Nawet gdyby go o to upomniał - Jastrząb pewnie tylko by się zgodził, a swoje wiedziałby i tak. Ale może to i lepiej. Pewność siebie była cechą wymaganą, a jeśli było jej za dużo, to oduczenie się jej na własną łapę było najlepszą z opcji.
- Masz to! Zobaczysz sam, Gwiazdo, będę jeszcze kimś takim - zaśmiał się cicho. Luźno, nie trzeba było się spinać w tej rozmowie. Bo mimo wszystko - kulturę wypowiedzi, względem niego zachowywał. A potem pan Przywódca trochę spoważniał. Kurczaki. - Czemu nie? To prawda, że one nie lubią się bawić.
Wzruszył barkami. No, chyba nie miał kłamać na ich temat?...

Ach... tak, to w sumie miało sens. Nie mógł temu zaprzeczyć. Co prawda w czasie tłumaczeń, z jego pysku zszedł uśmiech i został ze zwyczajnie niezadowoloną czy też znudzoną miną, czekając spokojnie aż będzie mógł znów dojść do głosu.
- Ale wychodzą na to samo, nie? - teraz to on uniósł brew do góry. - Ale czaję, czaję, spokojna głowa Panie Przywódca, będę miał to w głowie. Nie mówić zbyt dosłownie.
Nie przy tobie. Inni może będą mniej zwracali na to uwagę. W końcu był jedynie szczery, a nie zwyczajnie chamski!
- No, a teraz, bo pytanie zadałem - możemy o nim?

Nie.
I nic więcej? Żadnych dodatkowych wyjaśnień? Niczego? Jastrząb przeczekał kolejnych chwil, nie zabierając głosu licząc na jakiś cud, ale nie - nic z tych rzeczy!
- Ale... tak czyli jak? Przecież powiedziałem, że rozumiem - tutaj zmarszczył brwi niemocno. Bo oczywiście, po prostu, nie rozumiał. Nijak miał wrzucone do łba jakiekolwiek normy społeczne, że coś jest okej, a coś nie. Pochmurny Świt mógł być dobrym ojcem, ale nie cudotwórcą, dopóki Strząb nie będzie miał wszystkiego wyjaśnionego, zachowywać będzie się jak chce.
A jak będzie miał wyjaśnione, to pewnie też, ale w nieco bardziej odpowiedni sposób.

O, i to było dopiero wyjaśnienie! Jastrząb odsunął minimalnie łeb do tyłu, przyglądając się mu z uwagą. Tak, jakby sprawdzał czy na pewno nie mówi tego tak o, żeby mówić, czy ma faktycznie w tym jakiś większy powód... ale nie brzmiał, jakby miał pretensje.
- Czyli - zaczął w końcu, układając cegiełki w głowie. Powoli, spokojnie. - Nie mogę mówić źle o nich, bo mogę je stracić. Ale mogę, jak zrobią coś bardzo złego...?
Zmarszczył brwi.
- TO JEST, czaję, że to że bawią się inaczej ode mnie nie jest bardzo złe, no, ale no... łapiesz, wtedy się mówi źle, jak ktoś zrobi coś nie tak?? - bo nie miało to troszkę sensu w jego głowie. Kolejna sekunda ciszy. - To w sumie co mam teraz zrobić, skoro już powiedziałem coś nie tak.
Znów zmarszczył brwi. Czasu nie cofnie, a jeśli było to złe... to chyba powinien coś zrobić?? Czy tylko wyciągnąć wnioski???

