W zasadzie to Ryś planował ukrócić tę gadkę. Zwyczajnie odpowiadając na jego komentarz milczeniem. Nie zamierzał się dodatkowo denerwować na kota, który zamierzał mu robić na złość, jakby... Specjalnie. Czemu? Ryś nie wiedział. I nie zamierzał drążyć.
- Owszem, jest. Ale nie mówię tu wyłącznie o walce. - mruknął - Chodzi też o plemienne święta i tradycje. Znaki Przodków. Ale uczyłem się też, jak oznaczać granice. - dodał jeszcze. W końcu jako porządni członkowie Plemienia Niedźwiedzich Kłów powinni mieć to wszystko w małym palcu. Ale co poniektórzy zdawali się o świętach zapominać - choćby na ostatniej Długiej Nocy zdawało się, że sporo kotów... Zwyczajnie brakuje. Oby to była jednorazowa sytuacja...

Czasem nawet czas spędzony wspólnie w ciszy był wartościowy... I szczerze mówiąc nie wiadomo, czy dla tej dwójki nie była to jedyna opcja, żeby się jakoś dogadać. Chociaż Ryś pewnie szybko poczułby się niezręcznie i zwyczajnie... Odszedł. Ale na razie nie miał do tego na szczęście powodu.
- Tempo treningów niekoniecznie zależy tylko ode mnie samego, ale też od mojego mistrza. - mruknął - Ale myślę, że jest dobrze. Wieszcz Promieni Słońca nie narzeka na moje postępy na szczęście. Wciąż jestem młody, a trening zaczął się stosunkowo niedawno. - machnął lekko ogonem - I owszem, po części jest to moja ambicja. Nie chciałbym zostać w tyle za swoim rodzeństwem.

Przynajmniej tyle dobrego, że w końcu się w czymś... Zgadzali. Nawet jeśli była to dosyć trywialna sprawa. Ruszył natomiast uchem z zaciekawieniem, kiedy bury kocur wspomniał o tym, że jest siostra... Kogoś załatwiła? Huh?
- Załatwiła...? Co masz przez to na myśli? - przekrzywił łeb. To chyba akurat było dla niego coś nowego, bo nie siedział aż tak bardzo w relacjach między innymi współplemieńcami... A może powinien zacząć? Bo w końcu miał wrażenie, że omija go sporo tego typu spraw... Ale z drugiej strony weź się tu przebij przez tę barierę introwertyka. Jak żyć...

Kiwnął powoli głową na to całe "nie tak dosłownie". Nie żeby Ryś w ogóle cokolwiek takiego rozpatrywał - gdyby rzeczywiście jakiś nowicjusz zabił kociaka, na pewno by mu to nie umknęło. Raz że byłby pogrzeb, dwa zapewne takiego nowicjusza spotkałyby ogromne konsekwencje.
- O co się właściwie pobili...? - zmrużył oczy. Dla niego takie zachowanie było... Wyjątkowo nieodpowiedzialne. Co innego zdobycie ran w prawdziwej walce, gdy rzeczywiście broni się Plemienia, albo innego kota, a co innego dziecięce przekomarzanki, gdzie jedno z nich zapomniało schować pazurów. Nie mówiąc już o tym, że nowicjusz pobił się z kociakiem. Cierń powinna umieć kontrolować swoje emocje, była w końcu starsza! Starsza zresztą nawet od Rysia.

Ryś uniósł brew. Zabujał? I tyle? Dopiero potem Traszka rozwinął resztę historii i uzupełnił pewne szczegóły. Czyli tak jak rudzielec sądził - Cierń po prostu zapewne straciła panowanie nad sobą.
- Jeśli zraniła kociaka, zamiast po prostu odejść i odpuścić, to widocznie nie potrafi panować nad emocjami. - odparł - Wiatr z pewnością w końcu by się znudził i odpuścił. Brak rekcji to najlepsza broń na niesforne kociaki. - coś o tym wiedział. Czasem przychodził do Miękkich Półek, żeby popilnować kociaków, żeby ich rodzice mogli chwilkę odsapnąć... Albo po prostu pilnował ich w samej Niedźwiedziej Grocie. I jak tylko zaczynały go za bardzo męczyć, on przestawał reagować. Mimo wszystko... Zdążył nauczyć się cierpliwości.