Zęby

Wieszcz Szepczących Kamieni

– No tak, czyli… właściwie byłoby to takie, jak się zachowują. Szczególnie Wiatr – powiedział nieco gorzko, ale bez złości. Nie uważał swoich kociąt za głupie, jednak ich zachowania… nie rozumiał, skąd się biorą, czemu uznają je za odpowiednie czy dobre, czemu nie mogą się komunikować. I tak naprawdę Jerzyk, który się nie komunikował prawie wcale, bo mówił tyle, co nic, był tutaj najmniejszym problemem, bo przynajmniej nie mówił tak strasznych rzeczy, jak Wiatr, której zachowania w jego odczuciu były niedojrzałe. Biorąc to wszystko pod uwagę, był na 95% pewien, że reakcje na kolejny miot ze strony pierwszego byłyby niedojrzałe, bo nie miał podstaw, żeby myśleć inaczej, zwłaszcza teraz. Musiałby najpierw naprawić z nimi relacje, a przede wszystkim… Wiatr, a w pewnym stopniu również Żywica, musiałyby dostrzec, że muszą w sobie zmienić pewne rzeczy.
– Cóż… przede wszystkim sama Wiatr jest na to przykładem. Nie wiem, mam wrażenie, że bardzo dużym ciężarem jest dla niej fakt, że jestem Wieszczem, że z jakiegoś powodu nabrała przez to przekonania, że ona musi się, hm, wykazać?, że sama musi również zostać Wieszczem. Ale widzę to w codziennych sprawach, wiesz, na przykład to, że, hm, młodsze koty, ba, kocięta, czasem niemalże sprawiają wrażenie, jakby nie chciały ze mną rozmawiać. Wydaje im się, że jestem tak zajęty i tak ważny, że nie mam na nie czasu, że, nie wiem, nie zasłużyły na kontakt ze mną. Koty postrzegają mnie głównie przez pryzmat mojej rangi. Najpierw jestem pytany o moje obowiązki, albo czy nie potrzebuję z nimi pomocy – mimo iż wcale nie ma ich tak dużo – a dopiero potem o to, jak sobie radzę ze śmiercią syna. Wiesz, o co mi chodzi?

— Nie powiem, Wiatr jest wyjątkowo niedojrzałą kocicą jak an swój wiek, ale w nieco inny sposób niż reszta twoich kociąt. Niedźwiedź, Jerzyk i Żywica raczej nie mają zapędów do podobnych, dziwnych i wyssanych z pazura zachowań co Wiatr, albo dobrze się z tym ukrywają. — mruknęła, delikatnie się krzywiąc na wspominkę o liliowej kocicy, która ponownie wylądowała pod jej opieką. Chciała jakoś pocieszyć Wieszcza, powiedzieć, że jego córka robi jakieś postępy, ale... Nie mogła, bo takowe jeszcze nie nastąpiły. (a przynajmniej nie w tej czaso) — Więc rozumiem zawód ich zachowaniem, ale zakładanie z góry, że taka byłaby reakcja ich wszystkich, jest nieco krzywdząca, nie sądzisz? Nie znam ich za dobrze, ale nawet z obserwacji mogę stwierdzić, że zachowaliby się przy tym znacznie lepiej, a Wiatr... cóż, ona może się jeszcze zmienić. Raczej. Mogę cię zapewnić, że mam co do niej pewne plany i dopiero jak te zawiodą, przekreślę ją kompletnie. Na ten moment jest jeszcze jakakolwiek szansa na zmianę. — westchnęła, kręcąc nieznacznie łbem. Nie była zbyt pewna swoich słów, przypadek Wiatr był trudny i wywoływał u niej wiele sprzecznych emocji, w większości negatywnych. Nie mogła się jednak powstrzymać od tego, ze widziała w niej samą siebie w swoim najgorszym etapie, tylko w przeciwieństwie do niej, ona była tą wściekłą, rygorystyczną i opryskliwą tylko dla siebie; nie dla innych. Czy to oznaczało, że była lepsza? Oj nie.
Następnie wsłuchała się w słowa Wieszcza, delikatnie poruszając przy tym uszami, na sam koniec powoli mu przytakując na znak, że pokrętnie zrozumiała o co mu chodziło. — Wiesz, wydaje mi się, że to może być kwestia tego, że w ich oczach jest to jakiś rodzaj szacunku w twoją stronę. No i faktu różnicy wieku. Kocięta widzą w tobie wzór i jednego z najważniejszych kotów w całym plemieniu i mogą nieco wypaczać fakt, że wszyscy jesteśmy sobie równi i najważniejszym dla nas jest wspólnota. A jak ktoś nie wpoi im tego od razu, wychodzą takie kwiatki, a... No cóż, młoda część plemienia zdaje się żyć własnym życiem, innym niż ta starsza. Nie wiem skąd im się wziął twój obraz jako niedostępnego i chyba nawet wole nie wiedzieć, eh!