Starał się zrozumieć, choć momentami miał... zdecydowane z tym problemy. Marszczył brwi, rozluźniał je, znów marszczył, a później tylko kiwał głową na zgodę. Może nie rozumiał tego wszystkiego tak jak dorośli, w końcu miał... małe doświadczenie. Nawet ze stratą, która owszem, liznęła go już, ale nie na tyle by był świadomy bólu i cierpienia, jaki przeżywają starsi.
- Rozumiem - mruknął w końcu, uśmiechając się krzywo. Niemocno, bo nie było co kryć, sprawa była tak zawiła, że nie umiał sobie pozwolić na jakiś większy, weselszy uśmiech.
Przynajmniej do zmiany tematu, bo ta, jak na raz, to rozluźniła. Aż lepiej.
- Ano, nie za dużo! Żeś ważny, dużo mówisz i Klan reprezentujesz. Co nie?

W dużym uproszczeniu... a to już coś, na tyle żeby czuł się zadowolony, że wiedział cokolwiek. To jest, gdyby nie wiedział nic, to wiele by się nie zmieniło, po prostu nie czułby tego dreszczyku dumy przebiegającej przez jego ciało. Gdy przeszedł do tłumaczeń, Jastrząb odruchowo ułożył się ciut wygodniej, wlepiając w niego ślepia, i już w głowie tworząc sobie pytania...
- Rozwiązujesz konflikty Klanowe? Ale... jakie. I czemu? Jak ktoś się kłóci, to mówisz, że nie wolno? - uniósł jedną brew do góry. - A... to nie tak, że lepiej jakby koty same ze sobą się dogadały i pogodziły?...
Co zwykle się robi między rodzeństwem, jak się ktoś kłóci, ma się dogadać i pogodzić. Tato interweniuje jedynie wtedy, kiedy sprawa robi się nieco zbyt napięta. Ale poza tym, to ich interes co się dzieje!
- A kiedyś nie było pokoju? A co gdyby było coś nie tak?... Myślałeś co wtedy? Ja bym chyba wolał, żeby nie było coś nie tak... a-ale wiedziałbym co bym robił, gdyby coś złego się działo! Pomagałbym nam - rzucił zaraz. Oczywiście, na wypadek wojny, chciałby się przydawać Klanowi.

- Ukarać? A... jak? - to już czysta ciekawość. Dałby takiego kota do kąta? A może kazałby zrobić coś okropnego?! Gdyby za karę jeść na przykład szczurze bobki, to chyba faktycznie... unikałby większości możliwych konfliktów z kimkolwiek. Dla bezpieczeństwa własnej mordy.
- O... łapię. Szkoda w sumie, że były... niby wiem, że tak o nie da się na to odpowiedzieć, ale nie łatwiej byłoby jakby kiedyś nikt się nie kłócił też? W sensie, uhh.. Czaisz, po co się wojnowali, nie? Można było się raczej zawsze dogadać. Bo wyszedłby im taki pan Gwiazda na przód, i powiedziałby że nie wolno - skoro mówili o karach i pomocy rozwiązywania konfliktów... to logiczne, nikt nie starał się ich przerwać? - Kiedyś się nikt tym nie przejmował czy jak?

- O... A, to w sumie ja miałem gorsze pomysły! Pomyśl sobie, jakby taki wojownik musiał publicznie zjeść bobek szczura. No, taka kara to byłoby paskudztwo! A jakbym ja był zdegradowany to czym bym był? - pociągnął jeszcze. Mistrzem nie był, terminatora nie miał, z obozu nie wychodził... a ranga, to jedyne co go obowiązywało. Chyba, że kocięta mają immunitet nie bycia karanymi? Byłoby to ciut zbyt piękne!
- Głodu... och, a... nie byłoby łatwiej znaleźć jedzenia? Wiesz, um. Zmienić miejsce gdzie się mieszka! Wtedy na pewno byłoby tam co jeść. Jakbym ja miał możliwość wybierać, to bym tak zrobił. A pooootem... bym zaczął mówić czemu głupio jest się kłócić. Myślisz, że to by przeszło?

