- Pewnie! Opowiedziała mi o tym, jak się poluje, strasznie dużo jest w tym rzeczy do zapamiętania, które trzeba zrobić, żeby podejść do zwierzyny - odpowiedział z uśmiechem na mordce. Nadal myślał o tym, że skradanie się do zwierzyny było strasznie skomplikowane, ale jednocześnie nie próbował jeszcze zrobić tego wszystkiego sam, bo jakoś tak... zapomniał, wypadło mu z głowy. Teraz dopiero uświadomił sobie, że przecież miał to zrobić.
- Hm, myślę, że i tak mogę zapytać. Może okaże się, że zamiast bycia łowcą albo strażnikiem zostanę matką, bo odkryję dzięki temu, że to moje powołanie - zaśmiał się pogodnie, ale chwilę potem zmarszczył brwi. Um. - ... czy kocury też mogą być? Matkami?

- Och! - zamrugał zaskoczony, by zaraz pokiwać głową. - No tak, to ma sens, przecież nie jest ważne, czy skrada się do myszy, czy kota, bo ogólna zasada będzie podobna - myślał na głos. Zazwyczaj raczej tego nie robił, ale przy Lilii czuł się na tyle swobodnie, by móc dochodzić do wniosków i samemu sobie tłumaczyć rzeczy na głos, tak, by w razie czego mogła skorygować jego tok myślenia, gdyby okazało się, że jednak doszedł do błędnej konkluzji.
- Hm. No bo nazwa sugeruje, że to jednak kotki, ale w sumie... - ale w sumie to chyba nie miałby problemów z tym, żeby był nazywany matką? Zmarszczył lekko brwi na tę myśl, zupełnie niespodziewaną, której nie wypowiedział na głos. - Ma sens.

- Oo, tak, mówiła coś o tym. Ze królik usłyszy i że ptak zobaczy, czy jakoś tak? - teraz już nie pamiętał dokładnie. Ale faktycznie, coś takie usłyszał, to była nawet jedna z pierwszych rzeczy, których dowiedział się o byciu łowcą!
- ... To dlaczego Brzask i Grom mają kocięta, jak tylko kotki mogą? - spytał, marszcząc brwi, bo była to dość istotna nieścisłość, nad którą do tej pory się wcale nie zastanawiał i po prostu przyjął to jako coś, co się, tak po prostu... dzieje?
- O, no tak. Rzeczywiście - mruknął. - Chyba jednak nie chcę spędzić więcej czasu w jaskini. Za bardzo ciągnie mnie na zewnątrz, wiesz.

Otworzył pysk, by zaraz go zamknąć. I znów go otworzył... ale jednak nie, jednak nic nie miał do powiedzenia. Zmarszczył czoło w zamyśleniu i zacisnął wargi. Czuł się nagle bardzo głupio z tym, że nigdy na to nie zwrócił uwagi? Jak zresztą mógłby zwrócić uwagę? Rozmawiał przecież z Gromem, ale Grom pachniał jak Grom, nie zastanawiał się szczególnie nad tym, co wchodziło w skład jego zapachu. Tak samo mama pachniała jak mama, czy też Lilia pachniała jak Lilia. To jednak narodziło kolejne pytanie, które w końcu zwerbalizował:
- To... tak można? - spytał, unosząc wzrok z ziemi na mordkę Lilii. - Znaczy. Mieć umysł inny niż ciało? I. Hm. Nie rozumiem tego, ale chyba będę musiał to po prostu przemyśleć. I może porozmawiać z Gromem? On chyba najlepiej mi to wytłumaczy.
Tak chyba będzie najlepiej. Nie rozumiał do końca, jak to działało i dlaczego. Skąd kot wiedział, że miał zły mózg? Skąd wiedział, że mógł po prostu... nie być tym, kim się urodził? Hm.
- Chyba takie miejsce, gdzie nie ma nic dookoła. Tylko ziemia i niebo nad głową. Trochę jak o, tam, za tym stawem - powiedział, wskazując łapą na pustą przestrzeń pomiędzy Łuską, a lasem na wschodniej części ziem plemienia.

