Położyła po sobie uszy, gdy i Słonecznik zwrócił uwagę na to, że Malina głośno mówi. Masakra. On też to zauważał. Było to bardzo niekomfortowe słyszeć, że mówi się za głośno, gdy mówi się normalnym tonem. Tak, żeby wyraźnie kontrolować to co się mówi. Nic nie odpowiedziała na te słowa i ze złością jadła dalej ptaka. Obraziła się.

Słonecznik spojrzał uważnie na siostrę. Położyła po sobie uszy i jadła dalej. Obraziła się. Nawet on potrafił to zobaczyć. Tylko czemu? Przecież tylko zwrócił jej uwagę na to, że za głośno mówi. Powiedział coś złego? Chyba nie. Chyba nie było nic złego w powiedzeniu innemu kotu, że za dużo mówi? Po co miały cierpieć jego uszy?
- Jesteś zła? - zapytał, zbliżając do niej nieco swój pysk.
Nagle wpadła mu do głowy pewna myśl. Może to Malina źle słyszała i dlatego niekiedy tak głośno mówiła. Ale przecież była jeszcze młoda. Czemu miałaby już mieć słaby słuch? To przypadkiem nie dotykało starszych kotów?
- Malina, a ty dobrze słyszysz? - zapytał w końcu.

Mruknęła obrażona, gdy brat spytał się, czy jest zła. Jest!!! Jakby nie było widać!!! Niech się sam domyśli głupek. Zamknęła oczy i przeżuwała swojego ptaka uwydatniając to jak obrażona była. Przełknęła kęs, gdy Słonecznik odezwał się po raz kolejny. Serce zaczęło jej szybciej bić.
- Tak! Skąd ten pomysł, żeby było inaczej..! - krzyknęła urażona.
Nie chciała wiedzieć, czy ma na prawdę problem ze słuchem. Nie chciała by ktokolwiek to sprawdzał i by ktokolwiek o tym wiedział. Nie mogła mieć złego słuchu. Musiała być taka jak inni, nawet lepsza od nich. Być idealna. A niepełnosprawność jest... wstydliwa i sprawiała, że Malina była... wadliwa.

No teraz to już Słonecznik był pewien, że siostra była na niego zła. Tylko, że dalej nie rozumiał czemu. Martwił się po prostu o jej słuch. No bo jak chciała polować czy szukać drapieżników, skoro mogła źle słyszeć? Jeśli jakimś cudem tak było, to lepiej, by jak najszybciej się o tym dowiedziała i nauczyła z tym sobie radzić.
- Huh, jak uważasz, ale jak coś to może lepiej idź do Wieczornej Rosy... - zaproponował delikatnie, wracając do przeglądania gołębich piór. Nie chciał jej bardziej denerwować, ale, no, po prostu się o nią martwił. W końcu była to jego rodzona siostra.

Miała dosyć Słonecznika, który tak nachalnie chciał jej wmówić, że z jej słuchem było coś nie tak! Sama lepiej wiedziała czy musi iść do medyczki czy nie!! Może i było coś nie tak z jej słyszeniem, ale to nie jego sprawa i sama sobie z tym poradzi. Bez dawania znać o tym komukolwiek. Bo nie może być chora, nie chce żeby inni dowiedzieli się, że jest z nią coś nie tak. Byłaby GORSZA. A ona chce być lepsza od innych! Wzięła resztkę jej posiłku i oddaliła się od Słonecznika rozwścieczona. Nie będzie już z nim gadać!


W końcu miała swoją wymarzoną rangę! To był jej czas na to by się wykazać. Niestety jej mistrzyni byłą chora, ale wciąż mogły w jakiś sposób trenować. Nie wyszła jeszcze z obozu, co było rozczarowujące, ale mogła to wybaczyć Wierzbowemu Puchowi, bo przecież była zastępcą. Więc samą swoją rangą sprawiała, że Malina miała lepszą ścieżkę rozwoju! Bo uczy ją ktoś tak wybitny i doświadczony jak przyszła przywódczyni!
Szylkretka miała więc wybitny humor i właśnie zasiadła do posiłku w obozie. Wzięła sobie pięknego króliczka i zamierzała się nim delektować.

Od ich rozmowy o słuchu Maliny, Słonecznik za wiele z siostrą nie rozmawiał. Miał wrażenie, że nadal była na niego zła a on nie lubił tego uczucia. Ostatnio jednak udało mu się o ty zapomnieć. Większość jego myśli zajmować trening, a dokładniej przejmowanie się nim.
Czarnofutry akurat również jadł obiad. Ledwie usiadł w cieniu z ulubioną myszą, gdy pojawiła się Malina i wzięła ze stosu zająca. Słonecznik zastanawiał się chwilę nad kolejnym ruchem, aż w końcu postanowił wyjść ze swojej kryjówki pod gęstym krzewem. Nie mógł przecież ciągle jej unikać. Może złość na niego już mu przeszła?
- Czechć - przywitał się, siadając obok i kładąc myszkę w swoich łapach. - Co u ciebie?