– …że co – bąknął, jakby nie wierzył, co właśnie usłyszał. Zaczyna się czuć bardzo zmęczony tą rozmową. – Kociakiem z jakąś karą – odpowiada, wzruszywszy barkami – bo, znowu, to przecież zależałoby od tego, co by zrobił.
– Mhm, oczywiście – mówi już z nutą ironii w głosie. Jego powieki się na chwilę przymykają. – Wiesz… raczej gdyby ktoś zdeterminowany, by pozbawić twój klan terenów, to by cię prędzej wyśmiał. Na szczęście, jak mówiłem, mamy pokój… a ja muszę odpocząć, bo niedawno wróciłem z patrolu, także trzymaj się, młody – wymawia się, chcąc już zakończyć tę rozmowę i niekończący się strumień pytań i pomysłów kociaka. Kiwa mu lekko łbem i kieruje się do swojego legowiska.

zt

NO, i mu zwiał!! Co prawda, nie zostawiając go bez niczego, ale wiadomo, odpowiedź - przynajmniej ta pierwsza - wiele sobie do życzenia pozostawiła!! Skrzywił się lekko, już mając szykować się na kolejne pytania, ale ostatecznie, odpuścił. Skoro chciał odpocząć, to Jastrząb sobie znajdzie zastępcę czy innego kota, któremu będzie mógł uprzykrzać życie w podobny sposób.

[zt]

Powrót po dłużej chorobie był cięższy niż spodziewała się Słodka. Na nowo musiała się wdrożyć w rutynę i choć początkowo było jej trudno, z każdym kolejnym wschodem słońca szło jej lepiej. Przynajmniej znowu mogła cieszyć się "wolnością" i swoją przydatnością w Klanie.
Gdy znalazła chwilę spokoju, w której nikt niczego od niej nie chciał ani nie musiała niczego organizować; zastępczyni skierowała się w kierunku stosu, chcąc wybrać dla siebie posiłek z niego. Wzięła uszaka, który był średniej wielkości - idealny by zabić jej ogromny głód! Przysiadła gdzieś na obrzeżach obozu i przy okazji spoglądając na Wilczą Paszczę powoli konsumowała zwierzynę.

Gołębie Serce łatwo wpadał w rutynę. Z taką ilością terminatorów nie było to trudne, roboty było dużo i mało czasu zostawało na życie. Zmartwień nie brakowało, bo a to ten terminator się mniej angażował, a to zastanawiał się jak najlepiej coś przekazać, a to próbował jednocześnie wpleść w to wszystko chodzenie na patrole, a jeszcze ostatnio brzuch sprawiał mu problemy. Kiedy więc patrzył na stos zwierzyny nie czuł absolutnie żadnego głodu. Może to stres, ale nic nie wyglądało dla niego zachęcająco. Zresztą, jedzenie samemu to żadna przyjemność. Chociaż Skowronek zniknął już jakiś czas temu i zdążył się... cóż nie pogodzić się z tym, ale przyzwyczaić, to pewne rzeczy już chyba nigdy nie będą na nowo przyjemne.
Zamiast zmuszać się do jedzenia skierował się w stronę Słodkiego Nektaru, która z dwojga złego wydała mu się lepszą opcją. I tak chciał z nią porozmawiać od dłuższego czasu. Nie był pewien, czy wiedziała o jego rozmowie z Orzechową Gwiazdą. Modlił się w duchu, aby nie wiedziała. Nie mógł ukryć nawet przed sobą, że nie czuł się za dobrze z tym, jak ją wtedy przedstawił swoimi słowami. Bo chociaż w nie wierzył, to przecież sama Słodka niczym mu nigdy nie zawiniła. Stłamsił w sobie mały płomień zazdrości i wymusił uśmiech na pyszczku.
- Dzień dobry Słodki Nektarze - przywitał się mając nadzieję, że nie widać po nim tego, jak niezręcznie się czuje - Przysiądę się, jeśli ci to nie przeszkadza - usiadł sztywno - Chciałem... Chciałem spytać jak się czujesz - wydusił z siebie powoli. Tak, to dobry początek. Z żalem zauważył, że łatwiej było mu wydawać polecenia terminatorom, niż nawiązać zwykłą rozmowę z współplemieńcem. W dodatku ze Słodką, która była chyba najmilszą osobą na tym świecie, przynajmniej z jego perspektywy.

