Patrzyłem na kotkę spod delikatnych zmrużonych oczu, oczekując jej odpowiedzi. Owszem, pytanie było nielogiczne, jednak to w porządku. Czasami koty musiały zadawać dziwne pytania, aby gdzieś dojść.
— Mimo naszej ostatniej... rozmowy, uważam cię za kota godnego uwagi, jak i mi bliskiego. Brak chęci by się tobą zainteresować, zainteresować naszą relacją byłoby... hm. Co najmniej nieracjonalne — mruknąłem spokojnym tonem głosu, siląc się na delikatny uśmiech. W końcu uważałem Wieczorną Łapę za przyjaciółkę... chyba. Albo za bliską znajomą? Nie wiedziałem, czy też i terminatorka medyka uważała mnie za przyjaciela.
Odeszliśmy na bok, aby nie przeszkadzać nikomu w przejściu. Usiadłem obok szylkretki, owijając swój ogon wokół swoich łap. Obserwowałem jej pysk, kiedy mówiła, a na wspomnienie o objawach jakichś chorób delikatnie skrzywiłem pysk.
— Teraz jest w porządku. Jednak jakby choroba wróciła... chyba bym już wolał zjeść jakąś mocną truciznę — sapnąłem w odpowiedzi, delikatnie się garbiąc.

— To... powiedziałem — powiedziałem też, że jest mi bliska, więc uh. Lubić to ja mogłem, nie wiem, drozdy jeść. Relacje z innymi kotami uważałem za dość ważne. I wierzyłem, że w relacjach się liczyła jakość, nie ilość. Dlatego też nie miałem za wiele bliższych znajomych. Nie uważałem tego za wadę. Chociaż wiele innych kotów mogło tak myśleć. Nadążanie nad każdym, jeśli miałbym się nazwać ich przyjacielem... byłoby żmudne. I zawsze ktoś mógłby się poczuć urażony, że za mało czasu z nim spędzam.
Drgnąłem delikatnie wibrysami, zauważając jak Wieczorna Łapa przejmuje się moimi słowami i jak bardzo je przyjęła do serca. Nie było słychać, że to był taki... drobny żart z mojej strony? Mh. Cóż.
— Mh. I mam nadzieję, że tak pozostanie. Choroby się chyba poważnie przyczepiły mojej rodziny. I jeszcze Sójki... hh.

Słuchałem uważnie słów kotki. No i może mówiła prawdę, ale... cóż, byłem już dorosłym kotem, Wieczorna Łapa zresztą też, i zmienienie tego, jak się mówi, jak się zachowuje nie było procesem, który można zawrzeć w jeden księżyc. Poza tym zmieniać się nie chciałem. Mój styl bycia miał jakiś swój powód, który znałem głęboko pod skórą. Nie chciałem się zmieniać tylko dlatego, że jakieś koty mogą pomyśleć, że jestem nadęty, czy tego typu sprawy. Może byłem.
Niemniej jednak na słowa szylkretki, że jestem starszym dziadziem słabo się uśmiechnąłem, a moje wibrysy zadrżały.
— Pf — wyszło z mojego pyszczka, a ja sam delikatnie trzepnąłem łapą pyszczek, a bardziej polik, długowłosej. Heh. Tego by obrośnięty mchem kocur ze starszyzny nie dałby rady zrobić. Bo nie dałby rady podnieść w ogóle łapy.
Na jednak kolejne słowa kotki poczułem, jak zaczyna mnie coś piec pod skórą. Uh. Cofnąłem delikatnie uszy, a wzrokiem uciekłem gdzieś na bok. Miękkie serduszko... brzmiało to... niedorzecznie! Chyba. W sensie. Uh, dla rodziny, oczywiście, że byłem miękki. Martwiłem się o brata, martwiłem się o moją podstarzałą matkę. Martwiłem się o Sójkę... która rodziną nie była, no ale była mi bliska, to na pewno. Zakręciło mi się w głowie, a finalnie po prostu wbiłem zęby w zwierzynę pod moimi łapami i zacząłem żuć.
Jednak później Wieczorna Łapa zamilkła. Na dłuższy czas, więc miałem czas przeżuć i przełknąć swój kawałek awaryjnego mięsa. Patrzyłem na kotkę, z zainteresowaniem, no i też niejaką troską. Zaczęła jakieś zdanie, ale zaraz potrząsnęła pyskiem i zaczęła inny temat. Zmrużyłem delikatnie ślepia.
— Grad, a? Moja matka mi mówiła, że to nie jest uprzejme, aby zostawiać zdania niedokończonego — rzuciłem spokojnym tonem głosu, spoglądając na kotkę. Ufała mi, prawda? Mogła mi powiedzieć co jej leżało na sercu.

