Jak na ścięcie czekała i ścięcie istotnie otrzymała. Widząc to jak Robak na nią zareagowało, czując jeno strach, czuła jak robi jej się niedobrze. Czy naprawdę tym teraz dla niem została? Znienawidzonym kotem, na którego jedyną adekwatną reakcją był strach? Skuliła się, nie umiejąc jednak oderwać wzroku od łowcy. Czy to tak właśnie ma wyglądać ich pożegnanie? Ich ostatnie spotkanie? Bo już doskonale wiedziała, że nie ma co próbować więcej razy. Nie chciała, żeby odczuwało dyskomfort, a jednak z jakiegoś powodu miała nadzieję, że coś się zmieni.
Chciała móc powiedzieć cokolwiek więcej, jednak nie sądziła, żeby dała radę. Jej gardło zacisnęło się, i mimo że nie chciała płakać, czuła jak łzy znowu zawitały na jej policzkach. Bała się cokolwiek powiedzieć. Bała się, że Robak znienawidzi ją jeszcze bardziej. Chociaż czy jest to w ogóle możliwe? Skinęła więc tylko łbem, zabrała przyniesioną mysz i posłała ostatnie spojrzenie Robak, czując jak zostawia wraz z tym spojrzeniem wszystko co kiedyś było. Każde jedno wspomnienie związane z łowcą, musiało zostać w przeszłości. W tym legowisku. Mimo, że nie była na to gotowa.
- Żegnaj Robak. - wychrypiała w końcu, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła z lecznicy.
Nie zwróciła większej uwagi na ojca. Nie chciała jego uwagi czy jakichkolwiek słów z jego strony. Rozumiała, że musiał zareagować ze względu na to, że Robak było jego pacjentem, aczkolwiek nie umiała się zdobyć na więcej niż tę nutę zrozumienia. A już na pewno nie na rozmowę. Odkładając mysz na stos zdobyczy, szybkim krokiem opuściła obóz. Musiała złapać trochę powietrza.


[zt]

Robak telepało boleśnie w swoim ciepłym legowisku, w którym już tak przyjemnie się nie czuło. Nie miało już nawet wyrzutów sumienia, że odtrąca Wiatr. Czuło taką niechęć i niepokój, że to było nad niem silniejsze. Chciało być samo. Albo z rodzicami, przyjaciółmi. Nie... z nią. Na szczęście przyszedł Wieszcz i chwilę później Wiatr nie miała innego wyjścia jak odejść. Wypowiadając na końcu słowa pożegnania. O co w nich chodziło? Odchodziła? Żegnała się bo była przekonana o rychłej śmierci Robak? Kot zacisnął zęby próbując się uspokoić. Nic nie rozumiało. Nikogo. Ani siebie. Nic z tym zrobić się nie dało. Tak więc po jakimś czasie czarne musiało ochłonąć i leżało z powrotem w błędnym spokoju. Przyjmując wszystkie medykamenty i polecenia Wieszcza.
//zt