Czasem wie się od samego początku. Czy on wiedział, kim jest? Cóż, wiedział, że był Chabrem w Łanie Zboża, to na pewno, ale co poza tym? Czy wiedział cokolwiek o sobie, czy był w stanie powiedzieć coś z absolutną pewnością? Nie był pewien. Nie rozumiał tego do końca. Musiał przespać się z tą rozmową i ją przemyśleć w samotności, by dojść do jakiejś sensownej konkluzji.
- To na nie da się wejść? - spytał, może trochę głupio, ale wydawało mu się, że niektóre ze szczytów, te najwyższe, są zupełnie nieosiągalne dla kota, choć może była to kwestia odległości, perspektywy i braku punktów odniesienia, w połączeniu z jego brakiem doświadczenia. - Czy- um. Nie. Nieważne - potrząsnął głową, nagle urywając myśl, która urodziła się w jego głowie i którą zwerbalizował, zanim zdążył przetworzyć ją w mózgu i uznać, że jednak to było idiotyczne pytanie i tylko zrobi z siebie głupka.

- Hmm - mruknął w zamyśleniu, już teraz tworząc w głowie plany na to, jak będzie zwiedzał szczyty gór. W wyobraźni widział, jak staje na tylnych łapach i wyciąga przednie ku niebu, by dotknąć gwiazd, które iskrzą się na nocnym niebie; miał wrażenie, że są daleko, ale jednocześnie - jakby faktycznie można było je złapać, choć były jedynie wielkości ziaren piasku. Było to bardzo urocze wyobrażenie. Był ciekaw, czy można było dotknąć nieba.
- Bo... - zaczął, chociaż wciąż był nieco zawstydzony swoimi myślami. - Bo czasem widać, że chmury są tak nisko, że zakrywają szczyty. I się zastanawiałem, czy w takim razie można te chmury... dotknąć... jak się jest wysoko.

- Och.
To przykre. Myślał, że chmury będą trochę bardziej... Fizyczne? Namacalne? Nie wiedział, jak to wytłumaczyć, ale w swoich dalszych wyjaśnieniach Lilia dokładnie ujęła to, o co mu chodziło. Wyglądały miękko i milutko, jak legowisko ze świeżego mchu i ptasiego puchu. Fakt, że w rzeczywistości chmury były jak mokry dym, był rozczarowujący.
- Chętnie! - rozpogodził się, zerkając w bok na ogon, który go klepnął. Uśmiechnął się wesoło, chociaż gdzieś w kaczkach jego warg i drgnięciu uszu w tył pozostawała nuta zawstydzenia. - Wydawało mi się, że chmury są bardziej. Hm. Że można je dotknąć, skoro noszą w sobie deszcz. Tymczasem one... Same? Są deszczem? Tylko takim, który jeszcze nie spadł? - zmarszczył brwi, próbując to wszystko poukładać w swojej głowie.

- Hm! Nie dziwię się wcale. Wyglądają, jakby były miękkie i słodkie - uśmiechnął się szeroko do kotki. Faktycznie, chmury wyglądały jak coś, co można było zjeść, co byłoby miękkie, lepkie i słodkie, choć sam nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego akurat takie skojarzenie pojawiło się w jego głowie. No ale! Tak wyglądały, nic nie mógł na to poradzić. Być może lepkość przyszła wraz ze skojarzeniem z pajęczą siecią, która czasem oblepiała łapy i wąsy w ciasnych zakamarkach? Zwinięta w motek, pajęczyna wyglądała jak malutka burzowa chmurka.
- Pewnie słońce zaraz zajdzie, a ja zabrałem ci strasznie dużo czasu, więc, no, chyba się będę już zbierał. Dzięki za całe mnóstwo informacji, o których będę musiał teraz myśleć! - zaśmiał się pogodnie. - Too... do zobaczenia, miłego grzania się w słońcu! - pożegnał się, po czym odmaszerował w swoją stronę - by myśleć nad wszystkim, czego się dziś dowiedział od Lilii.

