Obok matki siedziała już jej terminatorka, postanowiła zatem udać się do swej siostry. Żądlącej Łapy nie widziała nigdzie w pobliżu, miała jednakże nadzieję że kręconofutra również pojawi się na zebraniu. Taką okazję, jak ta, zdecydowanie żal byłoby przegapić.
- Cześć, Jeżynko - przywitała się i usiadła obok czarnofutrej zachowując jednakże niewielki dystans między nimi. - Rychło w czas, nie uważasz? - jej słowa były ciche i wypowiedziane do ucha siostry, tak, żeby tylko ona mogła ją usłyszeć. Przemówienie ognistofutrego nie robiło na niej wrażenia - wciąż chowała do niego pewną urazę, uważała, że był już zbyt stary, słaby i śmierdział... plus nie potrafił zapanować nad swoimi dorosłymi już niemalże kociętami. Mianował kogoś takiego, jak Wilczy Kieł. Żywiła nadzieję że ojciec wyrzuci go z klanu.
Nie był to jedyny jej powód do niezadowolenia tego dnia - Zjeżona Łapa była mianowana na wojowniczkę. Nie zdołała jej prześcignąć i była w dodatku zbyt młoda, by móc w ogóle ubiegać się o bycie wojowniczką. Napuszyła nieco futro wokół swojej kryzy i obserwowała całą sytuację. Pozostawało jej koncentrować się na fakcie, że to jej ojciec od dziś rządził klanem. Jedna pozytywna tego dnia wiadomość.

Nie wynurzyła się od razu na zebranie, wyglądając tylko na chwilę z legowiska, by się do niego cofnąć i doprowadzić do ładu futro. Wyszła wcześnie rano z obozu, jakoś nie mogąc spać, i dopiero teraz wstała ze swojej popołudniowej drzemki, więc musiała doprowadzić swoje futro do ładu. I może to i dobrze, bo ominęło ją ckliwe pożegnanie z klanem Rozżarzonego Kroku, od którego mogłoby ją zebrać na wymioty, a raczej wolała nie zapaskudzić połowy obozu na oczach innych kotów. Zjawiła się dopiero na mianowanie terminatorów na wojowników. Przysiadła na uboczu, jak zwykle, zmrużonymi oczami wpatrując się w brata. Była ciekawa jego wyboru, chociaż, jak miała zgadywać, to doskonale wiedziała, kto jego wyborem będzie, bo pójdzie na łatwiznę, oczywiście.

- Więc z mocy Gwiezdnego Klanu nadaję wam miana wojowników. Od dziś będziecie znani kolejno jako: Leśny Gwar, Zjeżony Krok, Szczurołap oraz Pajęcza Sieć - oznajmił. - Dopilnujcie, by nosić swe wojownicze miana z godnością i nie sprawić, bym żałował decyzji dotyczącej waszego mianowania. 
Pozostały mu jeszcze trzy kwestie: wybór zastępcy, rozdysponowanie patroli oraz rozprawienie się z zatruciami. 
 - Kodeks Wojownika nakazuje, by przed górowaniem księżyca wybrany został zastępca - oznajmił przypominając tę zasadę zgromadzonym kotom. Księżyc ten jeszcze nie wzszedł, miało to jednak stać się już wkrotce. Uderzenia serca utrzymujące jego wuja przy życiu były policzone. - Wypowiadam te słowa przed Gwiezdnym Klanem, aby duchy naszych szlachetnych przodków mogły je usłyszeć i zaakceptować mój wybór. Nowym zastępcą Klanu Gromu będzie Pszczeli Pył - oznajmił. Podejrzewał że jego decyzja nie będzie dla nikogo zaskakująca. Wilczy Kieł mógł stać się zastępcą ze względu na mianowanie Zroszonej Nici, jednakże w ostatnim czasie wykazał się wyjątkową niedojrzałością. Gdyby zielonooki był przywódcą wtedy, zapewne kocur nie nosiłby już wojowniczego imienia. Zaćmione Słońce otrzymała już swą szansę i zmarnowała ją, nie widział zatem powodu, dla którego miałby wybrać ją ponad jej siostrę którą darzył większym zaufaniem. Koźlorogi był wojownikiem, którego kandydaturę rozważał w przeszłości najpoważniej, zwłaszcza, że jego wiek odpowiadał jego planom dotyczącym przyszłości Klanu. Okazując mu otwartą wrogość zaprzepaścił możliwość stania się Gromowym zastępcą. W opinii zielonookiego zwyczajnie na tę rangę nie zasługiwał. Brakowało mu dyscypliny, cierpliwości i umiejętności odróżniania dobra od zła. 
- Jabłkowa Gałęzio, wraz z Jeżynową Łapą i Poranną Łapą przekażecie wieści o zmianie przywództwa w naszym Klanie Klanowi Wichru - oznajmił. Pozwolił sobie wybrać te koty, które nie pozostawały w szczególnie bliskich stosunkach z niegdysiejszym przywódcą. - Zamglone Jezioro, wraz z Rozgwieżdżonym Płomieniem i Dziczą Łapą przekażesz te same informacje Klanowi Rzeki. Wasze patrole wyruszyć mają natychmiast po ogłoszeniu zakończenia zebrania.
Zamilkł na czas trwania czterech uderzeń serca. 
- Pozostaje przedostatnia kwestia którą Klany pozostawiły bez reakcji zdecydowanie zbyt długo: zachowanie grupy samotników w ostatnim czasie szczególnie negatywnie wpływające na nasze zdrowie oraz życie. Zatruwanie pożywienia stanowi zdeptanie granicy która już dawno została przekroczona. Nie przynoście na Stos Zwierzyny niczego, czego nie upolowaliscie sami i pilnujcie, by nikt nie miał dostępu do ukrytych w czasie polowań zdobyczy. Podczas mającej się wkrótce odbyć ceremonii zorganizowane zostaną patrole których celem będzie definitywne zakończenie problemu wspomnianej samotniczej grupy. Jeśli ktoś chce podzielić się ze mną przemyśleniami odnośnie tej kwestii może uczynić to w legowisku przywódcy jutro o porze górowania słońca - zarządził. Musiał również poruszyć sprawę która nie została rozwiązana w wystarczająco klarowny sposób. - Przypominam również, że ze względu na odrzucenie szansy danej mu niegdyś przez Rozżarzony Krok oraz ogół czynów Bociania Łapa posiada status kota wygnanego. 
Wilczy Kle - ze względu na stan Rozżarzonego Kroku rozmowę, którą powinieniem odbyć z tobą w dniu dzisiejszym postanawiam odroczyć. Masz stawić się w Wiewiórczej Dziupli jutro gdy słońce dotrze do wierzchołków drzew ponad obozem. Ceremonię uważam za zakończoną.

