Dla Ważki żałośnie śmiesznym były zmiany w kotach, które zaznały za dużo stagnacji w ich życiu. Nie był to jednak śmiech kpiący z miałkości tego zjawiska, wręcz miał na myśli tegoż całkowite odwrócenie — zdawało mu się, że była to bezwarunkowa reakcja na ogrom bezsilności przygniatającej go do gruntu z powodu, który za pierwszymi oględzinami mógł być łatwy do rozwiązania. Prawda kuła jednak w oczy, gdy zmęczenie i stagnacja za każdą próbą wyswobodzenia się nowicjusza jeszcze bardziej zasupłały się wokół jego ciała.
Przynajmniej nie mógł powiedzieć, że nie próbował.
Po odniesieniu marnych zdobyczy dzisiejszych, porannych łowów, Ważka powolnym krokiem dokuśtykał do plamy słońca przy wejściu i ułożył się na niej. Żywił cichą nadzieję co do tego, że ciepło rozprowadzi krew po jego ciele nieco żwawiej, niż dotychczas, a on sam będzie mógł spoglądać na otaczający go świat nieco przychylniejszym okiem — lecz jeżeli wędrówki poza granice plemienia połączone z rutyną pomagania jego członkom nie ratowały go, to czy ta drobnostka zostawi jakikolwiek ślad? Kocur westchnął, wydychając powietrze przez nos, i ułożył głowę na przednich łapach.

Pora Białych Zasp powoli miała się ku końcowi, a dni robiły się coraz dłuższe i cieplejsze. Korzystając z tej dość dobrej, przejściowej pogody, starałam się jak najwięcej czasu spędzać poza plemienną grotą. Wolne chwile upływały mi na polowaniach, spacerach z Dębem oraz treningach Jelenia i Myszy. Właśnie powracałam z jednej takiej aktywności, gdy w wejściu do jaskini natknęłam się na mego brata Łabędzia. Uśmiechając się na jego widok, skinęłam mu głową na powitanie.
- Witaj, braciszku! Dawno nie mieliśmy okazji się spotkać i pogadać w cztery oczy, gdyż każdy z nas był pochłonięty swoimi obowiązkami. Opowiadaj, co tam u ciebie? Jak idzie twoje szkolenie? - miauknęłam wesołym tonem, mając nadzieję, że tym razem kremowobiały kocurek nie będzie tak skryty jak to zazwyczaj z nim bywało.

//Łabędź bro

Łabędź akurat sam wrócił z treningu. Mając teraz trochę wolnego wziął sobie ze stosu małego królika i usiadł z nim gdzieś z boku groty. Szybko skończył jedzenie i przeszedł do mycia futra, chwilę przed tym jak w oddali dostrzegł znajomą kotkę. Skinął jej również łbem na powitanie i myśląc, że ta po prostu przejdzie obok, wrócił do mycia się. Ale Promyk najwyraźniej miała inny plan.
- Nie narzekam. Chyba już kończymy - odparł luźno na jej pytanie, po raz kolejny przesuwając szorstkim językiem po ciemnej łapie, zanim położył ją na ziemi i spojrzał na kotkę lodowymi oczami. - Jak twoje? W sensie no, Myszy i Jelenia? - zapytał. Skrycie był naprawdę ciekaw, jak jak jego rodzeństwu idzie trening. Może któreś z nich też już kończyło? Albo byli za nim daleko w tyle, heh. Było by fajnie zostać mianowanym przed nimi.

Jako, że Łabędź nie dał mi żadnego widocznego znaku, że nie życzy sobie dziś mojego towarzystwa, przysiadłam się niedaleko niego tak, żebyśmy mogli swobodnie prowadzić naszą rozmową, a przy okazji nie przeszkadzać tym, którzy chcieliby wejść do jaskini bądź z niej wyjść. Uśmiechnęłam się na wieść, że Dąb tak szybko poradził sobie ze szkoleniem mojego drogiego brata i to właśnie jego ceremonia może wydarzyć się lada moment. Na szczęście moje rodzeństwo nie musiało przechodzić przez to samo, co ja i będzie mianowane na nowe rangi w odpowiednim do tego wieku.
- Mi też jakoś idzie. Zwłaszcza z Jeleniem. Z Myszą nieco wolniej, co nie znaczy, że gorzej. Po prostu staram się indywidualnie dopasować tempo szkolenia do każdego z moich uczniów. - miauknęłam pewnym siebie głosem. Dobrze było wiedzieć, że poczet łowców Plemienia Niedźwiedzich Kłów powoli zaczynał się odbudowywać, a znaczenie tej rangi rosło w siłę. Im będzie nas więcej, tym lepiej, gdyż wiele było pysków, które trzeba było nakarmić, a takie właśnie było nasze zadanie.

