- Z całym szacunkiem, rzecz jasna, Wieczorna Rosa. Czemu akurat tak? Lubisz formalności? Ja nienawidzę. Jak myślę, że mam być za jakiś czas Jastrzębią Łapą i mają mi tak mówić, aż mi się odechciewa. Brzmi to jakoś sztywno - dobre sobie, żeby dystans był przy nim. Może wyczaił, że coś jest nie tak, ale nie umiał jakoś się do tego dostosować. Mimo wszystko - było to czymś, co było tak dziwne i tak... hm, obce? Że nie umiałby się odnieść do tego inaczej, niż większą otwartością i próbą nawiązania kontaktu. Cóż, z czasem się nauczy. W końcu też wprost mu nie powiedziała, że chce być sama. Po prostu mogła być nieśmiała! - A.
Skomentował na jej kolejne słowa. Mh, a to szkoda. Łeb położył na ziemi, razem z resztą chudego ciałka.
- Od dawna nie masz nastroju? Ekspertem to ja w sumie nie jestem, ale mógłbym może coś zaradzić?

- Jak na moje sztywne, ale jak wolisz. Możesz być Wieczorna Rosa. AAaaale, jak kiedyś by ci się odmieniło, to wiadomo, jedno słówko i zmienimy ci na coś krótszego - tak, by wiedziała, że opcji jest więcej niż jedna. Bo chyba nikt - czyli on - nie lubił myśleć, że ma tylko jedną opcję, na całe swoje życie, i jak nagle zmieni zdanie, to już za późno. Nawet w kwestiach takich głupich jak to, lepiej było mieć wybór, niż być przywiązanym do jakiejś jednej, głupiej decyzji.
Czekał moment, drugi, trzeci, aż ta w końcu wyjaśni lub go twardo zmyje - w końcu obie opcje były możliwe i obie akceptował. Ale chyba bardziej stawiał na tę drugą, niż na takie wyznanie! Postawił uszy do góry, oczy minimalnie szerzej otworzył, w szoku.
- Och... ja... ekhm. Nie wiem jak to jeeeest, ale... ale... - odchrząknął, przełknął ślinę. - Wiesz, na pewno nadal jest blisko ciebie, a-ale cię nie widzi? Wiesz... jak się lubiłyście, to zawsze będzie gdzieś blisko.
Czy coś?!!
- Ale... przykro mi, nie. Nie wiedziałem, sorki że to tak wyciągnąłem...

Nie o tym. Jastrząb przyglądał się jej kolejną chwilę, nadal chcąc wymyślać jakieś pocieszające słowa - lub cokolwiek by mu nie wpadło do głowy - ale ostatecznie przełknął tylko ślinę, przerzucając oczy gdzieś na niebo.
- Chciałbym już umieć polować. Wiesz, na myszy czy krety! Albo jakieś takie fajne małe te - nie o tym, to coś innego. Proszę bardzo, nawet nie musiała go dwa razy prosić. Jastrząb wszak nie chciał źle, w istocie, po prostu nie zawsze wiedział co i jak. - Aaaa...ty, lubisz polować? Nie musisz mówić, możesz machnąć głową. Ja myślę, że polowałbym najchętniej. Albo patrolował! W ogóle, robił rzeczy jakieś-takie.

- Zioła! Na polowanie tego bym nie wpadł, zdecydowanie nie. ALE! Możesz też o nich poopowiadać. Jak jesteś medyczką, to je chyba lubisz? - uniósł brew do góry, uśmiechając się zachęcająco. Jak będzie sama mówić, to też raczej się odpędzi od złych myśli... może? Nie mógł być pewien! - No, i o polowaniu też chętnie posłucham! Ja nie mam żadnego doświadczenia w sumie... Więc niespecjalnie dużo ci opowiem, jakbyś chciała słuchać mnie, ale mogę ci opowiadać o innych rzeczach. Co lubię, czego nie, co bym chciał... i tym podobne, co?
Zagaił wesoło. Nie musiała mówić w końcu cały czas! On też mógł zabierać głos i gadać od rzeczy o byle czym, co tylko mu do głowy wpadnie.