Zjeżony Krok. Oczy kotki rozszerzyły się. Konwalia nazwał ją.. po jej ojcu. Jak bardzo nie miała przekonania do smolistoczarnego przywódcy, tak teraz zdecydowanie zaskarbił sobie jej uznanie, chociażby w tej kwestii. Gdyby mogła, przytuliła by kocura, jednak musiała się opanować i podtrzymać garde. Nie mniej jednak, kotka z uśmiechem na pysku zwróciła sie w stronę ojca. Miała nadzieję, że jest w niej dumny.. że Wilczy Kieł, jak i Dzięciola Łapa również są dumni. Że Tęczowa Chmura, oraz Sroka ze srebrnej skórki również będą.
Kotka z szacunkiem skinęła łbem. Zjeżony Krok, od dziś, to jest jej miano, które dumnie będzie nosić na cześć jej ojca, dawniej, Rozżarzonej Gwiazdy. . kotka wróciła do ojca i rodzeństwa.

Później, wysłuchiwała wyboru zastępcy i.. mogła się tego spodziewać. Pszczeli Pył wydała jej się jedną z lepszych opcji, jakie Konwalia mógł wybrać, pomijając to, jak prędko zmieniała zdanie zważając na to, z kim rozmawia. Nie zamierzała jednak tego komentować. Miała nadzieję, że teraz klan będzie miał przed sobą świetlistą przyszłość.
Później przyszła sprawa samotników. Nie została wyznaczona do patroli, które miały przekazać przywódcą innych klanów o zmianach rang w klanie gromu, lecz to nic. . Mniejsza. Samotnicy. Słuchała z uwagą. Nie miała uwag, według niej lepiej, by nie wchodzili im w drogę.
Wygnanie Bociana.. coś go kojarzyła, jednak na tyle długo go nie było, że już zdążyła zapomnieć kim jest. . no i nagle sprawa Wilka. Co on przeskrobał? Zdziwiła się ale nic nie powiedziała. Kiedy ceremonia się zakończyła, miała zamiar spędzić ten czas z ojcem i najbliższą rodziną.

Z.T.

Kotów wokół zbierało się coraz więcej. Nic dziwnego. Pewnie każdy chciał usłyszeć o zmianach w klanie, śmierci Rozżarzonego Kroku i nowym zastępcy. Słuchał uważnie, gdy Konwaliowa Gwiazda zaczął mówić. A więc to tak. Rozżarzony Krok wybrał jasność umysłu w zamian za życie. Wodospad w sumie sam nie wiedział, co ma o tym myśleć. Nie wiedział, co sam by wybrał. Nie chciał o tym myśleć. Głupio tylko, że Gwiezdni dali mu tylko taki wybór. Tacy czcigodni, a nie chcieli przywrócić przywódcy pamięci wraz z długim życiem? Ale niech już będzie. W sumie co mu do tego, jak nawet nigdy nie rozmawiał z kocurem?
Potem głos znów zabrał Konwaliowa Gwiazda. Co? Mianowanie wojowników? Teraz? Jak tyle kotów wyglądało, jakby miało się zaraz rozkleić? Chyba, że Konwaliowa Gwiazda chciał już teraz, natychmiast użyć jak najwięcej nowych przywilejów. Swoją drogą imię Szczurołap brzmiało strasznie lamersko. Skrzywdził tego kota po prostu. Chociaż brzmiało śmiesznie, a to jednak plus. Jeszcze bardziej zainteresował go jednak wybór zastępcy. Pszczeli Pył. Ciekawe, czy przywódca wybrał ją na zastępcę, bo uznał, że będzie najlepszym wyborem, czy może tylko dlatego, że była jego partnerką? Jego zdaniem były koty, które bardziej nadałyby się na to miejsce. Na przykład jego rodzice. Postanowił jednak tego nie komentować, choć czuł pewną pokusę.
Wysłuchał do końca ogłoszeń czarnego kocura, czując zadowolenie na myśl, że może w końcu uda się pozbyć tych samotników, którzy ich zatruwali. Szkoda, że był jeszcze kociakiem, bo chętnie by pokazał jakiemuś jego miejsce, za to, że musiał tak cierpieć. A propo tego, to znów zachciało mu się wymiotować, więc prędko wstał z miejsca i gdy tylko wszyscy zaczęli się rozchodzić, wrócił do lecznicy gdzie pewnie na Owcze Runo i jej terminatorów będzie czekała fajna niespodzianka.

