Mimo słabego samopoczucia i trzymającej się Dzik choroby, stawił się na zebraniu. Główną motywacją była panująca w obozie od wschodu słońca atmosfera raczej nietypowa. Napięta, melancholijna. Może nie w całym klanie, ale pomiędzy najpierw pomiędzy konkretnymi kotami, które wiedziały o co chodzi - później się to rozprzestrzeniło pomiędzy koty, które coś podejrzewały lub przypadkiem usłyszały. Oczywiście cała ta teoria, bazowała jedynie na spostrzeżeniach Dzik. Do żadnej z tych kategorii terminatorka nie należała. Było to niesamowicie irytujące... i intrygujące. Ta właśnie ciekawość ją doprowadziła na zebranie.
Usiadła w pobliżu rodziny, jak to miały w zwyczaju. Zachowała jednak delikatny dystans, by kotek nie zarazić resztką swojej choroby. No i przy okazji nie miała dziś jakoś ochoty na rozmowę. Była tu głównie by się dowiedzieć, co wynikło z wyprawy dwóch kocurów. Przywitała się kiwnięciem łba i cichym 'heja', nie chcąc przerywać rozpoczętej między nimi rozmowy.

Śnieżyca zjawiła się na zebraniu. Jej mamusia, Burzowa Noc, powiedziała, że teraz Klan Gromu czeka wiele zmian. Jakich zmian! Zmiany sa oczywiście pozytywne, ale co się zmieni? Rozejrzała się po zgromadzonych i przysiadła się do Szczurzej Łapy. Rozżarzony Krok zdecydował odejść z roli przywódcy? A Konwalia został Gwiazdą? Huh Usiadła między przednimi łapami kocura, niczym terminator przed swym mistrzem.
-Wiesz co się dzieje?- zapytała cicho, nie chciała nikogo denerwować, ani przeszkadzać, lecz była piekielnie ciekawa.

Zielone oczy kocura omiotły zgromadzony tłum powolnym, oceniającym spojrzeniem. Wzrok ten zatrzymał się na osobie Pszczelego Pyłu na czas dwóch uderzeń serca; nowy przywódca Klanu Gromu powoli zamknął skierowane ku partnerce oczy, by następnie otworzyć je ponownie. Na jedno uderzenie serca zatrzymał swój wzrok również na osobie Zaćmionego Słońca i Koźlorogiego. Rwącego Strumienia nie dostrzegł wśród zgromadzonych; nie rozważał jej kandydatury nawet przez chwilę. Zarówno wiek jak i osobowość kotki definitywnie ją wykluczały. 
Na ewentualne powitania odpowiadał stosownie.
- Klanie Gromu, jak zapewne wiecie, w dzisiejszym dniu wraz z Rozżarzonym Krokiem udałem się do Spienionych Wodogrzmotów by prosić Gwiezdnych o przywrócenie mu pamięci lub odebranie żyć - oznajmił. Podejrzewał, że większość kotów poznała już prawdę ze słów ognistofutrego, jednakże zaprowadzenie dyscypliny wymagało pewnego uporządkowania, a więc i upewnienia się, że nikogo nie ominęły informacje o zmianach w klanowej hierarchii. - Rozżarzony Krok zdecydował się na rezygnację z daru dziewięciu żyć na rzecz odzyskania przytomności umysłu. Zanim przekażę informacje o wyborze zastępcy oraz poruszę inne kwestie organizacyjne chciałbym pozwolić mu na ostatnią wypowiedź przed zgromadzonym Klanem. Wuju - oddaję ci głos.

Poranna wystawiła łeb spoza legowiska terminatorów nieco później, niż Konwaliowa Gwiazda zwołał klan. Nie była zbytnio nastawiona na towarzystwo. Była cała zaspana, rozczochrana i Gwiezdny Klan wiedział co więcej. Tak więc terminatorka Zamglonego Jeziora usiadła niedaleko wejścia do legowiska gromowych terminatorów. Postanowiła się doprowadzić do ładu, skierowując ucho w stronę czarnego kocura i wyczekiwała rozpoczęcie tego wszystkiego.

