Super, kolejne zebranie klanów....Już drugie w moim życiu i błagałam swych wojowniczych przodków, żeby okazało się również ostatnie. Nie chciałam kolejny raz przechodzić przez to samo. Te tłumy obcych kotów napierające na mnie zewsząd. Te głośne głosy, krzyki i dźwięki, jakoś dające radę przebić się przez mój słaby słuch i niewielkie uszy. Te podrażniające nos zapachy...zwłaszcza woń zgniłych ryb, unoszący się zawsze za członkami Klanu Rzeki, nie był dla mnie zbyt przyjemny, nawet jeśli nie miałam zbyt dobrego powonienia w swoich nozdrzach. Szłam za swą przywódczynią pełna obaw, co tym razem może się wydarzyć. Naraz przypomniała mi się sytuacja z poprzedniego zlotu, w którym wzięłam udział. Przed oczami stanęły mi pyski dwóch nachalnych kocurów, Wysokiej i Skwarnej Łapy. Miałam nadzieję, że zostali dziś w swoich własnych obozach. Nie chciałam znów ich tu spotkać...Pogrążona we własnych mrocznych myślach, zostałam znacznie z tyłu podróżującej delegacji z Klanu Wichru, dlatego dotarłam do Gadzich Łusek nieco spóźniona i nie chcąc przerywać innym ani tym bardziej narażać się na ich uwagę, schowałam się w krzakach rosnących gdzieś na uboczu, postanawiając spędzić w nich cały czas trwania tego akurat zebrania.

Pnąca chłonęła całe to zebranie, uszy jej chodziły we wszystkie strony, choć najbardziej ciekawiło ją o czym zaczynają rozmawiać przywódcy i ich zastępcy. Na chwilę wlepiła wzrok w tamtym kierunku, dyskrecja nie była jej znana. Po chwili jednak ktoś się do niej odezwał, łatwo było wyczuć, że to wichrzak. Z tego co widziała, to koty z klanu gromu jakoś się bliżej siebie znajdowały. Przeniosła spojrzenie na kota, nieco znużone i zmierzyła go wzrokiem, jakby starając się doszukać w samej jego postawie tej... gburowatości, jaką emanował wcześniej poznany wojownik z wichru. Ni odczuła nic takiego, ale wolała być czujna.
- Heeeej - odpowiedziała mu, siląc się na przyjazny ton. Chyba nie powinna robić nic głupiego, żeby wujkowi i mamie nie było wstyd.
- Siwa Łapa - powtórzyła, by zapamiętać i uśmiechnęła się do kota - Ja jestem Pnąca Łapa z klanu Rzeki - odpowiedziała mu identyczną formułką i przez chwilę chciała mu odpowiedzieć, że tak, ma coś przeciwko, bo chce się skupić na tym, co mówią przywódcy, żeby poznać jak najlepiej zgromadzenia.
- Nie, śmiało, lepiej spędzić zgromadzenie w towarzystwie - kocury były słabym towarzystwem, ale lepsze takie, niż żadne. - Tooo jak ci idzie twój trening? - zagaiła z braku lepszego pomysłu.

W duchu ucieszył się z tego, że kotka nie miała nic przeciwko jego obecności. Wyglądało w takim razie, że miał towarzyszkę na to zgromadzenie! Z jego gardła wyrwało się radosne mruknięcie, kiedy siadał obok kotki. Nie za blisko, żeby nie poczuła się niekomfortowo w jego obecności.
- Miło cię poznać, Pnąca Łapo! - powtórzył jej imię, żeby samemu nie zapomnieć jej imienia. A przynajmniej miał nadzieję, że nie zapomni! Byłaby wtopa, gdyby się pomylił i to na samym początku znajomości!
- Trening, uhh... - trochę wybiła go tym z rytmu. To, co stało się na nim ostatnio dalej żyło w jego głowie... Ale zaraz się otrząsnął - Cóż... Dobrze! Niedawno go tak szczerze zacząłem - zaraz wyszczerzył do kotki zęby w uśmiechu - Trenuję pod okiem samej przywódczyni! Więc czuję, że jestem w dobrych łapach! - wypiął dumnie pierś do przodu - A jak u ciebie? Dużo już umiesz?

