W pierwszej chwili nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie usłyszałam. Czyżby Dąb sam z siebie powrócił do omawianego wcześniej tematu wspólnych kociąt, a moje długie oczekiwanie wreszcie miało dobiec końca czy może tak mi się tylko wydawało? Nie, na pewno mój słuch aż tak mnie nie zwiódł. Spojrzałam w oczy ukochanego, z iskierką nadziei w swoim spojrzeniu.
- Jesteś pewny, że jesteś już na nie gotowy? Nie chciałabym cię do niczego zmuszać, bo jednak rodzicielstwo to wielka odpowiedzialność, a ty masz teraz na głowie tyle obowiązków...Nie chcę, żebyś czuł się przez nie przytłoczony czy coś... - odparłam cicho, swe słowa kierując jedynie do uszu swojego partnera.

Zarumieniłam się, słysząc szept Dęba w swoich uchu, nie byłam jednak pewna, czy to z emocji, jakie wywołały we mnie słowa ukochanego, czy może jednak z powodu jego bliskości. Jakim cudem ten kocur działał na mnie zawsze tak samo, tak jak w dniu, w którym zaczęłam zakochiwać się w nim na zabój? Po tylu wspólnie spędzonych księżycach powinnam się już do tego przyzwyczaić, a mimo to jego obecność sprawiała, że robiło mi się ciepło na sercu, a w brzuchu miałam motyle. To cudowne i zarazem nieco infantylne uczucie, bo nie byłam już jakąś tam szaleńczo zakochaną młódką, tylko dorosłą już kocicą, która wraz ze swym partnerem planowała właśnie swój pierwszy miot.
- Och, to...wspaniale, kochanie! Nie mogę się już tego doczekać! Będzie z ciebie wspaniały ojciec, równie dobry, jeśli nie lepszy, jaki jest z ciebie wieszcz. - odparłam z cichym, wesołym pomrukiem w swoim głosie. Cudownie było wiedzieć, że wraz z cieplejszymi podmuchami wiatru i jaśniejszymi promieniami słońca będę mogła szykować sobie legowisko w Miękkich Półkach, naszej plemiennej kociarni. Kolejne słowa bursztyna przywróciły mnie jednak z tych rozmyśleń na niedaleką przyszłość do rzeczywistości. Uśmiechnęłam się do niego radośnie, jak jeszcze nigdy dotąd, po czym odparłam: -Z tobą chętnie, zawsze i wszędzie, skarbie, choćby nie wiem co. - na szczęście swój posiłek miałam już dawno za sobą, dlatego teraz tylko pozbyłam się wszelkich pozostałości po nim i wraz z ukochanym udałam się na łowy.

[zt?]

Poruszył lekko wąsami, nieco zauroczony reakcją swojej partnerki. To, z jaką radością wymruczała swoje słowa, to, jakim ciepłem napełniły się jej oczy... to wszystko sprawiało wrażenie, że właśnie siedział obok jednego takiego niewinnego, szczęśliwego kocięcia. Ah, Promyk zawsze zdawała mu się być z lekka naiwną sarenką. Aż trudno uwierzyć, że była od niego starsza. Nie mniej, taka kolej rzeczy mu odpowiadała. Żywił nadzieję, że już wkrótce... jeszcze trochę i będzie mógł w końcu spełnić ich wspólne życzenie.
Dąb powoli podniósł się i sprzątnął resztki swojego posiłku, wynosząc je niedaleko poza obóz. Następnie ruszył wraz ze swą ukochaną w głąb zaśnieżonych terenów w towarzystwie dwóch z dostępnych strażników, a ciekawscy obserwatorzy z obozu mogli oglądać, jak ci powoli zlewali się z gęstym opadem, w miarę jak się oddalali od wyjścia.

