Sapnęłam cicho. Kurde. Jednak nie poddawałam się, i rzuciłam się z łapami na kotkę, chcąc uderzyć ją w bark. Zaraz zaraz! Nie! Najpierw skoczyłam w stronę jej łap, jakby chcąc zaatakować w pierś kotki, aby później łapami uderzyć w jej bark, tak. Muszę ćwiczyć.

I tym razem również zamiar Żywicy był bez zmian. Lekko zdezorientowana znów starała się odskoczyć od atakującego kocięcia.

Jęknęłam cicho. Ugh, mimo wszystko nie udawało mi się doskoczyć do kotki, mimo tego, że byłam tak blisko!
— Weź ty się nie ruszaj — zamruczałam, jednak rozbawionym tonem, niż faktycznie złym. Dobrze się bawiłam, to była tylko praktyka. Odsunęłam się od kotki, aby odsapnąć. Wiedziałam, że podczas walki nie było odpoczynku, ale tutaj mogłam. Otrzepałam futro. Ugięłam łapy, po czym wyskoczyłam w stronę barku kocicy, aby zaraz jej się jednak rzucić na szyję i tam się uczepić.

Na głos Blask, wąsy kotki poruszyły się z lekka w rozbawieniu.
- Ha! Chciałoby się - Mruknęła z rozbawieniem. Takie unikanie było całkiem przyjemne. Co prawda nie tak samo jak satysfakcja podcięcia komuś łap w treningu, ale nadal miała w głowie pewne ziarenko niepokoju, które skutecznie powstrzymywało ją przed próbą dopadnięcia łap kociaka. Tak czy inaczej, skorzystała z chwilowej przerwy, a gdy kotka znów ruszyła do ataku, zrobiła to co wcześniej, odbijając się łapami i próbując zrobić unik.

— Bah — miauknęłam cicho, kiedy zaliczyłam glębę. Wstałam i otrzepałam się mocno. Nie byłam zła na Żywicę czy coś. W końcu to był sparing pomiędzy kocięciem, a już dorosłym i dojrzałym kotem, do tego Strażnikiem! Spojrzałam z wesołym uśmiechem na Żywicę. No dobra!
Podeszłam, trochę się skradając, do Żywicy, aby później po prostu wyskoczyć w stronę gardła strażniczki i tam uderzyć swoimi łapami.

Kotka ustawiła uszy na sztorc, kiedy młoda zaliczyła glebę.
- Nic ci nie... - Przerwała, kiedy Blask wcale nie miała zamiaru scalić się z podłożem, a zamiast tego wstała by znów ruszyć do ataku. I oho, już zapomniała o swoim zamiarze?
- Odechciało ci się markowania? - Spytała z lekka podczas kolejnego odskoku, chcąc uniknąć ciosu.

— Tak — zaśmiałam się. Kolejny atak nie trafiłam, jednak podniosłam się i otrzepałam futro. Uśmiechnęłam się do Żywicy. — Dziękuję za ten krótki sparing! Ale muszę uciekać no i nie będę przeszkadzać. Do zobaczenia! — pożegnałam się z uśmiechem na pyszczku, po czym uciekłam w swoją stronę.

zt

Choroba odizolowała Błoto od reszty plemienia na jakiś czas. Dla niej wydawał on się niezwykle długi. A może izolacja zaczęła się już wcześniej, kiedy wszystko zaczęło się sypać, a koty znikać. Nie wiedziało. Teraz jednak, po raz pierwszy od dawna, znowu czuło się do niego przynależne. Zjedzenie pierwszego posiłku w środku obozu, jednocześnie obserwując życie sięw nim toczące, było prostą, ale niezwykle wielką, przyjemnością. W pewnym sensie czuło się, jakby urodziło się na nowo. Jakby jakaś część życia przeminęła. Miała przynajmniej taką nadzieję.
Żałowała tylko, że ominął ją nowy miot, który pojawił się w ich domu. Nie miała czasu, głowy ani zdrowia, na zapoznanie się z nowymi kociakami. A bez swoich rodziców czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Jak infantylnie by to nie brzmiało, chciała znaleźć w tych młodych kotach nowych przyjaciół.
Skończywszy jeść delikatnie oblizała wargi i zaczęła robić swoją ulubioną rzecz - nic.