Nawet zdziwiła go odpowiedź szylkretowej. Spodziewał się, że to raczej trening jego siostry będzie się poruszał szybciej. W końcu Mysz miała takie ambicje by postawić plemię na nogi a tu proszę, wyprzedził ją ich głupkowaty brat?
- Huh, zawsze myślałem, że będzie raczej odwrotnie - przyznał nieco obojętnie, wzruszając lekko barkami i wracając do mycia futra.

Nie skomentowałam w żaden sposób słów Łabędzia. Widocznie nie zdaje sobie sprawy, jak uparta potrafi być Mysz, lecz nie jest to nic, z czym bym sobie nie poradziła. Prędzej czy później każde z mego młodszego rodzeństwa ukończy swe szkolenia i zostanie mianowane na wyższą rangę, zasilając tym samym poczet strażników bądź łowców, jak i pełnoprawnych członków Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Trzeba tylko uzbroić się w cierpliwość. A skoro już o cierpliwości mowa...to jest pewna rzecz, na którą nie mogłam już dłużej czekać. W końcu młoda wiecznie nie będę, a w plemieniu ostatnio więcej było zgonów niż urodzeń i przez to cierpiało ono z braku młodych, zdrowych kotów, które gotowe byłyby mu służyć. Ostatnim miotem, który przyszedł na świat pod tym właśnie sklepieniem, było właśnie to, w którym narodził się Łabędź, jak i reszta mojego młodszego rodzeństwa. Lecz co mogła zmienić piątka kociąt, gdy ponad połowa członków plemienia to już praktycznie starszyzna? Dlatego musiałam poruszyć ten temat z Dębem, gdy znów spotkam się z nim sam na sam. Może brat będzie miał dla mnie jakąś dobrą radę w tej kwestii? W końcu był znacznie mądrzejszy i doroślejszy, niż mógłby na to wskazywać jego wiek.
- Braciszku? Czy mogę ci się z czegoś zwierzyć? - spytałam się ostrożnie młodego kocura leżącego obok mnie, pełna obaw, że nie zechce akurat dziś wysłuchiwać o dręczących mnie problemach.

Point kontynuował czyszczenie futra, które ku jego irytacji i tak szybko niesfornie odskakiwało, jakby żyło własnym życiem. Ugh, czy on naprawdę wiecznie musiał wyglądać jakby wyszedł z jakiegoś rowu? A kiedyś lubił to futro.
Jego uwagę jednak szybko ponownie odwróciła szylkretowa. Jemu? Jemu się chciała zwierzyć? Nigdy nie sądził, że wyglądał na godnego zaufania czy coś w tym stylu. Co to była za sprawa, że postanowiła zwierzyć się akurat jemu zamiast swojemu Dębowi albo chociażby któremuś z rodziców?
- Mam się bać? - zapytał poważnie, lecz z pewnym cieniem humoru w głosie. W sumie zaciekawiła go tym pytaniem. Normalnie by go to nie obchodziło, ale teraz chciał usłyszeć co kotka chce mu powiedzieć.