Zarechotałem cicho na słowa terminatorki, równie delikatnie drżąc wibrysami. Wziąłem jednak głęboki wdech, aby się uspokoić i posłałem subtelny uśmiech szylkrecie. Mimo tego, jaki był wynik naszej ostatniej rozmowy, to... byłem zadowolony, że opinia kotki na mój temat jakoś bardzo się nie zmieniła, i po przerwie mogliśmy dalej rozmawiać. Ot tak, po prostu. Jak gdyby nic się nie stało. Chciałem poruszyć temat naszej ostatniej rozmowy, ale nie teraz.
Niemniej jednak mój pysk przybrał skupiony wyraz, z momentem, kiedy kotka zaczęła mówić na temat Sójki. Zamrugałem kilka razy, spoglądając na jej smukły pyszczek.
— Dlaczego nie powinnaś pytać? Żadne pytania nie są jakieś niemoralne czy też niemądre. No chyba, że takie są. Jakby moja matka się miała mnie teraz zapytać kiedy będę miał kociaki. To by było złe pytanie — wytłumaczyłem kotce, biorąc szybki wdech. Sójka i ja... mm.
— Najwyżej mógłbym ci nie odpowiedzieć, ale... no. Tak. Spędzamy razem dość dużo czasu. Codziennie się staram ją odwiedzać, co pewnie zresztą widzisz, uh... — mamy legowisko razem. Ale o tym Wieczorna Łapa wiedzieć nie musiała. Patrzyłem się przez chwilę na swoje łapy, zaraz jednak przeniosłem wzrok na szylkretę. Mój ogon delikatnie musnął udo i łapę kotki.
— Czy... jest jakiś problem? Z Sójką?

Usłyszałem tylko krótkie "aha" w odpowiedzi. A później nagle odwróciła łeb i próbowała nieumiejętnie mnie przekonać, że z Sójką problemu wcale nie ma. Westchnąłem ciężko, kiedy kocica znowu próbowała zmienić temat. No tak, szybką zmianą tematu na pewno mi udowodniła, że nic się w życiu nie dzieje. Delikatnie drgnąłem ogonem. Mimo tego, że śmierć medyka w innym Klanie była ważna, to teraz mnie to nie obchodziło. Nie wiem, gratulacje dla nich.
— Nie zmieniaj tematu — sapnąłem, starałem się dalej zachować spokój w tonie głosu. Irytowało mnie to, że Wieczorna Łapa zapierała się łapami i pazurami, aby nie powiedzieć mi, o co chodziło. Patrzyłem się na kotkę, westchnąłem ciężko.
— Roska. Co się dzieje? Możesz mi zaufać. Nie będę na ciebie zły, nie będę na Sójkę zły. Chcę wiedzieć co się... stało. Mogę z nią porozmawiać. Poruszyłaś ten temat z jakiegoś powodu— mówiłem cicho, spoglądając na jej łapy, później na jej głowę.

Nie odpowiedziała finalnie. Po prostu siedziała w ciszy, kiedy ja na nią patrzyłem, mając nadzieję, że jednak się odezwie. Że dowiem się co się stało między Wieczorną Łapą i Sójką, że tak kotka reagowała na samo imię mojej przyjaciółki i... eh. Czemu tak trudno było z niej wyciągnąć informacje? Czy cały miot Łaniej Skórki był tak cholernie uparty?
Z mojego pyszczka wydostało się ciche westchnięcie. Uparte były przeokropnie. Z jakiegoś powodu kotka zaczęła ten temat. Ale z jakiegoś też powodu... teraz zamilkła. Wstałem więc, aby przysiąść się bliżej terminatorki medyka. Nie owijałem swojego ogona wokół jej ciała, bo po prostu nie wiedziałem, czy by się czuła z tym komfortowo. Jednak zadbałem o to, aby kotka czuła moje futro przy niej, aby wiedziała, że jestem obok. Nie mówiłem przez dłuższy moment nic. Chciałem jakimś słabym żartem rozśmieszyć Wieczorną Łapę, ale nawet na słaby żart pomysłu nie miałem. Dlatego milczałem, powoli oddychając.
— Ja... m. Rozumiem. Jeśli nie chcesz mi powiedzieć. Ale chciałbym pomóc. Mogę dać ci czas, i posiedzieć w ciszy możemy... ale nie musisz też mówić wcale. Po prostu się martwię.

