Zmartwiłam się, słysząc słowa Dęba. Powoli kończyły nam się opcje... Nie wiedziałam, jakie jeszcze miejsce mogłam zaproponować mu na organizację naszego Głosu Serca. W sumie moglibyśmy zaczekać z tym do Pory Kwitnących Drzew, aż zrobi się na tyle ciepło, aby móc spotkać się gdzieś na świeżym powietrzu, nie martwiąc o własne zdrowie. Nie byłam jednak pewna, czy nasz związek pozostanie tajemnicą do tego czasu. Chyba lepiej, żeby nasi bliscy dowiedzieli się tego od nas samych, niż z plotek, które mogą powstać, gdy ktoś przyłapie nas w jakiejś intymnej sytuacji. Dlatego wolałam mieć już to z głowy, niż potem narażać się na oceniające komentarze i spojrzenia swoich bliskich.
- A co powiesz o Cichej Skale? Jest dość daleko od obozu i na tyle spokojnie, że nikt nam w niczym nie przeszkodzi, a miejsca wystarczy dla wszystkich. Innego pomysłu już nie mam, chyba, że ty coś jeszcze wymyślisz...? - odparłam, spoglądając wyczekująco na pana mego serca i snów.

Dąb dość długo rozmyślał nad moją propozycją, po czym sam stwierdził, że jezioro w tym wypadku wydaje mu się najlepszą opcją. Musiałam przyznać, że mi również. Może i będzie tam nam trochę zimno, jednak od czego mieliśmy swoje grube i puszyste futra, jak nie od tego, żeby grzały nasz ciała? A wystarczyło tylko się przytulić, aby wszystkim zrobiło się tak ciepło, miło i przytulnie.
- Masz rację. Łuska jest chyba naszym najlepszym wyborem. Pamiętasz, byliśmy tam kiedyś razem? Dlatego to dla mnie bardzo szczególne miejsce, bo chyba właśnie wtedy się w tobie zakochałam... - moje uszy pokryły się rumieńcem na samo wspomnienie tamtego dnia. W tej chwili byłam tego pewna - powrót do korzeni naszej miłości będzie idealną oprawą Głosu Serca, który połączy nas już na zawsze.

Zamruczałam, słysząc kolejne słowa Dęba. Czyli również przechowywał w swym sercu wspomnienia o każdej chwili spędzonej wspólnie ze mną... Kochałam go za to jeszcze bardziej. To był tylko kolejny dowód na to, że od zawsze byliśmy sobie pisani, a Plemię Wiecznych Łowów wiecznie czuwało nad naszym losem i miłością. Poczułam, jak znów w kącikach mych oczu pojawiają się wilgotne łzy.
- Och, mój słodki Dębie, takie słowa to miód na moje uszy. - odparłam głosem załamującym się ze wzruszenia. - Nie możemy z tym zwlekać aż do najgorszych mrozów, lepiej załatwić to jak najszybciej, póki jest jeszcze dość ciepło, aby spotykać się na świeżym powietrzu. Damy radę zorganizować wszystko w trzy wschody słońca czy jednak potrzebuje trochę więcej czasu? - spytałam się, gdyż pierwszy raz będę uczestniczyć w takim wydarzaniu, a co dopiero je organizować! Nie miałam więc w tym żadnego doświadczenia, byłam pewna, że Dąb też raczej nigdy nie był świadkiem łączenia się dwóch zakochanych dusz. Nie mieliśmy więc żadnego wzoru, którym moglibyśmy się kierować i musieliśmy sami wszystko zaaranżować, a ograniczała nas jedynie nasza wyobraźnia.

Oh, znowu na jej ślepiach pojawiły się łzy. Łzy wzruszenia. Doprawdy, Promyk była tak delikatną i emocjonalną istotą. Serce Dęba wręcz nie mogło nie zmięknąć na sam jej widok i czuł, że nie mógł długo żyć bez niej. A nuż ktoś ją skrzywdzi? Musiał ją bronić za wszelką cenę.
– Myślę, że razem damy radę. Najwyżej przeniesiemy o kilka dni. – odpowiedział na jej pytanie. W przeciwieństwie do Promyk, on już był na jednym Głosie Serca, również mającym miejscem przy Łusce i w postaci wspólnego posiłku. Co prawda, tego dnia było cieplej i łatwiej o zwierzynę, ale w ich przypadku uczestników będzie mniej, więc powinni sobie poradzić za te parę dni.
Kiedy wszystko zostało ustalone, Dąb jeszcze przez chwilkę rozmawiał z Promyk o mniej istotnych rzeczach, nie zważając na czas, który tak prędko mijał w obecności ukochanej. Zdawało się, że ledwo mrugnął okiem, a już przeleciała cała chwila. Gdy zrobiło się ciemno, Dąb zaproponował powrotu do obozu, mimo że chętnie jeszcze by tutaj posiedział.

