Zaćmione Słońce po prostu zniknęła. Klan szukał jej, jednak tropy urywały się na terenach niczyich, bez śladów krwi czy walki. Czy naprawdę zastępczyni klanu by po prostu zniknęła? Nie chciał w to wierzyć, ale... Tak się przedstawiały fakty. Jak już upewnił się, że Zaćmienie nie zjawi się już na terenach klanu, przynajmniej nie w najbliższym czasie, musiał stanąć przed nowym wyzwaniem - wybór nowego zastępcy. Naprawdę nie rozumiał, czemu musiało się to tak skończyć, czemu nie przyszła do niego, by porozmawiać o swoich potencjalnych problemach. Nie tego się spodziewał, szczególnie po takim kocie, jakim była złota. Ale jednocześnie nie mógł zwlekać, pomimo że naprawdę dał Zaćmieniu kredyt zaufania i szansę na stanie się lepszym kotem.
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem! - zawołał siedząc na gałęzi i czekając, aż klan się zbierze. Czekał głównie na wojowników, ale także na Pyłek, którą chciał dzisiaj mianować. No i trzeba było dać nowego mistrza Tygrysicy. Tylko kogo?

Znikniecie zastępczyni było czymś co Kozioł nigdy nie przypuszczał, że się stanie. Jakoś... wydawało mu się, że Zaćmienie zawsze tu będzie i uparcie będzie się trzymać swojego stołka. No ale proszę. Zniknęła i w dodatku nikt nie znał powodu. Czuł się z tym dziwnie. Miał że złota skomplikowaną relację. Nienawidził ją a jednocześnie czuł dla niej pewnego rodzaju szacunek. Była dobrym wojownikiem i ciężko pracowała. Strata takiego wojownika na pewno predzej czy później odbije się na klanie.
Dalej był w szoku, że jej tutaj nie było. Po tylu dniach od jej zniknięcia. Jakoś... zrobiło się pusto...? Za cicho? Za mało dynamicznie? Nie potrafił wyrazić co teraz czuł. Kocica była jego rywalem i w pewnym stopniu lubił to. Nagle nikt nie patrzy na niego ostrym spojrzeniem. Nikt go nie wymija ignorancko.
Tak bardzo się do tego przyzwyczaił. Teraz nie wiedział czy miał czuć ulgę czy co innego. To była dla niego gigantyczną zmiana.
No ale czemu zniknęła? Poddała się? Ona? Niemożliwe. Nie jest taka. Nie jest słaba i nie jest tchórzem. Nigdy w to nie uwierzy. Zaćmienie była jednym z najsilniejszych kotów jakie znał. Nie mogła tak po prostu... zrezygnować z jej celu w życiu.
Przyszedł jako jeden z pierwszych na ceremonie. Doskonale wiedział co się szykowało. Czy się cieszył? Nie. Czy się smucił? Też nie. Chyba był zwyczajnie podirytowany na brak jakichkolwiek odpowiedział na pytania dotyczącej byłej zastępczyni. Jak ją kiedyś złapie to nie zamierza jej puścić dopóki wszystkiego mu nie wyśpiewa.
Usiadł na środku. Skinął głową do Żara i westchnął przeciągle.

Konwaliowy Sen zjawił się na ceremonii, poruszając się bezszelestnie i płynnie. Futro kocura, wyczyszczone, lśniło w słońcu. Jak podejrzewał, Zaćmione Słońce nie podołała pełnionej przez nią funkcji, nie spodziewał się jednak, że całkowicie zniknie. Sytuacja ta nie odpowiadała mu - wolałby, by klan nie stracił wojowniczki, temu zaś nie równała się zmiana zastępcy na innego kota. Przechodząc powitał się z Koźlorogim i Pszczelim Pyłem, ostrożnie, niemal niezauważalnie trącając każde z nich czubkiem nosa w bark po tym, jak się z nimi przywitał.
Usiadł na przodzie zgromadzenia, posyłając wujowi spokojne, wyważone skinienie głową. Żywił nadzieję, że ten będzie pamiętał przekazaną przez niego propozycję... i że przeważy ona podczas podejmowania przez niego decyzji. Lustrował płomiennofutrego spojrzeniem zielonych oczu, czekając na decyzję, zmianę mistrza Tygrysicy oraz mianowanie Pył.