//zt

Trening, nowicjat, trening, strażnik, Błoto. Czasem jedzenie i spanie i robienie głupot, ale już rzadziej. I to go właśnie gryzło, to "rzadziej". Zbyt dał się ponieść, wszedł w głąb bagna i za późno zauważył, że jego łapy były już unieruchomienia. Mógł się zacząć szamotać, mógł podjąć próby zerwania się do biegu wcale nie gorsze od wierzgającej pod uściskiem wilczych zębów sarny, ale to nie zmieniało faktu, że już był spory dystans od suchego gruntu. Był w błocie. By nie powiedzieć gównie. Zirytowany wypuścił głośno powietrze przez nos i Ciepłym Wyjściem ruszył ku okolicom Niedźwiedziej Groty. Słońce późnej Pory Kwitnących Drzew może poza nosem sparzy mu również zły nastrój i jeśli nawet miał nie poczuć się lepiej, to może jak się nawdycha świeżego powietrza zastąpi przepływające przez jego ciało powietrze morowe.

Wieszczka dużo rozmyślała o przyszłych świętach, ceremoniach i wyborach swoich, które dokonała już jako wieszcz. Z niektórych była zadowolona, z innych nieco mniej. W szczególności z tego, co powiedziała i w jaki sposób odzywała się do Promyk, kiedy ostatnio rozmawiały. "Dobra siostra" to ostatnie czym by się określiła. Zamiast cieszyć się jej szczęściem i kociakami, to zazdrościła jej tego, czego sam nie miała. Potrzebowała się przewietrzyć i chyba na podobny pomysł wpadł Wilk, którego dostrzegła, kiedy zbliżała się do jednego w wejść. Podeszła bliżej, jednak dając o sobie znać, nie chciała przecież przestraszyć niedawno co mianowanego nowicjusza.
Przysiadła się niedaleko i obserwowała najbliższe tereny, które można było dostrzec.
- Myśl za myśl? - spojrzała na niego kątem oka. Syn Jaszczurki wydawał się być w nich pogrążony, więc może jak się nimi podzieli, to łatwiej będzie je wszystkie ogarnąć. Może podzielenie się swoimi też da jej jakąś większą przestrzeń do rozjaśnień.

Szedł. Nie miał zamiaru odejść daleko od obozu, ale chciał iść, po prostu, przed siebie. Stać się niczym innym, jak liściem smaganym przez wiatr lub ptakiem kołującym na prądach powietrza, wypełnić się chodem i wyczyścić głowę ze wszysrkiego poza tym. Miał wynieść każdego śmiecia, który zaległ na dnie jego czaszki, aż nie trafił na skałę macierzystą samego siebie — tego siebie, którego wciąż znał i rozumiał. Sęk w tym, że nawet w te podwaliny zaczęły się wgryzać inwazyjne osady, Wilk drgnął całym sobą i odwrócił się, nim zrozumiał czemu. Strażnik był ostatnim słowem, za jakiego chciałby się opisywać, jednak już zachowywał się tak, jak zawsze chciał jego ojciec i matka. W milczeniu patrzył, jak Mysz zbliża się do niego, także milczeniem potraktował jej nowo przybraną postawę i słowa. Czyli nie zamierzała się stąd wybierać w najbliższej przyszłości. Super, fajnie.
– W obowiązkach Wieszcz jest coś takiego, jak bratanie się z gówniarzerią plemienia? – prychnął pozbawiony i po krótkiej chwili namysłu usiadł. – Niestety w mojej głowie nie za wiele się dzieje, ale jeśli chcesz się bawić, to: Szakal to ch*j największy. Twoja kolej – rzucił i wymienił się z Wieszcz spojrzeniem. Niesamowite, jak łatwo przyszło mu jedno perfidne kłamstwo i jedna perfidna prawda. No, przynajmniej było to lepsze, niż jakby miał zaoferować myszy mierną półprawdę lub gadaninę o niczym. W głowie Wilka, znaczy się.