//zt

No i się stało. Od dziś nie Leśna Łapa, a Leśny Gwar. Bardzo dostojne imię, eleganckie. Może to znak, by zacząć się zachowywać bardziej elegancko? Może... Może Leśny Gwar zacznie bardziej zważać na swoje słowa i maniery. Chociaż, nikt chyba do tej pory jej na to szczególnie uwagi nie zwracał. Fajnie, fajnie... to czym właściwie różni się wojownikowanie od terminatorowania? Więcej patroli? Mniej wymieniania mchów? Będzie się trzeba przekonać.
- Zjeżony Krok, Szczurołap i Pajęcza Sieć... gratuluję wam! - mruknęła z uznaniem w ich kierunku, posyłając im wszystkim uśmiechy. Zwykle mianowania na wojownika towarzyszyły okrzyki nowo nadanych imion, lecz czy Klan Gromu był dziś w humorze na wiwatowanie?
Wróciła na miejsce, przypominając sobie o obowiązku czuwania w tę noc. Westchnęła cichutko, wracając na swoje miejsce obok Pszczelego Pyłu. Chwila minęła, gdy ranga jej ciotuni również się zmieniła.
- Gratulacje dla ciebie! Wiadome to było od początku! - uśmiechnęła się Leśny Gwar do swojej mistrzyni.
Wysłuchała informacji o samotnikach i patrolach. Eh... no to więcej patroli to więcej roboty. Ale trzeba, tak trzeba. Jest już wojownikiem, nie może się wymigiwać z roboty!

Jej nowe miano brzmiało... niesamowicie. Było też po części nawiązaniem do matki orientalki, co tylko nowo mianowana wojowniczka wiedziała. Przez ten jeden moment wszystkie oczy były na niej. Pajęczej Sieci. Byłej samotniczce, która teraz była częścią... czegoś większego.
-Leśny Gwar, Szczurołap, Zjeżony Krok!- Zawołała imiona nowych wojowników, choć swej przyjaciółki było najciszej, jakby na siłę. Teraz jednak szylkretka czuła.. że musi dorosnąć, podnieść się ponad żałosne zachowanie jej niebieskiej przyjaciółki. Wybór zastępcy, teraz z nowo mianowaną Pajęczą Siecią.. Wilczy Kieł mógł ubiegać się o to stanowisko. Jeszcze dwa księżyce temu orientalka dopingowałaby go w tym, teraz jednal... miała szczerą nadzieję, że nie zostanie wybrany, nie zasługiwał na to. Był.. dziecinny, szczenięcy, głupkowaty. Wybór padł na Pszczeli Pył... hm... orientalka rozmawiała z kotką, zadbała o nią w przeszłości i przyniosła posiłek starszej kotce. Nie znała jej bliżej, widziała zachowania jej kociąt, a skoro jej dzieciaki zachowywały się jak niewychowane gówniarstwo... cóż. Pozostałą jedynie nadzieja, że Konwaliowa Gwiazda oraz jego nowa zastępczyni sprawdzą się w tej roli, a szylkretka zamierza być lojalna do klanu i chronić go. Bociania Łapa.. nie wiedziała kto to jest, lecz skoro zasłużył na wygnanie... nie jest kimś, kogo chciała poznać.  Posłała uśmiech w stronę Leśnej Gwary oraz Szczurołapa. Dumnie rozejrzała się po innych kotach, szkoda, że jej chwila chwały będzie przykryta pogrzebem i żałobą większości klanu.

Szczurołap.. więc takie będzie teraz jego miano? Kocur uśmiechnął się sam do siebie, by następnie posłać ciepły uśmiech swojemu mistrzowi oraz Ukwieconej Grani. Był wojownikiem, jak zawsze marzył. Teraz mógł wyszkolić terminatora i spełnić swoje marzenia.
-Leśny Gwar, Pajęcza Sieć, Zjeżony Krok!- Wykrzyczał skandujac imiona innych wojownikow. Mógł poczuć się jak pozostała trójka kotek. Młody, niezależny wojownik.
-Gratuluję wam wszystkim. Przeszliście długą i ciężką drogę, by tu dotrzeć - Posłał szylkretkom delikatny uśmiech, ponieważ niebieska wojowniczka zdazyla już zniknąć w tlumie i znowu zasiasc ku boku swojego ojca. Szczurołap rzucił śnieżycy zachęcającym wzrokiem, kiedy sam potrzedl do łaciatej kotki, Ukwieconej Grani . Usiadł obok niej z odstępem lisiego ogonu.
-Teraz w pełni mogę dotrzymać swojej obietnicy- Szepnął do niej spokojnie, wiedząc, ze przed nim jeszcze wybor zastępcy. . Choć jak kandydatura Pszczelego Pyłu mu pasowała, tak zastanawiał się trochę, czy kotka faktycznie została wybrana z powodu na kompetencje czy relacje z ich przywódcą.. choć to mniejsza. Później były pomniejsze informacje, na które kocur jedynie przytakiwał. Niezbyt interesowało go, aby wciskać się we wszelkie sprawy polityczne samotników z klanem, a gdy będzie trzeba to wysunie pazury do walki. Nie dawał więc swojej pałeczki i słowa.

