- No właśnie, grzecznie odpowiedziałem ci na pytanie, więc się nie czepiaj - odparł obojętnie, przejechawszy językiem po ciemnej łapie. Poczuł mieszankę zirytowania, ale za razem i rozbawienia, słysząc te jego oburzone słowa. Może i sam też nie mógł powstrzymać się od uszczypliwości, ale hej, odpowiedział mu na pytanie, prawda?
A więc najwyraźniej jego podejrzenia były słuszne. Echo był ciekaw Dęba jako mistrza. Ciekawe czemu. Nie wydawali się jakoś specjalnie zżyci lekko mówiąc, więc nie wiedział po co Echo miałby się tym interesować. A może po prostu za bardzo się w to zagłębiał i pytanie dymnego nie miało z tym żadnego związku? Na razie więc postanowił w to za bardzo nie wnikać, no chyba, że Echo będzie zadawał kolejne pytania o łowcę.
Ostatecznie wzruszył lekko ramionami na to pytanie.
- Trochę sztywniak, ale uczy nie najgorzej - skwitował luźno. - Jest git... na razie.

W odpowiedzi na słowa gówniarza Echo tylko milczy, jedynie cicho parska. Nie chce mu się nawet dalej tego kontynuować; szczeniak powinien nauczyć się, kiedy trzymać język za zębami, albo chociaż odzywać się w mądrzejszy sposób, ale na razie nie nadepnął dymnemu na odcisk na tyle, by ten coś z tym zamierzał zrobić.
– Nie najgorzej, hm? To nic, tylko pozazdrościć – komentuje tylko leniwie. Nie wierzy szczególnie w możliwości Dęba, ale skoro jest „git”, to już i tak brzmi lepiej niż jego trening z Żywicą. – Chciałeś zostać Łowcą, czy to raczej… przypadek?

Point zauważył niezadowolone prychnięcie Echa, jednak powstrzymał się od jakiegokolwiek komentarza. Nie zamierzał dać się sprowokować, jak wtedy gdy był małym szczylem. Starszy nowicjusz z jakiegoś powodu zechciał prowadzić z nim normalną konwersację, więc niech tak będzie. Choć wprawiało to Łabędzia w delikatne zmieszanie, którego jednak nie okazywał.
"Tylko pozazdrościć"? Wąsy niebieskookiego zadrżały delikatnie w zainteresowaniu. Czyżby Echo nie przepadał za swoją mistrzynią? Jeszcze nigdy nie miał okazji rozmawiać z Żywicą, więc ciężko mu było stwierdzić, czy Echo miałby jakiś powód by jej nie lubić. Ale w sumie patrząc na jego charakter, to bardzo prawdopodobne, że mógł za nią nie przepadać z byle jakiego powodu. Postanowił jednak ostatecznie o to nie pytać.
- Raczej wola Wieszcza. Ale mi to wszystko jedno - odparł krótko, kończąc czyszczenie futra, zanim położył się w miejscu w którym siedział. Zerknął w końcu na swojego ciemnofutrego rozmówcę, zanim ponownie otworzył pysk. - A ty... chciałeś się uczyć na strażnika? - zapytał niemrawo. Jakoś dziwnie mu było angażować w tę rozmowę, ale jeszcze dziwniej czuł się z faktem, że Echo robił mu jakieś przesłuchanie. Stąd postanowił również zadać pytanie.

Dla samego Łabędzia dwie plemienne rangi zbytnio się nie różniły. Oczywiście, pomijając fakt innych obowiązków. Jak dla niego obie były również ważne i przy okazji obie tak samo nudne. Pracujesz od rana do nocy i łazisz po terenach, a to szukając jakiejś marnej piszczki albo czegoś co powinno być poza terenami plemienia. Ani to ani to jakoś go nie pociągało. Ale z drugiej strony życie samotnika też go nie fascynowało. Nie chciał skończyć jak jego przygłupi brat Kasztan, który najpewniej wyzionął ducha gdzieś poza terenami.
- Lubisz się lać? - zapytał z ledwie słyszalnym rozbawieniem w głosie, bardziej brzmiąc jakby przeczuwał, niż rzeczywiście zadawał pytanie.

W zasadzie point sam nie był pewien, czy jego pytanie miało być kpiną czy nie. Może trochę. Ale głównie po prostu chciał wiedzieć, co Echo lubi w swojej przyszłej robocie. A jak ten to sobie odczytał to już jego sprawa.
Kolejne słowa dymnego... rozśmieszyły go. Ale tego nie okazał. Zabrzmiał jak taki typowy, pewny siebie osiłek. Brzmiał na tak pewnego siebie, że aż głupiego. Łabędź miał ochotę na jakąś dogryzkę, ale się powstrzymał. Musiał przyznać, że nawet ciekawie mu się ze starszym kocurem rozmawiało. Nie chciał się z nim kłócić, przynajmniej na tę chwilę.
- Chętnie bym to zobaczył - przyznał z lekkim uśmiechem. Mogło to trochę brzmieć jak kpina, ale prawda była taka, że rzeczywiście nowicjusz chciałby zobaczyć, czy Echo jest, albo będzie, tak dobry, jak twierdził. - Może kiedyś trafi ci pilnować mojego zadka na polowaniu i coś pokażesz? - zaproponował luźno. Oczywiście, jako "kiedyś" rozumiał za kilka księżyców. No bo w końcu oboje byli jeszcze nowicjuszami.

