Powrót do obozu okazał się być łatwiejszy od podróży do Spienionych Wodogrzmotów - pamięć jego wuja chwilowo pozbawiona była luk, zielonooki natomiast otrzymał dziewięć nowych żyć. Nie sądził, by zyskać te pochodzące od Gwiezdnych, utracić musiał swoje własne. Ciekaw był, czy podejmując decyzję o przekazaniu żywotów Rozżarzonemu Krokowi Kruk świadomy był że zmuszony zostanie ponieść konsekwencje w postaci dziewięciokrotnej śmierci której w dniu dzisiejszym doznał wuj Konwaliowego Snu. Sama ceremonia uzyskiwania żyć okazała się nie być w pełni tym, czego nowy przywódca Klanu Gromu się spodziewał. Nie sądził, że dotychczasowe życie zostaje zatracone na rzecz uzyskania dziewięciu poświęconych dalszym działaniom na rzecz jego społeczności.
Zgodnie z prośbą Rozżarzonego Kroku - niełatwo było przyzwyczaić się do nowego miana wuja, który poprzednie nosił przez tak długi czas - udzielił mu możliwości pożegnania się z rodziną. Jednocześnie przekazał wieści Pszczelemu Pyłowi, swym córkom oraz matce. Ze zwołaniem klanu poczekał na moment w którym słońce zetknęło się z wierzchołkami drzew. Dokładnie wyczyścił futro po podróży, czas poświęcając również opuszkom łap, również tej która doznała urazu. Swe legowisko opuścił na krótko przed tym momentem. Nawet, jeśli chciałby to uczynić, nie dane mu było udzielić ognistofutremu większej ilości czasu.
Podążył w dół pnia drzewa, pazurami wbijając się w korę. Głowę utrzymywał ku koronie. Dolegliwości, które w niewielkim stopniu odczuwał przed rozpoczęciem wyprawy minęły całkowicie; nie wiedział, czy stało się tak z powodu ceremonii otrzymania żyć, czy też w wyniku zwyczajnego przeminięcia zatrucia.
- Niech cały klan zbierze się pod Liściastym Konarem! - ogłosił spoglądając na roztaczający się przed nim obóz. Widok z Liściastego Konaru nie był równie majestatyczny co ten roztaczający się z jego legowiska, pozwalał jednak bliżej przyjrzeć się zgromadzonym kotom.

Zdążył spotkać się z najbliższymi. Spędzić z nimi tyle czasu, ile potrzebował. Jednak powoli się dzień kończył. I równo z momentem, jak słońce dotknęło wierzchołków drzew, Konwaliowa Gwiazda zwołał swoje pierwsze zebranie. On sam przyszedł na nie szybko, zajmując miejsce blisko Konaru, na środku, posyłając czarnofutremu delikatny uśmiech i kiwnięcie głową. Czuł, jak energia powoli go opuszcza, powolutku robił się senny... Ale nie mógł zasnąć tak szybko. Jeszcze miał trochę czasu. Chciał go wykorzystać.

Koty gadały. Zawsze. O wszystkim co się dzieje. A Leśna Łapa była chyba najlepsza w tym, żeby słuchać, wyłapywać informację z kontekstu, łączyć je w pewną, przekrzywioną całość. Dzisiaj jednak natłok informacji był tak duży, że nawet Leśna Łapa nie mogła do końca ułożyć co się właściwie dzieję.. chodź niestety nie była na tyle blisko ani z rodziną od strony Tęczowej Chmury ani z rodziną od strony Pszczelego Pyłu, więc nie otrzymała żadnej wiadomości z pierwszej łapy. Zostało jej tylko poczekać na rozwoju wydarzeń, który na pewno nadejdzie szybko. Główną rzecz jaką Leśna Łapa wyłapała to powtarzające się imię Rozżarzony Krok.
Natomiast dobrze znany donośny głos wzywający zebranie tylko utwierdził wniosek do którego można było po dzisiejszym mocno emocjonalnym dniu wyciągnąć. Klan Gromu ma nowego przywódcę.
Przybyła na zebranie, nawet nie wiedząc jak się czuć z tym co się teraz dzieje... no więc usiadła, z neutralną miną, a w środku wybuchała z ciekawości i pewnego rodzaju ekscytacji. Bo zmiany zawsze były ekscytujące.

