Kąt przy Wejściu

– Cześć, Żuczek! Co tam? – pyta lekko po powitaniu z kocurkiem. Zaraz się okazuje, że, no, nie jest kolorowo. To znaczy, w sumie trochę jest, biorąc pod uwagę czerwone dziąsła terminatora, a nawet ślady krwawienia. Cóż… nie trzeba być geniuszem, by rozpoznać to, na chorowała nawet jej siostra… – Och, już ci coś na to podaję! – rzuca szybko i tupta do składziku, by wrócić z listkiem mięty. – Przeżuj – dokładnie i powoli, dobrze? W przeciągu paru dni powinieneś zacząć odczuwać poprawę… no, i możesz zostać w legowisku chorych. Bo niedysponowany jesteś, bo pewnie się niezbyt dobrze czujesz, nie?

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Listek mięty, hę? Wzdycha i kiwa głową, po czym bierze do pyszczka medykament i przeżuwa go powoli, dokładnie - tak jak Wieczorna Rosa przed chwilą powiedziała. Skończywszy cały ten proces, uśmiecha się delikatnie do szylkretki.
— Dzięki, Roska. Skorzystam — mówi krótko, by ograniczyć, no, pojawianie się bólu. Przechodzi obok kotki, pociera lekko polikiem o jej polik dodatkowo w ramach wdzięczności i rusza w stronę legowisk. Po prostu leży.

_________________

-ˋ₊˚. wróciło lato i noce są jasne

chcę znowu spotkać cię po raz pierwszy
chodźmy nad wodę, na twoich kolanach zasnę
wymyślę więcej dobrych wierszy

– Spoczko. Jak będziesz głodny czy coś, to wołaj, wiadomo. Nie będziesz mógł za bardzo trenować, żeby, wiesz, nie ryzykować pogorszenia… o, no ale powiem twojemu mistrzowi, że jak coś, to może przyjść tutaj i poprowadzić ci jakąś teorię. Orzechowy Cień to był, dobrze pamiętam? – zaświergotała jeszcze. Po uzyskaniu odpowiedzi posłała Żuczkowi uśmiech i życzyła mu powrotu do zdrowia, po czym wróciła do swoich obowiązków.

zt

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Powrót do obowiązków był przyjemny, kiedy siedziałaś w lecznicy przez dłuższy czas. I miałam nadzieję, że już nigdy nie będę musiała do niej wracać. Chyba, że Gwiezdny Klan będzie chciał mnie zabrać na drugą stronę, to jest jedyna opcja.
Siedziałam niedaleko lecznicy, odpoczywając po polowaniu, obserwując resztę Klanu. Wszystko wydawało się... Spokojne.

_________________

ビターチョコデコレーション
皆が望む理想に憧れて
ビターチョコデコレーション
個性や情は全部焼き払い
ビターチョコデコレーション
欲やエゴは殺して土に埋め
ビターチョコデコレーション
僕は大人にやっとなったよママ

Z początku tępy ból w szczęce nie uwierał Blekot przesadnie, lecz gdy już po raz setny przy gryzieniu korzenie jej zębów zaczęły cichutko się odzywać… cóż, jakości życia burej to nie poprawiło. Zazwyczaj omijała Skalne Półki szerokim łukiem, ale tym razem wolała przysłowiowo zacisnąć szczękę i stawić czoła nieznanemu, choć po części uwierało to tak samo, jak jej zęby.
– A? 'Lo? – zawołała za pomocą, gdy stanęła już u progu lecznicy.

_________________

SOMEONE'S WALKING OVER MY GRAVE
sudden shiver, taking a dip in a river in winter
cold breeze caressing frozen cheeks
someone's falling out of old ways
love drifter, caught in the winds of desire
something's getting washed off with waves
sun's center, reflecting light off the water, it glimmers
see a breeze, you've gone and moved on

Motyli Blask rozpoznaje głos Blekot niemal od razu, gdy tylko go słyszy, nawet jeśli kocię powiedziało tylko dwa, hm, nawet-nie-do-końca-słowa; w końcu niedawno z nią rozmawiał. Wątpi jednak, żeby przyszła tu dla kontynuowania pogawędek. Mało kto przychodził aż do Skalnych Półek w tym celu. Huh, pozostaje mieć nadzieję, że nie zachorowała zbyt poważnie. W końcu wkrótce ma zostać mianowana.
– Dzień dobry, Blekot – wita się z nią po wyłonieniu się ze swojego legowiska do głównego pomieszczenia w lecznicy. – Co się dzieje? – pyta.