– Chociaż wolę patrole po granicach bardziej niż pilnowanie tyłków Łowców… to na pewno wkrótce tak będzie. Chyba że moja pożal się przodkowie mistrzyni będzie dalej mi tylko utrudniać – odpowiedział, przewracając lekko oczami. Każda okazja, żeby ponarzekać na Żywicę, jest dobra, nawet w towarzystwie kota, co do którego… miał bardziej mieszane, niż pozytywne, odczucia. – A skoro o tym… muszę odpocząć przed treningiem – oznajmia po chwili, po czym udaje się swojego legowiska, po lekkim zawahaniu kiwając głową kocurowi przed odwróceniem się do niego tyłem.

zt

Skała dopiero odważa się oddalać od swojej matki, a tym bardziej wychodzić z legowiska matek. Jest to bardzo wstydliwa kuleczka, boi się każdego kogo nie zna. Właściwie to tych co zna też się boi - generalnie Skała czuje się bezpiecznie tylko w swoim legowisku akurat gdy Jaszczurka Owinięta wokół Kamienia nie patrzy zbyt krzywym i oceniającym okiem na Skałkę. Ostatnie dni jednak stają się coraz chłodniejsze, to też Skała zaczęła szukać ostatnich promyków słońca, wypełzając na Słoneczne Skałki. Tutaj też było ciężko o ciepło słońca, bo kryje się ono za chmurami, ale samo światło świata spoza jaskini dawało wystarczające złudne wrażenie ciepła. Położyła się trochę niezręcznie na samym środku, chowając łapki i ogonek pod swoje ciałko, zmieniając się czarno-białą kulkę. Jej szaro-bure oczka zwęziły się do małych igiełek, wpatrując się w wyjście z jaskini.

/Łabędź :3

Łabędź właśnie obudził się z krótkiej drzemki i w zasadzie... chciało mu się spać dalej. Z tym, że w głębszej części jaskini gdzie leżał było zimno, no i kości mu zdrętwiały. Czuł się jak jakiś staruch. Rozciągnął się więc leniwie, zahaczył o staw by napić się wody i zaczął rozglądać się za nowym miejscem do odpoczynku. Jego oczy szybko dostrzegły jedno z jego ulubionych miejsc, czyli Słoneczne Skałki. Tyle, że najwyraźniej jakaś kuleczka już tam siedziała. Nie ciężko było się domyśleć, że było to jedno z kociąt Wodospadu i Jaszczurki. W sumie to był ciekaw, czy te kocięta odziedziczyły kij w dupie po rodzicach.
Otrzepał się, mimowolnie jeszcze bardziej roztrzepując futro potargane po drzemce i ruszył w stronę kocięcia.
- Siema, młoda - miauknął wskakując nagle na skałę obok niej, gdy ta wpatrywała się w wejście do jaskini.

Skała, chociaż naiwne było wierzyć, że nikt się nią nie zainteresuje mimo przebywania na środku obozu, jednak na to liczyła. A właściwie, po prostu nie przewidywała takiej ewentualności. Dlatego, gdy tylko dorodny łowca się do niej zbliżył, a następnie do niej odezwał, mocno się przeraziła. Najeżyła swoje futerko, a jej źrenice urosły tak bardzo, że ledwo co widać było tęczówkę jej oka. Cała spięta, zaczęła powolutku wycofywać się w kierunku legowiska matki.
- He..he.ej - wyjąkała, wpatrując się na Łabędzia, a wyglądała tak, jakby się miała zaraz popłakać. Nie znała imienia, nie znała rangi, nie znała kompletnie kocura, chociaż pewnie gdyby znała, to nie wpłynęłoby to mocno na jej reakcje.

Huh, takiej reakcji na jego osobę w sumie się nie spodziewał. Niektórzy z plemienia gdy mieli z nim do czynienia łypali na niego oczami z niezadowoleniem, czy próbowali dać mu do zrozumienia, że nie chcąc z nim rozmawiać ale jeszcze nigdy nikt nie był tak przerażony jego widokiem, ani nie uciekał. To na pewno była córka Wodospadu?
- Ej, wszystko dobrze? - zapytał unosząc jedną brew, gdy śledził wzrokiem wycofującą się w stronę kociarni koteczkę. Serio był taki straszny? Czy to ona była taka płochliwa? Nawet go to trochę śmieszyło, ale wolał tego nie pogłębiać. Jeszcze tego brakowało, żeby dostał o*iepsz od Jaszczurki za straszenie jej dzieciaka.