Dzięcioł podążała za Owczym Runem i słysząc jej słowa skinęła głową.
- Pójdę z tobą!- powiedziała z narastającym entuzjazmem i nie zważając na to, co odpowie Wysoka Łapa ruszyła za medyczką. Podejrzewała, że kocur pewnie odejdzie do tłumu, raczej nie interesując się sprawami reszty medyków... a przynajmniej sądząc po tym, jak zachowywał się podczas wyprawy do odwiedzenia Gwiezdnych.
Wskoczyła na kilka kamieni podobnie jak jej mentorka i chwilę odczekała zanim pojawiły się inne klany. Kotka wyprostowała się i lekko podniosła głowę widząc tyle obcych kotów napływających z każdej strony, zwłaszcza, kiedy zobaczyła zbliżającą się do nich medyczkę Klanu Wichru.
- Witaj, Wieczorna Roso.- przywitała się zaraz po Owczym Runie, z delikatnym i trochę zestresowanym uśmiechem patrząc na szylkretową kotkę. Nie dochodziło do niej jeszcze, że za niedługo być może ta właśnie kotka będzie w jej najbliższym towarzystwie- że teraz już Dzięcioł należy do grona medyków i będzie się z nimi sporo widywała.
Jeszcze przez chwilę spoglądała na kotkę z Wichru po czym rozejrzała się po tłumie kotów, czekając, aż każdy zajmie swoje miejsca i rozpocznie się zgromadzenie.

W międzyczasie przy Gadzich Łuskach pojawili się rzeczniacy i wichrzacy. Jabłkowa Gałąź przesunął spojrzeniem po zgromadzonych kotach i chwilę po prostu obserwował towarzystwo; zwracał uwagę na to, kto do kogo podchodził, kto szukał towarzystwa, a kto celowo siadał na uboczu, by się ukryć. Sam również mógł rozejrzeć się za jakimś partnerem do rozmowy, żeby nie spędzić tego zgromadzenia, po prostu stojąc z boku jak ten kołek. Otrząsnął sierść i postanowił podejść do pierwszego kota, który rzucił mu się w oczy, a który nie miał jeszcze towarzystwa. Padło na pointkę z Klanu Rzeki.
- Ukrywasz się przed kimś? - rzucił luźno, zatrzymując się na dwa kroki od niej; uniesiony w geście powitania ogon zafalował łagodnie nad jego grzbietem. - Mogę? - spytał, nosem wskazując na kępkę trawy obok niej. Jeżeli wolała spędzić tę noc samotnie, mógł w każdej chwili sprawdzić, czy nie ma go w innym miejscu.

Zgromadzenie. Jej pierwsze - i to jako wojowniczka! Z jednej strony była naprawdę ucieszona, że najwyraźniej zasłużyła na taki zaszczyt, z drugiej nie mogła przestać sobie wmawiać, że wcale tak nie było, że wybrano ją totalnym przypadkiem, bo nie wiedzieli, kim zająć brakujące miejsce i akurat na nią wpadli, bo była najmłodszą z wojowniczek. Chyba wolałaby też zostać wybrana jako terminatorka… jeszcze przed jej zniknięciem z klanu, bo wtedy zaznajomiłaby się z tym wszystkim wtedy, gdy jeszcze nie miała wstydu i nerwów.
Przyszła jednak wraz z Klanem Gromu i… i w sumie to zupełnie nie wiedziała, co miała robić. Koty z innych klanów zbierały się i zaczęły ze sobą gadać, jakby wszyscy dobrze się znali, a ci, którzy nie rozmawiali, wyglądali, jakby wcale rozmawiać nie chcieli. Uch! Zaczęła więc patrzeć po tych na kamieniach - to musieli być przywódcy, a tych jeszcze nigdy nie widziała na oczy. Czarny kocur musiał być Sowią Gwiazdą, a ta rudo-biała - Słodką Gwiazdą. Hm. Szybko zdjęła z nich swój wzrok, nie chcąc, by zauważono jej gapienie - to chyba niekulturalne.
I wtedy poczuła zapach znajomy, który zaprowadził jej oczy do równie znajomego widoku - to przecież ta kocica, którą spotkała na granicy! Skacząca Łapa z Klanu Rzeki! Może powinna do niej podejść i zapytać, co u niej… ? Gwiazdka wciąż nie zapomniała tego pierwszego widoku, jaki zastała… wzbierając w sobie resztki odwagi, popatrzyła więc w jej stronę i zaczęła kierować tam swoje kroki… a wtedy przy pointce pojawił się Jabłkowa Gałąź.
O. Okej. Nieważne. Biała zatrzymała się w swoich krokach i usiadła, wracając do wyglądania jak sierota.