Leśny Gwar, Zjeżony Krok, Szczurołap oraz Pajęcza Sieć. Najbardziej zabrzmiało w moich uszach nowe imię siostry. Krok po ojcu... czy imię miało sens? To mnie nawet nie obchodziło, ale sam gest Konwaliowego S - iazdy był nadzwyczajnie ciepły jak na jego osobę. Jeszcze ojciec doczekał się tej chwili... Dzięciola Łapa spotka go też na swoim mianowaniu więc w sumie udało mu się doczekać mianowania każdego z jego żyjących dzieci.
Zacząłem wykrzykiwać imię niebieskiej w sumie zapominając o innych. Emocje wzięły górę i z zaszklonymi ślepiami rzuciłem się w stronę kotki uderzając głową o jej bok wycierając o nią łzy tak by nikt nie widział. - Jestem dumny. - uśmiechnąłem się niemrawo w jej stronę i wróciłem na miejsce by usiąść przy jej boku. Kolejne słowa nie zdziwiły mnie zanadto, może jedynie wspominka o tak dawnej sprawie z Bocianią Łapą o której w sumie zdążyłem zapomnieć. Pewnie był gdzieś daleko i prowadził ułożone życie samotnika, lub nie żyje, ale nigdy się już tu nie zjawi, bo po co by miał?
Resztę dnia spędziłem u boku ojca, próbując cieszyć się z ostatnich wspólnych chwil.

/zt

Nie wyskandowała co prawda nowych imion, tylko zastrzygła na nie uszami, ignorując je, tak szczerze, po prostu zapamiętując, by do tych kotów zwracać się od dziś tymi mianami, a nie zrzucać ich z powrotem do rangi terminatora.
No, ale po chwili doszli do nieco ciekawszych rzeczy - a mianowicie wyboru zastępcy.
Tak jak się spodziewała; brat niczym jej nie zaskoczył, wybrał najłatwiejszą opcję ze wszystkich. Po prostu wybrał swoją partnerkę, kto by się spodziewał, był ktoś taki? Prychnęła cicho, usuwając się z powrotem w cień. Niepotrzebnie w ogóle przychodziła, mogła się tego, co tu się wydarzyło, po prostu domyślić i nie musiałaby przychodzić i porządkować swojego futra.

[zt]

Oh, Leśna Łapa nie wiedziała... Pszczoła spojrzała na Rozżarzony Krok, wahając się przed ujawnieniem prawdy. Nie była pewna, czy teraz był odpowiedni moment na mówienie Ściółce o tak poważnych rzeczach. Nie chciała, żeby jej terminatorka wpadła w szok i zakłócała przebieg zebrania nagłymi zrozpaczonymi krzykami i tuleniem się do swojego wuja, co w oczach Pszczoły było bardzo prawdopodobne. Lecz kiedy w końcu zdobyła się na odwagę i otworzyła pysk, jej partner już zabrał głos. No tak, może lepiej, jeśli Leśna Łapa dowie się wszystkiego od samego dawnego przywódcy ich klanu.

Siedziała w milczeniu i słuchała, z oczami skupionymi na liderze. Faktyczna część zebrania rozpoczęła się w standardowy sposób. Informacja o wyprawie do Spienionych Wodogrzmotów, odebranie wszystkich żyć Rozżarzonemu Kroku i mianowanie nowego przywódcy. Pszczoła już dawno o tym wszystkim wiedziała, więc to ogłoszenie nie zrobiło na niej żadnego wrażenia. Konwaliowa Gwiazda nawet pozwolił swojemu poprzednikowi na wypowiedzenie się po raz ostatni, zanim odejdzie do Gwiezdnego Klanu na dobre. Jego przemówienie było długie, emocjonalne, podniosłe i dla niejednych - wzruszające. Pszczoła zerknęła na swoją terminatorkę. Widać było po niej, jak bardzo to przeżywała, a jednak się trzymała, tak jak na dojrzałego kota przystało.
Po monologu Rozżarzonego Kroku spodziewała się wyboru zastępcy, lecz zamiast tego... Konwalia postanowił mianować nowych wojowników? Trochę wątpliwa decyzja, bo Pszczoła podejrzewała, że teraz Gromiakom nie było do celebrowania.  No cóż, słowo przywódcy. Leśny Gwar, Zjeżony Krok, Szczurołap, Pajęcza Sieć. Pszczoła, pomimo braku nastroju, była dumna ze swoich siostrzenic, szczególnie własnej terminatorki. Co prawda, spodziewała się innego miana, ale to już drobnostka. Skandowała imiona nowych wojowników.
– Jestem z ciebie dumna. – szepnęła do Leśnego Gwaru, gdy ta do niej powróciła.

W końcu przyszedł czas na ogłoszenie zastępcy. Tak jak się spodziewała, wybór padł na nią. Domyślała się, że sporo kotów mogło nie podzielać jego decyzji i uznać, że było to wyłącznie wynikiem bycia jego partnerką. Szczególnie wśród młodszych. Jednak o dziwo, nie usłyszała ani jednego słowa sprzeciwu. Widocznie nikt nie chciał pyskować przed nowym przywódcą.
– To dla mnie zaszczyt, Konwaliowa Gwiazdo. – powiedziała poważnie, wyciągając się w strunę, a gratulację Leśnego Gwaru przyjęła ze wdzięcznym skinięciem łba. Chociaż była rada, to nie czuła przy tym ogromnej ekscytacji ani stresu, jak większość wybieranych na tę rangę. Być może dlatego, że w jej przypadku nie było to ani trochę zaskakujące. Ciekawe, że w porównaniu do Zaćmionego Słońca, ona nigdy nie była ambitna i nie zależało jej tak bardzo na byciu przywódczynią. Zastanawiała się, co sądziła jej siostra.

