Nie zdążyła nawet wziąć gryza, a przed nią pojawiła się uśmiechnięta mordka Wierzbowej Łapy. Zamrugała kilka razy, nie wiedząc przez chwilę co powiedzieć, jednak również odchrząknęła i pokiwała głową.
— Mhm! Jasne, Puch, siadaj — mruknęła, starając się o zachęcający ton głosu. Wskazała pyszczkiem na miejsce obok siebie, zapraszając kotkę, by ta przysiadła obok. Nerwowo ugniatała ziemię przez chwilę, po czym wzięła gryza myszy, by zastanowić się nad tematami rozmowy podczas żucia. — Mmm. Jak się czujesz? Jak trening? — zagadnęła dość luźno, unosząc wzrok na pyszczek koleżanki.

Przeklęte szczury. Te dwa słowa nie opuszczały jej głowy odkąd musiała się zmagać z, cóż, niejako przykrymi konsekwencjami swojej walki ze szczurami. Udanej, to trzeba zaznaczyć. Pomimo tego, że rany na łapach goiły się poprawnie, to Wierzba była uziemiona w obozie jeszcze na parę długich wschodów słońca, jak nie pół księżyca, a to zaczynało ją frustrować. Nie mogła wychodzić na patrole przez opatrunek i wciąż doskwierający dyskomfort podczas chodzenia, a naprawdę nie chciała go niszczyć i marnować medykamentów bo... Nie potrafiła usiedzieć w miejscu. Odpuściła sobie parskanie i wzdychanie z frustracji, a zajęła się takimi obowiązkami, które mogła wykonywać bez większego nadwyrężania łapy. Wymieniała mech i odwiedzała kociarnie, pomagając Nakrapianemu Nosowi i Zamglonemu Brzegowi, oraz Leśnej Łapie w opiece nad kociętami, najczęściej ograniczając się do obserwowania śpiących kociąt i pogaduszek z klanowymi matkami.
Dzisiaj akurat zobowiązała się do pomocy w naprawie przeciekającej ściany przy legowisku wojowników i terminatorów, o którą po krótkiej rozmowie, poprosił ją Wschodzący Księżyc. Głównie podawała mu wcześniej uzbierane patyki, jednak gdy kocur wyszedł z obozu by ich trochę nazbierać, Puch samodzielnie wtykała te pozostałe w dziurę, co jakiś czas balansując na tylnych łapach, jedną z przednich opierając się o grubsze gałęzie krzewu tworzącego legowisko.

Deszcz

Po nocy spadających gwiazd spędzonej z Wierzbową Łapą chodziłem chyba szczęśliwszy. O wiele mniej zakrzątały mnie myśli o mojej matce czy właśnie trwającej chorobie Grada... zastąpiły je za to myśli o Puch. Spędzaliśmy może tyle samo czasu co przed ów nocą, ale zmiana polegała na tym co odczuwałem będąc przy niej. Serce biło szybciej, opuszki łap stały się bardziej potliwe, a uśmiech nie znikał z mojej mordki. Zacząłem przyglądać się dokładniej jej ciału - jakie było jej futro, łapy czy wąsy. Przedtem robiłem tak z wszystkim innym niż kotami, ale teraz coś się we mnie zmieniło. Nawet sen miewałem lepszy... szczególnie myśląc o prawdopodobnych rozmowach i sytuacjach z jej udziałem przed zaśnięciem.
Gdyby nie lęk przed lecznicą poszedłbym z niektórymi symptomami do medyka... może powinienem dorosnąć i się przełamać? Poza tym... chciałbym o nich komukolwiek powiedzieć, ale nie czuje aby ktokolwiek nadawał się do wysłuchania tego niż właśnie moja przyjaciółka.
Dzisiejszy dzień spędziłem dość typowo, trening był nieco krótszy niż zwykle bo postanowiliśmy przypomnieć sobie podstawy polowania, dzięki czemu wróciłem do obozu z dwiema nawet sporej wielkości myszami. Po wejściu do niego skierowałem się oczywiście odrazu pod Zarośnięty Głaz i tam natrafiłem na obiekt moich myśli! Przystanąłem na chwilę przyglądając się jej zmaganiom, otrząsając się po kilku uderzeniach serca.
- Pompoc py? - spytałem nadal trzymając w mordce piszczki.

