- No wiem... ja cię rozumiem. - zacząłem i podniosłem głowę spoglądając w bok. - Po prostu... ostatnio się czuję trochę inaczej... ale to nie zwalnia mnie z tego aby zachowywać się jak normalny kot! Ja wiem! Ale... no nie wiem sam, ugh. - zacząłem błądzić. Nie wiedziałem jak ubrać w słowa to wszystko co się dzieję w mojej głowie. Miałem nadzieję że to po prostu to... zauroczenie? W sensie nie takie romantyczne! Wiadomo że nie romantyczne... ja i miłość? Z Puch? Nie. Nigdy. Po prostu mówię o takim zauroczeniu no... przyjacielskim. I że to minie. Nie nasza przyjaźń a to głupie zauroczenie. 
Nie lubię tego słowa strasznie. Zauroczenie. Nawet nie mam jak komukolwiek powiedzieć o tym co czuje bo mnie wyśmieje, bo pomyśli o tym romantycznym zauroczeniu. Ale jak to nazwać inaczej co by drugi kot nie skupił się na tym jednym durnym słowie?

- No.. ee... uhh - westchnąłem przeciągając łapą po mordce - Nie, aleeee... no. Uh. No bo wiesz. - zacząłem gadać próbując zlepić to w słowa tak aby kotka nie zrozumiała tego jakoś pokrętnie. - Gorąco mi się czasem robi tak randomowo, i serce mi wali. I ogólnie chyba przeżywam trochę inaczej wszystko... ale to nic związanego z moją mamą! Odziwo... nie przejmuje się jej zdrowiem i zdrowiem Grada jak kiedyś. Wiem że to złe... ale nie umiem chyba? - ściszyłem głos mówiąc o mojej rodzinie, bojąc się że ktoś o tym usłyszy. - Poza tym sam nie wiem o co mi chodzi. Więc gadanie o tym chyba nie ma sensu... przejdzie mi. 

- No... może masz rację. - skrzywiłem mordkę. Hm. - Tak, masz rację. - dodałem po krótkiej chwili. - No... to ciesze się że jest wszystko z tobą w porządku i - i ja sobie teraz pójdę, bo jestem zmęczony bardzo po treningu... rozumiesz na pewno! Bo jak nie ty to kto no nie? - zacząłem mówić powoli wycofując się do tyłu i coraz to bardziej oddalając się od miejsca tego idiotycznego zajścia. Co to w ogóle było? Nie wiem aaa!!! 
Więc gdy nastał odpowiedni moment czmychnąłem do swojego legowiska aby zakopać się pod mchem ze wstydu i nie myśleć na razie o Puch. 
DEBIL DEBIL DEBIL AAAA!!!

/zt??

Brew kotki uniosła się nieznacznie, podobnie jak kąciki jej mordki w narastającym rozbawieniu i lekkiej dezorientacji, która była spowodowana zachowaniem Deszczowej Łapy. Kocur już któryś raz zasłaniał się wymówką "treningu" czy "zmęczenia", co nie musiało być zmyślone, ale nieco podejrzane. — Hm, tak, cześć Deszcz. Wyśpij się i zjedz coś sytego! — pożegnała go jak jeszcze był w zasięgu głosu, po czym chwile obserwowała go w ciszy, jak czmychnął do legowiska i akurat jak się podnosiła by wrócić do pracy, usłyszała przygłuszone "co ten Deszcz wyprawia?" ze strony Wschodzącego Księżyca, który w końcu raczył wrócić do obozu z potrzebnymi patykami. Wzruszyła na to jedynie barkami i po prostu wróciła do roboty, długo nie rozmyślając nad dziwnym zachowaniem swojego przyjaciela. Najwyraźniej już tak ma. Gdy dziury w legowisku zostały załatane na dobre, zaproponowała starszemu wojownikowi wspólny posiłek, na co ten przystał i spokojnie odeszli kawałek dalej.

/zt

Owszem, było dość szaro dookoła, jak i deszczowo, jednak taka pogoda uspokajała na swój sposób medyczkę. Tak po prostu! Południe wręcz się jej dłużyło, więc stwierdziła, że zrobi sobie przerwę (w ogólnych porządkach w lecznicy) na posiłek. Ruszyła rytmicznym krokiem w stronę stosu, by następnie pochylić się i wziąć jakąś skromną myszkę, a po tym usiadła niedaleko norki. Nie padało, więc mogła chwilę pobyć poza Skalnymi Półkami. Co jak co, ale mimo jej już trochę trwającej kariery medyczki, zioła czasami przytłaczały swoim zapachem, hehe! Świeże powietrze nie zaszkodzi.