Na koniec sprawa tej grupy samotników. To dobrze, że Konwalia od razu przeszedł do rozwiązywania obecnych problemów panujących w ich klanie. W końcu zostaną wysłane patrole, aby rozprawić się z nimi. Jedyną trudność, jaką widziała Pszczoła, to fakt, że nie do końca wiedzieli, gdzie ich szukać. Nie mieli żadnych informacji o ich możliwym rewirze, choć pewnie gdzieś w pobliżu ich terenów, skoro mieli czelność regularnie naruszać granice. No chyba że jej partner wiedział więcej. Bociania Łapa mało ją obchodził, a jego status wygnańca wydawał się być i tak oczywisty. Dziwne, że po tylu księżycach nagle postanowiono o nim wspomnieć.  A Wilczy Kieł... Cóż, zauważyła jego chwilowe zniknięcie, więc domyślała się, że Konwalia chciał o tym porozmawiać.
Zebranie dobiegło końca i jeśli nikt nie miał do niej żadnych spraw, to podążyłaby za Konwalią, by pomóc mu w różnych przywódczych sprawach, zanim po raz ostatni zbiorą się wokół Rozżarzonego Kroku.

//zt

Niedługo po jej przybyciu pojawił się Koźlorogi, choć ten najpierw zamienił słowo z Rozżarzonym Krokiem. Zirytowało to ją; nie wiedziała nawet do końca, dlaczego, w końcu rudy naprawdę miał umrzeć tej nocy, a Koźlorogi był jego znajomym i sensownym było, że sprawa nie była mu zupełnie obojętna, ba, chyba każdy mógłby mieć prawo do głębszych uczuć na temat śmierci przywódcy, który rządził twoim klanem prawie całe twoje życie.

Nie czekaj w nocy dziś na mnie w legowisku? Polizał ją, ale ta przygryzła wargę.
– …Mn – potwierdziła sztywno i niemrawo, odwracając od partnera swój wzrok. Świetnie, dawny przywódca umiera, a wszystko, co cię obchodzi, to że na jedną noc nie będziesz najważniejsza. Jesteś super, Zaćmienie, naprawdę! Sama była świadoma swojej głupoty, ale to nie sprawiało, że przestawała odczuwać niezadowolenie i frustrację. Lepiej, gdzieś podświadomie rozumiała, dlaczego to wszystko budziło w niej te emocje, ale gdyby wyraziła je na głos, brzmiałaby jak samolubna nastolatka, która nie potrafi odpuścić nawet komuś na łożu śmierci. Musiała zrzucić swoją uwagę na coś innego.

W tym pomogły jej własne dzieci, które zaczęły się zbierać. Spojrzała z lekkim pogromem na Wodospada, który powinien siedzieć gdzieś indziej, ale odpuściła mu — to ważne wydarzenie. Sama nie chciałaby go ominąć przez głupie zatrucie. Potem Mewa, przerażony Świst, którego przytuliła ogonem, ale również nie mogła powstrzymać się od ukłucia zirytowania… w środku, oczywiście. Wyglądało na to, że wydarzenia obecne i bliskiej przyszłości będą od niej wymagać dużo trzymania rzeczy w sobie. Potem Tęcza, podobnie jak cała reszta, wciskająca się pomiędzy nich. Która… och, która zaczęła płakać… i Zaćmienie tylko bardziej nie wiedziała, co zrobić, emocjonalnie chyba gdzieś indziej, niż powinna. Ostatecznie polizała zarówno Tęczę, jak i Śwista po głowach.

Na przemówienie Żara nieco się wyłączyła. Wyłapała z niego to, co najważniejsze, ale była tylko bardziej sobą zdenerwowana. Czuła, jak przykre jest to wszystko, jak powinno było być jej szkoda, a była co najwyżej zmieszana i wciąż trzymająca się swoich uraz, jakby były jedynym, co tworzyły z niej Zaćmione Słońce.

Chociaż, ha!, Konwaliowa Gwiazda był chyba jeszcze gorszy. Dał im niesamowicie hojne sześć uderzeń serca na przemyślenie tego wszystkiego, zanim przeszedł do rzeczy, zdaniem Zaćmienia piekielnie nieklimatycznej i niepotrzebnej. Nie dla tylu terminatorów; Zjeżona Łapa by wystarczyła. …Może to ona szukała już sobie tylko więcej powodów, by być niezadowoloną. Powiedziała przed tym wszystkim kociętom, że miały zachowywać się spokojnie, kulturalnie, a sama była tu największym przykładem niedojrzałej reakcji.

Szczurołap. Imię głupie i kogoś, kogo treningu nawet nie mogła doprowadzić do końca. Świetnie. Leśny Gwar; to po co było w ogóle kiedykolwiek nazywać ją Ściółką? Och, nie, lepiej, po co było w ogóle przemianowywać Pajęczycę na Zroszoną, które powinno należeć do Porannej Łapy, skoro i tak wróciliśmy do tego samego?

