Szczypiący Piasek

Wylizywała pewien kosmyk gdy nagle do niego ktoś podszedł. Zaprzestała swojej czynności i skierowała swój pyszczek na… kociaka Promyk. Koszatka od razu się do niej uśmiechnęła ciepło zanim usłyszała jej jakże równie ciepłe słowa. – Cześć Chmurko. Ja jestem Koszatka i bardzo dziękuje za komplement. Rzadko kiedy takowe dostaje więc bardzo sobie go cenię. – miauknęła. Jej humor natychmiast się polepszył i czekoladowa czuła się jakby mogła wszystko! – Twoje również jest bardzo ładniutkie. Takie gładkie i miękkie! Nic tylko chciałoby się Ciebie ściskać haha! – założyła swoją łapę na łapę i skupiła całą swoją uwagę na dzidziusiu Promyk. Uwielbiała te malce.

_________________

Otworzyła pyszczek w wielkim zdziwieniu, słysząc słowa Koszatki, bo jak to rzadko dostaje komplementy? Chmurce zdawało się, że raczej z takim ładnym kręconym futerkiem tych komplementów powinno być dużo, huh! Dziwne.
— Jak to! — zawołała nieco oburzona, przechylając główkę. Zmarszczyła brewki w zastanowieniu, by znaleźć powód, dlaczego to miało miejsce — Może inne koty są zbyt nieśmiałe, aby to powiedzieć na głos? Mój brrat, Danielek, też jest barrdzo strrachliwy i pewnie też by się bał — stwierdziła pewnym tonem szylkretka i zachichotała cicho pod nosem na tę myśl. Tak, to wytłumaczenie miało sens. Nie każdy miał w sobie tyle odwagi, co ona, by prawić komplementy ładnym koleżankom.
— ...o, dziękuję! — tym razem to Chmurka dostała komplement! I gdyby nie to, że jej futerko było takie gęste i długie, to można by było dostrzec pod nim rumieńce z zakłopotania. Od mamy też słyszała, że jest ładne, ale jeszcze nigdy od kogoś innego. Nie była na to przygotowana! — a- a myślisz, że moje też by mogło się tak zakrręcić? — zapytała z nadzieją w głosie, podnosząc łapką futerko na jednym ze swoich policzków.

Na zdziwienie Chmurki, Koszatka uśmiechnęła się czule. Jak dobrze wiedzieć, że w Plemieniu są koty, które myślą inaczej. Takie reakcje przywracały jej nadzieje i Koszatka na nowo zaczęła dostrzegać w sobie piękno. Bała się, że nigdy nie usłyszy dobrego słowa na temat jej futra ale się myliła.
– Może… Może tak być. – mruknęła serdecznie. Nie chciała po raz kolejny się rozgadywać o tym jak Szakal i inni nazwali ją kłakiem. Poza tym nie widziała ku temu teraz powodu. Chmurka pocieszyła ją na duchu i nie miała już chęci wracać do starych wspomnień. Trzeba żyć tym co teraz! – Twój brat tak się boi? Gadać z innymi? – zapytała z ciekawości. Koszatka lubiła poznawać nowe rzeczy o innych.
Pytanie Chmurki jeszcze bardziej zaskoczyło Koszatkę. Chciała mieć loki? Tak jak ona? Coś podobnego! Pomarańczowe oczy czekoladowej wręcz zaiskrzyły z radości. Szybciutko podeszła bliżej do swojej nowej koleżanki i zaczęła ją oglądać z góry do dołu.
– Wiesz… zawsze można spróbować! Skoro byś chciała to możemy to sprawdzić! Moim zdaniem łatwiej jest z prostego futerka zrobić kręcone niż na odwrót. Tylko hmmm… Co by tutaj podziałać by ci to futro zakręcić… – czekoladowa zaczęła się mocno zastanawiać.

_________________

Nie musiała się długo zastanawiać nad odpowiedzią – Danielek od zawsze był tym bardziej cichym i strachliwym. Chmurka czasem myślała nad tym, że może być taki delikatny przez to, że przyszedł na świat jako ostatni.
— Taak, on się boi... tak właściwie wszystkiego — ton koteczki nabrał delikatnie smutnej barwy — z naszej czwórrki jest najmniejszy i wydaje się taki krruchy — na moment zwróciła swoje ślepka w stronę kociarni, chcąc dojrzeć tam niebieski pyszczek braciszka, lecz go nie dostrzegła. Pewnie spał gdzieś przy mamie. Wypuściła cicho powietrze z ust i pomachała główką na boki.
Ucieszyła się na słowa Koszatki, tupiąc łapkami w miejscu z podekscytowania! Już nie mogła się doczekać widoku tak ładnych loczków na jej futerku. Zaczęła intensywnie myśleć, czym mogłyby je zakręcić. Rozejrzała się wokół, a jej wzrok spoczął na kostkach pozostawionych obok Rogu Obfitości. Skrzywiła się, dostrzegając na nich resztki zwierzyny. Wolałaby nie mieć ich w swojej sierści...
— Hmm, może dałoby się je zakręcić jakimiś patyczkami? — tak, patyczki brzmiały zdecydowanie lepiej, niż brudne kostki.

- Oh… To niedobrze. Hmm… Może pogadam z nim przy okazji. Co jak co ale potrafię gadać z innymi i zmotywować do rozmowy. – uśmiechnęła się serdecznie. Żyli w Plemieniu więc Daniel musiał prędzej czy później otworzyć się na innych. Ni da się tak żyć samemu gdy żyje się w gromadzie! A przynajmniej tak uważała Koszatka. No bo tak na logikę, jak tu pracować gdy się ktoś boi odezwać? Poza tym czekoladowej nie przechodziło przez myśl to, że ktoś się bał gadać z innymi.
– Co z tego, że jest mniejszy i niby kruchy? To nie jest powód by się tak zamykać na innych. Jestem pewna, że są koty, które zaakceptują go takim jakim jest. – powiedziała pocieszająco w stronę szylkretki. Dobrze by było jej brat również to zrozumiał.
Nagle Chmurka wpadła na genialny pomysł przez który, Koszatce zaświeciły się ślepka. – TAK! – powiedziała radośnie po czym zaczęła się szybko rozglądać za jakimiś patykami. – Widzisz jakieś w pobliżu? – zapytała dalej rozglądając się po okolicy.

_________________

Starlight