Zaśmiałam się nerwowo, kręcąc głową, gdy tylko usłyszałam pytanie Łabędzia. Przynajmniej poważnie chce wysłuchać tego, co mam do powiedzenia, więc chyba nie mam żadnego powodu do obaw. A może jednak?...
- Nie, skądże. To prędzej ja powinnam się bać, jak moje szczere wyznanie zostanie przez ciebie odebrane. - odparłam w odpowiedzi, chcąc mieć jeszcze trochę czasu, aby przygotować się na chwilę prawdy. Spoglądając bratu głęboko w oczy, wreszcie wyrzuciłam z siebie: - Ja...chyba jestem gotowa, aby zostać matką...lecz nie chcę robić nic wbrew woli Dęba. Nie mam zamiaru go do tego zmuszać, jeśli nie jest jeszcze gotowy do roli ojca. Wiem, że sam wychowywał się bez niego, nie ma więc żadnego wzoru do naśladowania. Poczekam na niego tak długo, jak będę musiała, tylko że...ciężko mi z myślą, że w plemieniu ostatnio mamy więcej zgonów niż urodzeń. Właściwie od miotu Jeż, w którym na świat przyszedłeś ty i reszta naszego rodzeństwa, nie mieliśmy żadnych nowych kociaków. Wiem, że prędzej powinnam była pogadać o tym ze swym ukochanym, ale musiałam wiedzieć, czy to na pewno dobry pomysł go o to prosić, skoro jesteśmy parą jeszcze niezbyt długi czas i nie da się ukryć faktu, że powoli się starzeję, choć nie znalazłam na razie ani jednego siwego włosa na swej skroni. - ostatnie zdanie rzuciłam nieco żartobliwym tonem, chcąc rozluźnić trochę tą gęstą atmosferę, która powstała między nami. Nie byłam pewna, jak Łabędź zareaguje na me słowa, gdyż po nim mogłam spodziewać się różnych, sprzecznych reakcji.

W końcu zaprzestał czyszczenia futra i w pełni skupił swoją uwagę na siostrze, gdy zaczęła mówić. Z każdą chwilą jego oczy coraz bardziej zwężały się, gdy słuchał jej wywodu.
Do niego? Akurat do niego przyszła by gadać o kociętach? On rozumiał, że był sarną ale bez przesady. To nie oznaczało, że był dobrym kandydatem do takiej rozmowy. Dlaczego nie zapytała o to ich matki, Myszy albo Lilii? Z resztą dla niego pytanie o to kogokolwiek poza Dębem było zbędne.
- Uhh, ale dlaczego pytasz o to mnie? - zapytał bez wahania, lecz kontynuował zanim kotka zdążyła udzielić mu odpowiedzi. - Słuchaj, generalnie to nie wiem, po co w ogóle chcesz w tej sytuacji pytać kogokolwiek o zdanie. Skoro chcesz już mieć mlekosiorby i w dodatku myślisz, że pomoże to klanowi to po prostu z nim o tym pogadaj. Nie wiem po co ci tutaj opinia kogoś innego. Jak go nie zapytasz to się nie dowiesz. Najgorsze co może się stać to Dąb stwierdzi, że nie chce jeszcze kociąt i trochę poczekasz. Aż tak stara nie jesteś - odparł prosto z mostu. Sam nie rozumiał rozważań kotki. On gdy czegoś chciał, to po prostu robił coś co mogło go do tego doprowadzić. Czy Promyk naprawdę było tak trudno podjąć tak prostą decyzję? - Wiesz, jak ty nie zapytasz to on może stwierdzić, że to ty nie jesteś gotowa i też będzie czekał aż ty poruszysz pierwsza temat. I oboje będziecie bez sensu czekać, aż będziecie za starzy.

Wiedziałam, że Łabędź ma rację, mimo to miło z jego strony, że raczył mnie wysłuchać i jeszcze udzielił mi całkiem dobrej rady. Uśmiechnęłam się nieznacznie, nieco podniesiona na duchu słowami brata.
- Co racja, to racja, bracie. Dziękuję, uczynię właśnie tak, jak mi radzisz - poruszę temat wspólnych kociąt, gdy tylko znów spotkam się z Dębem. Jeśli chcesz, to możemy zmienić temat, bo wyraźnie widzę, że nie uśmiecha ci się słuchanie o moich życiowych problemach. - odparłam, puszczając oko w stronę młodego kocura. - Albo wiesz co? W ramach rewanżu teraz ty możesz mi się z czegoś zwierzyć, bo choć jestem twoją siostrą, to odnoszę wrażenie, że jeszcze zbyt mało o tobie wiem. Od małego jesteś jakiś taki skryty. - dodałam po chwili, rzucając bratu zaciekawione spojrzenie.