Kocur spojrzał na szylkretkę, która do niego podbiegła i wkradła się, by usiąść przy jego łapach. Uśmiechnął się do niej delikatnie i zwrócił na nią zwrok schylając nieco łeb.
-Wiem, Śnieżyco- Zaczął spokojnie, trochę szeptem. -Rozżarzony Krok, nasz uprzedni przywódca był w Spienionych Wodogrzmotach - świętym miejscu by Gwiezdni pomogli mu z pamięcią.. jednak nie udało się mu odzyskać pamięci tak na stałe, więc zrezygnował z daru dziewięciu żywotów. Teraz więc zastępca stał się Konwaliową Gwiazdą, a nie snem- Wyjaśnił młodej kotce z delikatnym uśmiechem. Miał nadzieję, że ta zrozumie powagę sytuacji.
-Dlatego musisz być bardzo cichutko i słuchać uważnie, dobra? Konwaliowa Gwiazda wybierze teraz swojego nowego zastępce, ponieważ jak mówi kodeks, ten musi być wybrany przed górowaniem księżyca- Dodał. Po tych słowach wyprostował się i zwrócił wzrok na smolisto czarnego kocura, który zaczął przemawiać. Ich nowy przywódca. Łaciaty terminator zwrócił wzrok na Żara, dawniej Rozżarzoną Gwiazdę, teraz Rozżarzony Krok. Miał przemówić po raz ostatni.. terminator nie chciał się wychylać za bardzo. Milczał. Nie był blisko z przywódcą, więc wolał dać też przestrzeń jego najbliższej rodzinie.