// Łabędź

Łabędź tymczasem spędzał czas wyjątkowo nie na gniciu w legowisku, a na zabawie kulką mchu. Choć też nie była to jakaś fantastyczna i ekscytująca zabawa. W zasadzie to kończyła się na tym, że dreptał sobie spokojnie w okolicy popychając kulkę przed sobą i tylko co kilka chwil skakał na nią w nagłym przypływie energii. W sumie to nuda.
W końcu jednak pchnął zieloną kulkę nieco mocniej, tak, że ta potrulała się pod łapy ciemno-futrej kotki.
- Podasz? - zapytał spokojnie nowicjuszkę, wskazując nosem mech przy jej łapie.

Miała nadzieję, że ktoś ją zaczepi i tak właśnie się stało. Tym kimś był nieznajomy kocurek, który najwidoczniej bawił się mchem. Zmierzyła go ciekawskim spojrzeniem. Musiał być z ostatniego miotu. Cudownie. Nie tylko jest to nowa mordka do poznania, ale również osoba młoda, którą być może łatwo będzie namówić na jakieś zabawy czy psikusy.
- A podam, ale nie za darmo! - wyszczerzyła ząbki. Delikatnie położyła łapę na kulce mchu uważając, aby jej nie zgnieść.
- Aby ją odzyskać musisz odpowiedzieć poprawnie na moje trzy pytania! Gotowy? - i nie czekając na odpowiedź - Jakże cię zwą młodzieńcu? - nie zamierzała go za bardzo maltretować. Ale jednocześnie chciała przetestować, jak skłonny do zabaw, jest tenże osobnik. Może nie ocenić go, ale wyrobić sobie jakieś zdanie, poznać. W jaki inny sposób można się z kimś zaprzyjaźnić, jak nie przepytując ich pod groźbą nie oddania im zabawki?

Kocurek zerknął na dymną z lekkim zainteresowaniem i zdziwieniem. Nie za darmo? Co ona mogła chcieć za kawałek mchu? Odpowiedź na to pytanie uzyskał jednak szybciej zanim zdołał coś powiedzieć. Choć sądząc po pierwszym pytaniu jakie kotka zadała chodziło jej tylko o to, że chciała po prostu poznać Łabędzia. No, zawsze to ciekawsze niż gonienie sobie mchu, prawda? Point uśmiechnął się delikatnie rozbawiony, zanim odpowiedział.
- Łabędź Szybujący nad Taflą Jeziora - odparł. Nie był pewien, czy dymnej chodziło o pełne imię, no ale przecież nie zaszkodzi go podać. Łabędź bardzo je lubił i często widział, że innym też się podobało.

Pokiwała poważnie głową, jakby zerbana informacja była niezwykle ważna, a ona miała jej użyć do czegoś przydatnego. Jej oczy jednak błyszczały rozbawieniem.
- Poprawna odpowiedź! Jeszcze dwie i twoja wielka próba zostanie zdana - obwieściła równie poważnie. Nie chciałoby jednak zostawiać młodego tak bez żadnej informacji o Błotku. W końcu nie tylko ono chce go poznać, chce żeby on poznał ją!
- Jam jest Wielki Trzymacz Mchu oraz oficjalny mistrz plemienia w układaniu stosików z kamieni, Błoto Pokrywające Podnóża Gór! - zagrzmiała dumnie - Ale mów mi Błoto - dodało puszczając kocurkowi oczko. Jednak teraz, kiedy już oboje znali swe imiona, nadszedł czas na znacznie ważniejsze pytania.
- Znam już twe imię Łabędziu, wyjaw mi więc proszę teraz nazwę swojego ulubionego koloru - rozkazała. Zdecydowanie za dobrze bawiła się robiąc... cokolwiek to było. Cóż, zawsze miała słabość do głupich zabaw i wymyślania niestworzonych rzeczy. Miała tylko nadzieję, że Łabędź polubi je tak bardzo, jak ona.