Ciężkie były ostatnie dni dla Kaczej Łapy. Z każdą drogą słońca po nieboskłonie Mała Mrówka słabła, a Kacza Łapa spędzała każdy ten dzień ze swoją matką. Przynosiło jej zwierzynę, rozmawiało, łowiło specjalnie dla niej ryby... wiedziało, że czasu z jej rodzicielką miało coraz mniej. Ale chyba mentalnie było gotowe na nieukniony los czekający Małą Mrówkę, każdego ranka budziło się z myślą, że to może być już dziś.
Dziś jednak okazał się tym dniem dla kogoś zupełnie innego. Żaden żywy kot, żadna historia nie mogła nikogo przygotować na coś, co się właśnie wydarzyło. Była to sytuacja niezwykle wyjątkowa. Rozżarzony Krok dostał dar, czy też przekleństwo poznania dokładnego momentu swojej śmierci. A wśród kotów dla których postanowił poświęcić ostatnie chwilę swojego życia znalazło się Jajo. Terminator chyba nigdy nie wyjdzie z podziwu, że ono miało możliwość przeprowadzenia tej ostatniej rozmowy z Rozżarzony Krokiem. Pół żartem pół prawdziwym żalem odpowiedziało mu, że chyba nie jest mu pisane ukończenie treningu oraz oczywiście podziękowało za te spędzone wspólnie dni i dodające otuchy słowa. Na pewno Jajo będzie o nich pamiętać już na zawsze. O tym dniu będzie już pamiętać na zawsze.
Zwołanie zebrania przez Konwaliową Gwiazdę to był ostateczne przypieczętowanie tego wszystkiego. Przybyło, usiadło i czekało na oficjalne ogłoszenia.

To było dziwne; wszystko, co zdążyło się wydarzyć w przeciągu ostatniego dnia.
Rozżarzona Gwiazda i Konwaliowy Sen udali się na wyprawę, zostawiając członkom Klanu Gromu czuwanie nad nim. To już było zastanawiające, a Zaćmienie podejrzewała, że mogli wrócić z zamienionymi imionami. Że wróci do nich Konwaliowa Gwiazda, to jest.

Tutaj miała rację i sama nie wiedziała, jak się z tym czuć. Frustrowała ją władza Rozżarzonej Gwiazdy, ale za Konwaliowym Snem, Gwiazdą, również nie przepadała. Ostatecznie lepiej było mieć przywódcę zdrowego i młodszego, a do tego rozsądnego. Po prostu miała czasem wątpliwości na temat jego metod i moralności… ale kim była ona, żeby to oceniać? Chyba najbardziej kłuł ją głos z tyłu głowy — głos Dzikiej Róży, swoją drogą — o tym, że gdyby tylko nie była wtedy tak słaba, to ona dziś nosiłaby imię Gwiazdy… ale wtedy nie miałaby ani partnera, ani dzieci, które przecież kochała nad życie i z pewnością byłaby bardziej gorzkim kotem, niż teraz. To nie tak, że zupełnie obrzydzała ją idea władzy, ba, nadal podświadomie obserwowała i sprawdzała obóz, jak wtedy… ale po prostu potrzebowała swojej chwili słabości. Potrzebowała wszystkiego, co wydarzyło się w związku z nią.

Bardziej interesującą kwestią był… stan Rozżarzonej— Rozżarzonego Kroku. Gdy wrócili w środku dnia, odwiedził ją i jej kocięta. Nie robił tego wcześniej, a dziś zdawał się o wiele zdrowszy, weselszy i jasny, niżeli ostatnie księżyce. Początkowo sądziła że to dobrze, że może zejście z rangi na starość po prostu pozwoliło mu odetchnąć i cieszyć się życiem… ale wtem, kocur powiedział jej, że to jego ostatni dzień.
I wtedy nie wiedziała, co powiedzieć. Nie wiedziała co czuć i jak w ogóle wyjaśnić coś takiego jej dzieciom.

I co dopiero musiał czuć Żar, gdy wiedział, kiedy umrze? Pogrzeby zawsze były niespodziewane, a ten był ogłaszany Klanowi Gromu tak, jak wieczorna ceremonia. To było dziwne; znać datę swojej śmierci. W speszeniu życzyła mu tylko, by miał dzisiaj jak najlepszy dzień spędzony z rodziną. W ciągu swojego życia czuła względem kocura różne rzeczy, często niechęć… ale dziś było jej go jedynie szkoda.