_________________

gubi myśli, słońce kończy bieg
już nie starcza tchu i potrzebuje snu
chyba położę się tu, obok ciebie

gwiazdy widać,
księżyc podniósł się

jak kometa na niebie miga nam świat
żyjemy tak mało lat i trochę ciebie mi brak
trochę ciebie mi brak, trochę ciebie mi...

Blekot uśmiechnął się lekko na widok medyka — kto wie, być może potrzebuje kogoś, by poprawił mu humor — i postanowił przejść od razu do rzeczy. Usiadł tam, gdzie stał, podniósł się lekko na tylnych łapach i otworzył szeroko pysk, jedną z łap podnosząc do pyska i trącając, na miarę możliwości, szkliwo zębów.
– Mało – dopełnił jeszcze własne wyjaśnienia, gdy już opadł na wszystkie cztery łapy.

_________________

SOMEONE'S WALKING OVER MY GRAVE
sudden shiver, taking a dip in a river in winter
cold breeze caressing frozen cheeks
someone's falling out of old ways
love drifter, caught in the winds of desire
something's getting washed off with waves
sun's center, reflecting light off the water, it glimmers
see a breeze, you've gone and moved on

________

Akurat jak mój trening ruszył z miejsca i przestałem się obijać, musiała złapać mnie jakaś choroba. Nagła zmiana temperatury zrobiła swoje, a ja wylądowałem z katarem, bólem gardła i głowy. Praktycznie niezwłocznie jak tylko zaczęły się objawy, udałem się do lecznicy. Gdy udało mi się złapać Wieczorną Rosę czy Motyli Blask, przeszedłem do wyjaśnień.
— Mam jakąś dziwną białą wydzielinę z nosa, boli mnie gardło, głowa i chyba mam gorączkę.

_________________

in a silly goofy mood

Kotka wychyla się z głębi lecznicy i wita się z Szerszeniową Łapą w uprzejmy sposób, po czym słucha uważnie jego objawów. Ach… no cóż, Pora Nowych Liści trwa w najlepsze, ale niestety choroby wciąż dopadają koty. Kiwa głową i udaje się do składziku, żeby wrócić z niego z liściem mniszka. Kładzie go przed kocurem.
– To biały kaszel, więc będziesz musiał pozostać w lecznicy – mówi z nutką smutku w głosie.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

...będziesz musiał zostać w lecznicy - niby spodziewałem się tych słów, a jednak dalej mnie niezwykle sfrustrowały. Nic nie mogłem na to jednak poradzić, dlatego jedynie cicho westchnąłem i skinąłem łbem. Gdy kotka przyniosła odpowiednie zioła, bez zająknięcia zjadłem je i oddaliłem się. Coż, miałem nadzieję, że mój pobyt w lecznicy się nie przedłuży jakoś... bardzo.

/zt

_________________

in a silly goofy mood

Przycupnęła przed lecznicą, nieco oburzona, lecz starała się za bardzo tego nie pokazywać. Nie była to wina ani Motylego Blasku, ani Wieczornej Rosy. Irytowało ją to, że ledwo co opuściła Skalne Półki, a tu co? Znów towarzyszą jej jakieś dolegliwości! Rozejrzała się z nadzieją, że za chwilę zobaczy któregoś z medyków, a kiedy tylko wypatrzyła jednego z nich – zabrała się do wyjaśnień.
– Boli mnie brzuuch – wydukała cichutko, z bólem w głosie – I jest mi niedobrze.

Rosa ma na głowie ostatnio sporo zmartwień, w końcu stan Motyla się coraz bardziej pogarsza, ale na leczenie każdego członka klanu zawsze znajdzie czas. Tylko że… och. Tak szybkiego powrotu Krówki do lecznicy się nie spodziewała, to na pewno…
– Och, a… masz też gorączkę? – pyta, żeby upewnić się, czy to zwykły ból brzucha, czy może już zatrucie. Co prawda część ziół się powtarza między tymi schorzeniami, ale nie wszystkie, więc musi mieć pewność.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Gorączkę? Krówka zamrugała oczami i przyłożyła prawą łapkę do swojego czoła. Wydawało się rozgrzane, na co ciężko westchnęła i położyła łapkę z powrotem na ziemi. Nie chciała znów spędzić paru księżyców w lecznicy, szczególnie w Porze Nowych Liści.
– Chyyba tak... Czy to coś poważnego? Znowu będę musiała zostać długo w lecznicy? – zapytała zaniepokojona.

