Mruknięcie chyba było potwierdzeniem, tylko nie była pewna czy on tak zamierzał, czy ona to tak odebrała. Mniejsza o to, już za późno. Podeszła do kocura, tak by iść z nim łeb w łeb, jednak gdy już dotarła, to nie wiedziała co dalej. Co chciał usłyszeć? Nie chciała znów zostać źle odebrana, powiedzieć zbyt mało lub w niewłaściwy sposób. Wspomniała rozmowę z Lilią, która poradziła jej, by wybadała grunt... ale kompletnie nie potrafiła tego zrobić. Jakich słów użyć? Wzięła głębszy oddech.
- Nie powinnam tak wtedy odchodzić - może jednak od tego, bo zostawiła go samego, może chciała, by poczuł się tak jak ona, przez te wszystkie razy, kiedy to on od niej odchodził?
- Wybacz, po prostu dotknęły mnie twoje słowa, a później... sam wiesz, co było później - westchnęła, ruszyła w stronę szczytu góry, liczyła na to, że kocur pójdzie za nią. Myślała, że nie przeprosi, ale jednak to zrobiła, bo było jej zwyczajnie głupio, za to, jak się zachowała.

Było niezręcznie, czy tylko ona się tak czuła? Szło jej się w jakiś sposób pokracznie i zupełnie jak Echo, ona też starała się patrzeć przed siebie, czy raczej nie na niego, chociaż co jakiś czas, zupełnie przypadkiem wędrowała do niego spojrzeniem. Wciąż słowa Lilii dźwięczały jej w głowie, za co w duchu ją przeklinała, chociaż wciąż bardzo kochała. Miała ochotę powiedzieć do swoich myśli, żeby się zamknęły, ale jakby powiedziała to na głos przy kocurze, to by pomyślał, że to do niego. Mysz nie była taka głupia, jednak głos jej siostry dręczył ją cały czas. Łatwiej było rozmawiać z Echem, kiedy nie miała pojęcia, co czuje. Było jakoś naturalniej. Chyba się powinna odezwać, ale co tu mówić? Przecież nie będzie mówiła o pogodzie!
- Rozmawiałam z Lilią - podjęła - chwaliła cię, jako jej mistrza - uśmiechnęła się delikatnie, kocur powinien wiedzieć, że dobrze sobie radzi.

Cisnęło jej się na usta pytanie czemu się doszukuje w jej słowach jakiegoś interesu, ale po chwili zdała sobie sprawę, że przecież ma do tego prawo i w zasadzie, to właśnie tak to wyglądało.
- Mówię jako Mysz, nie jako przyszły Wieszcz - postanowiła sprostować, mimo tego, że czuła się dziwnie, niezręcznie, nie chciała by źle ją odebrał, a mimo wszystko kwestionował jej słowa.
- Chciałam po prostu zagaić rozmowę - mruknęła po chwili, znów, chciała dodać coś niemiłego, jednak postanowiła się powstrzymać. Napięcie wzrastało, miała wrażenie, że im bliżej szczytu byli, tym gorzej się czuła, miała ochotę uciec, ale przecież już raz to zrobiła i do niczego to nie doprowadziło. A przynajmniej do niczego dobrego.