Wyjaśniła swoim dzieciom, że dziś odbędzie się zebranie, na którym wybiorą nowego zastępcę — a następnie pogrzeb. Wyjaśniła im, jak powinni się zachować, szczególnie chociażby, Rogowi, który wykazywał czasem jakieś… poglądy na temat tego, kto tym zastępcą powinien być. Nakazała im zachowywać się kulturalnie i uszanować zarówno decyzję Konwalii, jak i żałobę członków rodziny Rozżarzonego Kroku.

A gdy głos Konwaliowej Gwiazdy rozbrzmiał w obozie, zjawiła się i skinęła mu, a także poprzedniemu przywódcy łbem. Dziwny dzień.

Wysunął łeb ze swojej kryjówki, gdy zwołano zebranie. Podejrzewał, że wyprawa Konwaliowego Snu i Rozżażonej Gwiazdy skończy się nowym imieniem tego pierwszego, ale nie miał pojęcia, jak miało to wyglądać dalej. Czy to była standardowa sytuacja w klanach. Hm.
Otrząsnął sierść i usiadł elegancko gdzieś na uboczu, sam. Był ciekaw tego, jak dalej potoczy się tą sytuacja.

Leśna Łapa nie wiedziała jeszcze, że ten dzień to ostatni dzień Rozżarzonego Kroku wśród żywych, więc nie miała w ogóle świadomości, jak w istotnie ponury jest ten dzień. Zamiast tego wydawało jej się, że wuj idzie na emeryturę, że póki kilka wschodów słońca do jej wojowniczej ceremonii zostało, to będzie miała jeszcze okazje wymienić mu mech pod zadkiem w legowisku starszyzny. Nawet tak pozytywnie o tym wszystkim zaczęła myśleć, Rozżarzony Krok w końcu odpocznie, w Klanie Gromu zawieje świeżością. Przywitała się do swojej mistrzyni z uśmiechem, gdy ta się do niej dosiadła.
- No to co, twój chłopak wybierze cię na swoją zastępczyni pewnie, nie? - pozwoliła sobie na nieco uszczypliwy komentarz w stosunku do Pszczelego Pyłu, ale na jej pysku widniał ciepły uśmiech, co wskazywało na w pełni pozytywne nastawienie Leśnej Łapy do tego wszystkiego.
- Nie no, wiadomo, byłoby super gdybyś no, została zastępczynią. Konwaliowa Gwiazda zdaje się kotem, który wybrałby na taką pozycje kogoś, komu może zaufać w pełni... a komu innemu by nie zaufał jak matce jego kociąt prawda? - dodała, stwierdzając, że podzieliła się swoimi przemyśleniami. Następnie trąciła lekko barkiem ciocię - Nie no, na pewno już o tym gadaliście ze sobą! O kotach których by Konwaliowa Gwiazda wybrał na zastępcę! I mi nie powiesz, nie? No ale powiedz, powiedz kogo widzisz jako potencjalnych kandydatów! Kto według ciebie byłby najlepszym wyborem?

Szylkretka przybyła na zebranie zwołane przez Konwalię. Westchnęła w duszy, nigdy nie przeprosiła czarnego kocura za swe zachowanie. Teraz jednak zmądrzała, dorosła, rozumiała błędy jakie popełniła. Usiadła na uboczu, z dala od zgiełku. Było to jej pierwsze zebranie tego typu, jak dwóm kocurom poszła podróż? Cóż, orientalka miała wrażenie, że niedługo się dowie. Wśród siedzących kotów wzrokiem szukała Zjeżonej Łapy, lecz na darmo, przyjaciółka się jeszcze nie stawiła.

Na pewne rzeczy nigdy nie jest się gotowym. Jak pewnie się niektórzy domyślają, Koźlorogi nie był przygotowany na to co ma się dzisiejszej nocy wydarzyć.

Tak, wiedział, że Żar źle się czuje od pewnego czasu. Jego umysł nie był jasny i umykało mu wiele rzeczy. Jednak nie sądził, że to będzie ich ostatni dzień razem.

Dowiedział się, gdy Żar odwiedził go po wyprawie. Nie owijał w bawełnę i powiedział mu wszystko prosto z mostu. Na początku się cieszył bo hej! Gwiezdni pomogli mu się wyleczyć! Szybko ta chwilowa radość zniknęła gdy usłyszał następujące słowa:

,, Ale za cenę pozostałego mi życia. Jutro... Jutro nie będzie mnie już w Klanie Gromu.

To zdanie dzwoniło mu przez resztę dnia po głowie.
Nie mógł tego zaakceptować. Nie rozumiał czemu Gwiezdni nie mogli mu tak zwyczajnie pomóc. Czemu musiał płacić za cenę swojego życia? Czy Gwiezdni przypadkiem nie powinni być dla nich… Dobroduszni? Serdeczni?