Specyficzna, wręcz grobowa atmosfera w klanie, panująca w związku z zniknięciem Zaćmionego Słońca, spłynęła po kotce niczym po kaczce. Pyłek słyszała, że zastępca zniknęła tajemniczo, rozumiała, że może to być przykra sprawa, jednak starała się znajdować w tym pozytywne scenariusze. Być może kotka chciała odkryć świat poza Klanami? Może znalazła swoje szczęście gdzieś indziej? W każdym przypadku, młoda wierzyła mocno w to, że Zaćmienie ma się dobrze. Była w stanie znaleźć wiele wyjaśnień - może po prostu odpowiedzialność, jaka spoczywała na kocicy była zbyt męcząca? Może złota po prostu posłuchała własnego serca i wszystko zakończyło się dobrze? Uważała, że warto było widzieć różne dobre zakończenia w takiej sytuacji.
W każdym razie! Gdy tylko do uszu Pyłek dotarły słowa Przywódcy, zwołujące ich na ceremonię, natychmiast wypełniła ją radość i ekscytacja. Prędko porzuciła obecne zajęcie, jakim było nurkowanie wśród krzaczków, wystrzelając niczym torpeda ku miejscu zebrania. Ignorując oczywiście to, że w jej rozczochranym futerku było pełno drobnych listków i małych, ułamanych gałązek - kto by się tym przejmował! To była też jej ceremonia!
Niestety, przez nieuwagę kotki, udało jej się wbiec prosto w nieszczęsnego Koźlorogiego, który spokojnie siedział w oczekiwaniu na dalszy ciąg zebrania. Wleciała w niego z takim impetem, że po zderzeniu klapnęła niezdarnie na tyłek, potrzebując kilku dobrych sekund na przyswojenie sytuacji. Szeroko otworzonymi ślepiami, spojrzała ku kocurkowi.
– Uh-oh. O rety, o rajuś, sorki, sorki! Przepraszam, nie zauważyłam cię...was. Ojj, rety, straaasznie przepraszam – bąknęła przejęta, wstając na równe łapy, by się otrząsnąć. – Mam nadzieję, że to nie bolało bardzo, ojć. Trochę za bardzo się ucieszyłam na ceremonię, zupełnie nie patrzyłam jak biegnę, słaba sytuacja ajaj! W każdym razie...jestem Pyłek, a jak wam na imię? – wymruczała ze skruchą, ostrożnie siadając obok nich. Hej, na pewno to fajne koty i dlatego los chciał, żeby akurat ich porządek zaburzyła, nie? Z oczekiwaniem, obserwowała uważnie tą dwójkę.

Słysząc wezwanie Rozżarzonej Gwiazdy, skierował kroki w miejsce, gdzie zbierały się koty. Od razu dostrzegł znaną mu sylwetkę dawnego mistrza. Przysiadł tuż obok niego, patrząc z uśmieszkiem wyższości na młode pokolenie Klanu Gromu. Niegdyś był w ich wieku, taki mały i wierzył, że osiągnie wielkość. Ciekawiło go w zasadzie czy Konwaliowy Sen znowu kogoś dostanie. Ten staruszek był naprawdę na chodzie. Nie miał pojęcia ilu już wyszkolił, ale chyba cały klan.
— Co tam? — zwrócił się do Konwaliowego Snu, oczekując na przemowę lidera. — Zakładamy się, że wcisną ci kolejnego dzieciaka pod opiekę?

W obozie znów można było usłyszeć głos Rozżarzonej Gwiazdy, domyśliłem się więc, że szykuje się nam kolejna ceremonia. A że chwilowo nie miałem żadnych innych zajęć, to stawiłem się na jego wezwanie. Usiadłem jednak nieco z tyłu, żeby móc w każdej chwili opuścić to zebranie. Poza tym nie chciałem, by podczas niej ktokolwiek się do mnie dosiadał, a większość kotów preferowała zajmować miejsca jak najbliższe Liściastego Konaru, żeby niczego nie przegapić i chłonąc każde słowo naszego rudego przywódcy. Cóż, niech robią, jak sobie chcą. Ja miałem ostatnio trudniejszy okres w swoim życiu i wolałem unikać dużych zbiorowisk kotów - przyszedłem tu jedynie z ciekawości, kto tym razem zostanie awansowany na wyższą rangę.

Pomimo mojego pobytu w lecznicy wiedziałam co działo się w klanie - w sumie trudno było nie zauważyć małego zamieszania spowodowanego zniknięciem zastępczyni. Szczerze mówiąc nie sądziłam że tak to się skończy, że poprostu opuści klan...ale jeśli ktoś decyduje się na takie coś to jest to według mnie decyzja nieodwracalna - szczególnie będąc na takim stanowisku jakim była jednooka.
Wygramolenie się z lecznicy zajęło mi dłuższy moment - musiałam prędko ogarnąć futro i uważać na tą zasraną łapę. Usiadłam przed wejściem do niej rozglądając się prędko po już zgromadzonych - była w nich na przykład Pyłek i Tygrysia Łapa, czyli któraś z moich potencjalnych terminatorek... miejmy tylko nadzieję że Rozżarzona Gwiazda przymknie oko na moją chwilową niedyspozycyjność i faktycznie kogoś mi przydzieli.