zt :33

Kotce, najprawdopodobniej przez krótkie futerko nie przeszkadzały aż tak promienie słońca Pory Ciepłych Wichrów. Wręcz przyjemnie jej było wypoczywać na słonecznych skałkach w taką temperaturę. Dziwnie było Skale z myślą, że jej trening praktycznie dobiegł końca. Potrafi już w miarę dobrze polować i wspinać się oraz z tego co rozumie, Jeleń Przedzierający się przez Las przekazał jej całą wiedzę o plemiennych tradycjach jaką miał. Teraz jej wyjścia na treningi to tylko kwestia doszlifowywania tych umiejętności, ale Jelonek jest dosyć pewny, że Skała już wszystko doskonale potrafi.
"Za szybko, zdecydowanie za szybko, coś jest nie tak..." Tylko o tym myślała. Czy na prawdę nie było jeszcze czegoś, co powinna się nauczyć? Szczególnie, że Jaszczurka Owinięta wokół Kamienia też wydawała się dosyć sceptyczna, gdy Skała poinformowała ją o obecnym stanie rzeczy. Przecież jako kocię tak ciężko było jej zapamiętywać rzeczy o których matka jej opowiadała. Ale tylko gdy jej mistrz pokazywał wszystko jako formę zabawy, jako coś o co nie trzeba być spiętym, to cała wiedza była przez Skałę o wiele lepiej przyswajana. Spory mentlik to w głowie czarno-białej powodowało, naprawdę nie wiedziała co myśleć. A tym bardziej, że mimo bycia nowicjuszem, mogła sobie na takie beztroskie wylegiwanie się na słonecznych skałkach pozwolić.

/Szakal :]

Z kolei Szakal nawet nie myślała o tym, żeby pozwolić sobie na moment odpoczynku poza faktyczną porą snu. Mogła nie znosić połowy plemienia, ale nie zmieniało to faktu, że zamierzała pracować przy wymianie mchu w ich legowiskach czy przynoszeniu zwierzyny starszyźnie - a jeśli nie miała już co robić tam, to trenowała skradanie się na własną rękę.
W tym wszystkim oczywiście musiała też znaleźć czas na posiłek dla samej siebie - wzięła ze stosu wiewiórkę, ale szukała wzrokiem miejsca, by je zjeść, znalazła zamiast tego znajome futro i sylwetkę - jej własną siostrę, Skałkę. Zmrużyła oczy, patrząc w jej kierunku. Miała o większości rodzeństwa dość neutralne opinie… poza Wilkiem i nią, rzecz jasna.
Szakal brakowało umiejętności ignorowania tego, co jej nie pasowało. Nic dziwnego więc, że jej łapy powędrowały prosto w jej kierunku. Wyglądałaby, jak gdyby chciała potowarzyszyć siostrze, zainicjonować Ptasie Trele… gdyby nie ekspresja widoczna w jej brwiach i ślepiach, jak gdyby na chwilę stała się nie Szakal, a Wodospadem szykującym się do słownej krytyki swojej córki.
— Mam rozumieć, że nie masz lepszego zajęcia od próżnego leżenia? — parsknęła, odkładając swój posiłek na jedną ze skałek. Szakal była przekonana, że Skałka - tak miałka, przestraszona i żałosna - nie mogła osiągnąć jeszcze wiele na swoim treningu.

I spokój Skały się zakończył, przez nadejście wielkiej groźnej Szakal. Szczęśliwie do tej pory udawało jej się siostry unikać, ale na tym się jej szczęście zakończyło. Zainteresowana sama postanowiła do Skałki podejść z posiłkiem! Dopiero jak ta się do niej zbliżała, zwróciła uwagę na to jak Szakal się wyrosło - była przeciętna, no ale większa od Skały... taka szczupła i długa. Z zamyśleń wyrwał ją wyraz pystrzka widniejący na burej pręguski. Była taka... wściekła. Jak zwykle miała w zwyczaju, ale Skała nawet nie potrafiła stwierdzić co mogło ją sprowokować. Zestresowana tą niespodziewaną konfrontacją od razu podniosła się, otrzepując lekko futro i spinając się. Nawet cichutkiego "hej" nie zdążyła rzucić nim to Szakal pierwsza wypowiedziała pełne oskarżeń pytanie. Skała przełknęła swoją ślinę i po chwili otworzyła pyszczek.
- No... tak - odpowiedziała zmieszana uciekając gdzieś wzrokiem w bok - Jeleń Przedzierający się przez Las powiedział mi, że skończyliśmy już główną część treningu i powinnam dzień czy dwa poświęcić na odpoczynek zanim wrócimy do... no doszlifowywania moich umiejętności - powiedziała cicho, ale na tyle, by siostra ją doskonale zrozumiała. Nawet nie była pewna, skąd u niej taka niepewność. Przecież Skała nie kłamała, Szakal sama mogłaby pójść do Jelenia i się o to spytać. Zastanawiała się przez przybicie serca czy może nie zacząć jakiejś rozmowy, cokolwiek, ale uświadomiła sobie, że z Szakal nic nie wiadomo. Lepiej nie mówić czegokolwiek, bo jeszcze rozpęta niepotrzebny gniew.