Wieszcz Szepczących Kamieni

Patrząc na zachowanie Żywicy na pogrzebie, a także na ceremonii, miał pewne wątpliwości, ale nie chciał się spierać co do tego z innymi. Mimo wszystkich błędów, mimo niedojrzałości i wszystkiego innego, kochał swoje kocięta. Chciał to wszystko naprawić, ba, dalej jeszcze ślepo wierzył, że nawet Wiatr może się zmienić – ale i tak najpierw wszyscy potrzebowali… czasu. Pokiwał więc leciutko głową.
– Tak, zapewne wynika to z szacunku wobec rangi… ale cóż, znasz mnie – wiesz, że wolałbym tej rangi w ogóle nie mieć, albo chociaż być postrzegany po prostu jako członek… Plemienia, nie jego lider. Zresztą, tu też jest z pewnością moja wina; to, że przez długi czas zajmowałem się własnymi kociętami i swoimi obowiązkami, sprawiło, że nawet chociażby starsze kocięta Mżawki i Zająca widzą mnie jak obcego, nie wspominając o młodszych kotach… a teraz, ha, próbuję, i okazuje się, że kociaki ode mnie uciekają. Konkretniej Promyk, chyba z księżyc przed ceremonią… próbowałem się zorientować, czy ona albo jej rodzeństwo byliby zainteresowani byciem moim następcą, ale dość szybko się pożegnała, mówiąc, że pewnie mam inne sprawy, a ona nie zamierza mi przeszkadzać, heh… intencje na pewno miała dobre, wcale jej nie winię! Szkoda po prostu, że taki jest mój obraz wśród młodszych.

— Znam cię i to nie od dziś — mruknęła z lekkim uśmiechem, podciągając po chwili nosem. Na moment zapomniała, że przyszła tutaj przez chorobę, a nie na przyjazne pogaduszki z kocurem. Eh. Przysłuchując się jego słowom, Tafla zastanawiała się czy problem nie leży też gdzie indziej, jednak jakoś nie mogła wyobrazić sobie gdzie. Wieszcz był obecny w życiu plemienia, zawsze, a przynajmniej w jej mniemaniu. Nigdy nie uważała go za kota zbyt zajętego by zamienić z kimś pare słów, a może nawet i więcej. Zawsze był dostępny na świętach i poza nimi, oraz w przeciwieństwie do własnego ojca - nie widział siebie jako kogoś lepszego i szło z nim naprawdę normalnie porozmawiać. Zmartwiło ją to, że inni mogliby widzieć go w inny sposób i kocur ewidentnie czuje się z tym źle. Na wzmiankę o Promyk, Tafla lekko ruszyła wąsiskami.
— Ah, Promyk, jak o nią chodzi to strasznie się zafiksowała na randze łowcy, może też przez to szybciutko ci umknęła? Albo po prostu nieco się przestraszyła twojej propozycji? Kocięta są nieodgadnione, nie wiem jak jak Jeż czy inne matki dają sobie z nimi radę! — uniosła lekko brew, mrucząc krótko z rozbawieniem. Dalej pamiętała ich rozmowę na Suchej Półce, gdy koteczka wręcz skakała z radości na wizję swojego mianowania i rozpoczęcia szkolenia pod okiem łowcy. — Może jak poczujesz się już lepiej, spróbujesz zagadać do kociąt? Albo innych, młodszych członków naszej społeczności? Może potrzebują tego typu zachęty, kto ich tam wie!