Zamiast cokolwiek mówić, Echo staje jej naprzeciw, a ona nie ma się gdzie schować. Patrzy prosto na nią, a Mysz odwraca na chwilę spojrzenie, zmieszana, całkowicie. Chciała poczekać, jeszcze do szczytu wszystko ułożyć sobie w głowie, wybadać grunt czy cokolwiek! Tymczasem on, stał tuż przed nią, a ona nie chciała go wymijać, bo ona też była tym zmęczona. Od ich pierwszego spotkania coś się zaczęło z nią dziać i nie potrafiła tego wyjaśnić, aż do spotkania z Lilią. Kim jest dla Myszy? Wróciła do niego spojrzeniem, patrząc prosto w żółte oczy. Łatwo byłoby skłamać, powiedzieć, że jest przyjacielem, pacnąć go w bark i zaśmiać się, ale nie mogła tego zrobić. Raz kozie śmierć, jeśli ją po tym znienawidzi, to będzie musiała jakoś to przeżyć.
- Jesteś dla mnie kimś ważnym - zaczęła, miała wrażenie, że serce jej zaraz wyskoczy i tyle będzie po przyszłym wieszczu, po Myszy. Co chciała dalej mówić? Znów owijać? Przecież to nie wychodziło przy Echu - podobasz mi się, jako kocur, jako ktoś z kim mogłabym...wróć, chciałabym się związać - powiedziała w końcu, dość cicho, ale pewnie, bo nie mogła już tego ukrywać, nie miała jak, skoro wiedziała, co czuje i o co jej chodzi. Martwiła się tylko, co teraz zrobi Echo, ale musiała być gotowa, jeśli nie będzie chciał już więcej jej widzieć.

Miała wrażenie, że po tym, jak już skończyła mówić, to zaczęła wstrzymywać oddech i wstrzymywała go aż do odpowiedzi Echa. Czy spodziewała się takiej odpowiedzi? Nie, nie do końca. Spodziewała się prędzej, że ją wyśmieje, powie, że dopiero co z kociarni wyszła i mylą jej się uczucia, że pewnie widzi w nim ojca czy coś. Zamiast tego kocur mówi, że nie nadawałby się na partnera i żeby sobie odpuściła.
W Myszy buzują uczucia, bo przecież spróbowała i nie udało się, Lilia tutaj też miała rację, świat się nie zawalił. Nie tak na serio, ale trochę jest jej źle i jakby ją kuło w oczach coś.
Już drugi raz mówi jej, by sobie odpuściła. Za pierwszym razem prawie to zrobiła, gdy mówił, żeby odpuściła sobie bycie wieszczem, a teraz? Teraz właśnie szkoli się do tego, by nim zostać. Wzięła głębszy oddech. Później drugi. Nie była pewna, co ma odpowiedzieć, bo przecież nie powie "okej" i nie pójdzie sobie. Skoro postawiła już ten pierwszy krok, a on zapytał i odpowiedział, to spróbuje jeszcze. Może musi postawić sprawę jaśniej, może źle się wyraziła?
- Nie tobie oceniać czy mi jest warto, czy nie - powiedziała w końcu, wypuszczając powietrze. Skoro już miała na tyle odwagi, by się przyznać do swoich uczuć przed nim, jak i przed sobą, to powinna mieć jej na tyle, by stać przy swoim stanowisku. Jakim będzie wieszczem, jeśli tak łatwo zmieni zdanie? Jaką będzie Myszą, jeśli teraz odpuści sobie kocura, z którym oglądała Lśniący Szlak tego jednego, chłodnego poranka?
- Już raz mi mówiłeś, żebym odpuściła, prawie to zrobiłam... ale wtedy się myliłeś i myślę, że teraz też się mylisz - ciężko jej się wypowiadało te słowa, miała wrażenie, że każde kolejne przechodzi jej przez gardło coraz gorzej, do oczu napłynęły jej łzy, jednak nie uroniła ani kropli, bo jeszcze się nie poddała. Nie zbliżała się do niego, nie chciała, by uciekł, chociaż to ona teraz blokowała mu drogę do obozu, ale może nie tylko dla niej była to trudna chwila. Sama nie do końca wiedziała, jak chciałaby, by jej partnerstwo wyglądało, wiedziała, że nie chce być w takim związku jak Promyk z Dębem. Prędzej było im bliżej do rodziców Myszy, ale byli innymi osobami i mogli napisać inną historię, niepowtarzalną dla nich obojga.