Reszta słów która została mu wtedy powiedziana doprowadziła go do łez. Rzadko kiedy płakał ale tym razem nie potrafił zachować zimnej krwi. Nie po tym jak usłyszał, że straci jedynego najbliższego przyjaciela.
Przeżyli razem wiele ciężkich i przyjemnych chwil. Był dla niego prawie jak ojciec. Wiadomość o tym, że już nigdy nie będzie obok, przygniotła go jak kamień.
Przez dłuższą chwilę Kozioł, ronił swoje łzy w szyje przyjaciela. Ściskał go mocno, jakby to miałoby go choć na dłużej zatrzymać tu miedzy żywymi.

Kozioł powiedział mu wtedy wiele. Jak to go również traktował jak rodzinę… Jak bardzo będzie za nim tęsknić i że zawsze będzie o nim pamiętać. Dodatkowo obiecał, że przyjdzie towarzyszyć mu dzisiejszej nocy – choć w głębi duszy uważał, że chyba coś w nim pęknie gdy zobaczy jego ostatnie tchnienie.

Zanim jednak to nastąpi, Konwalia postanowił zwołać zebranie.
Koźlorogi za ten czas trochę się pozbierał ale tylko trochę. Widać było po nim, że źle się czuł z tym wszystkim.
Na chwile podszedł do Żara i otarł się bokiem o jego bok. – Muszę niestety nie być egoistyczny i dać miejsce twoim kociętom.  Pomimo iż tak bardzo nie chce. – szepnął mu do ucha by tylko on to usłyszał.

Od razu po tym odsunął się od rudzielca i skierował swoje kroki ku Zaćm. Usiadł obok niej i wypuścił  swoje powietrze nosem.
Drżącym ruchem ogona, chwycił swoją ukochaną za jej ogon.  Spojrzał się na nią zmęczonym wzrokiem  i powiedział cicho – Nie czekaj w nocy dziś na mnie w legowisku… – po tych słowach polizał ją po czole i skupił swój wzrok na jakimś odległym punkcie przed sobą.
Robił wszystko by przypadkiem się nie rozsypać tu na środku obozu.

Dobrze, że ojciec przekazał im te informacje jako jednym z ostatnich. Teraz nie chciałaby dowiedzieć się o tym pierwsza. Pierw straciła matkę, później siostrę, a teraz miała spokojnie przyjąć, że ma stracić ojca? Kotka zalewała się łzami, kiedy ojciec jakiś czas wcześniej informował ich o jego jutrzejszym odejściu. Jeż nie wie, czy poradzi sobie bez ojca, bez jej największego wsparcia. Była bezsilna i choć wilk teraz miał przejąć piecze nad nią i dzięcioł, wiedziała, że to ona będzie robiła za tą najstarszą. Nie mniej jednak, nie mogła szlochać cały dzień, kiedy musiała wykorzystać każdą możliwą chwilę z jej ojcem. Czas uciekał jej przez pazury jak piach, na której walczyli podczas treningu..
No i teraz, kiedy Konwalia zwołał zebranie nie był już szarym zastępcą. Był przywódcą klanu, Konwaliową Gwiazdą. Kocurem, który albo sprawi, że klan stanie się potężniejszy niż kiedykolwiek, albo upadnie jak kiedyś Klan Cienia. Kotka przybyła na zgromadzenie. Widziała tam Zroszona Łape, jednak nie zamierzała się z nią witać. Chciała się skoncentrować na ojcu i tym, by być blisko niego, a nie na przyjaciółce z wyimaginowanymi problemami. Niebieska terminatorka posłała Koźlorogiemu ciepły uśmiech i usiadła po lewej stronie ojca. Otarła pyskiem o jego bark, schylając się nieco przy tym. Była wyższa od rudasa - nareszcie, choć to nie był powód do jej satysfakcji. Nie powiedziała nic, a jedynie cieszyła się bliskością Żara, póki mogła. Miała nadzieję, że ta noc będzie trwała wiecznie..