Przyszła i Rwąca. Może i normalnie ominęłaby tę ceremonię, jak w sumie większość, bo rzadko w obozie bywała, ale no, ciężko, by umknęło jej, iż Zaćmione Słońce gdzieś zaginęła, więc ciekawiło ją po prostu, kto dostanie zaszczyt bycia nowym zastępcą. I nie, nie miała nadziei, że to będzie ona, zresztą, nie miała wytrenowanego w pełni żadnego terminatora, nie w całości, więc cóż, po prostu wpadła zobaczyć co się będzie działo.
- Hejoo - rzuciła dziarsko w stronę Bociana, do którego bezceremonialnie się dosiadła, korzystając z tego, że akuratnio siedział sam. Koźlorogi był już otoczony, więc nie chciała się tam wpychać, a z czarno-białym odbyła ostatnio ciekawą rozmowę, więc cóż, czy chciał, czy nie, był skazany na jej towarzystwo podczas tego wydarzenia. Nawet jeśli siedział z tyłu, zapewne nie chcąc żadnego kontaktu. Ona nie wyłapała tego, a też niespecjalnie nigdy siadała z przodu. Więc... ups.

Przyszła i Zamglone Jezioro, choć wyraz jej pyska był jakoś taki nietęgi. Przysiadła z boku, wpatrując uważnie w Żara. Nie podobało jej się to, co miało miejsce w klanie. Zaćmione Słońce zaginęła. Tak o. Wyparowała. I nie było jej wcale smutno, że wyparowała, bo była jej jakkolwiek bliska. Była jej mistrzynią, ale nigdy nie darzyły się specjalnym uczuciem. Chodziło bardziej o to, iż była zastępczynią, teraz wakat się zwolnił, a ona mogła tylko bezczynnie patrzeć, jak ktoś inny dostaję rangę, o której marzyła ona. Jak ktoś odbiera tytuł zastępcy, gdy ona nie wytrenowała żadnego terminatora, bo ktoś specjalnie chciał to chyba opóźnić.

- Terminatorzy, którzy będą dziś mianowani lub otrzymają nowego mistrza są w wieku znacznie powyżej kocięcego - rzekł, przez dwa uderzenia serca mierząc niegdysiejszego podopiecznego poważnym spojrzeniem. - Rad byłbym z resztą mogąc prowadzić trening następnego terminatora. To obowiązek, który sprawia mi przyjemność. Jeśli chcesz udowodnić Rozżarzonej Gwieździe swą dojrzałość zachowuj się adekwatnie do sytuacji, Grzmiące Gardło.
Zauważając wyjście Jeżynowego Ciernia z lecznicy skinął jej głową, zastanawiając się jednocześnie gdzie znajduje się Owcze Runo. Czyżby poszukiwanie ziół uniemożliwiło jej uczestnictwo w zgromadzeniu?
Rad był, że córka Falującej Trawy odzyskiwała zdrowie.

W odpowiedzi na powitanie Rwącego Strumienia mruknąłem tylko coś cicho pod nosem. Że też ze wszystkich wolnych miejsc na tym świecie wybrała to akurat obok mnie! Nie mogła, nie wiem, dosiąść się do Jeżynowego Ciernia, która również zjawiła się na ceremonii, aby wdać się z nią w jakieś babskie ploty jak to samica z samicą? W końcu szylkretka miała ostatnio idealny temat do rozmowy, a mianowicie mogła się podzielić z innymi tym, jak to zdeptała moje serce, które przecież sam jej ofiarowałem. Chyba, że już jakiś cudem cały Klan Gromu się o tym dowiedział i byłem teraz na ustach wszystkich swoich pobratymców. Dlatego nie chciałam teraz z nikim rozmawiać, bo wiedziałem, że prędzej czy później ktoś mnie zapyta, jak czuję się po tym wszystkim, co się stało między mną a zielonooką.

Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem!!!!!!!!!!
Tak, dokładnie to powiedział przywódca... dawno nie słyszałem tego ogłoszenia więc postanowiłem się zjawić skoro akurat byłem w obozie! Postanowiłem dosiąść się do Ignisa i Tygrysicy - która podobno miała jakieś tam problemy z mentorem... szkoda.
Usiadłem obok szylkretki posyłając uśmiech każdemu z osobna, widziałem że kotka była może nie w sosie ale bycie w takim samym nastroju chyba by nie pomogło. - Siema! Jak myślicie kto zostanie zastępcą? - spytałem spoglądając na przywódcę. Takie wybieranie zastępcy chyba nie było tak częstym wydarzeniem co przydzielanie mentorów czy mianowanie na wojowników więc była to swoista atrakcja! Pewnie każdy z wojowników o tym marzy!

