Dawał radę, choć ledwo, wlókł się łapami z Wilkiem. Mimo bólu, miał wrażenie, że rozumiał co się wokół niego dzieje. A jednocześnie nie do końca wiedział, co się teraz stanie. Był wyczerpany, chciał spać, nie miał na nic siły i ten ból... wciąż ten okropny ból, który rozprzestrzeniał się po nim całym. Mało co widział, nie to że nie chciał... po prostu wszystko było rozmazane przez łzy. Nawet nie wiedział czy dalej ciekły, czy może już przestały. Nic nie wiedział. Chciał spać.
Nagły głośniejszy głos Wilka sprawił, że Brzoza ocknął się bardziej, zamrugał i zdawał się bardziej świadom. Jego serce przyspieszyło. Tato albo ciotka zobaczą go w takim stanie. Nie chciał zawieść ojca, nie chciał nikogo zawieść, a przez swoją głupotę teraz i on i Płatek cierpieli.

Idzie jeden dzień, idzie następny.
Futro Wilka to jedyne co jeszcze utwierdza ją w przekonaniu, że oddycha. Trzyma się blisko jej futra, czuje jej ciepło i szybkie bicie serca. Skupia się wyłącznie na nim, sama bierze szybkie wdechy, bo wie, że jeśli oderwie się choćby na sekundę, to zniknie na zawsze. Wpadnie do Łuski, wciągnięta przez rybę trzykrotnie większą od niej, i już się nie wydostanie. Po prostu nie da rady. Przestanie się ruszać.
W końcu jej wizja się rozświetla. Patrzy na dół, na ziemię, na drobne ziarenka piasku i suche liście. Mija niewielki kamień. Ma ochotę go potrącić, zderzyć z innym, tak jak kiedyś nauczyła się od Meduzy. Jej serce staje, kiedy na uderzenie serca lekko odsuwa się od Wilka. Natychmiast wraca na swoje miejsce. Kuśtyka, co jakiś czas zahaczając połamaną kończyną o podłoże. Zaciska mocno zęby, by nie krzyknąć. Boli, tak bardzo boli, czemu tak boli?
Wilk zatrzymuje się, coś krzyczy. Nie rozumie. Schyla się do ziemi, siada niżej. Schyla i głowę, uderzając czołem o ziemię. Przeprasza.

– Opatrz ich tutaj, do cholery – syczę do siebie, mimowolnie, ale wciąż cicho. Nauczyłam się strachu za dobrze żeby być głośno nawet teraz. Nie mogę nawet drgnąć ogonem w mimowolnie irytacji, bo takiej nie mam, jestem zbyt świadoma tego, że Brzoza jest słaby, a z Płatek jest źle, jest coraz gorzej.
– Płatek – mój głos nigdy nie był miękki, a teraz jeszcze łamie się wpół. Wzdrygam się, choć drzazgi zdążyły już pęknąć i rozbryznąć wokół. Może to jednak dobrze. Dzięki temu mnie lepiej usłyszy. – Płatek, to ostatnie kilka. Ostatnie kilka kroków, dobra. Już zaraz będziemy w Zacisznych Głazach, już jesteśmy w Niedźwiedziej Grocie.
Nie mówię, że jest dobrze albo że będzie dobrze. Tego nie wiem. A nie mogę jej okłamać. Muszę dać jej konkretną nadzieję a nie wiarę, muszę zarówno jej jak i Brzozie pokazać, że nawet teraz mogą skupić się na tym, że są w domu i mogą odpocząć.
Mruczę też coś do Brzozy, mniej słowami, a bardziej tonem i motywacją chcąc go wyciszyć. Strażnicy z warty mi pomogli, więc mogłam zatoczyć się, prawie nie upaść i iść za nimi do lecznicy. Może nie muszę ich już podtrzymywać jedynie moim ciężarem, ale moje ciepło i mój zapach są tym, który pamiętają. Nie mogę ich zostawić, chociaż sama niewiele wiem. Widzę i czuję tyle ziół i kwiecia, że kręci mi się w głowie. Nie ma szans, żeby to wszystko zapamiętać, prawda. Wszystko się miesza, wiruje i pachnie krwią i nic tego nie zatrzyma. Pajęczyna. Patyki. Nie dadzą rady. Nic tego nie zatrzyma, że wszędzie jest krew. Nie mogę przestać o tym myśleć, nie mogę tu być. Nie w tym miejscu. Tu jest za dużo krwi.
Gdy Płatek i Brzoza zasypiają, wychodzę z Zacisznych Głazów. Moje łapy wciąż drżą po wysiłku, brak ich ciężaru jest kilka razy okrutniejszy niż to co faktycznie znaczył. Nie mogę iść dalej. Osuwam się na ziemię tuż przy Ciepłym Wejściu, opieram się o ścianę z litej skały. Jestem zmęczona. Jestem tak bardzo zmęczona.

// zt

chciał już się położyć, to było wycieńczające. Ból był męczący i Brzoza chciał by najlepiej się to wszystko jak najszybciej skończyło. Co on sobie myślał... głupi. Słyszał głos swojego ojca, jak przez mgłę. Musieli iść, to wyłapał. Wilk zajął się Płatek, ale mówił też do niego. Nie mógł sprawiać już więcej problemów, podniósł się na łapach na tyle, na ile mógł i dotarł do zacisznych głazów. Będzie musiał przeprosić. Może nawet już to zrobi, ale kiedy otwiera pysk, nic się nie wydobywa. Jest padnięty, położył się już na miejscu. Czuł, jak ojciec coś robi z jego łapą, widział to. Oddychał płytko, w bólu, daje mu coś do zjedzenia. Ufa mu, więc szybko to robi. Wszystko, by uśmierzyć ból... choć trochę. Zerka na Płatek, sprawdza jak się trzyma i przysuwa do niej. Musi czuć, że żyje, że nic jej nie jest. Stara się być ostrożny w tym wszystkim, żeby jej nie skrzywdzić i przy niej odpływa. W końcu, zmęczony. Może odetchnąć. Musi przeprosić i podziękować i jeszcze raz przeprosić, ale to jak się obudzi.


z/t - przeniesienie do zacisznych głazów

Podnosi delikatnie głowę, ale nie patrzy w pysk Wilka, nawet jeśli bardzo by chciała, i chciałaby jakoś powiedzieć, że przeprasza, że naprawdę jest bezużyteczna i głupia, że przeprasza Wilk za to, ze musi doświadczać ten głupoty, że, cholera musi, bo nie ma innego wyjścia. Była szczerze gotowa nieść Brzozę na grzbiecie z Łuski, ich obu przyprowadzić do obozu, wziąć odpowiedzialność za głupotę, przyznać się do błędu, zająć się w końcu czymś, co ma sens, jednak teraz wie, że nie dałaby rady. Padłaby po drodze, uderzając pyskiem w ziemię, a Brzoza obok by się wykrwawił na śmierć. Ona zaś obudziłaby się, i widząc, do czego prowadzi bezmyślność, nie byłaby w stanie tego przyjąć i zmierzyć się z konsekwencjami.
Nie pozostałoby jej nic innego jak wstać i ruszyć z powrotem do Łuski, by oddać się rybie.
Podnosi się, lekko czołga się, powłóczy łapami, ledwo docierając do Zacisznych Głazów. Upada, daje sobie zrobić wszystko, bierze jakieś chwasty do pyska, czuje, jak zaciska jej się w gardle. Przełyka, znowu przełyka, próbując pozbyć się nieprzyjemnej guli w środku.
Nie zaznaje odpoczynku. Leży w bezruchu, ale nie jest w stanie zasnąć.

[zt]