W ciągu ostatniego dnia wydarzyło się dużo, bardzo dużo.
Pomimo tego że nie byłam nigdy blisko z rudym przywódcą, podziękowałam w ciągu dnia mu za to że opiekował się klanem od kiedy tylko pamiętałam. Dziwnie było mówić do niego Rozżarzony Kroku, nawet nie byłam świadoma że miał on tak na imię przed otrzymaniem daru dziewięciu żyć... które postanowił stracić na rzecz ostatniego dnia z czystym umysłem. Kłamałabym gdybym nie powiedziała że się wzruszyłam, jego kocięta miały niesamowitego ojca który był w stanie poświęcić się dla nich aż tak.
Atmosfera była bardzo dziwna, z jednej strony depresyjna bo każdy wiedział że to ostatnie chwile dawnego przywódcy, ale z drugiej... był to nowy początek.
- Mogę się dosiąść? - spytałam podchodząc do Kaczej Łapy, dziwnym było że kotka była niżej odemnie rangą a mogła powoli wybierać swoje legowisko wśród starszyzny.
Jeśli ta się zgodziła, usiadłam i oczekiwałam w ciszy wpatrując się w koty siedzące wokół rudzielca.

Wiedział co wydarzy się tego wieczoru, kiedy Rozżarzony Krok położy się spać. Kocur jednak nie był blisko z rudym przywódcą - ba, nie rozmawiali wcale, w kocur był mu dłużnikiem. W trakcie, gdy ten wcześniej przez chwilę był sam bo szukal kotów, z którymi chciał się pożegnać Szczur go zaczepił. Podziękował mu za przyjęcie do klanu po tylu księżycach nieobecności i że dał mu szansę na lepsze życie. Kocur był mu wdzięczny za wszystko, co dla niego zrobił, w również za to, że z powodzeniem przyjął też jego dawną, drogą mu mistrzyni, Zaćmione Słońce.
Nie mniej jednak, prędko się rozeszli. Szczur chciał dać mu swobodę, a niedługo później Konwalia zwołał zgromadzenie. Już nie był Konwaliowym Snem, lecz Gwiazdą. Stał się przywódcą Klanu. Łaciaty, przyszły wojownik zjawił się na zgromadzeniu, bo głupio, gdyby go tam nie było. Dojrzał Ukwieconą Grań, której posłał ciepły, delikatny usmiech, by pozniej usiąść gdzieś na boku.

Wodospad nadal źle się czuł i gnił w lecznicy. Ale hej! Nie mógł przecież opuścić czegoś takiego jak wybranie nowego zastępcy. Ciekaw był, kogo wybierze Konwaliowy S-, to znaczy Konwaliowa Gwiazda. Ale dziwnie to brzmiało, ale to pewnie dlatego, że nie był przyzwyczajony. W dodatku słyszał z lecznicy, że Rozżarzony Krok chodzi po wszystkich i mówi, że dziś umrze. On sam nie mógł być przy tym, gdy stary przyszedł od jego mamy i rodzeństwa, no bo no, siedział w lecznicy, dlatego tym bardziej to wszystko go ciekawiło. Gwiezdni naprawdę mogli odebrać mu życie bo tak?
Wypełzł z lecznicy niepostrzeżenie, gdy tylko upewnił się, że nie ma mdłości i nie zrzyga się na środku obozu. Podreptał cicho w stronę siedzących razem rodziców i skulił się obok ojca.
- Jak coś, to mnie tu nie... - chciał szepnąć do niego konspiracyjnie, jednak urwał w połowie, widząc wyraz pyska ojca. Chyba... jeszcze nigdy nie widział go tak smutnego. No tak, przecież poprzedni przywódca był chyba jego przyjacielem, a dziś dowiedział się, że umrze. Dziwny widok. Od razu zamknął jadaczkę i po prostu skupił się na Konwaliowej Gwieździe, siedzącym na Liściastym Konarze. Ale stypa...

Poważny ton i kompletne nie odzwierciedlenie przez Pszczeli Pył energii jaką Leśna Łapa ją obsypała postawił szylkretkę do pionu. Chodź odpowiedziała na poprzednie pierwsze pytanie, Pszczeli Pył zignorowała całą resztę. Leśna Łapa szybko zorientowała się po atmosferze panującej wśród kotów zbierających się, że jednak coś jest nie tak. A na pytanie mistrzyni czy terminatorka wie co się stanie z Rozżarzonym Krokiem przełknęła dosyć głośno ślinę. Jej wzrok wrócił na partnerkę nowego przywódcy Klanu Gromu.
- Nie... w sensie co? Co go ma spotkać? Idzie teraz do starszyzny nie? Na emeryturę, zasłużoną... A co? O co chodzi?

