Wszystkie informację dochodziły do niej jak zza mgły. Królik umarł? Królik? Kocur który był najbardziej niepokonanym kotem z całego Plemienia? Przecież to żart. To wszystko to żart. Musi być żartem. Chciało jej się śmiać. A jeszcze była przecież sprawa Robak. Robak, które... samo to sobie zrobiło? Nie wiedziała co myśleć. Oddech znowu niebezpiecznie jej przyspieszał.
- Czy... Czy to z mojego powodu? - wyrzuciła w końcu z siebie nie umiejąc podnieść wzroku.

Chyba nawet nie musiała usłyszeć odpowiedzi, żeby wiedzieć jaka była prawda. I mimo, że Wieszcz starał się ubrać ją jak najlepiej w słowa, zabolała jeszcze gorzej. To jej wina. To ona sprawiła, że Robak cierpiało. To ona zabiła Robak. Kiedy tylko w jej głowie pojawiły się te dwa słowa poczuła jak ją mdli. Zabiła Robak. Zabiła ich relację. Zabiła kota. Oddychającego, żyjącego kota. Przecież Robak mogło tyle jeszcze przeżyć. Mieć tylu przyjaciół, a może nawet kota, którego mogło by darzyć prawdziwym uczuciem i nie zostać przez to skrzywdzone. Łzy zaczęły spływać po jej polikach, jednak jej ekspresja się nie zmieniła. Z jakiegoś powodu nie czuła smutku. Tylko nicość, która powoli rozrywała jej wszystkie uczucia.
- Cały ten czas marzyłam o powrocie do was. Żyłam wizją ponownego spotkania z tobą, mamą z Robak... - jej głos załamał się na chwilę.
- A teraz jedyne co mogę zrobić to patrzeć. Nawet nie mogę się zbliżyć bo nie chce ze mną rozmawiać. I ja wiem, że mam was- Że mam tyle kotów, które również się o mnie martwiło i z którymi powinnam się teraz przywitać. Ale nie umiem. Nie umiem przestać myśleć o Robak. Jedyne co mogę zrobić to zostać. Przy niem. Nawet jeśli... Nawet jeśli mnie nienawidzi. - przerwała na chwilę czując jak coś ściska jej gardło.
- Czy to źle że nadal je kocham? - miauknęła zdecydowanie ciszej, jakby była to po prostu głośna myśl.

Rozumiała słowa Wieszcza. A przynajmniej chciała je zrozumieć. Gdzieś tam jednak głęboko w niej budowała się wściekłość. Nawet nie do końca wiedziała na kogo. Czy na Robak, na niedźwiedzia, czy na nią samą.
- Czy to znaczy, że mam po prostu biernie czekać aż- aż umrze? - mimo ciągle tej samej pustej ekspresji można było usłyszeć w tych słowach nutkę frustracji.
- Jak mam patrzeć jak kto, którego żywię uczuciami powoli się wypala? Nawet gdyby tych uczuć nie było. Nie mogę tak po prostu stać i patrzeć! Nie wiem-nie wiem czy dam radę to zrobić. - wyrzuciła w końcu z siebie.
- Ja naprawdę chcę uszanować jeno prośbę. Ale czy ty byłbyś wstanie po prostu z daleka patrzeć jak mama umiera? Musieć siedzieć i udawać, że wszystko jest w porządku i że cię to nie obchodzi i nie mogąc się do niej nawet odezwać? Wiedząc, że nawet nie będzie ci dane się z nią pożegnać bo-bo następnym razem jak pozwolą ci się do niej zbliżyć będzie na jej własnym pogrzebie? - może i była niesprawiedliwa wyrzucając swój ból na ojcu. Ale nie umiała tej informacji przetrawić.