- Och, bardziej... bardziej mi chodziło o to czy miałaś jakieś ciekawe wypady i czy jest zioło które lubisz najbardziej! Wiesz, co ładnie pachnie albo fajnie wygląda, albo smakuje jakoś inaczej niż reszta, albo coś. Chyyyyba, że to też tajemnica medyczna? Wiesz, wtedy nie musisz mówić nic! - no, żeby czasem sobie nie myślała. Zioła same w sobie nijak obchodziły Sokoła. Nawet jeśli miałby to być uspokajający temat, wolałby nie słuchać o czymś, co W OGÓLE go nie interesuje, bo jeszcze by wyszło że wygląda jakby go zanudzała i by zrobiło się jej bardziej przykro.
Zaczęła jednak temat polowań, co także - złe nie było. Chciał słuchać o tym, bo ciekawym było co jest poza obozem i co może go spotkać jak tylko kiedyś wyjdzie. Niemniej, teraz też nie dostał historyjek, a... instrukcję jak się poluje.
- Czaję! Nie brzmi skomplikowanie. Chociaż w sumie, dziwi mnie... bo polujemy już od tak dawna i zwierzyna się nie wyczuliła na to, że my polujemy i możemy się zbliżać?? Że nie jest bardziej na nas ostrożna?!

O, i to mu się podobało! Minimalne zdziwienie rozpłynęło się wraz z falą szczerej ekscytacji, a oczka - do tej pory naturalnie dla niego, lekko przymknięte - otworzyły się ciut szerzej. Na pysk wsunął się mu uśmiech, szerszy, weselszy, a uszy powędrowały wysoko do góry.
- Znaleziska dwunogów? A co to? - bo mogło być to cokolwiek - dla niego było to wielkim znakiem zapytania. W końcu wiedział tylko że dwunogi to "duże, łyse, niebezpieczne i uciekać przed nimi". Ale co robiły, co zostawiały, i tym podobne - nie wiedział. - Kwiatki, kwiatki... ja się na nich nie znam, ale łapię. Niektóre bardzo ładnie pachną! Wiesz, ja to bym chciał jakieś żółte sobie znaleźć. Pasowałyby mi. Tobie pasuje coś fioletowego, jak na moje. Ewentualnie takiego niebieskawego... jakby ci tak za uszko dać, to huhu!
Zaśmiał się cicho. Oczywiście, przyuważył, że ta się... speszyła? Na chaber. Cóż... uważać na te kwiatki. Albo truły, albo jednak ich nie lubiła. Albo oba!
Wywód o zwierzętach był też ciekawy. O wielu rzeczach w sumie nie myślał - a na to, że miałby być niewystarczająco szybki, aż otworzył pysk. ON!!!!!!!!!! Gdyby się rozpędził, to tylko by za nim świstało! No, ale tak szybki jaki był, tak szybko go rozporszyła.
- Jasne! Do czego mam się doskradać?!

- Ich rzeczy, ale o samych dwunogach też mogę posłuchać. Wiesz. Cokolwiek jest ciekawe! - o ile to nie czysta, niezapowiedziana teoria. To jest, ona też była ciekawa, ale nie taka nagła i znikąd! Do tego trzeba było się odpowiednio dobrze nastawić.
- Nooo... dużo mi to nie mówi. Ale wiesz, Wieczorna Rosa, moglibyśmy iść kiedyś na spacer jakiś. Ty, ja, fajne słoneczko, kwiatki, to byś mi powiedziała jaki jest jaki, hee? O ile chcesz, nie, jak będę starszy i w ogóle, bo teraz to mi się nie pali na takie spacerki - chyba, że by mógł. To by go paliło do wyjścia i to tak bardzo, że nawet by nie wiedział nikt, kiedy wyszedł się przejść.
Przy jej kolejnych słowach machnął lekko łbem, zaraz za cel obierając sobie kamyk. Nieduży, chropowaty, leżący nieopodal nich.
- Zapoluję na to - powiedział ciut ciszej, łapką jeszcze wskazując na niego, żeby wiedziała gdzie ma się patrzeć. A tuż po tym, ułożył się odpowiednio. Łapki ugięte, głowa z ogonem na równi z plecami i... zaczął iść. Chwiejnie, wolno, spokojnie... aż hyc! Tak wielki, że zrobił kopyrtka. A potem znów doskoczył do kamyka, tym razem go łapiąc. - MAM GO!! WIDZIAŁAŚ!