Wieszcz Szepczących Kamieni

– A-ale nie było żadnej propozycji – sprostował szybko, lekko spłoszony tym pomysłem. Akurat od razu zaznaczył w rozmowie z kotką, że to tylko ciekawość i wstępne orientowanie się w tym, czy ktokolwiek w ogóle o tym myślał, a nie coś wiążącego. – Taki jest plan… niestety, kiedyś muszę kogoś wybrać – westchnął.

Wąsy Tafli lekko zadrżały. — Może to tak odebrała? Albo ją po prostu tym na tyle zaskoczyłeś, że postanowiła się ulotnić? Jak mówiłam, kociaki są trudne do odgadnięcia, chociaż... Niektóre koty również. — westchnęła łagodnie. Oczywiście, że nie widziała Wieszcza, który próbowałby wepchnąć komuś taką propozycję; to nie było w jego stylu. Może młoda Promyk się nieco zaskoczyła takim pytaniem; w końcu tradycja mówiła, że Wieszcz wybierał swojego następcę pomiędzy własnymi kociętami, a nie innymi współplemieńcami. Chociaż... fakt, że obecny Wieszcz planował się z niej wyłamać, nie zaskoczył Tafli, a chyba powinien? Nie wiedziała, znała kocura jednak na tyle, że taki krok nie był dla niej niczym dziwnym.
— Na pewno znajdzie się ktoś odpowiedni. W końcu to niemożliwe, aby w całym plemieniu nie było nikogo takiego, czy nawet chętnego by spróbować. — mruknęła. — A sądząc po tym, że plemię raczej nie cierpi na ilość par, kociąt też nie zabraknie.

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Na szczęście Plemię Wiecznych Łowów wykazuje się… cierpliwością w tej kwestii. Na razie. Ale tak, mam nadzieję, że trafi się kocię gotowe do podjęcia się tej roli… chociaż ważne jest dla mnie właściwe zrozumienie bycia Wieszczem jeszcze zanim ktoś się na to zgodzi – odpowiedział z westchnięciem. Nie wyobrażał sobie szkolenia kogoś, kto traktuje tę rangę niefrasobliwie… albo jak okazję do zdobycia władzy nad innymi. – Ale, heh, na chwilę obecną najbardziej do głowy przychodzą mi koty… starsze ode mnie, albo w podobnym wieku – stwierdził z lekkim rozbawieniem w głowie. – A to się mocno mija z celem.

— Zdecydowanie. — przytaknęła spokojnie. Gdyby kimś kierowała jedynie chęć zdobycia władzy, czy po prostu uważałby, że ranga Wieszcza jest fajna, bo a dostęp do składzika czy kontakt z Plemieniem Wiecznych Łowców, to... miałby naprawdę mało wspólnego z kimś odpowiednim na to stanowisko. Nie dziwiło jej również to, że Wieszcz nie brał pod uwagi własnych kociąt; Wiatr miała przed sobą jeszcze długą drogę by poprawić własny charakter, Żywica zdawała się nieco zbyt dosadna a Jerzyk i Niedźwiedź nie udzielali się w plemieniu, co pomimo tego, że nie było aż takie złe, to dyskwalifikowało ich w przedbiegach.
— Tak z ciekawości zapytam, kogo konkretnie masz na myśli? — miauknęła z rozbawieniem poruszając wąsami. — Jeszcze się okaże, że w akcie desperacji samo Plemię Wiecznych Łowców wytypuje kogoś z tych kotów!