— sroka

Co prawda to prawda. Świeże powietrze czasami było dobre na różne dolegliwości. Zwłaszcza gdy przeżyło się to co Sroka dzisiejszego dnia. Był to dzień jak co dzień. Odwiedził swoją rodzicielkę. Pogadali jak zwykle ale gdy kierował się w stronę stosu zwierzyny... Jakieś kociaki ochlapały go. Skoczyły całym ciałem na jedną z kałuż. Gdy Sroka poczuł błoto na swoim ciele, poczuł wielką złość. Nie dość, że go ubrudziły to dodatkowo to błoto śmierdziało... Ugh!
Zaczął je gonić ale szybko wymknęły mu się do kociarni. Postanowił odpuścić. Nie miał ochoty się z nimi użerać. Prędzej czy później się im odpłaci. Był przecież mistrzem w takich żartach. To tylko kwestia czasu aż ich dopadnie.
Otrzepał się z błota ale nadal czuć było ten nieprzyjemny zapach na jego ciele.
Westchnął ciężko po czym wziął nornice że stosu i usiadł.
Dopiero po chwili się zorientował przy kim zajął miejsce.
Gdy zauważył Chabrowy Powiew obok siebie, Srocza Łapa odskoczył jak poparzony. - Chabrowy Powiew?! - powiedział zaskoczony po czym szybko się opamiętał. Odchrząknął po czym powiedział lekko zakłopotany.
- Chyba nie widziałaś tego całego przedstawienia...? - mruknął po czym szybko sam sobie odpowiedział. - No jasne, że widziałaś! Ah... - powiedział zażenowany samym sobą. Jeszcze sobie pomyśli o nim, że jest agresywny względem kociąt! A to nie prawda! - To nie tak jak myślisz! Chciałem ich tylko... - brakło mu nagle słowa ale sobie przypomniał po chwili. - Pouczyć! Tak. Pouczyć. By nie robiły tak więcej. - powiedział luźniej ale szybko się znów spiął gdy przypomniał sobie, że nie pachnie teraz najlepiej.
Szybko się odsunął od medyczki i owinał swój ogon wokół siebie. - Hehe... Także ten... Smacznego. - powiedział pospiesznie po czym wziął się w końcu za jedzenie swojego posiłku.

Rozbawiona spoglądała w stronę owego... wydarzenia, powstrzymując chichot. Sroka najwyraźniej na początku jej nie zauważył, dała mu więc chwilę na uspokojenie się, wzięła przy okazji gryza posiłku. Nagle terminator zdał sobie sprawę z tego, że usiadł obok medyczki, a jego zakłopotanie wydawało się tak śmieszne, że aż urocze. Chyba przypadkiem Chaber go straszy! Raz na ceremonii, a teraz przy zwykłym posiłku.
— Tak, to ja. Cześć, Srocza Łapo — mruknęła, posyłając kocurkowi ciepły uśmiech. Zmarszczyła lekko brwi, a jej wąsy zadrżały z rozbawienia. — Urwisy z tych kociąt, hm? Nie martw się, rozumiem — dodała, zaś na smacznego powiedziała krótkie "tobie również". Wzięła kolejnego gryza myszki, po czym zerknęła na pysk terminatora Gradowego Chłodu.
— Co tam u ciebie? — spytała luźno, mrużąc zielonkawe ślepia.

Bardzo, bardzo intensywnie wpatrywał się w stos zwierzyny. Właściwie nie bardzo wiedział, ile już tutaj spędził czasu, bo jakoś szczególnie nie liczył. I też nie bardzo zwracał uwagę na to, że pewnie wzbudzał zainteresowanie przechodzących kotów. Póki nikt go nie zaczepiał, nie spuszczał spojrzenia ze stosu, zupełnie tak, jakby część martwych zwierząt miała zaraz ożyć albo, co lepsze, przyfrunąć mu prosto do żołądka.
Tak, był głodny. I nieco głupiutki, jak to Pchła, bo nagle wizja jedzenia jako terminator zwyczajnie go zestresowała. Coś tam, coś tam, terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, takie tam, zasłyszane kiedyś od ojca. Co najlepsze - nie potrafił polować, więc w sumie nie bardzo wiedział, co teraz. Na logikę nie powinien mieć z tego tytułu problemów, no bo niby czemu, ale co jeśli zjawi się taki drugi Mały Płomień i na niego nakrzyczy? Wydął wargi. Może powinien przyjść i zjeść pod osłoną nocy...

/żuczek

Głodny, co? Błyszczący Żuk uśmiecha się jeszcze szerzej, spoglądając na kocurka, jednak w pewnym sensie rozumie jego... zmartwienie? Przynajmniej tak odbiera zachowanie Pchlej Łapy.
— A umiesz polować? — pyta krótko, po czym wzrusza barkami. — Jeśli jeszcze nie umiesz, to nie martw się jakoś bardzo o te jedzenie, serio. Raczej ogarniasz swoje inne obowiązki, nie? — mówi wesoło. Pchla Łapa nie wygląda na leniucha, który tylko by siedział i grzał dupę w obozie. Oj, zwłaszcza, że chyba Orzech jest jego mistrzem?