Już po chwili zaczęły się zbierać koty, które tłumnie otaczały Liściasty Konar. Każdemu, kto na niego zerkał czy się witał, posyłał serdeczny, ciepły uśmiech, kiwając im lekko głową na przywitanie. I wkrótce zjawił się również Kozioł, z którym wcześniej miał okazję porozmawiać na spacerze. Wtedy kocur płakał. Rudy również zaczął płakać, wspominając dawne chwile, mówiąc o tym, jak to był jednym z ważniejszych kotów w jego życiu. Przytulał go, cicho mruczał, by dać mu trochę komfortu, lizał po głowie, by jego słowa stały się lżejsze dla wojownika. Jednak to nie było takie łatwe. Sam chciałby żyć dłużej, spędzić więcej czasu ze swoją rodziną i przyjaciółmi, ale… Co z tego, jakby nawet tych chwil nie zapamiętał? Co gorsza - jakby zapomniał, że w jego życiu istnieją? Zostałby sam, zawieszony pomiędzy nicością a przebłyskami świadomości, cierpiąc nie tylko samemu, ale również zadając cierpienie swoim najbliższym. I potem umarłby, nie znając nawet imion swoich własnych dzieci czy nie wiedząc, jak się nazywa. Poczuł na swoim boku ciepło kocura, na co cicho mruknął, po czym uśmiechnął się zadziornie i dał mu lekkiego kuksańca.
- Wiem o tym i… Dziękuję ci za zrozumienie. I nie bądź taki smutny, bo będę cię w snach nawiedzał - odpowiedział również szeptem, po czym cicho zachichotał, odprowadzając kocura wzrokiem. Pomimo że był taki wesoły, to w głębi serca… Czuł smutek. Że to jego ostatnie chwile, które może dzielić z klanem, którym rządził przez tyle księżyców. Następnie jego bok zajęła Zjeżona Łapa, której posłał ciepły uśmiech i przejechał językiem po jej głowie w czułym, ojcowskim geście. To nie będzie łatwe dla nich. Ale… To była jedyna możliwa opcja. Potem zjawiła się Dzięcioł, na której przez moment oparł głowę na jej szyi, pozwalając się przytulić. Cieszył się, że mógł czuć obecność swoich dzieci. Przejechał językiem po głowie rudej córki, witając się jeszcze ze wszystkimi, co przyszli i go również pozdrowili. To będzie ciężkie zebranie. Wkrótce Konwaliowa Gwiazda zabrał głos, na co podniósł głowę w kierunku swojego siostrzeńca. Był z niego dumny. Przeszedł naprawdę długą drogę, by stać na Liściastym Konarze, rozwinął się i zmienił. Cieszył się, że mógł uczestniczyć w jego pierwszym zebraniu. Wkrótce przyszedł czas, by wypowiedzieć swoje ostatnie słowa przed klanem. Wiedział, że wszystkie oczy zwrócone są na niego w tym momencie, ale nie przeszkadzało mu to. Co prawda był przyzwyczajony do miejsca na Liściastym Konarze, ale teraz zdecydował się przemawiać z pozycji u boku swoich dzieci. Nie zamierzał od nich odchodzić w takim momencie.
- Klanie Gromu. Na początku chciałbym powiedzieć, że to był zaszczyt prowadzić tak wspaniały klan przez długie księżyce. Wiem, że nie byłem najlepszym przywódcą, jakiego mogliście sobie wymarzyć, szczególnie pod koniec mojego panowania, ale… Jestem z was naprawdę dumny, jak sobie poradziliście. Podczas mojego panowania, klan się rozwinął tak mocno, że sam w to ledwo jestem w stanie uwierzyć. Z dość niewielkiego klanu, powstała potężna grupa kotów, które nie będą się wahać ani chwili, by chronić życia innych i bezpieczeństwo wszystkich zgromadzonych. Wiele pokoleń zdążyło się narodzić, dorosnąć i teraz stoją tutaj jako pełnoprawni wojownicy. Wiele kotów również odeszło, z różnych powodów. Obserwują was teraz wszystkich ze Srebrnej Skórki - zaczął, bardzo ogólnikowo, przenosząc wzrok na każdego zebranego członka klanu po kolei. Był naprawdę dumny ze swojego klanu. Chciał, by każdy o tym wiedział. Bez wyjątku.
- Jak pewno większość z was wie, wraz z Konwaliowym Snem ruszyliśmy do Spienionych Wodogrzmotów. Od wielu księżyców miałem problemy z pamięcią, ale po… Ostatnich wydarzeniach w moim życiu, bardzo się pogłębiły. Niestety… Gwiezdni nie mogli mnie w pełni uleczyć tak, żebym mógł pełnić swoje obowiązki przywódcy, dlatego dziś możemy powitać nowego lidera - Konwaliową Gwiazdę - powiedział, po czym z uśmiechem spojrzał na czarnofutrego kocura, który zajmował teraz zaszczytne miejsce na Liściastym Konarze. Pozwolił sobie na chwilę przerwy. Wziął głębszy oddech. Czas na tę… Mniej przyjemną część.
- Gwiezdni… Dali mi wybór. Mógłbym dożyć późnej starości, bez pamięci i wspomnień, które stworzyłem z wami przez te wszystkie księżyce. Lub mógłbym odzyskać pełną pamięć, jasność umysłu… Za cenę swojego pozostałego mi życia. Tej nocy… Nie będzie mnie już pośród was, znajdę się na Srebrnej Skórce wraz z innymi Gwiezdnymi - wyjaśnił, poważniej, już bez delikatnego, ciepłego uśmiechu na pysku. Czuł, jak szklą mu się oczy. Wziął drżący oddech w płuca. Jeszcze nie skończył przemowy. Musiał mówić dalej.
- Wybrałem spędzenie tego jednego dnia, pamiętając wszystko, co się wydarzy. Nie chciałem… Nie chciałem zapomnieć wszystkiego, co mnie spotkało… Nie chciałem zapomnieć bliskich mi kotów i nie chciałem zapomnieć o tym, że jestem członkiem Klanu Gromu. Najlepszego klanu w Dolinie Oka Gór - powiedział, nie mogąc już powstrzymać pojedynczych łez, które spłynęły po jego policzkach i spadły na sierść przytulonych do niego córek. Chciałby żyć dłużej, tyle ile Gwiezdni by mu dawali pozostałego czasu. Ale jakim kosztem by toczył to życie?
- Naprawdę… Jestem szczęśliwy i cieszę się, że mogłem się urodzić, żyć i być przywódcą w takim klanie, jaki wy tworzycie. To był… Prawdziwy zaszczyt - powiedział, rozszerzając kąciki ust w ciepłym uśmiechu, podczas którego łzy coraz szybciej zalewały rudo-siwą sierść na polikach. Obserwował wszystkich ciepłym, wzruszonym spojrzeniem. W tym momencie… Był to dla niego najlepszy dzień od dawna. Tylko przykrym był fakt, że to będzie jednocześnie dzień jego śmierci.