Tak? Szakal wykrzywiła brew - niekoniecznie spodziewała się usłyszeć takiej odpowiedzi. Czy Skałka naprawdę była tak głupia i leniwa, że czerpała dumę z próżności? Jej pysk już miał się otworzyć w kolejnym kpiącym komentarzu, ale wtedy siostra powiedziała coś więcej, a głos jakby zasechł w gardle Szakal, gdy wpatrywała się w nią, zapominając nawet o mruganiu.
Skończyli… co? Czy Skała właśnie chciała jej wmówić, że ona - najżałośniejsza i najsłabsza z nich wszystkich, ona skończyła wszystko i tylko się doszlifowuje? Bury kot poczuł, jak całe jego ciało napina się, a najbardziej głowa; jak coś paskudnie nieprzyjemnego rozrywa się przez tkanki w jego piersi, w jego byciu, w jego ego.
Żart. To musiał być żart - lepiej, to musiała być wina jej mistrza, który był tyle warty, co sama ona. Zachowanie Jelenia było tak obrzydliwie dziecięce i głupawe, że z pewnością myślał, że wytrenował już Skałkę, kiedy wcale do tego nie doszło; pewnie wytrenował ją słabo, dawał jej fory we wszystkim, po czym stwierdził że o, zrobiliśmy na odjeb każdy z punktów, to znaczy, że jesteśmy już we wszystkim gotowi do mianowania! Obrzydliwe. Obrzydliwe obrzydliwe obrzydliwe obrzydliwe nie rozumiała dlaczego w plemieniu muszą być takie koty, dlaczego prawie że nikogo innego nie obchodziło utrzymanie jakiegoś poziomu; czasem zastanawiał się, czy poza nim nie ma czegoś lepszego, ale nie po to rodzice wychowali ją tutaj, by skończyła nielojalną, byłaby wtedy tak samo słaba, jak Jeleń jak Promyk jak Skała jak Wilk i jak każdy inny próżny kot jakiego było jej dane poznać.
— Phi — parsknęła, unosząc wąsy, a na pysk przybierając pogardliwy uśmiech. — Odpoczynek od czego? Jego absurdalnego kłapania dziobem?
Ale Wieszczowie nie wiedzą tego, co ona, nie są na tyle inteligentni, zdążyła już do tego dojść; Wieszczów nie będzie obchodzić, czy Jeleń mówi prawdę o jej treningu, nie będą dochodzić, czy Skała naprawdę nadaje się na Łowcę, po prostu ją mianują. Oddech Szakal jakby przyspieszył i spłycił się na tą myśl. Nienawidził tu być.

Sama reakcja ciała Szakal sprawiła, że Skała skuliła i wycofała się troszkę, jakby chciała uniknąć jakiegoś fizycznego ataku. Ten przeszywający, nie przerwany jednym mrugnięciem wzrok burej siostry sprawiał, że Skała czuła się jakby oblano ją całą kałużom gorącej wody. Ścisnęło ją w środku ze stresu.
A potem Szakal faktycznie coś parsknęła. Czarno-biała nawet nie wiedziała za bardzo co powiedzieć. Przecież to nie jej wina, że trafił jej się taki a nie inny mistrz.
- No... Jeleń jest specyficzny, rozmawia się z nim jak kociakiem - nie czuła się zbyt dobrze z tym by tak wprost mówić zdawać by się mogło niezbyt pochlebne słowa na temat własnego mistrza, ale chyba każdy wie jaki Jeleń jest, nie da się tego ukryć - No ale nauczył mnie polować, nauczył mnie wspinaczki, pokazał nasze tereny tak, że pamiętam gdzie jest który gąszcz i nawet jak się wszystkie nazywają - powiedziała zgodnie z prawdą - Ja też chciałabym zrobić więcej, też mi się wydaje że to za mało, że jakoś za szybko i za prosto ale co ja mam do powiedzenia? - a to już nie do końca prawda, szczerze Skale pasowało, że nie musi harować od wschodu do zachodu. To sama obecność Szakal przed nią sprawiała, że czuła poczucie winy. Że musi się wytłumaczyć z tego, że już ma opanowane zagadnienia treningu Łowcy, że musi pokazać, jak to jej niby nie zależy. Oh, jak bardzo chciałaby, żeby ta ich interakcja się skończyła, by znowu przez niezliczone wschody nie zetknęły się ze sobą ani razu.