Oj. Trochę mu się oderwało od rzeczywistości.
Spędził trochę czasu, smarkając w mech; okazało się, że jego ciało bardzo słabo znosi jakiekolwiek chłody i wilgoć, przez co całą porę nagich drzew, a w sumie to i nawet wcześniej, bo od kiedy tylko zaczęło się robić chłodniej, spędził, wchodząc i wychodząc z nory medyka. Nie było to szczególnie przyjemne, ale przynajmniej miał bardzo dużo czasu na to, żeby myśleć i analizować różne rzeczy. Czyli w sumie robić to, co lubić robił najbardziej.
Powrót do życia społecznego po ostatniej, wyjątkowo upierdliwej chorobie, w pierwszej chwili wydawał mu się strasznie trudny. Czuł się trochę tak, jakby był dzikim zwierzęciem po długiej rehabilitacji w ośrodku, z którego teraz pracownicy powoli próbują go wypuścić po stosownej aklimatyzacji na bezpiecznym terenie. Mimo początkowych oporów i jakiejś dziwnej niepewności, gdy tylko zobaczył, że Tygrysica siedziała razem z Ogniem i Wysokim, od razu i bez żadnego zastanowienia skierował się w ich stronę.
- Cześć - rzucił krótko, może trochę zbyt sucho, podchodząc nieco bliżej Tygrysicy. Trącił delikatnie ogonem, gdy przechodził, jednak widział, że była nie w sosie, dlatego też nie zaczepiał jej bardziej, niż wymagało od niego bycie jej bratem i usiadł obok Wysokiego.

Kolejne z jej rodzeństwa zniknęło z klanu. Niby żadna nowość, koty często znikały. Nigdy jednak nie spodziewała się, że stanie się to z Zaćmionym Słońcem. Nikt nie znalazł żadnych śladów krwi czy powyrywanego futra. A przecież to niemożliwe, by doświadczona zastępczyni się zgubiła i nie mogła odnaleźć granicy. Jedynym racjonalnym wyjaśnienie było, że... kocica odeszła z własnej woli. Tęczowa Chmura przez wiele dni biła się z myślami. No bo może gdyby w końcu zebrała się do rozmowy z siostrą to udałoby się jej pomóc i nigdy by nie odeszła? Sama już nie wiedziała co o tym myśleć.
Na ceremonii pojawiła się trochę z własnej woli, jak i trochę wewnętrznego przymusu. Chciała usłyszeć kto zostanie nowym zastępcą, być w takiej chwili przy Rozżarzonej Gwieździe, no i była też szansa, że dzisiejszego dnia Stokrotkowa Łapa otrzyma nowe imię. W końcu była już gotowa do ukończenia treningu.
Wygramoliła się z Gęstego Buszu i usiadła samotnie w otoczeniu reszty zebranych. Zerknęła jedynie w stronę Rozżarzonej Gwiazdy, by posłać mu wspierającego spojrzenie. Następnie po prostu zaczęła czekać na rozwój wydarzeń.

Przewrócił oczami, gdy usłyszał od mistrza "zachowuj się adekwatnie do sytuacji", a nie zachowywał się? Siedział tak jak czarny, gapił się równie podobnie co on, jak nic zesztywniał, stając się typowym sztywniakiem.
— Ja tam bym temu nowemu co wpadnie ci w łapska współczuł — rzucił do Konwaliowego Snu, uśmiechając się wrednie pod nosem.
No i gdzie ten Rozżarzona Gwiazda? Ile jeszcze mieli tutaj tak siedzieć? Znudzenie wypłynęło na jego pysk. Staruch się zaciął albo zapomniał słów. Nie potrafił zdecydować. Chyba, że jeszcze na kogoś czekali. Rozejrzał się ukradkowo po zebranych, ale za nic nie potrafił stwierdzić czy byli wszyscy.

- Ja natomiast uważam że należałoby mu zazdrościć kompetentnego mentora - odrzekł, posyłając tamtemu chłodne spojrzenie zielonych ślepi. - Muszę porozmawiać z Tęczową Chmurą. Bywaj, Grzmiące Gardło.
Wstał, następnie niespiesznym krokiem kierując się ku niebieskofutrej kotce, którą - jeśli nie wyraziła ku temu sprzeciwu - niemalże niezauważalnie tracił nosem w bark.
- Tęczowa Chmuro... - rzekł, rozpoczynając rozmowę z niebieskofutrą. - Rozżarzona Gwiazda przekazał mi szczęśliwe wieści. Gratuluję - rzekł, uznając, że kotce również należy to powiedzieć. To nie Rozżarzona Gwiazdą ponosił wszak większości kościół sprowadzenia jego kuzynów na świat. - Mógłbym usiąść obok ciebie?
Jeśli kotka się zgodziła - tak właśnie uczynił.