Wywróciła oczami na słowa nowicjusza, mogła się domyślać i spodziewać takiej właśnie odzywki po kocie, którego ojcem był Wodospad... a Szakal siostrą. Naiwnie jednak wierzyła, że będzie się dało w jakiś względnie normalny sposób porozmawiać z młodym, nie chciała do całego rodzeństwa podchodzić jak do ostu. Może jednak powinna zmienić nastawienie.
Po krótkim namyśle jednak stwierdziła, że puści komentarz o gówniarzach mimo uszu. Widać, że kot miał raczej ciężki dzień... mogli sobie przybić piątkę.
Uniosła brew ku górze, kiedy usłyszała kolejne słowa kota. Już chciała rzucić "to podobnie jak w mojej", ale byłoby to zbyt sztuczne, nawet jeśli prawdziwe.
- No niestety, rodziny się nie wybiera - rzuciła bez namysłu, w jakiś sposób rozumiejąc nowicjusza. Tylko co mogła powiedzieć od siebie? Równie niedbałego co Wilk, a jednak prawdziwego. Przez chwilę chciała powiedzieć to samo, co kocur, bo przez jego stwierdzenie tylko to miała w głowie.
- A jeśli o mnie chodzi, to... emocje są trudne - westchnęła pod nosem - zwłaszcza te, których nie chcesz przed sobą przyznać

Na początku mógł tylko kiwnąć głową i uśmiechnąć się gorzko, potem dopiero jak odwrócił głowę mrugnął i uśmiechnął się zaskoczony. – A kogo chcesz wrzucić na stertę odpadków? – spytał się jej nim zdążył w pełni odwrócić do niej spojrzenie. Spodziewał się prawdy, że była pewnie zdecydowanie mniej sensacjonalistyczna i wzbudzająca emocje, ale czy przecież nie po to robił z siebie takiego półgłówka, żeby to inni poczuli się niekomfortowo i palnęli coś pod wpływem chwili? Nie można było winić idioty za to, że się taki urodził i jego wyżyny intelektualne były co najwyżej nizinnymi pagórkami, więc to ktoś inny z westchnięciem w głosie musiał potem przepraszać albo tłumaczyć się jakoś inaczej, a nie Wilk.
Ale jednak. Chyba jej następna wypowiedź była odpowiedzią drugiego, oddalonego stopnia na jego pierwsze pytanie. Nie czuł się z tym dobrze, że bratanie się z gówniażerią oznaczało zwalanie na nią czegoś takiego. On nie dał jej czegoś poważnego, ona tak. Wilk mógł powiedzieć, że go oszukała, że to nie była bezpośrednio myśl za myśl, bo to co ona powiedziała nie musiało być myślą, albo że to nie była myśl za myśl, tylko dwie myśli za myśl i tak w ogóle to on miał jej emocje głęboko w dupie szczerze mówiąc, byleby nie doprowadziły do tego, że rozpocznie totalitarne rządy i część kotów to podważających nagle zaginie lub zostanie znaleziona martwa. No, ale chcąc nie chcąc jej wypowiedź była prawdziwa, co Wilka tym bardziej irytowało. Odwrócił łeb na bok i oblizał pysk. Potrzebował czasu. Nie miał pojęcia, co jej odpowiedzieć.
– Tu też chodzi o rodzinę? Czy o… Echo? – starał się pytać bez żadnych zakłóceń śmiechem w głosie, czy też pierdolenia się i skakania wokół tematu. To chyba by tylko sprawiło, że to spotkanie stałoby się cięższe dla nich obu. Gorsze niż było.