I koty zaczęły przybywać, pierw te z Klanu Wichru a zaraz po nich rzeczniacy. Bardziej interesował mnie ten drugi klan ze względu na Skaczącą Łapę... ale jeśli jej nie będzie to też sobie kogoś znajdę. I jej futro nie umknęło mojej uwadze, ale stwierdziłem że nie będę od razu za nią leciał, niech sobie nie myśli że za nią szaleje! Czekałem chwilę niby nie zwracając na nią uwagi gdy podszedł do niej Jabłkowa Gałąź, akurat on, z wszystkich możliwych kotów ten najbardziej irytujący. Sapnąłem pod nosem niezadowolony z obrotu sytuacji zastanawiając się co teraz zrobić - podejść czy jednak... wzbudzić jej zazdrość? Hm.
Podszedłem do Rozgwieżdżonego Płomienia szturchając ją lekko w bok. - Umiesz odglywać lole? - uśmiechnąłem się do niej zawadiacko unosząc jedną brew.

Jej samotność nie trwała jednak długo, bo jakieś kilka uderzeń serca po jej załosnym klapnięciu na ziemię, odezwał się do niej ktoś, kogo akurat znała z własnego klanu. Zamrugała, słysząc jego pytanie.
— Co? — była najpierw zdezorientowana. To nie tak, że go nie zrozumiała, ale co to ma do obecnej sytuacji niby? Dlaczego pytał ją o to teraz? — No… uch… nie wiem, nigdy nie próbowałam… czemu pytasz?
Była przekonana, że jest w tym beznadziejna, biorąc pod uwagę, że nie umiała kłamać, ale… no, tak.

Kolejne zgromadzenie na którym byłem nie z powodu widzimisię przywódcy a z pełnionej nowej rangi. W drodze na Gadzie Łuski szedłem u boku mentorki i Dzięciołej Łapy nie odzywając się za wiele. Pomimo czasu który minął od spotkania z Gwiezdnymi emocje nadal we mnie siedziały, i trochę nie miałem z kim o tym porozmawiać. Przez trening nie miałem czasu na chodzenie na granice a Ignis się ulotnił, akurat teraz.
Gdy dotarliśmy na miejsce czekałem chwilę z nadzieją że Skwarna Łapa tu będzie, i niestety jak się okazało zaobserwowałem tylko futro rudej wichrzaczki - Lisiej Łapy. Lekko zawiedziony dotarłem do medycznego kąciku witając się z Wieczorną Rosą skinięciem głowy. Usiadłem obok nasłuchując o czym będziemy rozmawiać jednym uchem a drugim próbując wyłapać cokolwiek cennego ze strony przywódców.

- Dobla, ogólnie to jesteś ładna... ta blizna na boku ślednio, ale to nic! Oczy to nadlabiają... uwielbiam niebieskie oczy. - w sumie chciałem wyjaśnić że mamy odgrywać coś na wzór pary ale zacząłem nawijać komplementy... kotka mnie raczej nie zdzieli, pochwalenie oczu jest czymś FAJNYM. A jak stwierdzi że nie chce w to iść to spróbujemy inaczej, niech się po prostu zaśmieje czy coś i Skacząca Łapa będzie wiedziała że mamy super pogawędkę BEZ NIEJ.