Milczała nie będąc w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. Nie rozumiała jak Wieszcz może nie widzieć tego ile od niej wymaga. Ta jasne, już widziała jak w jej sytuacji siedziałby bezczynnie w jednym miejscu patrząc jak Gałązka umiera. Gdzieś tam wewnątrz wiedziała jednak, że jest to jedyne rozwiązanie. Rozwiązanie, które miało całkowicie rozerwać jej serce, ale było jedynym dobrym dla Robak wyjściem.
Podniosła się na łapy starając się zachować jakąkolwiek równowagę, mimo że w głowie jej się kręciło, a jej łapy trzęsły się jak oszalałe.
- Pójdę coś zjeść. - miauknęła tylko nie będąc w stanie wypowiedzieć ani słowa więcej. Czy rzeczywiście szła coś zjeść? Kierowała się do stosu zwierzyny to na pewno, ale nie wiedziała czy będzie w stanie przegryźć chociaż kawałek jakiegokolwiek jedzenia.
- Błagam zaopiekuj się niem dobrze. - rzuciła jeszcze tylko, chociaż niemal od razu tego pożałowała, gdyż bardzo dobrze było słychać jak na samym końcu załamał jej się głos. Zacisnęła szczęki starając się powstrzymać ponownie napływające do nich łzy. Nie miała wyboru. Tak było najlepiej. Miała nadzieję, że było. Inaczej nigdy by sobie tego nie odpuściła.

//zt

---

– Próbuję… ale teraz mogę się już tylko modlić – powiedział cicho i z okropnym smutkiem w głosie. Nie miał siły iść za Wiatr. Nawet nie wiedział, co powiedzieć… ani w kwestii tego, że Robak umierało, ani też jeśli chodzi o ich relację, teraz bezpowrotnie już raczej utraconą. W kolejnych dniach starał się jednak być zarówno przy swojej córce, jak i Robak.

zt

Miała powoli dość plemiennego życia. Pomimo postrzegania obozu jako swojego domu i poczucia dumy z przynależności, wizja kolejnych pogrzebów i problemów nie napawała jej optymizmem. Jedyne, co zapewniało jej resztki rozrywki to najzwyklejsza rutyna. Czyli rozrywki prawie wcale. Zaczęła tracić zapał przy wychodzeniu na patrole, na których nic się nie działo. Nie chciało jej się już obstawiać czy akurat tego dnia natrafi na ciekawego samotnika, zagubionego motylka czy odkryje jakąś norę lisa albo mieszkanie niedźwiedzia. Zazwyczaj nic się wtedy nie działo, więc po prostu odpuściła sobie to rozmyślanie.
Po przyjściu z kolejnego typowego dnia, kotka ułożyła się na szerokim głazie brzuchem do góry, wyginając się przy tym w kształt tego śmiesznego zawiniętego makaronu i podziwiała sklepienie jaskini. Za ciepło to tu o tej porze nie było, ale może się jednak zdrzemnie?

//Blask

Zauważyłam, jak do obozu weszła Żywica. Jedna z córek fałszywych niedźwiedzi, mówiła mi też o niej, eh, Niedźwiedź. Podobno, według jej słów, nie należała do najbystrzejszych i była raczej... jakby to powiedzieć. Ekscentryczna. Jednak! Była strażnikiem. Mogłam się dowiedzieć czegoś o byciu strażnikiem. Wzięłam ze stosu coś dużego i zaczęłam iść w jej stronę ze zwierzyną.
— Dzień dobry, Żywico w Której Zatonął Blask Słońca — przywitałam się, gdy tylko podeszłam bliżej szylkrety. Uśmiechnęłam się delikatnie do niej.
— Mogę ci zająć trochę czasu? Możemy razem zjeść, jeśli masz ochotę — zapytałam, spoglądając na przyniesionego zająca.

Na dźwięk swojego imienia przekręciła się na bok a z boku na brzuch, by zobaczyć jasną istotę którą... uh, spotkała już chyba kiedyś? Nie pamiętała. Ale jej! Nowe pokolenia i w ogóle. Szkoda tylko, że jasnofutra postanowiła przyjść teraz, a nie jakiś czas temu, przed tym całym... zamieszaniem. Ale nie mogła być przygnębiona przed kocięciem, prawda? Byłoby to żenujące i po prostu nie prawidłowe w jakiś sposób w oczach Żywicy.
- Cześć! - przywitała się więc, starając się brzmieć wesoło. Nie powiedziała pełnego imienia kotki bo... po prostu go nie pamiętała. Ot, prosta przyczyna. Poza tym, że też się młodej chciało wypowiadać pełną nazwę. Po kiego grzyba? Lubiła chyba mówić czy coś.
- Jasne, mój czas cały dla ciebie. I nie, dzięki. Nie jestem głodna, możliwe że tego zająca potrzebujesz bardziej niż ja. Potrzebujesz czegoś? - Uśmiechnęła się zachęcająco, zakładając łapę na łapę, przyglądając się jednocześnie poczynaniom Blask. Tak, bo to była Blask. Reszta mało istotna.