Wzięła głębszy oddech i wypuściła powietrze nosem, ogon jej zaczął poruszać się nerwowo. Czemu to on się złościł? Przecież to ona powinna teraz być wściekła albo smutna, albo to i to. Zamiast tego, miała wrażenie, że Echo złości się za nich oboje i na nią, że nie chce odpuścić.
- Kiedy ty mi nawet nie dajesz spróbować się poznać, więc oczywiste, że skoro mi nie dajesz, to nie mam jak poznać cię dobrze, ale to, co poznałam, jak widać mi się podoba. I jestem poważna, jakbyś nie zauważył - przyznała, po raz kolejny. Lubiła jego kąśliwe komentarze i przekomarzanie się, komentowanie innych i jego chłód, logiczne myślenie. Różnili się od siebie, ale Mysz nie uważała tego za coś złego, ona traktowała to jako coś, co ją podbudowuje, daje spojrzeć na różne sprawy z innej perspektywy.
- Ale ja cię słucham - powiedziała i nawet prychnęła z rozbawienia - to ty siebie nie słuchasz - dodała ciszej, wciąż pewnym siebie tonem. Zrobiła krok w tył, żeby mieć trochę przestrzeni, oddychać spokojniej, czuła jakby zapominała o tej czynności.
- Dobrze wiem, na przykład, że brzydzi cię to, co reprezentuje sobą twój brat i Promyk i jeśli ciebie to martwi, to nie musi, bo widzisz, ja nie jestem swoją siostrą, a ty swoim bratem. I, tylko dla jasności, nie liczę na coś takiego. - postanowiła to sprostować, bo może faktycznie kocur myślał, że przy pierwszej lepszej okazji Mysz zacznie się do niego kleić albo że chciałaby, żeby Echo się kleił do niej, a tak wcale nie było.

Na co liczyła? On serio o to pytał, kocur właśnie zadał jej pytanie, na co liczyła. W tym momencie już nie miała łez w oczach, zamiast tego się zaśmiała. Dziwne rzeczy dzieją się z organizmem pod wpływem stresu i silnych emocji. Mysz najwyraźniej oprócz machania ogonem wyładowywała stres śmiechem. Widziała postawę ciała dymnego, nie zdawała sobie sprawy z tego, co myśli, ale teraz jakby coraz mniej ją to obchodziło albo aż za bardzo i nie potrafiła sobie z tym poradzić. Miała wiele sprzecznych emocji w głowie. Z jednej strony chciała już odpuścić, bo Echo miał ją ewidentnie w nosie, a z drugiej nie chciała się poddawać, bo jak się podda teraz, to co im pozostanie? Oprócz tego, że będą musieli się znosić i mijać w Plemieniu.
- Z twojego pytania wynika, że to raczej ty nie słuchasz mnie, bo już raz ci powiedziałam - westchnęła, była całkiem pozbawiona energii, znów się zaśmiała, tym razem nieco bardziej zrezygnowana.
- Liczę na to, że łaskawie pozwolisz mi... nam, razem, spróbować coś stworzyć - dla kogo ona w ogóle się starała, jak właśnie Echo pokazywał jej, że czas, który spędzili, nic dla niego nie znaczył. Ona sama nie znaczyła dla niego nic, kompletnie. Usiadła, zamknęła oczy i wzięła głębszy oddech, chociaż w zasadzie to łomotanie serca ustało, na jej pysku też nie malowała się już żadna emocja. Była zmęczona, po prostu. Nie miała siły próbować się do niego przebić, przez wszystkie mury, które zbudował przez te wszystkie księżyce, jak on sam nawet nie chciał i nie próbował dla niej, więc co jej pozostało? Ciągnąć go ze sobą na siłę?