Obserwowałem dalej kocicę, dalej siedzieliśmy w ciszy. Nie potrafiłem czytać w myślach o teraz tego żałowałem, bo chociażbym wiedział, jak pomóc kotce, w czym pomóc. Ale teraz mogłem tylko siedzieć obok, patrzeć się na postawę szylkretki i... to wszystko. Więcej zrobić nie mogłem, niestety. Przynajmniej w tym momencie. Milczałem.
Poczułem jak terminatorki mięśnie drżą, a zaraz z jej gardła wyszedł bliżej nieokreślony dźwięk. Na moim pysku wymalowała się po prostu troska o moją przyjaciółkę. Naparłem delikatnie barkiem na jej ciało. Nie wiedziałem, co innego zrobić, niż po prostu delikatne szturchnięcie kotki, aby, znowu, była świadoma tego, że jestem obok i... sam nie wiem. Chyba, że nie musi się martwić. Że będzie w porządku. Nie wiem.

Czekałem, aż kotka się uspokoi. Czekałem w ciszy, obserwując pysk przyjaciółki. Martwiłem się. Nie wiedziałem, o co chodzi, co się stało między Sójką a między Wieczorną Łapą. Musiała być to rzecz... duża. Znacząca. Musiała być, w końcu reakcja terminatorki medyka mówiła poniekąd sama przez siebie.
I w końcu się uspokoiła. Zaczęła wolniej oddychać. Strzeliłem delikatnie uchem, wzrok skupiając na Wieczornej Łapie, przygotowując się na to, co mogę usłyszeć. I usłyszałem. Mówiła bardzo cicho, ale powiedziała.
— Nie przepraszaj. Nie musisz przepraszać. Jestem tutaj obok i jestem twoim przyjacielem... i chcę ci pomóc, prawda? — mruknąłem spokojnie, słabo się uśmiechając w stronę szylkretki. Ale... żeby Sójka olewała, jak to uznała Roska, własną rodzinę? Przełknąłem ślinę, zastanawiając się co w tej sytuacji zrobić. Swoje zdrowie i trening też ignorowała. Co się z nią działo, że tak wiele rzeczy po prostu odstawiła na bok? I czy będę mógł jakoś na nią wpłynąć, aby niejako się nawróciła? Westchnąłem cicho.
— Mogę z nią porozmawiać. Ja... jestem pewien, że nie robi tego specjalnie — ostatnie zdanie bardziej wyszeptałem, niż powiedziałem głośno i wyraźnie. Jednak pokręciłem szybko głową. Sójka była dorosłym kotem. — Ale też nie będę jej wybraniać. Bo to nie moja rozmowa. Musicie we dwie porozmawiać na ten temat. Może pójdzie to lepiej, kiedy ja jakoś na nią wpłynę? Nie wiem, ale... mam nadzieję, że się ułoży — mówiłem powoli, mając nadzieję, że wszystko dobrze mówię. Bo w końcu... mogłem z Sójką tylko porozmawiać. I tyle. I więcej mocy sprawczej nie miałem.

Pokręciłem głową na słowa Wieczornej Łapy, prawie od razu jak zaczęła mówić.
— Nie martw się. Na prawdę, to nic takiego — odparłem spokojnym tonem głosu, ze słabym uśmiechem na pysku. W końcu chciałem pomóc Rosce i... no być obok jako jej przyjaciel. A co dwie głowy to nie jedna, i może mógłbym wpaść na jakiś pomysł. Albo wpłynąć na szylkretkę. Będzie to zadanie trudne, no ale cóż.
— Nie wiem co siedzi w głowie Sójki, ale... może też się po prostu jakoś stresowała waszą rozmową? I później się po prostu obawiała? Ale to są tylko spekulacje. Poruszę z nią ten temat, obiecuję — mruknąłem w odpowiedzi, po czym delikatnie przysunąłem się do kotki, a ogonem słabo ją owinąłem, w ramach uścisku. To wszystko było jedynie słabym gestem, ponieważ nie wiedziałem, czy kotka będzie się z tym dobrze czuła, komfortowo. W razie czego od razu bym się odsunął.

— Nie. Porozmawiam z nią, spokojnie. To nie jest dla mnie problemem. I jestem pewny, że da się to jakoś... wytłumaczyć. I naprawić — mruknąłem w odpowiedzi, zerkając na Wieczorną Łapę. Było mi szkoda kotki. Nie wyobrażałem sobie bólu szylkretki. Nie wiedziałem, jak ja bym się czuł w sytuacji, gdyby to Deszcz mnie tak ignorował. Westchnąłem cicho. Nie wiedziałem, dlaczego Sójka tak się zachowywała, co nią kierowało, ale chciałem pomóc też i Rosce.
Zjedliśmy w ciszy posiłek, o którym zapomnieliśmy przez naszą rozmowę, po czym się rozeszliśmy, ja na patrol, a Wieczorna Łapa zapewne robiąc jakieś ważne rzeczy w lecznicy.

zt x2