I, kto by się spodziewał! Pszczeli Pył! Wygodny wybór. Niesamowicie. Tym bardziej nie rozumiała, ku czemu miało służyć to mianowanie. Sztucznemu pokazowi tego, jaki Konwalia był dobry i silny, zaczynając swoją erę od mianowania nowych wojowników? Wypuściła z siebie kontrolowane ostatkami siły mentalnej westchnięcie, by ostatecznie móc wrócić do legowiska, pierw odprowadzając jeszcze Wodospada do Owczego Runa.

Resztę dnia i nocy była w złym humorze.

Poj#bana sprawa, wiesz?, mówi do niej Rozgwieżdżony Płomień, a ona kiwa jej niemrawo głową, mrucząc jakieś "mm", chociaż sama nie ma pojęcia, co właściwie od końca jest aż, no, takie. Gdyby chodziło o to, że Konwaliowy Sen został przywódcą, cały klan chyba nie byłby taki smutny, nie? Ale Rozżarzona Gwiazda (Krok?) też przecież wciąż tu jest, więc o co w ogóle chodzi? Gdy dosiada się do niej Dzik, ociera się o nią lekko bokiem, ale normalnie zareagowałaby znacznie bardziej entuzjastycznie, gdyby nie to, że wszystko wciąż wydaje się jakieś, no, nie takie, jak powinno. Mysikrólik, choćby chciała, nie może się skupić na niczym innym, niż ta dziwna cisza i napięcie i próbowanie zrozumieć, co ono oznacza. Wpatruje się w Konwaliowy Sen (Gwiazdę?) jak w obrazek i czeka.
Rozżarzony Krok zdecydował się na rezygnację z daru dziewięciu żyć na rzecz odzyskania przytomności umysłu. Och. Czyli faktycznie mają już Konwaliową Gwiazdę. To... dziwne. Królicza Łapa nie zna nawet obecnego... uch, byłego? przywódcy, ale był on przywódcą, odkąd pamiętała, a poza tym to sama nie do końca wie, czy cieszy się, że to akurat czarny kocur będzie ich kolejnym liderem. To nie tak, że ma przeciwko niemu coś konkretnego, nawet ją mianował i dał jej fajne imię, po prostu jakoś się go boi. Wydaje się znacznie mniej ciepły niż jego poprzednik.

Ale zaraz, zaraz – ostatnią wypowiedź? Ale... ale nie tak dosłownie ostatnią, prawda? Ostatnią jako, uch, przywódca... prawda?
Klanie Gromu, bla, bla, zaszczyt, bla, bla, dumny, bla, bla, rozwój, bla, bla... o co w tym wszystkim chodzi? Czy to normalna rzecz, kiedy przywódcy przestają być przywódcami? Ech, to chyba w ogóle nie jest normalne, że przywódcy przestają nimi być, tak właściwie. No bo co to znaczy "zrezygnować z dziewięciu żyć"? Jak w ogóle można z nich zrezygnować? Czy Gwiezdni muszą wtedy, no, zabić przywódcę? Dziewięć razy? I-
Zarazchwilażeco.

Tej nocy… Nie będzie mnie już pośród was, znajdę się na Srebrnej Skórce wraz z innymi Gwiezdnymi.
Mysikrólik czuje, jak krew w jej żyłach robi się zimna. Normalnie stwierdziłaby, że to nieprawda, że to przecież niemożliwe – ale teraz wszystko zaczyna mieć dla niej więcej sensu, a elementy układanki składają się w jedną całość. Konwaliowa Gwiazda, ostatnie przemówienie, ta smutna atmosfera w całym klanie – to wszystko dlatego, że Rozżarzony Krok ma odejść. Jak to odejść? Tak po prostu, tak po prostu... zgodził się, żeby umrzeć?
Nagle Królicza Łapa żałuje, że nie słuchała uważniej, kiedy kocur mówił te wszystkie rzeczy o dumie, zaszczycie, swoim panowaniu i tak dalej. Wydawało jej się, że to wszystko jakieś pokazowe frazesy, a to... to było jego pożegnanie.
Czuje, że w jej oczach zbierają się łzy, ale nie ma nawet siły tego przetrawić, bo chwilę po tym, jak Rozżarzony Krok kończy mówić, zaczyna przemawiać Konwaliowa Gwiazda, a ona czuje, jak jej żołądek zawiązuje się w supeł.
Mianowanie wojowników. Teraz. Zjeżoną Łapę Mysikrólik jest jeszcze w stanie zrozumieć, to córka przywódcy, ale cała reszta? Czy Konwaliowa Gwiazda nie czuje się źle z wykorzystywaniem ostatnich momentów Rozżarzonego Kroku w klanie na... to? Przecież niedługo i tak ma się odbyć ceremonia dzieci Zaćmionego Słońca. A Szczurza Łapa, Zroszona Łapa, Leśna Łapa – czy oni wszyscy nie czują się głupio, czy nie czują się źle, będąc mianowani w takiej chwili? Mysikrólik w duszy dziękuje tylko Gwiezdnym i Gwiazdce, że jeszcze nie skończyła treningu. Nie wyobrażała sobie nawet, jakie to by musiało być uczucie, wychodzenie przed klan ze łzami w oczach w momencie, który chyba powinien być jednym z najszczęśliwszych i najważniejszych...
Resztę ceremonii przesiaduje jakby w transie. Ledwo docierają imiona nowych wojowników, których nawet nie skanduje, wciąż zbyt wstrząśnięta, żeby przemówić. Ledwo rejestruje też, kto zostaje zastępcą, choć chyba i tak jakoś podskórnie wie, że to Pszczeli Pył. Nic dziwnego, skoro jest partnerką Konwaliowej Gwiazdy i matką jego dzieci, a w dodatku Konwaliowa Gwiazda już wcześniej ją faworyzował, przydzielając swoje kocięta tylko jej i sobie samemu na treningi. Informacje o samotnikach natomiast w ogóle wlatują jej jednym uchem, a wylatują drugim. To ostatnie, o czym ma teraz ochotę myśleć.
Czuje się mało, obco i kompletnie przytłoczona. Wysiaduje jakoś w miejscu, co prawda, do końca tego całego fiaska, ale kiedy tylko koty zaczynają się rozchodzić, wręcz machinalnie wstaje.
– Potrzebuję chwili, wybaczcie – mówi do Gwiazdki i Dzik, powstrzymując cisnące jej się do oczu łzy, po czym kieruje się prosto w stronę wyjścia z obozu. To wszystko to było zdecydowanie za dużo informacji jak na jeden czas... i potrzebuje sama to sobie wszystko przemyśleć i się z tym wszystkim pogodzić.