- Kogo? - zapytała od razu, bez zastanowienia. Od razu również zaczęła zastanawiać się nad jego odpowiedzią, bo nie posądzała go o interesowanie się jakimś samotnikiem lub kotką z innego klanu. Z Plemienia kto to mógł być? Lilia? Błotko? Może to dlatego tak gardzi Promyk i Dębem? Bo to nią się interesował? Najgłupsze pomysły przychodziły jej do głowy. Większość kotek w Plemieniu miała swoich partnerów. Ewentualnie mogła to być Przepiórka? Z tym że ona ma prawie 70 księżyców! Chyba że Echo interesował się kotami... a ona tego nie zauważyła, chociaż ich też nie było wolnych w Plemieniu, a przynajmniej sobie nie przypominała.
Chciała wiedzieć, niech jej powie, skoro już przyznał się, że woli kogoś innego. Wszystko zaakceptuje, nawet będzie mu kibicować, po tym, jak jej przejdzie i będzie mogła znów spojrzeć mu w oczy. Nie była pewna, nie wiedziała co zrobić teraz i co zrobi, gdy usłyszy jego odpowiedź. Czuła się przepełniona różnymi emocjami, ale jednocześnie czuła wielką pustkę, która ciągnęła ją do siebie i zachęcała swoim spokojem.

- Cóż... tak. To ważne, bo mogę wyliczyć może kilka kotów, które nie mają partnerów i są w zbliżonym chociaż wieku - powiedziała do kocura, jakby czekając, aż przyzna się do kłamstwa, chociaż z każdą kolejną chwilą miała coraz mniej chęci i siły, a coraz bardziej miała dość, jak odpychał ją od siebie, jak ją traktował. Po co w takim razie z nią rozmawiał? Po co starał się być miły i dawał nadzieję, że może jednak chociaż trochę jest nią zainteresowany. Mysz kompletnie nie rozumiała dlaczego, nie rozumiała w ogóle tego, jak Echo się zachowuje i co robi. Wzięła głębszy oddech, nie chciała być tą, która pierwsza odejdzie, jeszcze nie. Puściła mimo uszu kolejne słowa kota, za to wpatrywała się w niego, czekała na odpowiedź.

Zamiast odpowiadać, Echo jedynie parska z lekka pogardliwym śmiechem. Ma ochotę zasugerować jej, że przecież uczuć romantycznych nie da się ograniczyć – nie można samemu zdecydować, że będzie się je miało tylko do sensownych opcji, z którymi realistycznym jest stworzenie związku… sama powinna o tym wiedzieć, skoro jest zainteresowana akurat nim, ze wszystkich kotów z Plemienia i tych spoza niego. Potrząsa łbem i posyła jej ostatnie spojrzenie; trwa ono chwilę za długo, przez co kocur wygląda, jakby miał powiedzieć coś jeszcze, ale tak naprawdę czuje, że to jest jakieś… pożegnanie, że musi się w pewien sposób nasycić widokiem kocicy, do której ma tak skomplikowane, głębokie uczucia, których nie umie, ale i nie chce, wyrażać, by jej finalnie nie zranić bardziej, niż robi to teraz. W końcu jednak odwraca się i idzie dalej w stronę Ostoi Wiecznych Łowców. Jakby przodkowie mogli tu cokolwiek zaradzić, ha.

Zt?

Mysz gubi się trochę, kiedy Echo prycha, ale w jakiś sposób uspokaja ją ten dźwięk. Długo nie słyszała tej emocji u kocura, nawet lekko się uśmiecha, choć to zaraz ustępuje. Echo odwraca się i odchodzi, a Mysz nie wie, co ma zrobić. Chwilę tak stoi i gryzie się w język, jednak nie wytrzymuje.
- Obserwuj mnie, bacznie mi się przyglądaj jako wieszczowi, jako Myszy, choć niedługo będę i jednym i drugim. Obserwuj codziennie, jak dobrym wieszczem jestem, jak daję z siebie wszystko - krzyczy do niego, a jej głos jest pełen goryczy - i żałuj, żałuj tej chwili każdego dnia - to dodaje już bardziej do siebie, ale nie na tyle cicho, by kocur tego nie słyszał. Mysz roni łzę, a nawet więcej, jej futro na pysku robi się coraz bardziej mokre, a ona przez chwilę jeszcze się nie rusza, nie wie, co ma zrobić. Nie ma kompletnie siły, choć koniec końców odnajduje jej trochę, po to, by się podnieść i odejść do swojego legowiska. Nie będzie za nim biegła, przecież to nie ma najmniejszego sensu.

z/t?