---

Kocur rzucił szybkie, przepraszające nieco spojrzenie Robak. Powinien tu być i tego dopilnować, ale… naiwnie liczył na to, że Wiatr ten jeden raz posłucha – jak nie jego, to chociaż swojego byłego partnera. Ale nie. Oczywiście, że nie. Zaraz po podaniu medykamentów wybiegł z lecznicy, żeby dogonić córkę.
– Dokąd się wybierasz? – spytał ostro, zastępując kocicy drogę kawałek za wyjściem z obozu. Jego głos był mimo wszystko lekko zachrypnięty i drżący przez całą kolejną wypowiedź, a oczy zaszklone, choć silił się na chłód czy stanowczość. – Myślisz, że po przyjściu do mojego pacjenta, który wyraźnie cię poinformował, że nie chce z tobą rozmawiać, i co do którego nie poinformowałem cię, że zmienił zdanie z uwagi na okoliczności albo upływ czasu, odwrócisz się dupą, wyjdziesz, i sprawa będzie załatwiona? Uprzedziłem cię, że poniesiesz konsekwencje, jeżeli będziesz napadać Robak. Jak miałaś coś do powiedzenia, to mogłem spytać Robak, by było przygotowane, lub nu to po prostu przekazać, ale teraz… mam wrażenie, że uspokajasz swoje sumienie jeno kosztem, i tylko tym pogarszasz jeno stan. W pełni rozumiem, dlaczego chcesz mieć kontakt z Robak, szczególnie teraz, ale JAK CI NIE WSTYD nie uszanować… jeno… o-ostatniej prośby w twoim kierunku? – Głos mu się załamał, a z oczu zaczęły mu się lać łzy. – Jak w ogóle możesz to nu robić? Twój były partner na twój widok płacze, trzęsie się, w panice krzyczy, żebyś wyszła, i nawet to do ciebie nie przemawia? Od chwili, w której zobaczyłem cię na granicy, zachowujesz się dziwnie, podejrzanie, okłamujesz albo mnie, albo Robak – bo wiem, co nu powiedziałaś, że wróciłaś tylko ze względu na jeno, mimo iż mi powiedziałaś coś innego. Nic nie powiedziałem, mimo poczucia, że któreś z nas okłamujesz; udawałem, że nie wiem, że nie widzę tego i innych rzeczy, i gdybyś nie naciskała na Robak, to byłbym teraz i twoim wsparciem w obecnej sytuacji, ale nie mogę. Bo znowu nie słuchasz, znowu robisz tak, jak uważasz, nie biorąc pod uwagę innych. Zrobisz jeszcze jedną rzecz niezgodną z zasadami Plemienia, albo z moim wyraźnym poleceniem, a zostaniesz wygnana.
Miał dość, tak bardzo dość. Zniknięcie Wiatr, nakładająca się na to śmierć Królika, rany Robak, powrót Wiatr i jej dziwne zachowanie, nadzieja na poprawę, świadomość, że leczenie nie przynosi skutków, że Robak umiera, żal do siebie, do całego świata, zwątpienie, a przy tym poczucie, że musi być silny, że nie może pęknąć przy Robak czy jego rodzinie; ta huśtawka emocjonalna go wyczerpywała – i wreszcie pękł, a choć po jego pysku od mniej więcej połowy wypowiedzi płynęły łzy, to nie przerwał ani na chwilę, nie zawahał się. Wiedział, że jest pod wpływem silnych emocji, ale naprawdę nie miał już siły na Wiatr i czuł się strasznie z tym, że Robak nawet w ostatnich dniach swojego życia musiało znosić tak trudne sytuacje i emocje, zamiast odejść w spokoju, z godnością, przy kotach, przy których CHCIAŁO być.
Po wypowiedzeniu tych słów, po prostu odwrócił się i biegiem uciekł, jak tchórz, bo nie był już dłużej w stanie tego wytrzymać; umknął przed Wiatr i przed ewentualnymi próbami zatrzymania go, a kiedy biegł daleko w tereny Plemienia, to serce mu pękło na tysiąc kawałków zarówno przez Robak, przez Wiatr, ale i przez jego samego i jego słowa. Nie wrócił do obozu aż do późnej nocy.

zt

Strażniczka wpatrywała się milcząco w Wieszcza. Jak widać, nie tylko ona była dzisiaj w fatalnym stanie. Chyba teraz będzie tylko gorzej... Żałowała, że tutaj przyszła, ale jednocześnie obietnica dla Niedźwiedzia i zdrowy rozsądek kazali jej przynajmniej teraz o siebie zadbać. W końcu życie trwało dalej, a ten koszmar kiedyś się skończy. Prawda? Prawda???
Z jej gardła wydobył się słaby pomruk, gdy Wieszcz podsunął jej miętę. Zjadła ją bez większego zastanowienia, nie wypowiadając przed tym ani jednego słowa. Żuła długo i z niechęcią, jakby jadła zepsutą zwierzynę, a odświeżający, przyjemny smak mięty nie wywarł na niej żadnego wrażenia. Kiedy wreszcie połknęła swe zioło, posłała Wieszczowi krótkie spojrzenie, po czym wróciła do swojego lęgowiska, nawet się z nim nie żegnając.