zt

Gdy obok pojawiła się Tojad, Jeżyna nawet nie ruszyła głową w jej stronę, jednak strzepnęła uchem bliższym siostrze, słysząc, co do niej mówiła. Rychło w czas…
– Z pewnością – odparła równie cicho i tylko do niej. Z pewnością lepiej, niż gdyby wtedy, gdy Rozżarzony Krok byłby zbyt stary, by móc przetworzyć i zrozumieć, że to czas przestać. Gdyby nie ta interwencja, Klan Gromu znalazłby się w niewygodnej i wrażliwej pozycji dłużej, niż powinien.

Ze spokojem i elegancją wysłuchała reszty zebrania i ceremonii, które szczerze, niewiele jej dotyczyły i obchodziły: zapamiętała każde imię i informację, ale nie odczuwała zbyt wiele emocjonalnej reakcji. Wybór zastępcy… był wygodny i zapewne najlepszy, jaki pozostawał w obecnym gronie. Jeżynowa Łapa w głowie miała jeszcze, chociażby, Zamglone Jezioro, ale nie przepadała za swoimi interakcjami z ciotką – jej komunikatywność nie stworzyłaby zapewne więc dobrego zastępcy. Podobieństwo do mistrzyni, możnaby rzec.

Gdy wszystko było załatwione, oddaliła się z miejsca ceremonii.

Siedziała i czekała, aż ktoś zacznie przemawiać, a wyczuwalna presja wreszcie zniknie. Nie wiedziała czego się spodziewać, na pewno nie spodziewała się tego co zaraz będzie jej dane usłyszeć. Odwzajemnia czułości siostry i tak jak ona, oczekuje na pierwsze słowa ze strony zastępcy. Zastępcy??...

Wysłuchała ze stoickim spokojem słów Konwaliowego S- Gwiazdy. Konwaliowej Gwiazdy. Jedyne co, to uniosła uszy w delikatnym zaskoczeniu. Czy naprawdę to całe napięcie się utworzyło wobec faktu zmiany przywódcy? Czy przejście rudego kocura do starszyzny to taka wielka rzecz?? To chyba dobrze, że Rozżarzony Krok nareszcie przejdzie na zasłużoną emeryturę i to jeszcze z jasnością umysłu. Rozejrzała się po zebranym tłumie, wyraźnie zdezorientowana. Skąd to poruszenie? Czy ona nie umie zrozumieć czegoś, co jest oczywiste dla wszystkich innych?? Czy brakuje jej ostatniego puzla układanki?
Jak się krótko po tym przekonała, tak. Rozżarzony Krok zaczął przemawiać. Nic szczególnie zaskakującego - mówił o czasie swojego panowania, dziękował i przepraszał. Hm. Dopiero jej uwagę przykuł ciąg dalszy wypowiedzi.

Źrenice jej się zwężyły, końcówka ogona zaczęła drżeć. A więc o to w tym wszystkim chodziło. To całe napięcie, nieprzyjemne mrowienie, niekomfortowe spojrzenia. Kątem oka zauważyła zmianę w zachowaniu niektórych kotów, najwyraźniej tak jak ona - wcześniej nieświadomych całej sytuacji. Wysłuchała przemowy kocura w bezruchu.. poza tym przeklętym ogonem. Słuchając, przed oczami raz czy dwa mignął jej obraz pogrzebu Barwnego Nieba. Nigdy nie poznanego brata. Pierwszego martwego ciała, które zobaczyła w tak młodym wieku. Płacz rodziców. Terminator nie mógł.. nie chciał sobie wyobrazić bólu kotów bliższych Rozżarzonemu. Wbiła wzrok w ziemię ze zmarszczonymi brwiami.
Zaczął przemawiać kruczoczarny kocur. Zaczął wywoływać terminatorów. Co? Zaczął recytować przysięgę. Co??? Teraz???? Uniosła łeb szybko, znów zdezorientowana. Wydawało się to co najmniej... nie na miejscu? Może to tylko jej wrażenie??.. Chociaż, skoro się tak dzieje to zapewne rudy kocur wyraził na to zgodę, a to jego wola jest teraz najważniejsza. Szczególnie, że jednym z mianowanych jest jego córka. Mh. Poza tym, kim ona jest by wyznaczać co jest na miejscu, a co nie?