W tym obiegu pór początek Pory Białych Zasp nie był łaskawy dla plemienia. Już pierwsze dnie szybko zmieniły się z ponurych i deszczowych w ostre, dające mocno w kość mrozy. Normalnie było jeszcze znośnie i dało się do tego przyzwyczaić, jednak to, jak szybko i gwałtownie te zmiany nastały, było sporym zaskoczeniem nawet dla Dęba i wcale nie należało ono do przyjemnych. Nawet za dnia u niektórych łowców drżały łapy z zimna, a w Zacisznych Głazach przybyło chorych, ale, na szczęście, nie tak dużo, jak się obawiał. Strach pomyśleć, co będzie, kiedy zacznie się śnieżyca. Jedno było pewne - na razie zapowiadała się wyjątkowo mroźna Pora Białych Zasp. Przynajmniej w porównaniu do poprzedniej, która Dębowi wydawała się znacznie łagodniejsza. Oby Wieszcz nie zwlekał znowu z organizacją Długiej Nocy, bo miał wrażenie, że Plemieniu Wiecznych Łowów zaczynały puszczać nerwy.
Wszystkie te nieprzyjemne przymrozki odpychały kocura od wybierania się poza obóz. Oczywiście, nadal wykonywał swój obowiązek, ale poza nim przy każdej możliwości pozostawał w ciepłej, chronionej przed wiatrem jaskini. Wolał uniknąć nabawienia się jakiejś choroby, bo siedzenie w lęgowiskach chorych o tej porze wcale nie było przyjemne.
Kolejny poranek. Dąb wcale się nie cieszył nadchodzącym dniem, wyobrażając sobie kolejne żmudne polowanie pośród szarej, martwej, a do tego mroźnej pogody. Tym razem jednak było nieco inaczej. Kiedy kocur wyjrzał na zewnątrz, zobaczył padający z nieba sporymi płatkami biały puch. Pierwszy śnieg, a wraz z nim - ostateczne nadejście Pory Białych Zasp. Cóż, kocur musiał przyznać, że był nawet nieco urokliwy. Usiadł przy głównym wyjściu z obozu, tuż obok jednej ze ścian, żeby nie wiało w jego stronę i począł stamtąd oglądać rozpościerający się stąd widok na tereny, jedząc przy tym jakąś piszczkę. Zauważył, że trochę już śniegu napadało, a więc prószyło już długo, pewnie jeszcze nocą. Co prawda, teraz będzie ciężej chodzić po terenach, ale na razie postanowił swoje zmartwienia odłożyć na bok i po prostu podziwiać padający śnieg.

//@Promyk

Wraz z nadejściem Pory Białych Zasp zanosiło się na to, że prędzej czy później spadnie kolejny pierwszy śnieg. Straciłam już rachubę w liczeniu, ile przeżyłam w swoim życiu takich momentów, w których świat pokrywał się lśniącym i zimnym białym puchem. Nie była to moja ulubiona pora, znacznie bardziej wolałam ciepło słonecznego blasku w Porze Ciepłych Wichrów, starałam się jednak dostrzegać pozytywy w każdym jednym sezonie. I choć oznaczało to, że dni będą coraz krótsze, a noce dłuższe, nie mogłam się doczekać obserwowania spadającego śniegu, jak i obchodów nowej Długiej Nocy. Gdy tego dnia obudziłam się w naszym wspólnym legowisku, Dęba już w nim nie było. Uznałam, że pewnie wyruszył na kolejne samotne polowanie, co ostatnio dość często się zdarzało, albo Wieszcz wezwał go na jakiś niezapowiedziany trening, dlatego postanowiłam się o niego nie martwić, dobrze wiedząc, że ze wszystkim poradzi sobie wręcz śpiewająco. Zaskoczył mnie więc jego widok tuż przy jednym z wyjść z plemiennej jaskini. Cóż, widocznie w taką pogodę wolał zostać w środku, zamiast przedzierać się przez błoto i zawieję w poszukiwaniu zwierzyny. To nawet dobrze się składało, bo przynajmniej mogliśmy spędzić ten czas razem, wspólnie obserwując śnieżne płatki spadające z nieba. Oczywiście, wypadało się wpierw zapytać, czy nie ma nic przeciwko mojemu towarzystwu.
- Hej, skarbie. Mogę się do ciebie przyłączyć? - odparłam z nadzieją, gdy tylko znalazłam się przy jego boku.

