Kąt przy Wejściu

Podziękował kotce i zjadł przyniesiony liść mięty bez większego zająknięcia. Gdy nic więcej nie chciał od medyczki, skinął jej wdzięcznie łbem i opuścił lecznicę.

...

...do której wrócił kilka wschodów słońca później. Okazało się, że... zielsko nie podziałało, a jego dziąsła dalej były czerwone i bolały. Skrzywił się i ponownie wsunął do wnętrza Skalnych Półek.
– Dalej mnie bolą dziąsła – oznajmił nieco zrezygnowanym głosem, gdy Wieczorna Rosa wyszła mu na spotkanie. – Masz coś, hm, mocniejszego?

_________________

in a silly goofy mood

Kotka po powitaniu z Szerszeniowym Rojem kręci głową na jego pytanie. Nie pozostaje nic innego, jak powtórzyć leczenie, więc ponownie podaje mu liść mięty w nadziei, że tym razem pomoże.

zt

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Z lekko zawiedzionym westchnięciem ponownie zjadł liść mięty i podziękował skinieniem głowy. Trochę zaczął się obawiać, że będzie musiał tu przyjść po raz trzeci, ale... Nie powiedział tego na głos. To nie tak, że nagle przestał wierzyć w medyczne umiejętności ich medyczki; po prostu jego niecierpliwość i frustracja w końcu dały o sobie znak. Pożegnał się z Wieczorną Rosą cichym "dzięki" i wyszedł z lecznicy. Naprawdę nie chciał tu wracać. Nie żeby miał niesamowicie dużo rzeczy do roboty; Wicher zdawał się... zwolnić.

/zt

_________________

in a silly goofy mood

Zaraz po ceremonii masywne cielsko Wierzbowego Puchu wsunęło się do lecznicy, a z pyska kotki wydało się zmęczone westchnięcie. Została zastępcą. Czuła z tego powodu mieszane emocje, ale nie to ją najbardziej irytowało, tylko ukruszony kieł. Chciała jak najszybciej pozbyć się tego upierdliwego bólu i dowidzieć się ile on potrwa. Rozejrzała się więc za Wieczorną Rosą i miała cichą nadzieję, że nie uprzedziła jej z powrotem do Skalnych Półek.
— Wieczorna Roso? — zawołała, stawiając zdrowe ucho i delikatnie obracając łbem. Gdy kota podeszła, liliowa posłała jej zmęczony uśmiech. — Ukruszyłam sobie kieł podczas schodzenia z Turzycowej Skarpy i boli jak... no, bardzo. Masz coś na to?

ukruszenie zęba 1. stopnia

/mg

_________________

Wieczorna Rosa

Wkrótce na wezwanie zastępczyni z głębi lecznicy wychyliła się Wieczorna Rosa. Podeszła bliżej do niej i przywitała się z nią w uprzejmy sposób, po czym wysłuchała uważnie jej słów, bacznie przy tym obserwując pysk. Już podczas jej mowy wyraźnie widziała, który to był ząb, więc skinęła łbem.
– Tak-tak, zaraz coś przyniosę... – zamruczała, oddalając się do składziku. Po krótkiej chwili wróciła z korzeniem kukliku, który następnie wręczyła kotce. – Proszę, przeżuj go ostrożnie i dokładnie. Powinien złagodzić ból. – poprosiła. Co prawda, nie przywróci jej kła do stanu sprzed ukruszenia, ale przynajmniej nie będzie musiała się więcej borykać z jego bólem. Oby.

______

Mimo wszystko liliowej kocicy udało się dostać do Skalnych Półek, gdzie zawołała Wieczorną Rosę z nadzieją, że nie przeszkadza jej w niczym istotnym.
- Heh, znowu z czymś, co? - zażartowała, nawiązując do wcześniej ukruszonego kła, który na całe szczęście przestał się już odzywać z każdym posiłkiem. Teraz Wierzbowy Puch po prostu miała jeszcze jeden charakterystyczny element oprócz ponadprzeciętnej masy. - Strasznie boli mnie gardło, chyba mam gorączkę, kaszlę jak wściekły borsuk i do tego mam tę cholerną białą wydzielina z nosa. Na pewno masz coś co postawi mnie na nogi, nie?

/mg

_________________

Wieczorna Rosa

Na zawołanie liliowej szybko przybyła oczekiwana medyczka, która wysunęła się ze składzika i podeszła do niej.
– Cześć, Wierzbowy Puchu, co tym razem? - przywitała ją z lekką nutą zmartwienia. Już po białej wydzielinie z nosa się domyślała, co to za choroba, ale i tak wysłuchała z poważnym wyrazem pyska wszystkich objawów, a potem cicho westchnęła. Nie ukrywała, że nie podobał jej się stan zastępczyni, ale cóż, przynajmniej nie był to kolejny ukruszony ząb.
– Myślę, że mam. Poczekaj chwilkę, zaraz wrócę. – powiedziała z łagodnym uśmiechem, po czym oddaliła się do składzika. Kiedy wróciła, położyła w bezpiecznej odległości przed kotką liść miodunki. – Proszę, zjedz to. Powinno pomóc na twój biały kaszel. Niestety, będziesz musiała pozostać w lecznicy do czasu, aż wyzdrowiejesz – powiedziała, a kiedy ta zjadła medykament, zaprowadziła ją do lęgowisk chorych.

Wierzba z wdzięcznością skinęła przyjaciółce łbem, odczekała chwile aż ta pójdzie po zioła i gdy wróciła, bez wahania zjadła przyniesione medykamenty. Delikatnie się skrzywiła przez gorzkość i cicho mlasnęła, chcąc pozbyć się nieprzyjemnego posmaku z języka.
- Nie ma problemu - westchnęła, pochylając lekko łeb i ruszyła za kocicą w kierunku legowisk chorych. - Czy mogłabyś poprosić za mnie Gęsi Tupot i Ropuszy Skrzek by rozdzielali patrole na czas mojej choroby i zdawali mi raporty ze stanu obozu? Myślę, że Ropuszemu Skrzekowi spodoba się, że może chwile pokierować kotami. Odkąd zostałam zastępczynią posyła mi mordercze spojrzenia! A myślałam, że się lubimy - parsknęła, a gdy tylko znalazła dla siebie wygodne legowisko... ułożyła się i z westchnięciem skuliła. Dopiero teraz odczuła jak ogromne zmęczenie ją zmogło. Nim się zorientowała, zasnęła.

/zt

_________________

Starlight