Z powodu swego uporu wuj pozbawiał go wsparcia w pierwszych księżycach rządów. Z drugiej strony jednak - jego autorytet nie będzie podważany przez pobłażliwego kocura. Ostatecznie jego przeznaczenie wypełniało się, choć czyniło to później, niż zielonooki się tego spodziewał. Podejrzewał, że przemówienie które usłyszy będzie emocjonalne i sentymentalne - tak też się stało. Podejrzewał, że był to jeden z niewielu momentów, w którym wspomniane emocje były w istocie właściwe. 
- Klan Gromu dziękuje ci za księżyce służby i podjęcie właściwej, choć niełatwej decyzji - oznajmił by następnie zamilknąć na sześć uderzeń serca by klanowe koty mogły przemyśleć słowa ognistofutrego i ponownie skoncentrować się na jego osobie. 
Zamierzał korzystać z otrzymanych od Gwiezdnych darów, podobnie, jak i zamierzał używać swych żyć w słusznym celu. Teraz, gdy posiadał ich dziewięć, niebezpieczeństwo przeżycia kolejnej już śmierci, tym razem nieuchronnej, zdawało się być wyjątkowo odległe. Nie wątpił, że pomoże mu to na skuteczną realizację Gromowych celów. 

- Zanim zebranie dobiegnie końca poruszyć muszę trzy kwestie - zabrał głos ponownie. - Leśna Łapo, Zjeżona Łapo, Szczurza Łapo, Zroszona Łapo, wystąpcie - ta czwórka wystarczająco długo czekała na ukończenie swych treningów. Dzięki mianowaniu niebieskofutrej mógł nagrodzić wuja za roztropną decyzję oddania żyć pozwalając mu dostrzec mianowanie jego potomkini na wojowniczkę. Ponadto mianowania wspomnianej czwórki pozwalały mu na wybór zastępcy spośród większej ilości kandydatów. - Czy przysięgacie postępować według Kodeksu Wojownika oraz chronić i bronić swojego klanu, nawet kosztem swojego życia? - spytał się terminatorów. W przeciwieństwie do swego poprzednika zamierzał traktować przysięgi złożone przez mianowanych na wojowników członku klanu poważnie. Wśród darów które otrzymał był wszak dar dyscypliny.

Wyobrażała sobie ten dzień inaczej, chciała go spędzić ze Zjeżoną Łapą, radośnie. Wszystko jednak potoczyło się inaczej a niebeiskofutra strzeliła focha. Wywołana orientalka wystąpiła, ogon wysoko w górze a na pysku wymalowana powaga.
-Przysięgam.- odpowiedziała głośno i pewnie.
To był jej moment, jej chwila, i nawet obrażona Jeż ani Wilczy Kieł nie zepsują tego. Teraz oficjalnie zostaje wojowniczką, pełnoprawną członkinią klanu, i zrobi wszystko by chronić jego dobra. NAwet jeżeli nie urodziła się tu, nawet mimo niektórych złowrogich spojrzeń, teraz będzie bronić Klanu Gromu kosztem swego życia.