//zt?

---

Mięśnie kocura napięły się w lekkim dyskomforcie, kiedy żadne z nich nic nie powiedziało, ale nie miał siły tego zmienić. Nic, co by mógł powiedzieć, by niczego nie polepszyło ani zmieniło. Słabo tylko kiwnął głową Księżyc i się wycofał w głąb lecznicy.

zt

Błoto czuło się okropnie. Początkowo uciekło od objawów tego, co ją męczyło, ale nie da się wiecznie spać. Życie na jawie było w tym momencie trudne do zniesienia, ale dzielnie wybrało się do wieszcza.
- Wieszczu? - spytało głośno, a jeno głos załamał się w połowie słowa. Usiadło, bo łapy drżały nu kiedy stało. Pociągnęła nosem i czekała z nieszczęśliwą minką.

//Wieszcz

Chciałoby się przywitać, zażartować, rzucić jakąś plotkę. Ale jeśli zaraz się nie położy znowu spać to albo umrze, albo się zabije.
- Gardło mnie boli i kaszlę. I wszystko mnie boli. W dodatku cieknie mi z nosa. No i mi zimno cały czas - poskarżyła się.

- Mam opisywać moje gile? - jękneła niezadowolona. Szybko wzięła się jednak w garść. Nie chciała być niemiła, po prostu naprawdę chciałaby czuć się już lepiej.
- No takie, białe no.

Biały kaszel? Przynajmniej nazwa miała sens. Niemniej jednak wolałaby, aby wieszcz stwierdził, że po prostu jest zmęczona. A i może byłaby to nieprawda, ale stwierdzenie choroby było niczym wyrok.
- Jasne. Dzięki - miauknęła, a w jej głosie dało się słyszeć dziecinną rozpacz. Jakże ono nienawidzi być chore. Obejrzało zioła uważnie, ale zjadło bez narzekania. Skrzywiło się tylko na smak.
- Czy znowu będę musiało odpoczywać? - spytało trochę ciszej niż wcześniej. To nie był dobry czas na spanie. Na bycie samemu. Na bycie zamkniętym we własnym legowisku, kiedy okropne rzeczy działy się tuż obok, kiedy inne osoby mogły tak pomóc sobie radzić z tym wszystkim.

Niepewność wieszcza zupełnie nie zwróciła na siebie uwagi Błota, może przez chorobę, a może przez zwykłą ignorancję. Uśmiechnęło się tylko delikatnie i z wdzięcznością.
- Dziękuję. Będziemy - zakaszlało - Będziemy mogli wymieniać się plotkami. Na odległość - próbowała znaleźć w tym wszystkim coś pozytywnego. Nie byłaby sobą, gdyby nie spróbowała. Chciałaby pogadać z wieszczem dłużej, ale jak tylko usiadła na legowisku, to zasnęła.

//Zt

Wieszcz polecił Rogowi zajęcie się bratem. Pierwsze co zauważył Róg to fakt, że bury kocur zakasłał i pociągał nosem.
- Powiedz mi co ci dolega i zaradzimy coś na to - polecił bratu przyglądając się jego pyskowi by zobaczyć jaki kolor wydzieliny wydobywa się z jego nosa.
Nie podchodził zbyt blisko, bo po tym co na ten moment widział, był przekonany że to coś zaraźliwego.

Dąb bez problemu opisał to co odczuwał z powodu choroby i dla Roga niepodważalnym było to, że kocur był przeziębiony. Róg kiwnął więc łbem i po powiedzeniu cichego ,,zaraz wracam'' podszedł do składzika. Pierwsze na co wpadł to jałowiec, więc wybrał sobie jego jagodę z zapasów i wrócił do brata. Położył medykament między nimi.
- Zjedz i powinno pomóc, będziesz musiał zostać w lecznicy do momentu aż wyzdrowiejesz, bo możesz kogoś zarazić - polecił Dębowi i czekał aż kocur przyjmie medykament.