Point usiadł wygodniej przez kotką, a jego ciemny ogon zadrżał delikatnie w oczekiwaniu na jej kolejne pytanie.
Słysząc ją skrzywił się nieznacznie. Co ona? Myślała, że mówi do małego dziecka? Tak to brzmiało. No chyba, że był to jej codzienny sposób rozmowy. Łabędź miał ochotę powiedzieć coś w tym temacie, jednak ostatecznie się powstrzymał... na razie.
Kolejne pytanie nieco go zdziwiło. Ulubiony kolor? Chyba nigdy o tym nie myślał. Na co komu ulubiony kolor? Do robienia tych śladów na futrze dwa razy w życiu? Huh.
- Nie wiem - odparł wzruszając ramionami z lekkim zmieszaniem. - Niebieski może - dodał po chwili, rzucając jej pierwszym lepszym kolorem, jaki przyszedł mu do głowy.

Kompletny brak zainteresowania tematem Łabędzia wzbudził w niej prawdziwą rozpacz i niedowierzanie. Zmarszczyła brwi i wlepiła w niego spojrzenie pełne udawanej złości.
- Co to znaczy, że nie wiesz? Nie, nie, nie - pokręciła łbem z rozczarowaniem. Jego wybór tylko go pogrążał. Co jest z tymi dzisiejszymi kociakami? Czy nikt ich nie uczył, co liczy się w życiu? Wszystko musi robić samo, już w ogóle nie można ufać rodzicom w plemieni.
- To nie może być "może", ulubiony kolor jest absolutnie i na pewno ulubiony. Najlepszy, taki, na który możesz patrzeć godzinami i zachwycać się jego pięknem - wytłumaczyła przyciągając kulkę mchu bliżej siebie. Takim zachowaniem to on jej nie odzyska. Nie mówcie jej, że okaże się tak samo drętwy, jak dzieciaki Pajęczyny.
- Czy nikt cię nigdy nie pytał o ulubiony kolor, czy co? - to nawet nie było niewiadomo jakie pytanie przecież. Wręcz wydało jej się całkiem... klasyczne, kiedy szło o poznawanie nowych kotów. No pytanie jak o pogodę, każdy kiedyś takie zadał. Choćby po to, żeby ruszyć konwersację.

Kocurek skrzywił się delikatnie na jej reakcję. Dlaczego ta kotka robiła taką wielką sprawę z powodu jego ulubionego koloru? Albo serio traktowała go jak małego dzieciaczka, albo sama się tak normalnie zachowywała. Łabędź w sumie nie wiedział, co było gorsze.
- No to czarny no - stwierdził w końcu, przewracając oczami z lekką irytacją. - Jakoś nikt nigdy nie pytał mnie o mój ulubiony kolor. Czemu to takie ważne?

Jej wcześniejsze wyolbrzymione zdziwienie szybko przemieniło się we współczucie. Łabędź naprawdę zdawał się kompletnie nie rozumieć jej pytania. A już myślała, że znalazła kogoś, kto dla odmiany ma poczucie humoru. Najwidoczniej w plemieniu wszyscy mają kij w tyłku i szybko uczą takiej postawy swoje dzieci. Szkoda ich jej było. Co to za życie, które żyje się na poważnie? Już dzieciom Pajęczyny doskwierało takie właśnie wychowanie. Westchnęła ciężko.
- No nie jest ważne. I trochę o to chodzi, nie jest ważne, więc jest bardzo ważne - nie była pewna, jak ma to w ogóle wytłumaczyć - Takie drobnostki sprawiają, że ty jesteś sobą, a ja jestem mną. Lubimy inne kolory, mamy inne ulubione jedzenie i takie tam. Powiedziałabym, że takie detale są znacznie ważniejsze, niż czyjaś ranga czy co. Bo one ten, serio wpływają na to, jaki ktoś jest. No i po prostu miło jest, jak ktoś się interesuje takimi rzeczami, bo to znaczy, że chce cię poznać - kiedy na nią spadła odpowiedzialność nauczania młodego pokolenia? Co to ma w ogóle być, nie pisało się na to. Zupełnie nie wiedziało, co robi i czy robi to odpowiednio.
- Poza tym po prostu pomaga to nawiązać kontakt - wzruszyła delikatnie ramionami.