Towarzystwo pojawiło się znikąd. Rude, małe, z wielkimi oczami - lekko, leniwie przymkniętymi - wpatrywał się w przywódcę. No, póki co nie wiedział kim jest, poza tym że był... dość dobrze znany. Ale osobiście? Nie znał go w ogóle. Oblizał nos. Machnął ogonem.
- Czemu jesz kociaka - rzucił do niego podejrzliwie. Oczywiście, wiedział że kotem to to nie jest... ale ciekawy był reakcji na to głupie pytanie. No, przynajmniej zaczął rozmowę z rozmachem! - I to takiego małego. I zębiastego.
Zmrużył podejrzliwie oczy.
- Uważaj, żeby ktoś... NIE ZJADŁ CIEBIE!!! - ryknął zaraz i hycnął na jego łapę. No, ale nie jakoś agresywnie, bo zamiast go ugryźć i "jeść", bardziej go podszczypywał, jakby czyścił mu futro.

O, o, o!!! A ten to NIE nudziarz. No, a przynajmniej nie jakiś obolały czy zamyślony, tylko taki o, luźny typek. Chyba, że mówił na poważnie - to lepiej uważać na niego. Ale, nieee. Nie ma opcjiiii. Jastrząb widział w końcu co je. Albo to była przykrywka?? Niee, nie. Niemożliwe.
- Ale chuderlawe i małe!! - rzucił mu w kontrze, nadal iskając jego łapsko. Aż w końcu, oderwał od niego mordę, mamlając chwilę zebrane w niej włosy. Bleh, tego się nie spodziewał. Wiedział na przyszłość przynajmniej, że takie akcje mogą się kończyć źle. - Jak się nazywasz, kociożerco?? Jesteś ważnym gościem. Widziałem cię parę razy, ale jakoś nigdy nie miałem okazji zagadać. A wiesz, żałuję w sumie. Jakbym mógł, to bym też był ważnym gościem jak ty. A wiadomo, z kim się zadaje, takimi się staje.
Uśmiechnął się doń wesoło. No, jemu humor dopisywał... zawsze. A nawet jakby nie, to i tak by leciał w gierkę, że wszystko jest jak najbardziej super dobrze. Bo przecież, że było. Nigdy nie ma tego złego!

- Hoho! - zaśmiał się gromko, unosząc kącik ust w nieco szerszym uśmiechu. - Wpierw, mój drogi, musiałbyś mnie złapać. A wiesz ty co? Złe wieści, jestem najszybszy w całym Klanie! Nie ma kota, który mógłby nawet mnie łapą, opuszkiem palca dotknąć, kiedy zaczynam uciekać!
Pochwalił się zaraz dumnie. Oczywiście, kocię było... kocięciem - nie był tak szybki jak nikt z dorosłych i najpewniej, długo jeszcze nie będzie... Ale jego ojciec zdecydowanie nie raz miał urwanie głowy z Jastrzębiem, jak ten nagle uznał, że sobie idzie i koniec. Bo wyrwać się, cholera mała, umiała jeszcze lepiej niż uciekać.
- Przywódcy... niee, za dużo roboty. Wolałbym być jakimś pomagierem, czy coś z tych rzeczy. Wiesz, ty numer jeden, i ja, obok. Tu coś podam, tu coś doradzę, a tu po prostu będę mówił to i owo, jak ty nie będziesz miał sił. Mniej roboty, mniej obowiązku - zamruczał wesoło, nawet nie myśląc o tym by kryć ten fakt. Przywódca brzmiało dostojnie i dumnie - tak jak chciał. Ale przy okazji co, ceremonie, terminatorzy, jakieś inne rzeczy, które oni robią? Jastrząb chyba nawet połowy ich obowiązków nie znał, bo ojca słuchał czasem pół uchem, pół brzuchem, a i tak, to było ciut za dużo na jego standardy. - Ale owszem, to ja! Jastrząb we własnej osobie. Nie trudno w sumie zapamiętać, z rodzeństwa tylko mi się udało wyciągnąć kija spod ogona. O, ale nie mów tacie, bo pewnie byłby niezadowolony, że tak o siostrach mówię. No... ale w sumie, nie kłamię. Widziałeś ty je?...
Zacmokał niezadowolony. Oczywiście, Jastrząb miał jakieś ale, bo one były... sztywniejsze. I było ich dwie! I on, sam, rodzynek. Masakra!
- Jak to w sumie jest być tym przywódcą? - zagaił jeszcze. Tak o, z ciekawości.