Na pytanie nowicjusza zastanowiła się krótko, jednak nie odpowiedziała od razu.
- Kilku by się pewnie znalazło - wzruszyła nieznacznie barkami. Nawet jeśli chciałaby powiedzieć o tym kto jej podpadł i dlaczego, to raz że nie powinna bo była Wieszczem, a dwa - Wilk nie był jej bliski. I o ile mogli sobie rozmawiać na takie tematy, to musiała przypominać sobie, że jej słowa i jej zdanie na temat niektórych może mieć większy wpływ niż mogła przypuszczać. Musiała zwarzyć na swoje słowa i dobierać je ostrożniej.
Niemniej, kiedy kot zapytał później o co, a raczej o kogo jej chodziło i sam użył słowa kota, którego przed śmiercią darzyła uczuciem... nie była pewna co powiedzieć. Jej wyraz pyska się nie zmienił, chociaż w głowie jej zaszumiało. Czy chodziło o rodzinę, czy o niego... W tym momencie było to mało ważne. Przeniosła spojrzenie na nowicjusza.
- Cóż... do pewnego stopnia oba - odpowiedziała, nieco ciszej niż poprzednio. Nieco poważniej, choć zaraz odwróciła spojrzenie, na to co za wejściem. Wzięła głębszy oddech, nabierając ciepłego powietrza.
- Myślałam też o emocjach związanych z podejmowaniem decyzji, które nie raz zaskoczą i wiążą się z byciem Wieszczem, różnych sytuacji i tak dalej - stwierdziła beznamiętnie. Skoro jej kocięce marzenie się spełniło, to nie chciała popełniać błędów, które pewnie się zdarzą. Koty będą ją oceniać, a ona nie będzie mogła pokazać pewnych emocji, które będą bzyczeć w jej głowie niczym muchy. Plus utrzymywać dobrą relację z Dębem mimo tego, że pewnie w niektórych kwestiach nie będą się zgadzać, no i nie skończyć jak Wiatr.

Wolna wola go opuszczała. Jak ryba pod lodem. Wilk był jednocześnie szczelnie wepchnięty za granice jego ciała i jednocześnie stał się mistrzem w oddychaniu, szuraniem łapą o kamień i odwracaniem wzroku co jakiś czas. On naprawdę nie miał nic do Myszy osobiście, ale czuł, że zaraz może mieć. Od Dęba dzieliła go przejrzysta granica sklejona zdrowym dystansem i ich spotkaniem gdy Wilk był jeszcze bachorem, a Mysz, to co. To nie tak, żeby ona była chociaż strażnikiem, widział ją tylko na pogrzebie i na ceremoniach, nic poza tym. Poszedł do niej z pochyloną głową i dozą ufności w oczach, bo była siostrą Lilii, a Lilia to była jego przyjaciółka, więc Mysz może okaże się być podobna z osobowości. Tylko, że Lilia nie rozpoczęła rozmowy z nim od zwalenia na niego całego balastu i śmieci, które musiał sprzątać i słuchać i cokolwiek czuć, chociaż tylko robiły bajzel w jego głowie i sercu. Może jakaś prawdziwa Mysz której nie znał była schowana za otrzewną żałoby i lekko nadtrawiona więc teraz musiała odbudować nadpsute tkanki, ale ciężko było mu w to uwierzyć. Ciężko było mu teraz podjąć jakiekolwiek sądy. Ona gadała tak, jakby kroiła swoje myśli pazurem w ładne kawałki i dała mu łamigłówkę, ale zapomniała mu powiedzieć, w co tak w sumie faktycznie grają. Myśl za myśl. To czemu czuł się tak, jakby te zaskakujące decyzje były wyjęte z jego głowy?
– A… ha – wydukał w końcu, wzrok trzymając gdzieś w obrzeżach twarzy Wieszczki. – To… fajnie? Albo, ten, przykro mi? Przepraszam, ale. Ja serio nie wiem, co mogę jeszcze powiedzieć – mruknął i przełknął ślinę. Dlaczego. Czy on się bał? Głupota, po co. Przecież mógł powiedzieć przy niej gówniarz i nic mu się nie stało. Chociaż przeklinanie było czymś lepszym, niż wyrażeniem swojego dyskomfortu. Do tego pierwszego miał prawo głupiej młodości, do drugiego nie.