Uśmiechnęłam się wesoło do Żywicy. Musiałam ją trochę zachęcić do siebie, chociażby po to, aby mi mogła zdradzić słówka czy dwa. Po to to wszystko było!
— Oh, ale zachęcam! Przecież nie zjem całego. I nie jestem jakaś też mała, że bardzo potrzebuję przecież — miauknęłam słodkim głosikiem, na koniec delikatnie jednak prychając. Czemu każdy się upierał, że jestem mała i potrzebuję jeść. Przecież nie byłam mała! Miałam rangę kociaka, owszem, ale nie byłam już małym kotem.
— Trochę tak. W sensie, bo, hm, jeśli nie zostanę Wieszczem finalnie, to chciałabym być Strażnikiem. I czy możesz mi opowiedzieć trochę o tym, jak to jest strażnikiem i może coś o walce? Teorii i w ogóle. Gdzie najlepiej uderzać! — zamruczałam finalnie, patrząc się prosto na pysk Żywicy. No dawaj, powiedz troszkę.

MMmh i teraz utknęli w pętelce. Żywicy nie chciało się bawić w przepychanki szczerze powiedziawszy, więc po chwili dyskomfortu i chęci poddania się woli młodej kotki, po prostu posłała w stronę jasnej słaby uśmiech, lekko marszcząc czoło.
- Następnym razem słońce, nie jestem głodna - Miauknęła miękko, chociaż w tle słychać było coś w stylu zmęczenia wymieszanego z ,,przestań, jedz sama". Tak czy inaczej zaraz postarała się znów brzmieć bardziej... żywo. W końcu po co dołować młode pokolenia, nie?
- Wieszczem? - Spytała zaciekawiona, wydychając przez nos głośniej powietrze w rozbawieniu
- Chyba cały wasz miot taki ambitny jest, co? Jakiś czas temu miałam okazję rozmawiać z twoim bratem. Też coś wspominał o tym stanowisku. I pytał o walkę! Robicie między sobą jakieś zawody? - Zaśmiała się cicho do siebie przez nos, przymykając na moment ślepia - No, to teraz będzie miał konkurencję. A więc dobrze, gdzie uderzać najlepiej hmm? W miękkie, wrażliwe miejsca. Oczy, brzuch, pachwiny, nos, gardło... również te miejsca należy chronić przed atakami. - Wyjaśniła, przygotowana na następne możliwe pytania. To ciekawe, że akurat do niej wszyscy idą z tymi pytaniami. Aż tak gagatliwie wygląda?

Mruknęłam coś pod nosem na słowa Żywicy, ale finalnie skinęłam łbem. To będę musiała tego zająca odpuścić. W końcu nie zjem go!
— Owszem. Jesteśmy — w myślach dodając, że to przez tą głupią kotkę, która nas wypuściła na świat. Ugh. Nienawidziłam jej szczerze, codziennie coraz bardziej. Byłam jednak ciekawa, czy któreś z mojego rodzeństwa straci zapał do bycia Wieszczem, czy może jakaś motywacja zostanie zachwiana... nie u mnie, na pewno! Nie u mnie. Już nie chciałam być Wieszczem dla tej... kocicy. Chciałam być Wieszczem dla siebie.
— Może nie zawody, ale... na pewno chcemy się doszkalać, już przed treningiem. W końcu po co tracić księżyce, prawda? Zamiast teraz się lenić to możemy już coś robić — wytłumaczyłam kotce, patrząc się na nią z delikatnym uśmiechem. Później jednak kotka zaczęła mówić o walce, dlatego uważnie zaczęłam ją słuchać.
— Mhm, okej. A... znasz jakieś strategie? — zapytałam.