Słuchała słów ojca z uwagą. Gdy zaczynał płakać, wtulała się w jego futro również próbując powstrzymać łzy. Uśmiechała się jednak. Nie chciała, aby myślał, że jest smutna.. choć była, chciała, aby ten moment był dla niego wyjątkowy - szczęśliwy, a nie przygnębiony. Nagle, gdy czarny kocur znów zabrał głos, ta usłyszała wywołane jej imię. To .. był ten czas. Zanim wystąpiła wstała i zwróciła się do ojca.
-Cieszę się, że będziesz mógł zobaczyć to, jak zostaje wojowniczką, tato- Mruknęła do niego szeptem, po czym zgrabnym susem doskoczyła do Zroszonej Łapy. Dzieliła ich odległość lisiego ogona. Kiedy uniosła wzrok na Konwaliową Gwiazdę w jej oczach było determinację i ogromną determinację. Zamierzała być najlepszą wersją siebie. Chciała zaimponować kocurowi - być tą, którą faktycznie doceni.
-Przysięgam, Konwaliowa Gwiazdo- Wypowiedziała te słowa dumnie, głośno i wyraźnie. Nie chciała brzmieć, jak na swojej terminatorskiej ceremonii, gdzie głos jej się łamał i drżał z tego, co miało nadejść. Teraz jednak była pewna, że droga wojowniczki jest jej pisana. Że sobie poradzi. Musi, dla ojca.

Gdy tylko usłyszał swoje imię nastawił uszu. Spojrzał z uśmiechem na Śnieżyce pod jego łapami i wycofał się, żeby jej czasem nie przetrącić. Posłał delikatny uśmiech do Ukwieconej Grani i usiadł po prawej stronie od szylkretowej pointki. Uniósł wzrok i spojrzał na Konwaliową Gwiazdę. Sądził, że zostanie mianowany jeszcze przez Żara, jednak.. nie miał mu tego za złe. Mógł się sprężyc ze swoim treningiem, bądź w ogóle się w przeszłości nie gubić.. nie mniej jednak, kiedy niebieska terminatorka przyrzekła, przyszedł czas na niego. Ze spokojem spojrzał na czarnego przywódcę.
-Przysięgam- Mruknął czysto, bez skazy, głośno. Był dumny z tego, gdzie zaszedł dzięki Koźlorogiemu i Żarowi. Cieszył się, że może stanąć w końcu w szeregu wojowników.

No cóż, Pszczeli Pył nie zdążyła rozwiać niezrozumienia zaistniałem sytuacji jakie towarzyszyło Leśnej Łapie, bo rozpoczęła się oficjalna część zebrania. Wypowiedział się Konwaliowa Gwiazda, a potem Rozżarzony Krok.
Oh.
A.
Aha... oj..ojojoj...
To mniej-więcej działo się teraz w głowie szylkretowej terminatorki. Rozżarzony Krok wyrzekł się... wszystkich żyć, wszystkich. On... umrze, umiera, zaraz go nie będzie. Oh. O matko, o Gwiezdny Klanie. Tyle smutnych, wzruszających słów, tyle łez... Słowami nie da się opisać jak gorąco się Leśnej Łapie ze wstydu zrobiło, że tak w nieadekwatnie do powagi sytuacji zaczęła się odzywać do swojej mistrzyni, wypytując ją o kandydaturę na zastępczyni. Smutno, przykro Leśnej Łapie było. Może z wujem relacje to miała żadne, może z jego dziećmi a zarazem swoim kuzynostwem też cienko o to było, ale czuła, że jej rodzinę dotyka kolejna okropna śmierć. Tęczowa Chmura, Srocza Łapa i teraz Rozżarzony Krok, okropne to jest.
Więcej czasu nie dostała na przemyślenia, refleksje i przyswojenie tego natłoku informacji, bo Konwalia wywołał ją wraz z innymi starszymi terminatorami. Oh.. Leśna Łapa czuła się teraz jak zagubione kocię a nie kotka gotowa na zostanie wojownikiem. No ale nie ma odwrotu. Podeszła, stanęła obok swojej kuzynki i byłem samotniczki przyjętej do klanu, ukuła się przy tym w serce, że nie miała okazji z tą dwójką nawiązać bliżej relacji, bo zdała zdawały się być super. No ale, oby miały na to czas w przyszłości... ale czy na pewno?
- Przysięgam, tak tak, przysięgam! - powiedziała głośno, ale nie udało jej się ukryć w swym głosie sporej dozy niepewności i zagubienia. Może Konwaliowa Gwiazda to zignoruje, może Klan Gromu to zignoruje, w końcu bardzo chaotyczny jest o dzień.