Słysząc słowa Wilka nagle jakby dotarło do niej co zrobiła. Z luźnego pomysłu, zabawnej gry - tak jej się wydawało, zrobiło się coś zbyt ciężkiego i nieodpowiedniego do sytuacji. A chciała tylko odejść od oczywistego pytania o trening. Może jednak mogła przy tym zostać.
- Oj, nie nie nie - pokręciła głową - wybacz, nie chciałam żeby to tak wybrzmiało jakbym zrzucała na ciebie całą swoją głowę - zaśmiała się, jakby próbując dodać do swoich słów lekkości w tym wszystkim, unieść cały temat do odpowiedniego poziomu.
- I w ogóle wszystkiego, jak widać to "coś" mi nie wyszło - rzuciła w nawiązaniu do gry... choć ciężko było to nazwać grą. Westchnęła pod nosem, ona jednak nie potrafiła rozmawiać z kociakami, a tym bardziej nowicjuszami jak się okazuje. Faktycznie brakowało jej "luzu", który mieli i Lilia i Błotko. Zrobiło jej się niezręcznie i dałaby wszystko, żeby pozbyć się tego uczucia.
- Tooo... jak dogadujesz się z Błotko? - bo w końcu lepiej wrócić do tematu, od którego chciało się zacząć, nie? Chyba, że Wilk chciał zostać teraz sam, ale nic takiego nie powiedział, nie miała pojęcia.

Tak tak tak. Nie chciała żeby tak wybrzmiało, więc miał uwierzyć we wciskane mu lisie gówno że aeh tylko przypadkiem osiągnęła dokładne przeciwieństwo zamierzonego efektu. Drobnostka. Nic się nie stało. Nie ma o czym gadać, to co, to do zobaczenia później. Zawsze najwygodniej było się zaśmiać i zmusić cię do udawania, że wszystko było w porządku. Musiało być wygodnym życie w ten sposób, dojść do najwyższej w Plemieniu rangi, być jego duchowym przewodnikiem jednocześnie zachowując się jak kocię. Przecież właśnie zrobiła mu przysługę, obniżyła standardy dla każdego kota, a zwłaszcza dla niego, kota ucieleśniającego w sobie pojęcie beztroskiej gówniażerii. A jednak coś mu przyrodzonego kazało się martwić losem i podejściem doń współbratymca tylko dlatego, że tym współbratymcem był. Opary troski zaczęły dusić jego mózg i dawno nie czuł się tak samotny we własnych uczuciach.
– No nie wyszło – burknął bezgłośnie pod nosem, większość z własnego głosu dopowiedział sobie w głowie. Oni oboje wiedzieli, że nie miał prawa być zirytowany. Choć był już nowicjuszem to na dobrą sprawę nie dało mu to nic poza większą ilością obowiązków i pretekstów, żeby stawiać go po kątach. Kiedyś władzę pełnił nad nim pretekst autorytetu, teraz dochodził do tego również nakaz nauki i kultywowania szacunku do starszych. Czy inne gówno. A to po prostu było zaciśnięcie szczęk na jego fałdzie szyjnym, zwiększona tresura i unieruchomienie. Jako kocię przynajmniej nikt nie mógł go dotknąć palcem, bo zaraz mógł polecieć z rykiem to rodziców i to on miałby rację. Chyba że to twoi rodzice ciebie dotykali palcem, wtedy i tak nie mogło się nic zrobić. Nie, Wilk teraz chyba faktycznie nie był zirytowany, tylko po prostu zły.
– Dogadujemy się całkiem dobrze – odparł zarówno za siebie jak i mistrzynię, piękny bukiecik dwóch różnych kotów w funkcjonalnej całości. Bo wiadomo, że on jako kot się nie liczył. Mógł być albo dobrym miejscem na składowanie odpadów z czyjejś głowy albo odpowiedzią na pytania o trening. Jeżeli starsi tak bardzo tęsknili za treningami i prowadzeniem za ogon, to dlaczego nie mogli poprosić o dodatkowe lekcje? Przodkowie. Był tak zmęczony. – Trening idzie nam powoli, ale stabilnie – zwłaszcza, że laska ma obsesję na punkcie spędzania z nim czasu i traktowania go jako model zamiast przerabiać z nim materiał.