Miała produktywny poranek. Kiedy po powrocie z patrolu zaczepił ją Brzask, nie spodziewała się, że ucieknie jej sporo wolnego czasu. Odkąd urodziły mu się kocięta był... odrobinę nieznośny? Chyba ta mogłaby go nazwać. Oczywiście mu się nie dziwiła. Na jego miejscu też by się cieszyła, a sama była jedną z pierwszych, która pogratulowała zarówno jemu jak i Gromowi, gdy dowiedziała się, że zdecydowali się na kocięta. Nie zmieniało to jednak faktu, że siedzenie i słuchanie jak Brzask gada tylko i wyłącznie o kociakach, było męczące. Jakoś jej się udało wywinąć od lawiny informacji o wszystkim, o czym nie chciała na razie słuchać. Kociaki były słodkie, owszem, ale z umiarem.
Nieco zmarnowana przysiadła przy Słonecznych Skałkach i od razu poprawił jej się humor. Wyprostowała się i z cichym pomrukiem nadstawiła się pod słońce w ciszy ciesząc się jego ciepłem, ale i słodko pachnącym powietrzem, dobiegającym od wyjścia z jaskini. Pora Kwitnących Drzew zdecydowanie należała do jej ulubionych!

/Chaber

Nie mógł się doczekać swojej ceremonii - w końcu miała nadejść już za księżyc! Był bardzo ciekaw tego, jaka rola zostanie mu przypisana. Prawdę mówiąc, sam nie był pewien, czy wolał być łowcą, czy strażnikiem - obie te rangi miały swoje mocne, jak i słabe strony i Chaber widział się w obu z nich po równo. Raz nawet złapał się na myśli o tym, że może nawet mógłby starać się o to, by zostać kiedyś wieszczem! Ale to chyba było nierealne, więc szybko odrzucił od siebie tę myśl, zamiast tego planując skupić się na jednej z dwóch faktycznie osiągalnych ról.
W międzyczasie być może mógł zapytać koty o to, jak im się podobała ich rola w klanie, co o niej sądzą i tak dalej? Musiał jakoś zapełnić ten najbliższy księżyc, bo im cieplej się robiło, tym bardziej świat poza jaskinią go kusił; nie chciał jednak łamać zakazów i wychodzić poza obóz, dlatego też musiał znaleźć dla siebie jakieś ciekawe zajęcie. I tak się złożyło, że gdy wybierał dla siebie jakiś smaczny kąsek ze stosu zwierzyny, kątem oka dostrzegł jedną z plemiennych strażniczek. Szybko porzucił plan zjedzenia czegoś i ruszył w stronę kotki (chociaż w połowie drogi przez myśl przeszło mu, że przecież mógł wziąć ze sobą tę tłustą wiewiórkę i zaproponować ptasie trele), by zatrzymać się na półtora kroku od niej.
- Cześć Lilia! - zamruczał pogodnie, uśmiechając się do strażniczki. - Co robisz?

- Pewnie - uśmiechnął się, podszedł jeszcze pół kroku bliżej i usiadł w plamie słońca obok Lilii, owijając ogon wokół łap. Rzeczywiście, było tu bardzo przyjemnie; ostatnim razem też trafił na całkiem przyjemny i ciepły dzień, ale dziś miał wrażenie, że było jeszcze bardziej słonecznie, niż wtedy. Czuł mrowienie ekscytacji pod skórą; tak bardzo chciał już poznać świat, który nie był ograniczony ze wszystkich stron kamienną ścianą.
- Nie mogę się już doczekać, aż będę mógł wyjść na zewnątrz - odezwał się po dłużej chwili milczenia, jaką oboje spędzili na grzaniu mordek w słońcu. Obrócił głowę, by móc spojrzeć na Lilię, chociaż przed oczami tańczyły mu kolorowe plamy. - Ale jednocześnie trochę się boję tego, jak bardzo Tam jest inne od tego, co jest Tutaj - dodał ciszej, nieznacznie nachylając się w stronę kotki.

Nie do końca wiedział, jak nazwać swoją obawę przed światem na zewnątrz. Przed tym brakiem fizycznych barier, które skutecznie blokowały drogę naprzód - bo przecież prędzej czy później można było je ominąć i iść dalej tam, gdzie słońce chowało się co wieczór. I iść, i iść, i iść... czy dało się gdziekolwiek dojść? Czy Tam kiedykolwiek się kończyło? Jak można było powstrzymać chęć przed Pójściem Tam, którą czuł teraz, siedząc w jaskini przez ostatnie siedem księżyców - czy za następne siedem księżyców, gdy pozna już każde źdźbło trawy, liść i kamień, tereny Plemienia nie będą dla niego za małe i nie będzie czuł tego samego mrowienia pod skórą co teraz, które będzie pchało go dalej poza granice, w ten nieskończenie wielki świat? Teraz powstrzymywał go zakaz - a co, gdy nie go już nie będzie, gdy będzie musiał decydować o sobie samodzielnie? Mnogość możliwości sprawiała, że ostatnimi nocy gorzej spał - długo nie mógł zasnąć z emocji, rozmyślając o tym, jak wielkie i ekscytujące było Tam i jak bardzo znużony był Tutaj.
- Jak to jest być strażnikiem? - zmienił nagle temat, uznając, że ten poprzedni już wyczerpał, dyskutując sam ze sobą we własnych myślach.