Niemalże od razu zjawiłem się u boku mojego ojca, dając miejsce siostrom na ostatnie oparcie się o bok staruszka podczas klanowego zebrania. Dziwnie było go obserwować przez resztę dnia ze świadomością że dziś go nie będzie... tak po prostu. Pewnie powinienem być bardziej gadatliwy, próbować korzystać spędzić miło ostatnie chwilę z ojcem ale nie potrafiłem. Słuchałem wszystkich wokół, starałem się jakkolwiek pocieszyć siostry i aby nie uronić łez przygryzałem skórę po wewnętrznej części policzka i odlatywałem momentami myślami na Srebrną Skórkę.
Gdy Konwaliowa Gwiazda dał chwilę na wypowiedź taty, sapnąłem ciężko minimalnie odwracając głowę w stronę rudego. A gdy zauważyłem że łzy spływają mu po policzkach spojrzałem w bok próbując z całych sił nie okazywać słabości. Okazałem ją na pogrzebie mamy, jak i siostry, nie zamierzałem tego robić na pogrzebie drugiego z rodziców... szczególnie gdy jeszcze żył. Na pewno nie chciał widzieć jak płaczę.
Gdy nastał moment mianowania czułem ogromną dumę z mojej siostry, na Zroszonej Łapie zatrzymałem wzrok na dwa uderzenia serca. To nie był dzień na zawracanie sobie głowy jej wygłupami, dziś musiałem skupić się na najważniejszych kotach w moim życiu. Na mojej mordce pojawił się wymuszony delikatny uśmiech. Będzie dobrze, po deszczu przychodzi tęcza... tęcza.

Tęcza nie do końca rozumiała co się dzieje. Nie docierało do niej to, że wczoraj Rozżarzona Gwiazda...teraz Rozżarzony Krok.... odwiedził ich i rozmawiał z nimi. A teraz, jak się okazało ze słów Zaćmionego Słońca, miał umrzeć. Za ile? Parę chwil? Wieczorem? W nocy? Było jej dziwnie z tą sytuacją. Przyszła na zebranie, wcisnęła się między łapy Zaćmionego Słońca, a Świta, który cały drżał. Chciała być przy rodzicach oraz widząc też brata, dotrzymać mu towarzystwa. Chyba się bał? Spróbowała go polizać dla otuchy, jeśli się nie odsunął. Słuchała Konwaliowej Gwiazdy, którego dziwnie było widzieć jako przywódcę, słuchała też Rozżarzonego Kroku. Nie rozumiała czemu nie mógł być już przywódcą przez pamięć. Nie rozumiała też dlaczego wolał umrzeć niż doczekać się śmierci jako członek starszyzny... Przecież to straszne! Śmierć była straszna, każdy się jej bał, prawda? Przecież śmierć córki Rozżarzonego Kroku doprowadzała do takiego smutku i złości w członkach Klanu Gromu. Co dopiero jak odejść miał kot, który był wcześniej przywódcą! Zresztą Tęcza nie potrafiła przestać myśleć o rudym kocurze jako o Rozżarzonej Gwieździe. Dla niej wciąż był przywódcą. Wszystkim będzie smutno, a go... a go będzie bolało. Umieranie boli prawda? To straszne...na prawdę straszne. A Konwaliowa Gwiazda zamierzał przeprowadzić teraz mianowanie na wojowników. Nie rozumiała czemu to robi. Przecież każdy był teraz smutny, jak mają się cieszyć z nowych wojowników? Zaczęła płakać patrząc na Rozżarzoną Gwiazdę. Zachowywała przy tym zupełnie cicho, jakby jej nie było na zgromadzeniu. Nie chciała, żeby miły kocur, który był przywódcą, który życzył im powodzenia na treningach, umierał.

Na Gwiezdnych, dzisiejszy chaos w klanie był naprawdę nie do opisania. Część gadała, część płakała, a ostatnia partia po porostu niedowierzała. Ja wierzyłem w to co miało się wydarzyć, i z zainteresowaniem czekałem na śmierć poprzedniego przywódcy. Czyli już jutro będę mógł spotkać go w śnie...? Niesamowite...
Usiadłem gdzieś na uboczu słuchając wypowiedzi Konwaliowej Gwiazdy i teraz już Rozżarzonego Kroku.