//zt?

Czas w towarzystwie Dęba zawsze upływał mi miło i przyjemnie, lecz na moje nieszczęście dość szybko robiło się ciemno i trzeba było zbierać się do domu. Po ustaleniu wszystkich szczegółów dotyczących naszego Głosu Serca jeszcze przez parę długich chwil rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, dopóki nie zaskoczył nas zmrok. Nie chcąc narażać się dłużej na niebezpieczeństwo, powróciliśmy wspólnie do obozowej jaskini, aby udać się razem na spoczynek. Chyba lepszego zakończenia dnia nie mogłam sobie wymarzyć...

[zt]

Spacer blisko obozu, nic, czego Niedźwiedź by nie znał.
Kroki miał już tak wryte w pamięć, że gdy siostra zaoferowała spacer, zgodził się bez namysłu, byleby wyrwać się z tej pustej groty, która tak dawno już straciła dla niego werwę, by tam coś robić, prócz wykonywania obowiązków.

Jednak nie wyglądało, by siostra miała podobny problem, lecz sepia wiedziała, że mało rzeczy wiedziała jeśli chodziło o czekoladową siostrę.
Pogoda była do śmierci. Mokra, śnieg z błotem, ostra byza. Gdyby Niedźwiedź nie miał grubego futra i warstwy mięśni z tłuszczem, bałby się o przeziębienie. Szumiący Gąszcz był jednak na tyle blisko obozu, by co jak co do niego wrócić na jednej łapie.

Szli przez znajome pagórki. A misiek nie chciał się zbytnio odezwać, a raczej skupiał się na oddychaniu w zimnej bryzie.



/Żywica eooeoe

Chciała się odstresować i wygadać. Wyrzucić z siebie wszystko, co siedziało w jej piersi do tej pory, poskarżyć się na świat, na siebie, na koty które odeszły i na te, które uparcie trzymają się plemienia i życia jakimś cudem. Zakląć całą okolicę i zanieść swoje zawodzenie do bogów, jednak kiedy już przyszło co do czego, Żywica zwyczajnie milczała, nie wiedząc co powiedzieć. Nie miała pojęcia, od czego zacząć. Czy najpierw spytać jak się trzyma Niedźwiedź? Zacząć od razu od jednej z siedzących w niej spraw? Tylko czy wtedy szylkretowej nie spłoszy? Milczała więc, uważnie stawiając kroki na śliskiej powierzchni, z każdą chwilą milczenia potęgując wrażenie, że tonie i zaraz zabraknie jej tlenu. Powoli doprowadzała się do granic swoich cichych możliwości, aż w końcu czując, że więcej nie wytrzyma, nabrała powietrza w płuca.
- A gdyby zrobić wszystkim na złość i zniknąć na kilka dni? - rzuca w wiatr, tak szczeniacki i mało realny pomysł, że aż się sama zdziwiła, że w tym wieku przeszło jej to przez pysk, wywołując tym samym chwilowy, sarkastyczny chichot, który przy następnym podmuchu wiatru zabrzmiał tak lekko i szczerze.

Słowa siostry uderzyły w Niedźwiedź jak młot.
Ta poważna, tradycyjna strona charakteru Niedźwiedź mruknęła tylko, że usłyszała. Gryzła ją tą myśl.
Nie mogła porzucić Plemienia, nawet jakby tego pragnęła. Trzymała się nadzieji, że któreś z jej kociąt, jeśli kiedykolwiek zaistnieją, znajdą tu dom, wsparcie w niej, a do tego skierują plemie w lepszą erę. Że sama spróbuje się do tego przyczynić.

Ale ta zmęczona strona?
-Brzmi jak marzenie. - Odpowiedziała sepia. Wzruszyła barkami, napinając się w chłodzie.
-Ale co z rodzicami? Co z plemieniem? Co z domem? - Wypuściło ciepłe powietrze.
Pokręciło łbem.

-Mówisz to dla żartu, a moja głowa o tym teraz myśli. Jesteś bez serca. - Zaśmiała się, oddech widoczny w zimnej bryzie.

