Przekrzywił lekko głowę w bok, patrząc na kotkę z zainteresowaniem, gdy ta mówiła. Milczał przez kilka uderzeń serca, myśląc nad tym, co powinien powiedzieć.
- No tak. Pewnie nie zawsze łatwo się śpi, wiedząc, że to od ciebie zależy bezpieczeństwo wszystkich. To bardzo duża odpowiedzialność - powiedział w końcu, kiwając głową sam do siebie, po czym znów odwrócił głowę w stronę słońca, mrużąc oczy.
- Walczyłaś już z jakimś groźnym drapieżnikiem? - spytał, chociaż z tego, co zauważył, kotka raczej nie miała na sobie żadnych widocznych blizn czy zmian, poza tym śmiesznym uchem. Ale mogło to oznaczać tyle, że albo nie walczyła nigdy na poważnie, albo że była tak niesamowicie dobra w tym, co robiła, że żaden przeciwnik nigdy nie dał rady jej dotknąć.

Pokiwał głową. Było to trochę rozczarowujące, że Lilia nie mogła mu opowiedzieć o żadnej wielkiej potyczce, z której wyszła obronną ręką i z martwym lisem leżącym u jej łap, ale z drugiej strony - to dobrze, że nie miała takiej okazji, bo to znaczyło, że Tam było całkiem bezpiecznie i napotkanie drapieżnika nie było wcale tak oczywistym i prostym do wykonania zadaniem. Z pewnością była to zasługa ciężkiej pracy strażników, którzy dbali o to, by ziemie, na których mieszkali, były bezpieczne.
- Obce koty często przychodzą na nasze tereny?

Nie odpowiedział. Zamiast tego znów zwrócił mordkę w stronę słońca i zamknął oczy, pozwalając, by słoneczna plama ogrzała jego nos. Sam nie wiedział, o co dokładnie mu chodziło. Czy to był lęk? Ciekawość, którą chciał zaspokoić poprzez zebranie jak największej informacji o tym, jak wyglądał świat, by szok po opuszczeniu jaskini był mniejszy? A może chodziło o coś zupełnie innego, co gryzło go po żołądku, a co jeszcze nie zdołało się skrystalizować na tyle, by mógł nazwać to, o co mu chodziło?
- Sam nie wiem, czy w ogóle chodzi o którąkolwiek z tych rzeczy - odpowiedział w końcu po dość długim milczeniu, czego zaraz pożałował. Ugh. Pochylił głowę, kierując wzrok na swoje palce. Barwne plamy znów tańczyły mu przed oczami, rozmywając czasem obraz. - Ale naprawdę jestem ciekawy, jak tam jest. Wymyśliłem sobie, że będę pytał starsze koty, co lubią i czego nie lubią w swojej roli, żeby wiedzieć, jak to jest być łowcą albo strażnikiem.

— To naturalne, że masz mętlik w głowie. W końcu to spora zmiana w twoim życiu — zaczęła łagodnie, przenosząc wzrok z Chabra na resztę obozu, nie chcąc go dodatkowo przygniatać. Zdawało jej się, że czuł się nieco... zagubiony, albo po prostu niezręcznie. Poza tym chciała pozbyć się pulsującej czarnej plamki, która pojawiła się przez patrzenie na słońce, nawet jak miała zamknięte oczy. Zamilkła na moment, a gdy kociak ponownie się odezwał, poruszyła delikatnie uszami. O, to wiele wyjaśniało co do jego ciekawości i zadawanych pytań. Musiała powiedzieć, że jego podejście było ciekawe. Ona sama od kociaka wiedziała jaką rangę chce mieć w przyszłości, nawet jak próbowano ją od tego odwieźć. Była nawet gotowa kłócić się o nią, gdyby Wieszcz postanowił zrobić z niej Łowczynię. Jednak próba wypytania starszych kotów o wady i pozytywy danej rangi brzmiała... rozsądnie. Rozsądniej niż by się spodziewała po kociaku.
— To dobry pomysł — mruknęła w końcu. — Mogę ci trochę poopowiadać, poza tym co już powiedziałam. Poza tym, wiesz, nawet jeżeli jedna ścieżka okaże się tą złą, możesz poprosić o zmianę. Wątpię, aby moja siostra czy Dąb ci to utrudniali.

Spojrzał na Lilię, marszcząc czoło w zamyśleniu. Mimo to uśmiechnął się do niej, chociaż nie był pewien, czy ten mętlik, który miał w głowie, miał się rozwiązać wraz ze zmianą rangi z kociaka na nowicjusza. Chciałby wiedzieć, czego tak naprawdę chciał.
- Pewnie - kiwnął głową na zgodę. - Mi chyba obojętne, kim będę. Zresztą, podobno kot już się rodzi z predo- pres- z- z tym, jaką będzie pełnił rolę - powiedział, marszcząc nos z frustracji przez to, że nie potrafił wypowiedzieć słowa "predyspozycja". Po co było takie niepotrzebnie trudne do wymówienia? - Lilia, jak myślisz, na kogo wyglądam?