Wyłoniła się jakoś w połowie wypowiedzi Konwalii, który oddawał właśnie głos, jak się zdawało, byłemu już liderowi. Jego przemowa jednak nie sprawiła na niej szczególnego wrażenia, a jedynie spowodowała zmarszczenie czoła. Z jednej strony mało ją obchodziło całe zamieszanie i tak czuła, że pomimo bycia w środku obozu, jej obecność pozostawała za jakąś niewidoczną barierą. Kwestia Gwiezdnych była jednak ciekawa, dodatkowo dla niej, niezrozumiała. Jeden dzień pamięci w zamian za życie? Jasne, Żar był już stary, ale co to za układ? Czyż Gwiezdni nie mieli być... uh, bardziej, gwiezdni? Ciężko jej było opisać to, co udało jej się odczuć po całej analizie, jednak na pewno nie było to zadowolenie. Prędzej zmieszanie, jakby całe wydarzenie było jednym, wielkim, chaotycznym nieporozumieniem. Nie mogli mu po prostu oddać tej pamięci, czy coś? Czemu tak bardzo utrudniają. Rozejrzała się po otoczeniu, szukając kogoś z podobną reakcją, by upewnić się, że nie jest w tym sama. Całe mianowanie niezbyt ją obchodziło, czuła jedynie wielką niepewność względem Konwalii, oraz jego późniejszego wyboru na zastępcę.

Spóźniła się, oczywiście że tak, bo musiała trochę... odetchnąć. Żar złapał ją ze słowami, których się kompletnie nie spodziewała dzisiaj usłyszeć i choć nie była typem kota rozpamiętującym i na pewno nie zamierzała się rozklejać (zrobiła to tylko dla Lodowego Potoku, nie przyzwyczajajcie się), to jednak... musiała to przejść. Z różnych powodów.
Bo coraz więcej kotów które lubiła i spędziła z nimi młodość odchodziło. Bo ją już coraz częściej łupało w stawach i krzyżu i nie raz musiała przerwać pogoń za wiewiórką, bo ją zabolało i musiała na chwilę stanąć. Bo już nigdy nie będzie młodsza. Ach, głupi wiek, nie mogła umrzeć w walce jakieś 30 księżyców temu, by nigdy nie musieć tego doświadczyć czy coś?
Weszła do obozu idealnie, gdy Rozżarzony Krok zabrał głos, więc nadstawiła uszu, przemykając szybko na środek obozu, ale siadając na samym końcu zgromadzenia, nasłuchując znajomego głosu. I choć naprawdę nie zamierzała się rozklejać, to poczuła pojedyncze łzy, które szybko otarła łapą. To, co powiedział Żar w jakiś sposób odblokowało jakąś bramę w jej sercu i sprawiło, że się wzruszyła. Nawet rozejrzała się szybko, by zobaczyć, czy nikt nie widział.
I, cóż, trochę olała mianowanie wojowników, bo wykorzystała ten czas, by przedrzeć się do Żara, stanąć obok niego i uśmiechnąć się do niego smutno.
- To był zaszczyt być wojownikiem u twojego boku - rzuciła, jak najbardziej żartobliwym tonem, na jaki mogła się zebrać, wyszczerzyła wesoło, a następnie przysiadła znów, gdzieś z boku, by jednak trochę uwagi tym wojownikom poświęcić. No i zobaczyć kto będzie tym szczęśliwcem, co to zostanie zastępcą.

Srebrna wyściubiła nos z legowiska. Nadal zmagała się z zatruciem, aczkolwiek sprawa klanowa wydawała się w tym momencie ważniejsza. Poczłapała do siostry, która wydawała się być równie niemrawa co ona. Terminatorka dotknęła nosem barku Porannej Łapy na przywitanie. Zdążyła usłyszeć koniec wypowiedzi Żara i z kontektsu wyłapała co się dzieje.
- Mmm, ciekawe kto zostanie zastępcą, hm? - zamruczała melodyjnie.