Kotka naburmuszyła się lekko, pusząc jak gołąb z "oburzenia".
- No proszę cię, ja to serce to ci dawno oddałam, jak możesz? - mruknęła pół żartem po czym zamilkła, z lekkim uśmiechem wymalowanym na pysku, patrząc się gdzieś przed siebie. Ucieczka? Czemu wtedy nie poszła za Cieniem? Czy życie wyglądałoby wtedy lepiej? Tu co ją trzymało, jedynie Niedźwiedź, rodzice i sentyment. Pomimo iż zapoznała się z młodszymi kotami, nie było to to samo. Nie byli to Jezioro, Cień, Wiatr.... To sprawiało, że czuła się samotna, jakby była jakimś niezwykłym okazem i przykładem przemijającego czasu. Nie podobało jej się to. Chciała wrócić.
- Hmmm... chciałabyś się kiedyś wybrać poza tereny? Powiem ci, że pomimo chęci, nigdy nie dałam rady jakoś ich opuścić. Może spotkamy kogoś ciekawego~? - poddaje, ze znaczącym uśmiechem zerkając na Niedźwiedź. Tam na zewnątrz było tyle ciekawych kotów... może znowu spotkałaby tą kotkę z oklapniętymi uszkami? Albo urodziwego samotnika? - Tak wiesz, żeby się oderwać i trochę pooddychać! Na treningu z Echem niestety nie jest mi to dane.

Sepia zaśmiała się cicho pod nosem na napuszenie siostry.
Niby pół żartem, pół serio. -Moge. Gdyby to było złe plemie wiecznych łowów inaczej by świat stworzyło. -
Sepia wyprostowała się z uśmieszkiem na pysku.
-Kogoś ciekawego powiadasz? - Sepia uniosła brewkę na słowa, a nawet sugestie, czekoladowej siostry.
-Przecie nasza lojalność musi zostać w plemieniu, a ja....Nie jestem pewna, co sugerujesz. - mruknęła Niedźwiedź ciszej.
Na wspominkę o Echu, sepia mlasnęła.
-Te dzieciaki Pajęczyny już takie są. - Wzruszyła Niedźwiedź barkami. Pomyśleć, że ojciec patrzył na tamten miot tak przychylnie. Aż szkoda.
-Szkoda na nich nerwów, moja droga. Lecz.....Co do takiego wyjścia...Ja...Ja chyba nie moge. Pamiętasz Wiatr?

Żywica wpierw pokiwała głową z ruchem mędrca.
- Nikt ci nie każe nie wiem, zdradzać plemiennych sekretów - Zaśmiała się, patrząc na Niedźwiedź z jakąś dozą pobłażliwości i żartu - Chodzi mi o spacerek i spotkanie ciekawych kotów! Może nawet kogoś znajomego? Poza naszym terenem jest tyle innych jednostek o ciekawych i barwnych osobowościach, nigdy nie chciałaś ich poznać czy coś? To by na pewno jakoś życie urozmaiciło! Szczególnie teraz - Wyjaśniła, nie zdradzając przy tym całej prawdy, ale kogo to. Miała gdzieś w tyle głowy ukrytą jedną możliwość i była z każdym dniem coraz bliżej chęci jej zrealizowania.
- Nie wszystkie były! - jęknęła - Najpierw dostałam od nich jedną kotkę, nawet byśmy się dogadały! Nie wiem co ojcu strzeliło do głowy, by po niej dać mi tego rozwydrzonego smarka z bólem dupy. O wszystko ma problem, przy nim zdaje się, że cały świat oddycha źle - warknęła, czując jak na chwilę frustracja obejmuje jej serce. Jednak tylko na moment, bo potem przeszył go jakiś dziwny niepokój. Zerknęła na Niedźwiedź.
- Głupie pytanie - stwierdziła, beznamiętnie - No i co z nią?

Kotka coraz pewniej czuła się na plemiennych terenach, chociaż nie mogła powiedzieć, że poznała je już wszystkie co do kępka trawy. Na pewno ostatnia choroba jej w tym nie pomogła, ale przed nią i zaraz po niej, Lilia wróciła do częstego doczepiania się do innych Strażników by nieco poznać teren. Tym razem jednak opuściła obóz samotnie i zapuściła się do Szumiącego Gąszczu, gdzie natknęła się na Dęba. Z zaciekawieniem przyglądała się kocurowi z oddali, a gdy wyczuła najlepszy moment, wysunęła się zza jednego z drzew, witając go wesołym pomrukiem.
— Przeszkodziłam ci w czymś?

/Dąb