Uniosłem lekko brew i prędko podszedłem do stosu odkładając zwierzynę na miejsce. Chyba jeszcze mi nie mówiła o jej połowicznej głuchocie, raczej bym zapamiętał... no ale z pamięcią to różnie bywa. Jednakże nie skomentowałem tego w żaden sposób, tylko kiwnąłem lekko głową w geście zrozumienia. Z jednym uchem to nie jest tak źle na szczęście, gorzej jak jest się całkiem głuchym.
- Ah, pytałem tylko czy nie potrzebujesz pomocy. - uśmiechnąłem się i zerknąłem kątem oka na piszczki które właśnie odłożyłem na stos - Tak, dziś akurat powtórka z rozrywki. - jeśli rozrywką można nazwać jakąkolwiek pracę. Wracając wzrokiem na Puch moją uwagę przykuł opatrunek na jej łapie. Poczułem ukłucie w brzuchu a na mojej mordce zagościło zakłopotanie. - Skaleczyłaś się..? - spytałem zerkając na jej mordkę na uderzenie serca aby znów wrócić do tego przeklętego opatrunku.

- Mam problemy ze wspinaczką... ale ogarnę to. - odpowiedziałem nieco zawstydzony. Sytuacja gdy okrzyczałem Słodki Nektar nadal nie dawała mi spokoju, czułem się przy niej jak skończony idiotyczne. Nienawidzę wysokości.
- Ale po co... nie mogliście ich zostawić? - spytałem nieco zirytowany. Może nie nawet na samą Puch a na jej mentora i Skowronkowy Trel. Po co się narażać niepotrzebnie? Co szczury mogą zrobić złego będąc na naszych terenach? Zjeść nieco trawy? Czy czegolwiek co tam szczury jedzą...
Pierwszy raz czułem coś innego niż radość słuchając o osiągnięciach Wierzbowej Łapy. Zawód? Irytacja? Złość? Przecież kotka już nie jest kilku księżycowym kocięciem który nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa otaczającego nas świata. Bycie wojownikiem to jedno, ale narażanie się niepotrzebnie i marnowanie swojego zdrowia, życia (!) i medykamentów które na pewno przydałyby się komuś bardziej.... zawiodłem się.

— Też nie przepadałam za wspinaczką i nie szła mi najlepiej. — mruknęła, delikatnie się krzywiąc. Dalej pamiętała jak niepewnie się czuła, gdy po raz pierwszy wspinała się na drzewo. Orzechowy Cień robił to tak gładko i sprawnie, że sprawiało wrażenie bezwysiłkowego, a jak tylko przyszła kolej na jej turę - myślała, że odpadną jej zarówno pazury jak i łapy. — Parę prób i już się przyzwyczaisz! Poza tym, to niewiele. Pewnie następna ceremonia będzie twoja — zamruczała wesoło. No proszę, a jednak kocurowi uda się zostać mianowanym przez Golcową Gwiazdę, a nie Szałwiowe Życzenia, a przynajmniej taką miała nadzieje. Przywódczyni co prawda była stara i schorowana, ale wciąż mogła wykonywać swoje obowiązki, wzywać klan i mianować wojowników. Wierzbowa Łapa była szczerze ciekawa jakie tez imię otrzyma jej przyjaciel. Deszczowy Poranek? Deszczowe Niebo? Liczyła, że będzie to coś łagodnego i delikatnego, co będzie pasować do charakteru niebiesko-białego kocura.
Słysząc irytację w głosie Deszcza, brew Puch uniosła się mimowolnie i ta spojrzała na niego pytająco. — Jak zostawić? Szczury, a tym bardziej taka ilość, to naprawdę poważne zagrożenie, Deszcz. Nawet nie chcę myśleć co by się stało gdyby natknął się na nie jakiś niedoświadczony terminator! — miauknęła poważnie, przyglądając się kocurowi w ciszy przez dłuższą chwilę. — Poza tym, szczury są okropnie zaciekłe i pomimo tego, ze są małe, mogą zadać naprawdę bolesne i szybko infekujące się rany, więc lepiej się ich pozbyć jak najszybciej. Zresztą, z tego co słyszałam od ojca, to nie pierwszy raz ktoś na nie trafia na naszych terenach. Obowiązkiem wojowników jest zapewnianie bezpieczeństwa swojemu klanowi, więc nie można było ich od tak zostawić, to nieodpowiedzialne.