Wysłuchała reszty ogłoszeń ze spokojem. Nadal w napięciu, zważając na wszystko co się stało, jednak nie miała jakiejś wielce emocjonalnej reakcji. Przynajmniej nie z zewnątrz. Imiona nowych wojowników. Wybór zastępcy. Nastroszyła uszy, słysząc wspominkę jej imienia. W odpowiedzi machnęła głową w stronę Konwaliowej Gwiazdy, zerknęła w stronę Zamglonego Jeziora i posłała spojrzenie kuzynce. Spoglądając na Rozgwieżdżoną, mimowolnie zauważyła Mysikrólik... i jej stan. Szklane oczka. Oh. Ojej..
Wieści o samotnikach wysłuchała, wzrokiem przeskakując z przemawiającego na siostrę. Chwilę potem koty zostały zwolnione z zebrania, a Królicza Łapa ulotniła się jak spłoszone zwierzę. Dzik myślała, czy za nią nie pójść. Chciała, chyba. Chociaż, czy cokolwiek by wyszło z tej pomocy? Terminator jest tragiczny w takich sprawach.. Nieistotne, bo kocur polecił by patrole wyruszyły natychmiast po zebraniu. Wybór, czy pójść za siostrą nawet nie należał do niej. ku*wa, no oczywiście że tak.

zt

Kociaka to przeraża. Wszystko.

Kociaka przeraża cała wypowiedź Rozżarzonej Gwiazdy, Rozżarzonego Kroku. Gwiezdni nie mogli go w pełni uleczyć. G w i e z d n i n i e m o g l i g o u l e c z y ć. Makabryczne słowa odbijają się w głowie Świstu, cichną, wracają silniejsze. Gwiezdni nie mogli nic zrobić… poza daniem mu jednego dnia w trzeźwości umysłu. Jedneo dnia, a po nim: koniec. Zniknie. Drobne ciało drży, a w jego oczach zbierają się łzy, których nie rozumie. Jest dość mało świadom(e) otoczenia, więc na dotyk Tęczy nie reaguje poza podniesieniem na nią wzroku na uderzenie serca.

Ale to, co kociaka przeraża najbardziej, to to, że zaledwie sześć uderzeń serca później nowy Przywódca zaczyna mianowanie wojowników. Kładzie po sobie uszy. Czemu…? Czemu teraz? Czemu zanim ktokolwiek przetrawi to, co padło ze strony poprzedniego Przywódcy? I nie mija więcej czasu, a ten zaraz układa już klan po swojemu, wybiera Zastępcę, rozsyła patrole, samotnicy, jakiś Bociania Łapa (?), Wilczy Kieł… za dużo. Za dużo się dzieje.

Świst płacze cicho, niemalże niezauważalnie, ukrywając pysk w ogonie Zaćmionego Słońca. Nie wie nawet, że jego siostra robi to samo. Orietuje się dopiero po czasie, kiedy koty zaczynają się rozchodzić; choć ma w sobie mętlik, i jest mu tak strasznie przykro, to delikatnie przytula Tęczę, po czym, ciągając cicho nosem, wraca do kociarni.

zt

Zaskoczyło go nieco, że dosiadł się do niego nieznajoma mu kotka.
- Jasne, nie ma problemu - odpowiedziało Ukwieconej Grani. Kojarzyło kotkę, może nawet chciałoby jakoś do niej zagadać i poprowadzić rozmowę, ale nie był to dzień na to. Myśli o odejściu Rozżarzonej Gwiazdy zajmowały jego umysł. Siedział w ciszy, wsiąkając każde słowo jakie wypowiedział jej mistrz. Były to wzruszające słowa. Niestety Konwaliowej Gwieździe najwidoczniej brakowało taktu czy też najzwyklejszej empatii, bo nie dało się wziąć porządnego wdechu i wydechu gdy ten kontynuował formalności. Szybkie oglądnięcie się po reakcjach zebranych w tłumie jedynie Jajo utwierdziło, że nie jest osamotnione w swoich odczuciach.
Gdy ceremonia dobiegła końca odeszło, żegnając się krótko z Ukwieconą Granią.

/zt

Uśmiechnęłam się w kierunku starszej i kiwnęłam głową w stronę Szczurzej Łapy i swojej rodziny... głupio byłoby się teraz przesiadać! Chciałam być po prostu miła dla Kaczej Łapy... no bo na pewno spędziła sporo miłych chwil z Rozżarzonym Krokiem zważywszy na jej wiek. Starość brzmi strasznie, obserwowanie jak bliskie ci koty odchodzą, a życie toczy się dalej. Wszystko jest takie dziwne.
Jednak jeszcze dziwniejszym było mianowanie wojowników... jak jeszcze rozumiem decyzje o Zjeżonej Łapie, tak zupełnie nie rozumiem mianowania reszty. W sensie życzę im zostania wojownikami, ale, ugh... teraz? Akurat teraz? Oczywiście próbowałam skandować imiona nowe imiona ale było to trudne.
Gdy Szczurołap do mnie podszedł wymruczałam mu gratulacje, próbowałam się cieszyć ale atmosfera była zbyt ciężka..uh.
Pożegnałam się z wszystkimi i poszłam w stronę Rozgwieżdżonego Płomienia by zaproponować jej wspólne zjedzenie kolacji. Po niej mogłam iść spać i spróbować zapomnieć o dzisiejszym dniu.

/zt