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Głównie Królika, Mżawkę… ciebie – przyznał, choć tak naprawdę nie podejrzewał żadnego z nich o takie ambicje czy w ogóle o chęć bycia Wieszczem. – Ale cóż… dawałoby to tylko zabezpieczenie na wszelki wypadek czy gdybym chciał zrezygnować… ale nie sądzę, by to było właściwe. W końcu… ten kot i tak musiałby wybrać kogoś z młodego pokolenia. Nie chciałbym przerzucać mojej odpowiedzialności z tym związanej na kogoś innego tylko dlatego, że sam nie jestem jeszcze w stanie podjąć tej decyzji.

Końcówka ogona kocicy nieznacznie drgnęła, gdy Wieszcz wspomniał również o niej. To, że Wieszcz wymienił Mżawkę i Królika, jakoś jej nie dziwiło, i chociaż nie wątpiła w swoje umiejętności i wartość, to i tak niespodziewała się tego, że również zostanie wspomniana. — Może gdybyśmy zlali się w jednego kota i odjęli sobie kilkanaście dobrych księżyców, to wyszedłby z tego odpowiedni, ba, idealny kandydat! — mruknęła rozbawiona. Mżawka była zbyt zamknięta na wszystko co poza plemieniem, Królik natomiast nadal miał problemy z emocjami i wiele z nich było dla niego trudne do odgadnięcia, chociaż zrobił ogromne postępy, a ona? Cóż, chociaż chciała to ukryć, to w trudniejszych dla siebie momentach bywała porywcza i zaślepiona emocjami. Może jako jeden kot faktycznie by się nadawali, ale patrząc w ten sposób...
— Na pewno podejmiesz dobrą decyzję, masz jeszcze sporo czasu aby to zrobić. — miauknęła łagodnie. — Poza tym, zawsze możesz liczyć na naszą pomoc gdybyś takowej potrzebował, wiesz o tym. I chyba mogę mówić to za całą naszą trójkę, bo wątpię aby myśleli inaczej.

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Na to wychodzi, że kogoś takiego właśnie szukam – odpowiedział z lekkim śmiechem. Na głos nie dodał jednak, że każde z nich z osobna już teraz z pewnością nadawałoby się na to stanowisko o wiele bardziej, niż on sam, chociaż dokładnie tak pomyślał.
Kolejne słowa Tafli zaskoczyły lekko Wieszcza, ale, rzecz jasna, pozytywnie. Podziękował jej ciepłym uśmiechem i lekkim skinięciem głowy.

— W sumie, przyglądałeś się młodszemu miotowi Mżawki i Zająca? — miauknęła po chwili, delikatnie unosząc brew. Z tego co wiedziała, młodziki były dość żwawe, co prawda, nie wszystkie, bo doszły ją słuchu o tym, że jedno z nich na pewno choruje, ale... Mimo wszystko, były nieznacznie młodsze od miotu Jeż, a więc gdyby Wieszcz chciał faktycznie się rozglądać za potencjalnym następcą, mógłby poszukać również pomiędzy nimi. — Osobiście nie miałam jeszcze zbyt wielu okazji by z nimi rozmawiać. Trochę mi z tego powodu wstyd w momencie w którym praktycznie jestem długoksiężycową przyjaciółką ich rodziców i hm, członkiem rodziny. — dodała lekko, bez większego namysłu, dopiero po chwili orientując się co w sumie przekazała. Nie zamierzała się jednak poprawiać, bo czemuby miała? Jako partnerka Królika, chcąc nie chcąc, stała się w jakimś stopniu członkiem rodziny i ciotką dla tych kociąt, a fakt tego jak gładko i bez większego skrępowania przyszło jej to powiedzieć... Hm, była z tego nawet zadowolona. Uśmiechnęła się łagodnie na sam koniec, oczekując odpowiedzi Wieszcza.