Nie potrafiła wyobrazić sobie co kotłuje się w głowie Wilka, miała wrażenie, że widzi w nim siebie - powiedzmy. W końcu sama była równie poważna co on, te połowę księżyców temu. Mimo tego ona się zmieniła, przez wszystkie wydarzenia, które sprawiły, że otwierała się bardziej z tym, przez co przechodzi. Niestety nie było to odpowiednie, z czego zdawała sobie sprawę raz za razem i powinna to zmienić. Powrócić do Myszy, którą była przed tym wszystkim. Tylko ona mogła w końcu sobie pomóc. Trzepnęła uchem, jakby starając się odgonić kłęby ciemnych myśli, które napływały. Nie była stworzona do rozmów z nowicjuszami ani kociakami. To była jakaś tragedia.
Poprawiła swoją postawę. Z kociakami Wodospadu tym bardziej miała wrażenie, że niełatwo się dogadać, a przynajmniej ona nie potrafiła, i czy wierzył, czy nie - nie było jej zamiarem zrzucanie na niego tego wszystkiego. Emocje są trudne, tyle, podejmowanie decyzji też. Koniec. Możliwe, że zawiodła samą siebie w momencie, kiedy otworzyła swój pysk.
O czym do cholery rozmawiało się z nowicjuszami?
Lilia by wiedziała. Dla niej to wszystko było naturalne. Kompletne jej przeciwieństwo, jeśli chodziło o kontakty międzykocie.
- Cieszy mnie to - stwierdziła szczerze, miała nadzieję, że to prawda. Błotko zdawało się być dobrym wyborem, z drugiej strony wolny trening nie był czymś, co ją cieszyło. Miała nadzieję, że choć jeden strażnik zostanie wytrenowany przed kolejną ceremonią.
- Dobrze, że na nie przychodzi - uśmiechnęła się bardziej do siebie, niż Wilka. Znała Błotko i na pewno nie zostawiłoby swojego nowicjusza, ale nie dziwiłoby jej, gdyby zaspało na własny trening.

Udało im się oboje z nich osiągnęli sukces porażki. Przeszli na przerobiony od zawsze temat "jak ci idzie trening" i zignorował wszystko, co przed chwilą zaszło. Jeżeli się o tym nie rozmawiało, to zdarzenie przepadało w niepamięć zostało zapomniane i znikało, takie było odwieczne prawo, ale jednak wyryte już koryto rzeki ciężko było zmienić. Wciąż istniało, ale nikt nie wiedział dlaczego. Ale to nie był problem Wilka, żeby genezy czegokolwiek drążyć, nie. To nie on był od zadawania pytań.
Nie mógł powstrzymać bulgoczącego parsknięcia, który poza dalszym wygładzeniem sytuacji był czymś autentycznym. Urodzonym z prawdziwych emocji. Wygodnym było takie pokazywać od czasu do czasu, mrugnięciami i dyskretnymi uśmiechami mydlić oczy innych — swoje również. – Jakby kiedyś nie przyszło, to chyba byłby jej test na to, czy opanowałem już  s z t u k ę  r e l a k s u – przeciągnął zgłoski pod naciskiem, rozciągnął sylaby i słowa pod głazem wcześniejszych obserwacji. – Znaczy, czy potrafię się sobą zająć. Wiesz, na pierwszym dniu treningu doszliśmy do wniosku, że to niezdrowe że ledwo nowicjusz zna mniej—więcej większość obrzędów i tradycji w Plemieniu, więc Błoto wymyśliła sobie, hm. Że nie jestem nowicjuszem tylko strażnika, ale też do pojęcia kreatywności i odpoczynku. A ja jestem bardzo kreatywny! Naprawdę! Potrafię sobie wyobrazić w tym momencie niezliczoną ilość rzeczy. Na przykład sójkę wiszącą do góry nogami i ze skrzydłami złożonymi jak nietoperz. POD WODĄ, nawet. Nie sądzę, żeby każdy tak potrafił.

