmiechnęła się pogodnie, teraz było jej trochę głupio, że tak niewiele powiedziała o słońcu. Mimo wszystko takim go właśnie widziała, może nie był energiczny, jednak to nie przeszkadzało. Westchnęła cicho na jego ostatnie słowa, bo przypomniały jej się momenty oglądania lśniącego szlaku i tego, co tam dostrzegała.
- Dowiemy się, jak dożyjemy - zaśmiała się gorzko. Może nie powinna poruszać tego tematu, jednak było to dla niej zwyczajnie naturalnie. Patrząc na tendencję, to może jakieś szanse na przeżycie mieli, jak będą mieli szczęście, to może i oboje dotrwają do końca nauk.
Skrzywiła się widocznie na pytanie Dęba, chociaż wyczuła to, jak ostrożny przy tym był i była mu za to wdzięczna, jednak nie mogła uciekać od tematu. Nie chciała przede wszystkim.
- Jest... neutralnie - musiała zastanowić się ile i w jaki sposób chce powiedzieć Dębowi o tym, co czuje w stosunku do siostry i ich relacji.
- Rozmawiałyśmy o całej sytuacji, ale nasze poglądy znacznie różnią się od siebie, podczas rozmowy starałam się zrozumieć, dlaczego się tak zachowała, ale ona... - wdech i wydech, nie chciała wracać do tej rozmowy - mam wrażenie, że w ogóle nie rozumiała mojego punktu widzenia. Jakby to do niej zupełnie nie docierało, myśli i zachowuje się jak sarna - fuknęła pod koniec, a dopiero później zrozumiała, że powiedziała za dużo. Zdecydowanie za dużo, Dąb był partnerem Promyk, a Mysz miała z nim dzielić władzę. Postawiła go w trudnej sytuacji, takie miała wrażenie. Podniosła spojrzenie na kocura.
- Chcę jej wybaczyć, ale jeszcze nie jestem w stanie zrobić tego całkowicie - postanowiła spróbować załagodzić to, co przed chwilą powiedziała, chociaż w duchu nie wierzyła, że uda jej się kompletnie wybaczyć Promyk.

Mysz kończyła w zasadzie to, co przyniósł jej Dąb, więc niedługo będzie trzeba wracać do swoich obowiązków. Nie spodziewała się więcej, niż tego, co powiedział, chociaż nie sądziła, że będzie jej wręcz bronił i mówił w jej imieniu. Nic nowego nie usłyszała, bo możliwe, że Promyk powiedziała coś podobnego? Znaczy, nie o tym, że jak Mysz zostanie Wieszczem, to się uspokoi, ale ogólnie. Zamysł był podobny. Nie pocieszało jej to, bo odbierała to, jako umniejszenie jej i tego, co może osiągnąć. Plus, fakt, wyglądało to zupełnie jakby była jej matką, a nie starszą siostrą, czego Mysz nie była świadoma do końca.
- Miejmy nadzieję - bo jeśli nie, to wtedy będzie musiała inaczej porozmawiać z siostrą. Bardziej dosadnie. Tego jednak nie miała zamiaru mówić Dębowi, już i tak powiedziała za dużo.
- Dziękuję za rozmowę, następnym razem bardziej się wykażę - uśmiechnęła się, była pewna swoich słów. Prawda jest taka, że sama przed sobą stawiała wysoko poprzeczki, ale nie mogła nikogo zawieść. Zwłaszcza siebie.
- Wracam do obowiązków, zastanowię się nad tymi kwestiami, do zobaczenia - podniosła się i jak powiedziała, tak zrobiła - poszła wypełniać swoje obowiązki nowicjusza.


z/t

Czas minął tak szybko, że Dąb nie czuł jego upływu. Dopiero podziękowania i pożegnanie Myszy przypomniały mu o tym całym czasie, jaki spędzili na wspólnej rozmowie. Oraz to, że z jego porcji zwierzyny również praktycznie nic nie pozostało. Skinął łbem, obserwując zbierającą się do swoich obowiązków rozmówczynię. Ta z pewnością miała teraz wiele do przemyślenia.
– Powodzenia i do zobaczenia. – rzekł na pożegnanie. Teraz, kiedy był sam, nie pozostawało mu nic innego, jak posprzątać po ich wspólnym posiłku, po czym samemu wrócić do swoich obowiązków.

//zt

Jeśli Szakal umiała liczyć (a można było mieć czasem wątpliwości), to jej ceremonia na nowicjusza była już księżyc przed nią. Tylko księżyc? …Dla niej niestety AŻ księżyc. Jedna siódma jej całego życia i tak brzmiała na wiele czasu, który nie wiedziała, jak spożytkować. Chciała być dorosła. Nie chciała mieć tego całego czasu. Chciała być silna, i fajna, i… ugh! A leżała na jednej z półek i nie miała co robić. Była już… duża. Prawie, jak niektórzy dorośli. Pamiętała ten kamień, na którym leżała. Gdy pierwszy raz go zobaczyła, była niższa od niego - teraz z taką łatwością na niego wskoczyła.
Jej spokój miał jednak być zruszony. Rozglądając się po obozie, jej oczy napotkały znajome futro - białe, kremowe, robiące się wręcz czarne na pyszczku i uszach. Ciało Szakal dosłownie zastygło, jak zamrożone - jej źrenice zmniejszyły się do cienkich igiełek, których spojrzenie nie było przerwane ani jednym mrugnięciem.
Patrząc na Łabędzia, Szakal poczuła szczere przerażenie.