Wilcza Łapa był bardzo dziwnym kotem.
Jego odpowiedź wcale nie miała nic wspólnego z tematem odgrywania ról! Teraz po prostu gadał jej… komplementy? Gwiazdka była głęboko zdezorientowana, milcząc przez chwilę i zupełnie nie rozumiejąc, czy on sobie robi z niej teraz żarty, czy co… aż w końcu kliknęło jej, że on chyba po prostu od razu przeszedł do odgrywania roli. Ale jakiej roli? Kocura chcącego ją poderwać? Co on chciał tym osiągnąć?
— A… haha… dziękuję? — spróbowała odpowiedzieć, unosząc jedną z łap do pyszczka jak jakaś słodka i elegancka panienka. — Ty z kolei jesteś… m… naprawdę dźentelmeński! I… przy-sto-jny — to całe odgrywanie roli wypełniało ją zażenowaniem samą sobą i nie wiedziała, czy nawet robi to dobrze. Zamrugała nerwowo w stronę Wilczej Łapy, jakby szukając potwierdzenia.

Wichrzak był znacznie milszy niż myślała i wydawało jej się, że dogadają się znacznie lepiej niż z tamtym typiarzem którego poznała na granicy, ale szkoda wspominać imbecyli.
- Wydajesz się spoko - rzuciła po jego pierwszych słowach, ale mogła się mylić. Nigdy nie wiadomo z kocurami. Pewnie Gwóźdź też wydawał się spoko na początku. Na samą myśl przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz.
Kiedy wspomniał, że trenuje go sama przywódczyni, to Pnąca mimowolnie przeniosła na nią swoje spojrzenie, no, ładnie się prezentowała. Wyglądała na pewną siebie, miała długie futro... ładne... przez chwilę chyba się zapomniała, bo Siwek chwilę za długo czekał na swoją odpowiedź.
- Ja? A tak... - uśmiechnęła się dumnie w stronę kocura - Jestem już w połowie! Chyba... Dużo się nauczyłam, ale nie trenuję z wuj... przywódcą - może i miała możliwość, żeby się trochę wywyższyć nad kotem, jednak chyba nie powinna. Nie na zgromadzeniu.
- Możesz już wychodzić sam z obozu?

Takiego komplementu się nie spodziewał, więc nie dziwnym było, że pod futrem aż zrobiło mu się gorąco.
Ale zachichotał tylko i machnął ogonem lekko zakłopotany. Będą mu tu komplementy prawić, kiedy ich się najmniej spodziewał no! Ale nie zamierzał pozostawać dłużny.
- Ty tak samo! - wyszczerzył kiełki w uśmiechu - Powiem ci, że trochę się bałem, jak to będzie na Zgromadzeniu. Nigdy chyba jeszcze nie poznałem kota z innego klanu! Także... Jesteś pierwsza! - zaśmiał się radośnie. Ale go rozpierała radość w środku! Gdyby nie Zgromadzenie, to pewnie zaraz zacząłby się wygłupiać. I gdyby nie to, że czuł palący wzrok ojca na sobie.
Przekrzywił łeb kiedy zobaczył, że kotka zapatrzyła się na jego przywódczynię... I sam spojrzał w tamtą stronę. To zabawne, jak bardzo trójka przywódców różniła się od siebie. Rudy staruszek, jego biało-ruda przywódczyni no i czarno-biały kocur, który wyglądał dość młodo... Ciekawe czy byli tacy, jak Słodka Gwiazda?
- Wasz przywódca to ten czarno-biały kot, prawda? - zerknął na nią - Jaki on jest? - w żadnym wypadku za tym pytaniem nie kryła się nieprzyjemna dociekliwość czy jakaś chęć wydobycia informacji z kotki. Siwek był... Nieironicznie ciekawy. Jak właściwie wyglądało życie w innych klanach...? Tak samo, jak w jego własnym? A może jednak zupełnie inaczej? Może się jeszcze tego dziś dowie...
- Chyba... Chyba nie - pokręcił łebkiem - A przynajmniej nie dostałem takiego pozwolenia oficjalnie... Musiałbym spytać o to Słodkiej Gwiazdy! - uśmiechnął się, a jego wąsiki drgnęły. Cóż, trafiła mu się przyjemna towarzyszka do rozmowy!