- Bezwłosi?! To serio muszą być brzydcy! Nie dziwię się, że ubierają sobie futro... bo by im zimno było. A to twoje coś ich, będę mógł kiedyś, kieeedyś zobaczyć? Pewnie jest bardzo fajne! Nie muszę go dotykać - zapewnił z góry. Licytacje z rodzeństwem nauczyły go, że zobaczyć wystarczy, bo inaczej psinco mógłby mieć. - Wiesz, ja myślę, że dwunodzy lubią takie rzeczy po prostu. Może to ich kamyczki? Takie dziwne jak oni sami!
Nie, żeby był niemiły, ale... byli dziwni. Jasne, że byli. Więc ich rzeczy mogły też być jakieś dziwne!
- A... Aha!! zapamiętam, dziękuję! - nie był oczywiście zły na upomnienia. Chciał ich, z nimi jakoś lepiej i łatwiej wchodziła wiedza, niż jakby był tylko chwalony. Mógł być pewien siebie, ale nie był w końcu głupi! No, nie aż tak głupi, by rady uznać za atak. - Mam próbować jeszcze raz?

Któregoś dnia... mało satysfakcjonująca odpowiedź, ale był w stanie ją zaakceptować. Machnął głową w porozumieniu, a potem znów spróbował zapolować. Pozycja, uważać na wiatr, na to co ma się pod łapami, iść jak najostrożniej i jak najciszej... aż w końcu - hop!
- Tym razem lepiej, co nie? - rzucił niepewnie, spoglądając na nią zza ramienia. Było lepiej, chyba pamiętał o wszystkim...!

Kotka kiwa głową i lekko, ale jednak!, uśmiecha się do Jastrzębia, mówiąc mu, że dobrze mu poszło, i że teraz może to sobie ćwiczyć przed rozpoczęciem treningu, bo na pewno mu to się jeszcze przyda nieraz, a taki szybszy start sprawi, że będzie mu łatwiej. Rozmawiają jeszcze jakiś czas, czy to o polowaniu, czy o innych lekkich kwestiach, po czym Medyczka żegna się z kociakiem i wraca do lecznicy, żeby zająć się pacjentami i innymi obowiązkami.

zt

Było zimno. W nocy, w dzień.
Jednak bywały dni, gdzie mróz na chwilę stawał się po prostu chłodny.
Nie padało śniegiem czy deszczem, nie wiało, nie było obaw, że młode kocięta zaraz coś złapią.
Znaczy się, były, nawet Mroźny panicz to wiedział, lecz nie przeszkadzały mu takie dni na tyle, by zaprzestać swych poszukiwań, by zaprzestać swych wychadzek.

Był już starszy. Urósł. Nie był małym, nieporadnym kocięciem, a już niedługo miało nastąpić jego mianowanie. W wieku sześciu księżyców nie więcej. Nie więcej, nawet, jeśli Siwek dalej nie pojął intelektu ich krwi oraz tego, że ich chwała nie mogła zostać zatrzymana przez tak błahe rzeczy, jak kłótnie godne kociaka. Chociaż, kto wie, może Mrozik dawał do tej pory bratu zbyt duże fory? Pokładał w krewnym zbyt duże nadzieje?

Nie wiedział, lecz jego pazury wbiły się instynktownie w kore, a sam młodzik usiadł na jednym z korzeni wielkiego dębu.


/Kasztan

Kasztan przechodziła przez obóz, powiedzieć można, że sfrustrowana. W sensie, była sfrustrowana przez większość czasu. Aczkolwiek dziś jej złość była wyjątkowo duża- każdy kot denerwował ją, nawet, kiedy nie rozmawiał z nią. Wystarczyło, że ktoś podszedł zbyt blisko, a ta już miała ochotę na niego fuknąć.
Kto wie, być może zdobycz jaką zjadła na śniadanie była już niedobra, może jakaś pchła ją ugryzła, nie wiadomo.
Przeszła kawałek i usiadła pod, jak to w klanie nazywano, kwitnącym drzewem. Co prawda o tej porze nie było kwitnące, a raczej zamarzające.
Kotka przysiadła i dopiero wtedy zorientowała się, że nie jest tam sama. Kątem oka zauważyła kociaka, z którym już kiedyś rozmawiała. Mrozik, jeśli dobrze pamiętała?
Super. Właśnie tego mi brakowało- kociaka.
Ta myśl zniknęła jednak z jej głowy, bo przypomniała sobie, że Mrozik był tym ogarniętym i wyrafinowanym kociakiem. Być może nie będzie aż tak źle, w takim razie. Może nie będzie na tyle źle, aby musiała wstać i stamtąd odejść.
Spojrzała na kociaka i lekko skinęła głową, nie mówiąc nic na głos. Zerknęła na jego pazury, które były wbite w korzeń jak gdyby ten się na nim wyżywał, bo był zły.
Oj, kto by pomyślał. Zły kot? W Klanie Wichru? Ph, pomyślała ironicznie.
- a tobie co? - rzuciła, zerkając na niego i jego pazury.