- Nieodpowiedzialnym jest atakowanie szczurów które tak jak powiedziałaś "zadają bolesne i szybko infekujące się rany." - odpowiedziałem stanowczo. - I dlaczego niedoświadczony terminator miałby wychodzić poza obóz? To dosłownie proszenie się o zmianę klanu na Gwiezdny. - wiedziałem że Puch będzie świetna wojowniczką, ale jeśli będzie przekładać swoje życie nad życie jakiegoś idioty który dwa dni po ceremonii wychodzi poza obóz to nie zrobi wiele dobrego dla naszego klanu. Lepszy żywy obywatel niż martwy bohater... nawet jeśli jest to przeciwko kodeksowi.
- Nie musisz ryzykować życia bo twój wujek tak postanowił. - co z tego że był jej rodziną i teoretycznie był starszy i bardziej doświadczony przez życie, skoro wychodziło na to że nie ma szacunku do życia swojej siostrzenicy.
Może lepiej by było gdyby kotka została matką?

- Mam wrażenie że zbyt się zapatrujesz w kodeks i jego pojęcie o byciu wojownikiem. To że pokonałaś te szczury nic nie znaczy, absolutnie nic. - odpowiedziałem z wyrzutami. Wcześniejszy spokojny ton głosu mojej przyjaciółki może nawet mnie bardziej zdenerwował. Ona nadal tego wszystkiego nie rozumiała. Nadal myślała że jest nieśmiertelną.
- Teraz wda się zakażenie i co? Nie będziesz mogła ruszać tą łapą do końca życia, albo będziesz siedzieć w lecznicy tyle co ja, lub... lub umrzesz - dopowiedziałem doskakujac do kotki i chcąc unieść jej łapę i przyjrzeć jej się bliżej. Mój ton głosu trochę złagodniał. Martwiłem się o nią. Chciałem przyjrzeć się opatrunkowi czy jest na pewno dobrze zrobiony. Nie znam się zupełnie na leczeniu takich ran ale jeśli jest to niepoprawnie wykonane to powinienem jednak to dojrzeć.
Wiedziałem że ta jedna udana walka popchnie ją w jeszcze większe niebezpieczeństwo, i przez to musiałem być blisko niej. Może powinienem zacząć znajdywać jakieś zajęcia w obozie dla niej? Lub zacznę polować więcej aby ona nie musiała wychodzić? Chciałbym mieć ją przy sobie.
Może i była ogromną i puszystą kotką ale dla mnie była krucha. Zbyt krucha na świat poza obozem. Zbyt krucha na spędzanie dziesiątek księżyców w lecznicy i obcowanie że śmiercią.

Gdy kotka się cofnęła spojrzałem na nią z pytającą miną. Przecież nie chce zrobić jej nic złego, czy ona boi się że coś jej zrobię? To że Motyli Blask jest kimś z jej rodziny nie znaczy że jest nieomylny, a czasem nie widzi się swoich błędów więc może ja bym coś zobaczył...
Pokiwałem głową błądząc wzrokiem po ziemi. - Nie rozumiesz niebezpieczeństwa dopóki p-prawie nie stracisz życia. - zająknąłem się nie będąc pewnym czy to co mówię w ogóle obchodzi Puch. Kotka jest bardzo uparta, a ja chyba nie mam siły przekazu aby wbić jej do głowy jak bardzo trzeba że sobą uważać. - Dlatego trzeba patrzeć gdzie stawia się kroki będąc poza obozem... a normalnie to nie wpada się na szczury... - odpowiedziałem ściszając głos przy drugiej połowie zdania. Przeniosłem wzrok w dół, dotykając łapę o łapę. Ogarnął mnie wstyd za samego siebie że uniosłem się na moją najlepszą przyjaciółkę. Gdy poczułem jej spojrzenie na sobie napiąłem kark i położyłem uszy.
- Pszprszm... - wymamrotałem.
Czy możemy zapomnieć o tej całej sytuacji?

To wszystko co mówiła Puch miało sens, ale te wszystkie dziwne uczucia które kotłowały się będąc przy niej panowały nade mną bardziej niż ja nad nimi. Czułem ogromny wstyd, sam nie wiem czemu AŻ TAK martwię się o kotkę. Nawet bardziej niż o moją mamę czy brata którzy chyba też teraz siedzieli w lecznicy... nie obchodziło mnie to aż tak jak kiedyś. Z jednej strony czułem się z tym lepiej, bo nie zamartwiałem się tak bardzo, ale z drugiej... czy powinienem stawiać moją przyjaciółkę nad moją matkę z którą pewnie przeżyje maksymalnie jeden obieg pór i brata który różni się tak bardzo ode mnie że często czuje jakby ten nie do końca był ze mną spokrewniony? 
Gdy poczułem że Puch jest tuż obok mnie nabrałem powietrza w nozdrza. 
- No... martwię się... - odpowiedziałem nadal nie podnosząc wzroku.