Nie powinna tak reagować. To nie on był straszny. On był po prostu głupi i denerwujący, i zwyczajnie okrutny. Powinna się na niego złościć, zamiast przypominać sobie jedno ze wspomnień i przeżywać je na nowo.
W końcu jednak mrugnęła, odwracając w połowie swój pysk i posyłając pointowi spojrzenie pełne nienawiści. Ale… pewnie poczuł jej wzrok na sobie wcześniej.

Owszem, Łabędź poczuł na sobie wzrok Szakal. A nawet go zobaczył, bo na mniej niż uderzenie serca złapał z nią kontakt wzrokowy, choć nie był pewien, czy kotka to zauważyła. Ponoć ostatnio dostała niezły opierdol od starego, po tym jak na nią naskarżył. No cóż bywa. Przynajmniej teraz wie, żeby nie wyściubiać nosa z obozu przed treningiem.
Zerknął kątem oka w jej stronę, chcąc zobaczyć czy ta nadal będzie na niego nadal patrzeć. Po co wcześniej się na niego lampiła. Planowała zemstę, czy co? Miał się zacząć bać?

Nie reagował i nie wiedziała, czy jej się to podoba, czy nie. A raczej - widział ją, jasne, że ją widział, bo zerknął okiem w jej stronę i w ogóle, ale… nie wyglądał na przestraszonego, nieszczególnie. Nawet do niej do podchodził. A ona, im dłużej się lampiła, tym bardziej czuła niepokój. Czy jej spojrzenie też naskarży do Wodospada? Na tą myśl jej postura się nieco zapadła, źrenice znów zwężyły, a ciałko skuliło.
Nie, nie powinna tak wyglądać. Zmusiła się, by pokazać mu język i znów unieść nosek w foszku. Nie bała się. Zasługiwał na bycie niemiłym, więc będzie niemiła.

Point spłaszczył jedno ucho i spojrzał na nią z politowaniem. Serio? Wytykanie języka? I ona uważała się za gotową do bycia nowicjuszem i wychodzenia z obozu? Jakiś żart chyba. Jak spotka borsuka, to też wytknie mu język zamiast uciekać? Chociaż w sumie idąc tym tropem to powinna teraz uciekać od Łabędzia. Heh, w sumie było by to trochę komiczne.
- Nie wytykaj języka, bo ci jeleń nasika - rzucił w jej stronę z mieszanką kąśliwości i znudzenia, po czym zaczął ostentacyjnie wylizywać łapy.

?!??!!!!!!!!???.
Szakal musiała dodać do listy znienawidzonych rzeczy i słów to głupie powiedzonko, bo już drugi raz je słyszy, raz z niedźwiedziem, teraz z jeleniem, i go po prostu, no, NIENAWIDZI, bo jej pokazywanie języka ma być brane poważnie, a oni myślą, że jej powiedzą coś o sikaniu i już koniec. BEZ SENSU! Zjeżyła się. Przynajmniej coś powiedział, zareagował, ale choć jednocześnie to było jej celem, to niepokój siedział gdzieś w tyle jej głowy.
— Uważaj bo ja ci nasikam. Na te, ojoj czyste, łapki — parsknęła niezadowolona, gapiąc się jak ten dokonuje toalety. Nie, żeby Szakal się nie myła, ale widząc Łabędzia myjącego się miała ochotę już nigdy więcej nie wyczyścić językiem swojego ciała, bo to brud zrobi z niej prawdziwego Łowcę. — Wiesz, że Plemię Wiecznych Łowów ma specjalne miejsce dla konfidentów? I- i jest tam super nieprzyjemnie i dużo kolców. Pomyślałam że ci się przyda takie info. KONFIDENCIE! — pisnęła na sam koniec, co miało być rykiem, rzecz jasna.

Kącik jego pyska powędrował delikatnie do góry. Miło było patrzeć jak bachor Jaszczurki się tak wpienia. Nie dało się jej brać na poważnie. No po prostu się nie dało.
- Ah tak? No w sumie nic dziwnego. Takie bachory tylko szczać i srać potrafią - prychnął z mieszanką wyższości i politowania. Po części chciał kotkę wkurzyć, a po części rzeczywiście tak myślał. No bo w końcu tylko to kocięta potrafiły.
- Donosicielstwo to najwyższy wyraz odpowiedzialności społecznej - stwierdził, posyłając burej najbardziej arogancki i za razem milutki uśmiech na jaki było go stać.