Cokolwiek dręczyło Gołębie Serca, było nieznajome dla Słodkiego Nektaru. Zastępczyni już wcześniej wyłapała sylwetkę białego wojownika, a gdy ten dodatkowo skierował się w jej stronę, domyśliła się, iż chce potowarzyszyć jej przy konsumpcji posiłku. Uśmiechnęła się w jego kierunku mając pyszczek wypełniony króliczym mięsem. Dlatego też przywitała się z nim dopiero po chwili, kiedy przełknęła je.
— Dzień dobry, Gołębie Serce! — przywitała się, choć chyba ociupinkę za głośno. Co jednak mogła poradzić, gdy widok kocura ją...ucieszył. Po prostu. Mało w klanie pozostało jej bliskich kotów, z którymi księżyce temu udało się złapać kontakt. Wiele znajomości też potraciła przez upływ czasu, a Gołębie Serce był jednym z tych, z którym, choć nie miała wielkiej zażyłości to jednak mogłaby zaliczyć to tego grona o jeden pierścień bliżej. — Jasne, siadaj, nie mam z tym najmniejszego problemu. Chcesz trochę? — zapytała i przyjaźnie przesunęła lekko łapą w jego stronę nadjedzonego królika. Zawsze warto było zapytać, zamiast zostawić tak kota o suchym pysku. Ów kot mógł odmówić, a konsumujący nie musiał czuć się głupio z powodu zajadania się posiłkiem, gdy towarzysz jedynie przyglądał się temu z boku.
Być może dlatego, że Słodka...cóż, spędziła trochę czasu w lecznicy i wracała dopiero do prawdziwego życia, może dlatego, że też potrzebowała kontaktu z kimś innym niż Motyli Blask czy Wieczorna Rosa - to nie zauważyła w zachowaniu Gołąbka czegoś dziwnego. Tej...nienaturalnej sztywności w jej towarzystwie, tego wolnego wysławiania się jakby ważył każde wypowiedziane słowo. A może po prostu tłumaczyła sobie to tym, że wojownik mógł zmienić się od czasu zaginięcia Skowronka. Wiedziała, że oba kocury trzymały się ze sobą dosyć mocno i strata takiego kota, jakim był buro-biały...nie przeszła bez echa, a ból na jego wspomnienie nadal mógł być odczuwalny.
— Miło, że pytasz. — rzekła z wesołym uśmiechem, na moment obracając w jego kierunku pysk. — Ogólnie to...czuje się lepiej. Jak widać wróciłam do zdrowia z czego naprawdę się cieszę, bo myślałam, że utknę w tej lecznicy na zawsze! I- nie zrozum mnie źle! Lubię towarzystwo Motyla i Roski, ale jednak to nie powinno być moje miejsce. Szkoda tylko, że przez ten czas zaginął Ćmia i Mrówcza Łapa. Tej drugiej nawet nie zdążyłam rozpocząć treningu, zanim rozmyła się w powietrzu... No ale! Może teraz trafi mi się jakiś bardziej chętny do współpracy terminator, kiedy szkraby Świergoczącego Boru podrosną. Pewnie i ciebie nie ominęła ta wieść! Muszę ci się przyznać, że bardzo mnie to cieszy, że...że pojawili się nowi wichrzacy. Jakoś mnie to tak...podbudowuje. — przyznała. Trochę...dużo gadaniny i mało przerw na głębsze wdechy dlatego teraz pozwoliła sobie zaczerpnąć powietrza, ugryźć kawałek królika i dać chwilę na przetrawienie jej monologu Gołąbkowi. Wszystko tylko po to, aby na koniec zapytać. — A jak tobie idą treningi? Któryś terminator daje w kość?