Odpowiedział jej tym samym, oryginalny to nie był, ale Pnącej nie zrobiło się niemiło, więc miał plusa u niej. Co prawda niezbyt dużego, bo bycie po prostu w porządku było raczej czymś na porządku dziennym. Nie żeby wojownicy w wichrze coś o tym wiedzieli.
- O... ja niestety miałam przyjemność poznać jakiegoś durnego wojownika z klanu, do którego należysz, ale nie wiem jak się nazywa. Był burakiem i dupkiem - prychnęła z pogardą i wyczuwalnym obrzydzeniem w głosie, a jej uszy położyły się na chwilę. - Więc w sumie... zapominając o nim, to ty też jesteś pierwszym kotem z innego klanu, którego poznałam - bo po co rozpamiętywać idiotów? Miała nadzieję, że nigdy więcej go nie spotka.
- Tak, ten czarno-biały, dokładnie - przytaknęła mu, zmieniając tym samym temat na zdecydowanie przyjemniejszy - hm... no, jest spoko gościem, dba o klan najlepiej jak potrafi i o. koty, które w nim żyją. Poszłam do niego raz, porozmawiać o zmianie mistrza, do którego koniec końców nie doszło, ale wysłuchał mnie i poradził, był przy tym spokojny, a ja poczułam się zauważona - opisała szczerze, uważała, że wujek był w dobrym miejscu i dawał z siebie wszystko tak, jak potrafił najlepiej. Dlatego też tak bardzo kochała swój klan, każdy dokładał coś od siebie, by każdemu dobrze się w nim żyło. - A jaka jest wasza przywódczyni? - dopytała.
- No to koniecznie dopytaj, bo może będziesz mógł, poznawanie terenów na własną łapę to coś zupełnie innego niż marsz z mistrzem

Jałowcowa Łapa niespecjalnie lubiła zgromadzenia. Pewnie dlatego, że praktycznie nic się na nich nie działo. Musiała wstać w nocy, dojść do Gadzich Łusek a potem siedzieć na dupce i czekać, aż przywódcy powiedzą kto urodził, kto został terminatorem, a kto wojownikiem. W sumie to nie była pewna, czy przypadkiem nie mogła sobie pochodzić i pogadać z innymi kotami, zamiast siedzieć z pozostałymi medyczkami, ale wolała nie ryzykować, że zrobi coś "nie na miejscu". Tyle dobrego, że dzisiejsze zgromadzenie miało się odbyć w porę zielonych liści, więc ogon nie będzie jej przymarzał do kamienia.
Gdy Sowia Gwiazda dołączył do reszty przywódców, ona jeszcze przez chwilę rozmawiała z Żywiczną Łapą. Gdy brat postanowił się oddalić, ona również odeszła w swoją stronę, by dołączyć do pozostałych dwóch medyczek. Tyle, że gdy tylko się zbliżyła, okazało się, że wraz z Wieczorną Rosą i Owczym Runem siedziały dwa inne koty. W kocurze szybko rozpoznała Wysoką Łapę, którego spotkała kiedyś na granicy. Czyżby Owcze Runo wybrała sobie terminatorów? Szczerze mówiąc Jałowcowa Łapa myślała, że gromowa medyczka wybierze terminatora dopiero, gdy dokończy jej trening. W końcu musiało jej to pochłaniać dużo czasu. Mimo to złocista poczuła iskierkę podekscytowania na myśl, że nie będzie już jedyną terminatorką medyka w trzech klanach. Miała tylko nadzieję, że mniejsza ilość czasu Owczego Runa nie sprawi, że jej trening się opóźni.
- Dobry wieczór - przywitała się z całą czwórką, posyłając im wesoły uśmiech, na nieco dłużej zawieszając wzrok na Wysokiej Łapie i rudowłosej kotce, obok której ostatecznie przysiadła. Powstrzymała się od pytania o ich nowych medycznych towarzyszy, ponieważ podchodząc usłyszała, jak Wieczorna Rosa pyta o to samo. Postanowiła więc grzecznie zaczekać na odpowiedź Owczego Runa.