Po udanym uniku posłała bratu krótki uśmiech, po czym ponownie ugięła się na łapach, tym razem decydując się na atak. Wystrzeliła w jego stronę by kawałek przed nim wybić się z łap i spróbowała wycelować w jego grzbiet. Nie chciała jednak się go uczepić, a solidnie uderzyć i obić.

Łabędź skrzywił się mimowolnie z irytacją, gdy siostra uniknęła jego ataku. Eh, a mogło być tak pięknie. No trudno, wypadało by się skupić na aktualnych atakach. A skoro o nich mowa to tym razem powstrzymał się od ataku na rzecz uniku i gdy tylko Lilia ruszyła na jego grzbiet, spróbował uskoczyć, tak by ustać za kotką.

— No proszę! — westchnęła, gdy Łabędź szarpnął się i uniknął ciosu w grzbiet, a pod jej łapami zamiast jego futra, poczuła jedynie trawę. Uśmiechnęła się delikatnie i trzepnęła zawiniętym uchem, biorąc przy tym głębszy wdech. Chociaż niewiele sobie zrobili, czuła, że skakali tak od dłuższego czasu. Wskazywało na to również szarzejące niebo, na co kocica łagodnie poruszyła końcówką ogona. — Dobrze sobie radzisz jak na Łowcę — rzuciła żartobliwie po czym delikatnie się skrzywiła. — Teraz wiem, że muszę popracować nad szybkością i celnością. Wracamy? — zaproponowała, dając tym samym znać bratu, że nie ma ochoty na dalsze ćwiczenia.

Lilia kolejny raz nie trafiła, heh. Albo Łabędź miał tego dnia szczęście, albo Echo po prostu nie potrafił trenować kotów i wytrenował jego siostrę na odwal. Grunt, że Lilia wiedziała, czego jej brakuje i co musi potrenować.
- Spoko - przytaknął na jej propozycję, zanim ruszył za nią do obozu. Jemu też już się nie chciało.

//zt x2

Udał się do Szumiącego Gąszczu, sam, samiuteńki, nabierając w płuca poranne powietrze. Ah... To był czas, aby znaleźć sobie jakichś przyjaciół! No... może nie dosłownie przyjaciół, bo usypiał ich tak, że już się nie budzili, ale... ale robił to dla plemienia! Nic do ptaszków w końcu nie miał! A jako nowy łowca musiał pokazać się w plemieniu od jak najlepszej strony. Trzeba było ugasić głód tym, którzy potrzebowali jedzenia. No i jego łapki! Jego łapki stwierdziły, że chcą nieco pobiegać. Obskoczy cały teren jeśli będzie musiał! Aż ekscytował się na samą myśl, że to jego pierwsze samotne polowanie. Nieco było tu cicho, ale siostrzyczka mówiła, że cisza pozwala wytropić ofiarę.
Dlatego też ugiął łapy, aby pozostać niezauważonym i zaczął ostrożnie przechadzać się po okolicy węsząc i nasłuchując. Był łowcą... był jeleniem przedzierającym się przez szumiący gąszcz!

[mg]

Znalazł ptaszka! To była jego szansa, aby podejść do niego i go złapać, tak jak uczyła go siostrzyczka. Oby tylko nie uciekł! Ganianie latającego stworzonka nie było wcale takie łatwe.
Uśmiechnął się pod noskiem i przybrał pozycję łowiecką - ugiął swoje łapki, zrównał ogon z linią grzbietu i zaczął skradać się pod wiatr, zerkając pod łapy, aby przypadkiem na nic nie nadepnąć, co spowodowałoby hałas. Starał się ukrywać dodatkowo za elementami otoczenia, zastygając w bezruchu, gdy ptaszek się poruszył. Chciał go złapać od tyłu, więc gdy udało mu się podejść na odpowiednią odległość, skoczył z zamiarem złapania zdobyczy.

Udało mu się upolować ptaszka! Był z siebie taki dumny! Szkoda, że nikt tego nie widział, ale jak go przyniesie do obozu to na pewno dostanie pochwałę. Na razie jednak schował zdobycz pod jakimś krzakiem, zasypując ją dodatkowo ziemią, aby później po nią wrócić. Może uda mu się znaleźć coś jeszcze?
Dlatego też podekscytowany dalszymi łowami, ugiął łapki, aby ukryć się przed zauważeniem przez potencjalną zdobycz i zaczął rozglądać się i węszyć dalej za czymś na ząb.

Nic nie znalazł. Musiał więc ponowić poszukiwania nieco dalej, zachowując przy tym ciszę. Nie chciał w końcu, aby zwierzyna spłoszyła się na choćby pęknięcie gałązki. Dlatego też na ugiętych łapach, szedł głębiej w Szumiący Gąszcz, rozglądając się i węsząc za potencjalną zwierzyną.

Zamarł, kiedy usłyszał trzepot skrzydeł. Ostrożnie i powoli odwrócił głowę, dostrzegając kolejną wronę. A to ci dopiero! Niesamowite, że się nie bała! A może go nie dostrzegła? Powoli ugiął swoje łapki i przybrał pozycję łowiecką, utrzymując swój ogon równo z linią grzbietu. Upewniając się, że na nic nie nadepnie, co mogłoby spłoszyć ptaka, zaczął kierować się pod wiatr, zastygając w bezruchu, gdy tylko dojrzał ruch łebka stworzonka. Ostrożnie i pomalutku, chowając się za elementami otoczenia, zbliżył się od tyłu do ofiary na odpowiednią odległość, po czym skoczył na wronę, zamierzając ją złapać.

Udało mu się złapać kolejną wronę! Te ptaszki były takie zabawne! Wcale nie uciekały, co oczywiście było dla niego zbawienne. Miał już dwie piszczki, ale łowy nie będą do końca udane, jeśli i nie złapie trzeciej! Wtedy będzie mógł dumnie wrócić do obozu.
Tak jak poprzednio zakopał wronę pod jakimś krzakiem, przysypując ją ziemią i na ugiętych łapkach zaczął po raz kolejny przemierzać Szumiący Gąszcz, węsząc i obserwując otoczenie. Samo polowanie napawało go taką wielką ekscytacją! W końcu nie wiadomo na co mógł się jeszcze natknąć.