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Jeszcze nie – przyznał. – Ale też, ach… są bardzo młode – dodał. W końcu ten miot miał raptem cztery księżyce, zdecydowanie za mało, by Wieszcz ich już mógł rozważać, za mało, by już pojmowali rolę Wieszcza. Poza tym… może teraz mieli cztery księżyce, ale tak naprawdę w ostatnim księżycu kocur nie myślał na ten temat zbyt wiele… – Ach, no i… sama wiesz, jaki był ostatni księżyc – dodał, odwracając wzrok.

— Co racja, to racja, ale kiedyś podrośnie, może któreś z kociąt będzie zainteresowane szkoleniem pod twoim okiem? Kto wie. — mruknęła, nieznacznie unosząc przy tym brew. Coś czuła, że Mżawka pękłaby z dumy, gdyby jedno z jej kociąt zostało wybrane na przyszłego Wieszcza. W sumie, która matka nie byłaby z tego dumna? Niby ranga jak każda inna, a jednak... w ciąż ceniona i odpowiedzialna. Gdy kocur ponownie spochmurniał, chociaż ciężko było stwierdzić, czy w ogóle mu się poprawiło, Tafla westchnęła bezgłośnie i nieznacznie trąciła kocura łapą w tą jego. Pewnie gdyby nie fakt, że była przeziębiona, zrobiłaby to nosem, ale... No, katar. — Zdaje sobie sprawę, jak mówiłam, masz jeszcze wiele czasu by dokonać wyboru, wiele hipotetycznych miotów i równie tyle kandydatów. — zapewniła ciepło, po chwili cicho podciągając nosem. Ah, zioła jeszcze nie zaczęły działaś.
— Masz prawo do żałoby tyle ile będziesz jej potrzebował, Wieszczu, wiesz o tym. — mruknęła łagodnie. — I nikt cię nie będzie z jej powodu oceniał. Mam przynajmniej taką nadzieje, bo jak nie to, hm, zawsze można z takim kwiatkiem pogadać.

Wieszcz Szepczących Kamieni

Pokiwał lekko łbem na znak, że się zgadza z kotką. Niestety, kiedyś musiał podjąć tę decyzję… tak naprawdę, im szybciej, tym lepiej. Czasem żałował, że Plemię Wiecznych Łowów nie mogło lub nie chciało mu wskazać konkretnego kota, lub chociaż podpowiedzieć, w którym miocie taki przyjdzie na świat, ale cóż… to raczej nie było w stylu przodków. Takie decyzje należały do żywych, nie do martwych. Poprzedni Wieszczowie nie mieli takich problemów, a przynajmniej tak chwalił się jego ojciec. On został wybrany przez swojego ojca już w wieku kilku księżyców ze swojego miotu, jeszcze przed ceremonią na Nowicjusza, a sam uparł się, że koniecznie jego następcą musi zostać jego kocię… a że urodziło mu się aż jedno, i był to akurat Liść, no to cóż.
Może gdyby wybrał któreś ze swoich kociąt, gdy były malutkie, to to wszystko inaczej by się potoczyło? Ale jak miał zdecydować? Jak miał wyróżnić tylko jedno z nich… chociaż sam postrzegał stanowisko Wieszcza bardziej jako przekleństwo, niż wyróżnienie? Jak miał zasiać pomiędzy nimi tak straszną rywalizację, rzucić kość niezgody we własne dzieci?
Czy Wiatr wyrosłaby na kogoś innego, gdyby ją wybrał, kiedy miała parę księżyców? A może tylko jeszcze bardziej zafiksowałaby się na byciu taką, jaką we własnym wyobrażeniu „powinna” być, wyzbyłaby się swojej osobowości na rzecz bycia „idealnym” Wieszczem, czyli, dopóki żył, kimś, kto spełniał jego „wymagania”? Może to już w ogóle byłby gotowy przepis na katastrofę i na krzywdę dla jego córki?... Potrząsnął lekko pyskiem, wyrywając się z tych rozmyślań. Teraz było przecież i tak za późno, by cokolwiek w tej kwestii zmienić, natomiast w obecnej sytuacji i po tych wszystkich wydarzeniach, w obliczu braku jakichkolwiek postępów, Wiatr absolutnie by nie wybrał, i to, że miała prawie trzydzieści księżyców, a on wolałby obecnie kogoś dużo młodszego, było najmniejszym problemem.
– Życie idzie dalej… chcąc nie chcąc – powiedział cicho. Ziemia pochłonęła Płatka, a jego szczątki stawały się nawozem dla natury, wśród której żyli, dla roślin, które miała zjadać zwierzyna, którą upoluje Plemię. Wieczny krąg życia, można by rzec. – Ale… dziękuję ci za te słowa, Taflo. Za całą rozmowę – dodał poważnie.