Strażnik? Uśmiechnął się do Lilii; cieszyło go to, że widziała w nim tyle fajnych rzeczy i według niej były to jego zalety, oraz że według niej nadawałby się na dołączenie do jej "obozu", jeżeli można to tak nazwać. Pokiwał głową.
- Hmm, kiedy tak o tym mówisz, to może faktycznie bym pasował na strażnika! - odpowiedział, kiwając sam do siebie głową. Strażnik Chaber w Łanie Zboża! Choć jego imię było podobnie delikatne i niepozorne, jak to należące do Lilii, to przecież nie tylko ono tworzyło kota. Należało patrzeć na całokształt, tak, jak robiła to starsza kotka.
- No. Szakal mówi, że jestem gruby - przytaknął, patrząc w bok na swój lekko odstający boczek. I faktycznie, miał na sobie trochę więcej ciała, niż powinien mieć, ale urodę odziedziczył bardziej po swojej mamie i wraz z nią tendencję do tego, by wyglądać jak ofutrzony sześcian. Nie widział w swojej wadze niczego złego, nawet jeżeli siostra czasem próbowała wbić mu szpilkę w najłatwiejszy i najbardziej oczywistą przywarę, chyba chcąc, żeby się z nią źle czuł.

- No, moja siostra - przytaknął, bo w sumie może Lilia jeszcze nie rozróżniała tak dobrze wszystkich pędraków z tego miotu. Sam w końcu nie znał jeszcze aż tak dobrze wszystkich kotów w plemieniu, nic więc dziwnego, że i ona potrzebowała chwili na zastanowienie się i dopasowanie mordki do imienia.
- Pewnie! Miałaś opowiadać o byciu strażnikiem, a ja cię zagadałem, przepraszam - westchnął, uśmiechając się lekko. Z Lilią rozmawiało mu się bardzo przyjemnie - na tyle, że chciał prowadzić na raz kilka wątków w jednej rozmowie.

Ojej. Długie chorowanie nie brzmiało ciekawie. Sam chorował ostatni księżyc i nudził się strasznie w tym czasie, a co dopiero gdyby musiał siedzieć i chorować dłużej? To brzmiało jak absolutna katorga, której sobie nie mógł wyobrazić.
Z zainteresowaniem słuchał jej historii. Gdzieś z tyłu głowy pamiętał, że Echo to ten kocur, który coś sapał do niego, bo miał czelność być w jego otoczeniu i nie zwracać na niego uwagi, i który umarł jakiś czas temu. Taki mistrz - gbur totalny - zupełnie nie pasował do pogodnej Lilii. Wcale nie dziwiło go to, że ją tak potraktował na treningu... chociaż wyglądało to tak, jakby kotka nie miała mu za złe tego, że ją przeorał podczas pierwszej walki.
- Została mu blizna? - spytał, jakby to w tym wszystkim było najważniejsze.

Mimowolnie się uśmiechnął w reakcji na wesołość, która wręcz biła od Lilii. I dobrze mu tak, pomyślał sobie w myślach, chociaż zaraz też pomyślał sobie, że nie powinien tak mówić o kimś, kto zmarł, w dodatku prawdopodobnie broniąc ich wszystkich. Ech. Głupie to było.
Gdy skończyła mówić, milczał przez chwilę, chociaż przez uchyloną mordkę widać było, że chce coś powiedzieć, ale przez uderzenia serca lub dwa jeszcze się wahał.
- A... chciałabyś być moim mistrzem, gdybym faktycznie miał zostać strażnikiem? - spytał cicho, trochę niepewnie, ale wciąż się uśmiechał. Bardzo lubił Lilię i to właśnie z nią trening najbardziej by mu się podobał, gdyby miał rzeczywiście zostać w przyszłości strażnikiem.

Serce w jego piersi na moment zamieniło się miejscami z sercem zająca - tak szybko łomotało mu w piersi, gdy pierwszą reakcją Lilii było zdezorientowanie. Nie miał pojęcia, co robić z tym faktem, jednak zanim zaczął jakiekolwiek próby odkręcenia tego, co powiedział, strażniczka znów rozpromieniała.
- Byłoby super! - zamruczał wesoło, czując olbrzymią ulgę, że jednak nie jest na niego zła, albo go nie wyśmiała, czy coś! Od Lilii biło ciepło - była jak słońce i samo bycie w jej towarzystwie sprawiało, że Chaber czuł się tak samo, jak wtedy, gdy wystawiał mordkę w stronę słońca, które przyjemnie ją ogrzewało.
- To znaczy, no, jeszcze nie podjąłem decyzji, i w sumie nie wiem, czy będę jakąkolwiek podejmować, czy jednak nie dam Wieszczom wybrać, kim mam zostać. Ale gdybym miał zostać strażnikiem, to tylko z tobą, wiesz.

Zamruczał, kiwając głową. To brzmiało jak najlepsze wyjście - dzięki temu nie zamknie sobie furtki na żadną z możliwych dróg, a jednocześnie gdyby miał zostać nowicjuszem strażnika, miał zapewnionego dobrego mistrza, z którym świetnie się dogadywał.
- Na razie tylko z tobą i Myszą. Znaczy, z Wieszczem, ale wtedy jeszcze nie była Wieszczem? - zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć, gdzie dokładnie w czasoprzestrzeni była ta rozmowa. Ostatecznie jednak potrząsnął głową i wzruszył barkami. - Nie pamiętam. Ale mam nadzieję, że uda mi się złapać jeszcze inne koty na rozmowę.