Gdy tylko otrzymałam na to pozwolenie, ułożyłam się wygodnie obok Dęba w pozycji leżącej, łapy i ogon podwijając pod siebie. Od razu wtuliłam się też w jego futro na szyjnej kryzie, żebyśmy mogli nawzajem się ogrzewać w ten mroźny dzień. Przynajmniej siedzieliśmy w takim miejscu, do którego wiatr z zewnątrz nie docierał i mogliśmy wspólnie rozkoszować się przepięknym tańcem śnieżnych płatków, nie martwiąc się o swoje zdrowie. Przebywanie w przeciągu mogło się dla nas skończyć jedynie chorobą. Zresztą tak jak długie i bezowocne polowania na śniegu i lodzie, co kocur sam raczył zauważyć, ale czego się nie robiło dla dobra ogółu?
- Plemię Niedźwiedzich Kłów zawsze dobrze sobie radziło w Porze Białych Zasp i tak będzie i tym razem, kochanie. A z każdym przeżytym sezonem chłodu i głodu stajemy się coraz silniejsi, żeby móc potem cieszyć się ciepłem i słoneczną pogodą w Porze Kwitnących Drzew. - wymruczałam cicho, chcąc dodać nieco otuchy swojemu partnerowi, podnieść go na duchu i może jeszcze wzbudzić w nim choć trochę nadziei na lepsze czy gorsze dni.

No to nieźle udało mi się go pocieszyć...Ale przynajmniej Dąb starał się robić dobrą minę do złej gry, choć pewnie jego myśli wciąż były czarne jak noc. Różniliśmy się jak ogień i woda, a mimo to udawało nam się odnaleźć wspólny język już wtedy, gdy byliśmy dla siebie jedynie przyjaciółmi. W końcu jednak kocur postanowił zmienić podjęty przez siebie temat, skupiając się na osobie mojego brata Jelenia oraz jego postępach w treningu na łowcę.
- Dobrze, już prawie kończymy. Zostało nam jeszcze parę mniej ważnych rzeczy do omówienia i nic poza tym. Zobaczysz, następna ceremonia będzie należeć do niego. - odparłam, spoglądając na partnera oczami pełnymi dumy z własnego nowicjusza. Choć jego szkolenie nie zawsze szło nam szybko i gładko, jednak teraz byliśmy teraz znacznie bliżej osiągnięcia celu niż na początku naszej wspólnej drogi przez arkana łowieckiego fachu.

- A jak tam twoje treningi? - odparłam, zauważając, że po moim oświadczeniu między mną i Dębem nastała niepokojąca cisza, a sam kocur zatopił się w swoich własnych rozmyślaniach. Chciałam się dowiedzieć, jak radzi sobie zarówno on na swoim szkoleniu na wieszcza, jak i jego siostra Noc jako przyszła łowczyni Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Nie mogłam się już doczekać, aż mój ukochany będzie miał z głowy te dwa zobowiązania i będziemy mogli się wreszcie w spokoju zająć planowaniem powiększenia naszej małej, jak na razie dwuosobowej, rodzinki. Pragnęłam, żeby coś jednak po nas pozostało, gdy już odejdziemy z tego świata, a kociaki mające w sobie krew obu naszych rodów mogły być właśnie takim śladem naszej obecności na plemiennych ziemiach. Kto wie, może uda mi się pożyć jeszcze na tyle długo, żeby doczekać się również wnuków w przyszłości? Tak, wiem, jest ze mnie typowa Sarna, marząca o wielkiej, szczęśliwej rodzinie.

Słysząc niepewny ton głosu Dęba, postanowiłam nie wnikać, co mógł on oznaczać. Wiedziałam, że kocur, gdy będzie już na to gotowy, na pewno bez obaw zwierzy mi się ze swoich problemów, bo wie, że zawsze chętnie i cierpliwie go wysłucham, nie naciskając za bardzo. Na jego słowa więc tylko kiwnęłam głową, przyjmując je do wiadomości. Zaskoczyło mnie jednak jego kolejne pytanie, gdyż nie byłam pewna, co pokierowało nim tak, żeby je zadać. Zwykła ciekawość o rodzinę i szczęście swojej byłej mistrzyni czy może miało ono jakieś drugie, głębsze dno, o którym nie miałam pojęcia? Czyżby mój luby chciał powrócić do porzuconego wcześniej na jakiś czas tematu wspólnych kociaków, mimo tego, że, z tego, co wiedziałam wciąż jeszcze szkolił się na wieszcza?
- Są...urocze. Charakterne - tak, ale urocze. Zresztą jak wszystkie koty w ich tak młodym wieku. A czemu pytasz? - odparłam, rzucając mu zaciekawione spojrzenie.