Zwrotem akcji w całej tej dziwnej i nienaturalnej, wydawać by się mogło, sytuacji okazało się poruszenie tematu przyjaciela Wieszczki. Na początek parsknięcie, które wydobyło się z nowicjusza i choć nie dała tego po sobie poznać, to w jakiś sposób jej ulżyło. Cała atmosfera była dla niej ciężka, ale Wilk zaczął mówić. Zdawało się, że dobrze zostali z Błotko dobrani, mimo wszystko.
Kąciki jej pyska uniosły się ku górze, kiedy tak przeciągał każdą sylabę w swoich słowach. Skąd ona to znała? Błotko dość często próbowało sprawić, żeby Mysz się zrelaksowała i podsuwała jej ciągle nowe pomysły. Tymczasem ona? Kompletnie nic do niej nie docierało. Miała wrażenie, że może się popsuła, trochę prawdy na pewno w tym było, jednak Wieszczka i tak zbyt wieloma sprawami się aktualnie przejmowała. To była sprawa na inny termin, może w trakcie życia się trochę naprawi. W końcu do wszystkiego potrzeba czasu.
- Nie, zdecydowanie nie wszyscy tak potrafią - pokręciła głową na jego słowa - ona na przykład nie potrafiła. Zaśmiała się pod nosem na to, jakie priorytety wybrało sobie Błotko w treningu.
- Powinieneś się cieszyć, Błotko nie każdemu udziela takich lekcji, a jeśli stwierdziło, że są potrzebne, to nie będę się spierać - stwierdziła, bo ufała jeno opinii - jest ekscentryczne, ale każda z tych lekcji coś w sobie ma, co się na pewno później przyda, a o swojej kreatywności koniecznie nu powiedz! Na pewno się ucieszy, słysząc jak dobrze sobie radzisz, może nawet nauczy cię w nagrodę czegoś, z zakresu wiedzy jaką powinien mieć strażnik - mruknęła rozbawiona, chociaż miała nadzieję, że Błotko mimo wszystko skupi się bardziej na faktycznej wiedzy potrzebnej do mianowania. Brakowało im młodych kotów, które zajęłyby miejsce strażników i łowców. Sporo z aktualnych było już starych i chętnie poszliby w ślady Wiatru.


/Wygaszona

Brzoza nie miał w zwyczaju budzić się wcześnie, zazwyczaj... Zwykle spał do oporu i szedł od razu coś jeść, kiedy się obudził. Nie tym razem, tym razem obudził się nim słońce jeszcze wstało i wymknął się z kociarni. Miał już trochę dość siedzenia tam, niewiele dzieliło go do zostania nowicjuszem, w końcu. Życie kociaka było fajne, oczywiście - każdy o niego dbał i się nim opiekował, ale Brzozie czegoś zaczynało brakować.
Wybrał się tam, gdzie ciepłe wejście. Usiadł niedaleko wyjścia i przyglądał się mgle, która zmniejszała widoczność kocurka. A niby koty mówiły, że takie ładne stąd widoki, dobre sobie. Zakrył łapy swoim puszystym ogonem, oglądając naturę na tyle, na ile mgła mu pozwalała.

/Dymówka

Nie powinno mnie dziwić to, jak łatwo przyzwyczaja się do bólu jednak teraz poświęcam temu szczególną uwagę.
Istnieje granica. W pewnym momencie, ból to jedyne o czym myślisz. Że czuje się wszystkie mięśnie biegnące wzdłuż kręgosłupa. Że każdy wyrostek zaraz przebije ci się przez ciało lub wbije w jakąś tkankę. Że twoje stawy chyba zaczynają ci się ocierać o kości. Czujesz każdą część swojego ciała, myślisz że już nie możesz, zaraz naprawdę umrzesz, a potem przestajesz. Przyzwyczajasz się do czegoś, do czego nie da się przyzwyczaić. Zaczyna ci się iść lżej. Znowu wybierasz łatwiejsze ścieżki i wyznaczasz tempo adekwatne do tych słabszych. Życie toczy się dalej. Idziesz do przodu. I w końcu widzisz Niedźwiedzią Grotę.
– Wieszcza! – wyciągam szyję do przodu, wychylam łeb i krzyczę do kotów na warcie. Nie chcę nadwyrężyć uszu Płatek i Brzozy. A tamci mnie nie obchodzą. Widzę sylwetki i umaszczenie, nie widzę wyrazów ich pysków i nie przywiązuje do nich imion. To tylko sylwetki, które muszą pomóc. To ich jedyny obowiązek, z którego uprzednio się nie wywiązali. – Potrzebujemy Wieszcza!
Dziwi mnie czystość i wyrazistość mojego głosu.