– To tylko zatrucie, Krówko, nie martw się. Nie, długo nie… właściwie to nie musisz zostawać, natomiast możesz jeszcze wymiotować, więc w razie czego lepiej tutaj, niż w kociarni. Ale to już twój wybór. Powinno przejść dość szybko – odpowiada. – Przyniosę ci medykamenty, dobrze? – Z tym poszła po zioła do składziku. Po chwili wyłoniła się z powrotem, niosąc w mordce liść mniszka, który podsunęła do zjedzenia koteczce.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Ucieszyła się na słowa Wieczornej Rosy. Nie będzie musiała zostawać! Chociaż jak wyobraziła sobie, że będzie mogła zwymiotować tak przy wszystkich w kociarni... Ta myśl już niezbyt jej się spodobała. Ile wstydu by sobie narobiła... i to znowu! W krówkowej głowie pojawił się obraz z pierwszego dnia zatrucia, kiedy to akurat Świergot ucierpiała na zatruciu swojej córki, będąc na lini ognia.
Kotka potrząsnęła główką, jakby chciała odpędzić od siebie to wstydliwe wspomnienie.
– Ojej, to... to może jednak jeszcze trroszkę tu posiedzę! Dopóki to nie przejdzie – w końcu towarzystwo wichrowej medyczki nie było takie złe, tak właściwie to wcale nie było złe! A Krówka ją lubiła. Na następne słowa kotki skinęła łebkiem i poczekała, aż ta przyniesie medykamenty.
Kiedy Wieczorna Rosa wróciła z jakimiś listkami, Krówka zmierzyła je dość zabójczym spojrzeniem. Nie przepadała za zieleniną, dlatego też trochę powykrzywiała pyszczek przeżuwając listki, lecz w końcu udało się jej je przełknąć.
– Dziękujee! – zawołała zadowolona i przytuliła się do łapy Roski, po czym podreptała do środka lecznicy, by znaleźć dla siebie kąt.

/zt

Na szczęście zatrucie to nic tak wyczerpującego dla organizmu, niebezpiecznego czy też zaraźliwego, jak, dajmy na to, kocięcy kaszel… więc chociaż tyle. Ma jednak nadzieję, że uda się jej wyleczyć to jak najszybciej, by koteczka się nie męczyła. Łagodnie uśmiecha się do Krówki, kiedy ta zjada medykament, nawet jeśli robi to niechętnie, i jej dziękuje, po czym odprowadza ją do legowisk chorych.

zt

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Starałem się ignorować nasilający się ból dziąseł, ale gdy do zaczerwienienia i lekkiego krwawienia doszła trudność z jedzeniem... Nie mogłem dłużej udawać, że minione choróbsko było jedynym co mi dolegało. Z nieco niezadowoloną miną wsunąłem się do wnętrza legowiska medyczki i rozejrzałem się za charakterystycznym futrem Wieczornej Rosy.
– Wieczorna Roso? – mruknąłem pytająco, a kiedy kotka podeszła, westchnąłem z nieskrywanym skrępowaniem. – Hm, bolą mnie dziąsła. Bardzo. Ledwo cokolwiek przełykam.

_________________

in a silly goofy mood

Kotka szybko wyłania się z głębi lecznicy, by spotkać się z pacjentem. Po wysłuchaniu, co ma do powiedzenia, kiwa lekko łbem.
– Dzień dobry, Szerszeniowy Roju. Mogę zerknąć? – pyta, lekkim ruchem pyska wskazując na mordkę kocura. – Chcę sprawdzić, czy krwawią ci dziąsła i czy są zaczerwienione – tłumaczy zaraz.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Załapał od razu o co chodziło kotce, chociaż nie otworzył pyska. Pokiwał delikatnie głową i otworzył mordkę na tyle szeroko, aby kotka mogła bez problemu zerknąć na jego dziąsła. Wtedy pierwszy raz od... zawsze, miał nadzieję, że medyczka nie wyczuje jego ostatniego posiłku. Charknął cicho i delikatnie zakrztusił się śliną, jednak dalej trzymał pysk otwarty, wodząc spojrzeniem wszędzie, tylko nie po Wieczornej Rosie.

_________________

in a silly goofy mood

Wieczorna Rosa dzięki oględzinom dziąseł i zębów Szerszeniowego Roju szybko jest w stanie stwierdzić, co mu dolega; cichym głosem mu dziękuje na znak, że może już zamknąć mordkę, i udaje się po zioła. Po podaniu mu listka mięty, zaleca mu odpoczynek – w legowisku chorych, lub w jego własnym, według preferencji.

zt

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Starlight