Kocica nie wiedziała co działo się w głowie Wieszcza, jednak widziała, że było tego sporo. W milczeniu przyglądała się jego mordce, a gdy ten nagle potrząsnął łbem, jej spojrzenie zmiękło. Znała smak straty; najpierw starszego brata, którego ledwo znała, później Ważki i Trzciny, następnie Podmuch, jednak mogła się tylko domyślać jak ogromny ból towarzyszył przy stracie własnego kocięcia. Gdy kocur się odezwał i podziękował jej, Tafla uśmiechnęła się ciepło i zamruczała krótko.
— Nie ma za co, Wieszczu. Od czego ma się przyjaciół, hm? — mruknęła łagodnie, powoli się podnosząc. — Zawsze z chęcią cię wysłucham jak będziesz tego potrzebować. Jednak teraz, wybacz, chyba pójdę się zdrzemnąć. Ból głowy jest dość nieznośny. — westchnęła. Naprawdę chciała rozmawiać z kocurem dłużej, jednak jej przeziębienie zaczynało o sobie przypominać w najmniej przyjemny sposób, dlatego pożegnała kocura i przeszła do legowisk chorych gdzie zajęło wolny mech i zwinęła się w kłębek na krótką drzemkę.

[zt, dziękuje za sesje <3]

Wieszcz Szepczących Kamieni

Jego myśli poszły w nieco mrocznym kierunku, ale naprawdę był wdzięczny Tafli za rozmowę. Fakt jednak faktem, musiała ona odpoczywać! Kocur pożegnał się więc z kotką z delikatnym uśmiechem, życzył jej miłego wypoczynku, i oddalił się do swoich zajęć.

zt

Pojawiłem się w lecznicy. Z nosa ciekła mi przeźroczysta wydzielina, a sam kichałem jak wlezie. Było mi też bardzo gorąco, na zmianę z zimnem, bolało mnie ciało i męczył mnie kaszel. Pochorowałem się jak długi.
— Wieszczu?

_________________

Keep me up 'till 4AM, I'll stay up for you
Say, say I'll stay awake
And watch these restless nights turn into days

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Tak? – odezwał się kocur z głębi Zacisznych Głazów, po czym zaraz się wyłonił z wielkim suchym liściem w pysku. Zaraz go wypuścił. – Oho, ktoś się pochorował… co się dzieje? – spytał od razu, przy okazji skanując wzrokiem Szczyta i to, co dawało się dostrzec od razu.

— Z nosa mi cieknie, ogółem się słabo czuję. I kicham, i kaszlę. I ugh, czuję się, jakbym miał kilka dobrych warstw futer na sobie — wytłumaczyłem, kiedy Wieszcz do mnie przyszedł. Miałem nadzieję, że do ceremonii mojego rodzeństwa wyzdrowieję. Chciałem wrócić do treningów, chciałem wrócić pełnią życia do... życia w Klanie. I akurat jak chce to zrobić to choroba mnie wita z otwartymi łapami. Eh.

_________________

Keep me up 'till 4AM, I'll stay up for you
Say, say I'll stay awake
And watch these restless nights turn into days

Starlight