Kotka dzisiejszego dnia nie chowała się w lecznicy. Siedziała w obozie, przebywała z ojcem... po tym, jak przekazał jej i rodzeństwu o tym, co się wydarzy, spędzała z nim ostatnie chwile. Choć musiała przyznać, że nie było to dla niej niczym wesołym, liczyło się to, że Rozżarzony Krok spędza ostatnie chwile swego długiego życia tak, jak sobie tego życzył.
Dlatego też kiedy nowy przywódca, Konwaliowa Gwiazda zwołał zebranie, kotka zjawiła się na nim niemal od razu. Nie podnosiła głowy zbyt wysoko, nie chcąc aby reszta klanu zobaczyła stan jej futra czy niewyspane i zapłakane oczy. Jej krok też był słaby, jednak udała się do swej siostry i ojca, aby to ostatnie wspólne spotkanie klanowe spędzić u jego boku. Spojrzała na Jeż zasmuconym wzrokiem po czym usiadła po drugiej stronie ojca. Lekko oparła się o jego bok i wbiła wzrok zaszklonych oczu w czarnego kocura, który od dziś miał prowadzić ich klan.

Bardziej od smutku i żałoby, jaki ogarniał znany jej Klan Gromu, Jeżynowa Łapa czuła ciekawość.

Miała tendecję do wątpienia w istnienie Gwiezdnego Klanu, a przynajmniej jego możliwości realnej interwencji w życie klanowych kotów. Wiedziała, że to coś rzadkiego i raczej nieodpowiedniego, ale taka była jej natura — dopóki nie była czegoś świadkiem, nie zamierzała traktować tego jak fakt.

Dlatego nawet teraz, gdy Rozżarzony Krok powiedział jej, że dziś umrze, dodając życzenia, których znaczenia wciąż nie potrafiła się domyśleć… ta wciąż wierzyła, że gdy jutro wstanie słońce, Rozżarzona Gwiazda będzie żywy. Nie dlatego, że tego chciała. Wiedziała, że kocur był stary i jedyne, czego mu życzyła w odwecie, był odpoczynek.

I zezwolenie jej rozsądniejszemu ojcu na prowadzenie Klanu, choć to rzecz jasna zdążyło się już wypełnić. Ciekawiło ją, czy inna łapa u władzy będzie miała realne, możliwe do zaobserwowania wkrótce skutki. Gdy usłyszała wołanie swojego ojca, stawiła się prędko i z gracją, usiadła sama.

Nawet ona nie mogła być w pełni pewna, kogo Konwaliowa Gwiazda wyznaczy na swoją prawą łapę.

Obóz był dziś… taki głośny!!
Gadali wszyscy. Nie dostała tej informacji bezpośrednio od przy— wojownika?!, ale… mówiono, że ten dostał od Gwiezdnych ostatni dzień życia. Że oddał swoje życia Konwaliowemu Sn— wróć, GWIEŹDZIE, i to wszystko wydarzyło się, gdy Płomień, kurde, SPAŁA.

Była podekscytowana… i smutna. Zmiany zawsze były czymś budzącym zainteresowanie, szczególnie w jej nieznoszącym nudy mózgu, ale… to nie tak, że chciała zobaczyć Konwaliową Gwiazdę, o którym rozmawiała nie tak dawno z Mysikrólik, ceną życia Żara. Niby wiedziała, że tak będzie, ale spodziewała się nagłego pogrzebu. Tak, jak zawsze: znajdą ciało martwe w legowisku, dadzą klanowi się pożegnać, dopiero potem wydarzy się wyprawa… a tu wrócono już z przywódcą i datą śmierci. To było i lepsze, i gorsze, gdy można było się pożegnać.
Gdy widziało się kota i wiedziało, że jutro nie będzie go wśród nich.

Żar nie był jej bliski, nigdy, ale wiedziała, że był dobrym kotem. Nie bała się go tak, jak bała Konwalii. Wiedziała, podskórnie, że zmiana była potrzebna, ale… aaahhhh!! Z jakiegoś powodu TO WSZYSTKO było bardziej nagłe, niż faktyczny nagły pogrzeb. Więcej informacji do przetworzenia.

Słysząc wołanie, podeszła na środek obozu i usiadła koło Króliczej Łapy, swojej terminatorki. Westchnęła.
– Poj#bana sprawa, wiesz? – powiedziała do niej ciszej. Nie mogła trzymać tego w sobie… a była pewna, że Mysikrólik była na podobnym poziomie wiedzy, co ona. A jak nie była, to zaraz się dowie.