Hmm? A to ciekawe. Ciekawe, czy będą się żreć między sobą jak któreś z nich jednak takową rangę uzyska. A co, jak żadne z nich tego nie zrobi? Nie miała jednak zamiaru mówić swych myśli na głos.
- Bardzo fajne podejście! W końcu to już jakieś ciekawe zajęcie- No, i podczas treningu będzie im łatwiej. Na pewno przyszły mistrz będzie miał lżej czy coś. Chociaż, patrząc na chęć chłonięcia wiedzy, to i tak zdawało się, że podczas nauki ten miot będzie widocznie bezproblemowy.
- Strategie...? Nic mi o nich nie wiadomo. Zazwyczaj podczas walki wymyślasz działania na bieżąco. Używasz możliwości otoczenia na swoją korzyść, dla przykładu chowając się za jakimiś drzewami, by z zaskoczenia kogoś podejść, albo rzucając w czyjeś oczy piach. Możesz też spróbować zmylić przeciwnika, udając, że atakujesz w jakieś miejsce, a tak naprawdę atakując w inne - Miauknęła, już łatwiej przypominając sobie co mogłaby powiedzieć. Ostatnim razem musiała się sporo nagłowić i teraz, pamiętając ostatnie słowa, chyba mogła łatwiej to spleść w całość.

Słuchałam dokładnie słów Żywicy, z dokładnością wchłaniając każde jej słowo, analizując i zapisując w swojej głowie. Mój ogon delikatnie drgnął, z ekscytacji. Oh, to brzmiało cudownie. Wręcz już chciałam się rzucać do walki! Nawet treningowej!
— Oh... rozumiem — zamruczałam ciepło, uśmiechając się do Żywicy. Na moment jednak zamilkłam, mrużąc oczy.
— Bardzo ciekawe, dziękuję! Czy mogłabym wypróbować tę ostatnią rzecz? Na tobie? Oczywiście, nie chcę ci zrobić krzywdy, po prostu dla praktyki! — zapytałam. Nie chciałam w końcu ot tak zaatakować strażniczkę! Dodatkowo, to tylko żeby przećwiczyć, czy dobrze to rozumiem.

Iiii można powiedzieć, że Żywica się zawahała. To trochę jak walka, prawda? Taka treningowa, ale jednak walka. Ostatnia taka z Księżyc nie skończyła się dobrze, nie chciała nic zrobić przez przypadek Blask, ale jednocześnie też nie chciała odmawiać. Czemu to musiało być takie trudne! Chociaż lepsze to, niż ciągłe bycie w dołku, prawda? Takie zajmowanie myśli jest lepsze. Oj słoneczko, komu tu kto może krzywdę zrobić!
- No... można spróbować. Nie będę atakować, ale może pozwolisz mi zrobić uniki, co? - Spytała podczas wstawania, trochę żartując. Mimo wszystko jej zamiar był poważny. Nie miała zamiaru w żadnym stopniu atakować, a jedynie unikać, lub blokować coś łapą. Ot, nastawienie na defensywę. Na głazie jednak, wyższej powierzchni mogło być to niebezpieczne, więc zeskoczyła na grunt i trochę się oddaliła, czekając przy tym na Blask.
- Tylko pamiętaj, że bez pazurów - miauknęła jeszcze lekko. Nie chciała dostać czymś ostrym po pysku w razie czego czy coś.

— Mhm, oczywiście — z ekscytacji wyszły mi początki pazurów, jednak szybko je schowałam. Wstałam, a zająca odłożyłam na bok. Tylko będzie przeszkadzał.
Przez chwilę patrzyłam się na Żywice, po czym napięłam swoje mięśnie. Wiedziałam, że podczas walki nie będę mogła myśleć nad każdym swoim ruchem, dlatego po prostu wyskoczyłam w stronę Żywicy, w stronę jej prawego barku, aby zaraz jednak skoczyć w stronę szyi strażniczki i tam ją uderzyć łapami.

Tymczasem szylkretowa po prostu stała ze spuszczonym łagodnie ogonem i lekkim wyrazem pyska, obserwując cóż takiego zrobi Blask. I tak jak zapowiedziała wcześniej, tak też zrobiła. Gdy kocię ruszyło do ataku, strażnika skupiła w siłę w łapach, by odbić się w tył, chcąc zrobić unik.