Uwielbiałem te drobne reakcje Zaćmienie które dostrzegałem siedząc przed kocicą. Podnoszenie lekko kącików ust w nikłym uśmiechu, powolne wypuszczenie powietrza w westchnieniu czy długim milczeniu podczas zastanawiania się nad moimi durnymi pytaniami. Mogłem się czuć prawie jak przedtem, jakby osiem księżycy mojej nieobecności nigdy nie miało miejsca. Chociaż teraz powinienem czekać na prowokującą odzywkę złotej abym z nią konkurował. Wcześniej nie zdawałem sobie z tego sprawy jednak, tęskniłem za tym, a konkretniej za nią.
   Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem, liczyłem na długi wywód o kocurze, bądź kotce! Która zamąciła w głowie złotookiej. Jednak po chwili przeliczyłem się z swoimi założeniami. Z pewnością by mi się do tego nie przyznała, jeśli ktoś by taki istniał. Przynajmniej tym mogłem się pocieszać. Przelotne zauroczenie jakie przeżyłem starszą kotką na terenach dwunożnych zamierzałem pogrzebać głęboko w pamięci. Porzuciłem temat jedynie cicho dodając. - Mam nadzieję, że wrócę do bycia kimś więcej niż kolegą z patrolu. Podziwiam twoje zaangażowanie. -
   Oh a więc wróciliśmy do całkiem drażliwego dla mnie tematu. Trening. Z pewnością zawiodłem Korzenny Język. Mogę to usprawiedliwiać jedynie tym, iż byłem dzieckiem. Podniosłem wyżej uszy zaintrygowany jej chęcią mówienia o tym. Nie dość, że chcę abym wrócił to już od razu myśli o mentorze. Czyli musiałbym wrócić do poziomu takiego bachora jakim byłem. Pocieszająco.
    Otworzyłem szerzej oczy nie mogąc wyjść ze zdumienia tego co słyszę. W pozytywnym sensie. Uśmiechnąłem się w stronę wojowniczki. - Musisz mi wyjaśnić, co to za ambicja wytrenowania całego miotu Mroźnego Poranka. - Mruknąłem w lekkim rozbawieniu. Dalej nie pasowała mi ta bezinteresowna chęć planowania już całego mojego powrotu. A może właśnie był w tym jakiś interes? próbowałem przejrzeć kotkę. Skoro miała Owieczkę nie potrzebowała ucznia. W zamyśleniu podniosłem wyżej jedną z białych brwi.
   - Dodatkowo, jakoś bardzo interesujesz się tym moim powrotem co? Nie chcę być próżny, ale nie wygląda to na bezinteresowne działanie. Zaskoczyłaś mnie Zaćmienie. - Gdzieś pod dużą ilością grubego złotego futra mogłem poczuć ciepło na skórze. Paniczne ciepło, o ile nie ubzdurałem sobie większego zainteresowania mną z jej strony.

„Jak się postarasz” I ja się wtedy uśmiechnąłem szerzej. Endorfina w mojej krwi krążyła aż nadto. Pokręciłem opuszczonym łbem zawiedziony, mlasnąłem wymownie językiem.
   - Nie myślisz chyba ze się leniłem na wolności co? Od mojego starania się, na nowo zaczniesz mieć mnie dość. O to się nie martw - Odpowiedziałem z przekąsem. Słysząc następne słowa Zaćmienie mogłem się uspokoić. Ile ja sie nasłuchałem o tym byciu zastępcą. Przybrałem pogodny wyraz pyska aby nie szczerzyć się cały czas. Od kąd pamiętam świetnie przystosowywałem sie do potrzeb rozmówcy.  No tylko akurat ta kotka była specjalnym wyodrębnionym przypadkiem. To fakt iż Zaćmienie o wiele szybciej osiągnęła wszystko co tylko ja chciałem zrealizować pierwszy. Głupi łudziłem się ze znajdę wtedy drogę do domu. Teraz ja będę od nowa powtarzał kodeks wojownika a ona bezkarnie mogła mnie karcić po łapach. O ile tylko przywódca będzie dla mnie tak łaskawy i ten zechce mnie przygarnąć. Co za upokorzenie. Przygryzłem polik od środka.
   - Bylebyś nie skończyła jak Mroźny Poranek. - Dodałem ozięble wspominając o ojcu. Przenikały mnie dreszcze na myśl o tym kocie. Myśląc o tym życie samotnika wydawało się być lepsze. Szybko przeszła mi ta myśl kiedy złotooka powiedziała o drugim miocie. Żachnąłem się w nagle wzbudzonych  emocjach. Kolejny nieprzyjemny dreszcz. Napiąłem mięśnie spinając się cały.
    - Spodziewam się, iż już dawno przestał nazywać mnie rodziną. I z wzajemnością. Nic dziwnego, jeśli nadaje się tylko do produkcji jakichś bachorów - Nie byłem zadowolony z faktu, iż mam młodsze rodzeństwo. Biologicznie. Tylko czy czułem jakiś żal do tego kota? Nie. Właściwie to odciąłem się od tej więzi już księżyce temu. Mój ogon znów zaczął latać na boki. Szkoda strzępić języka na tego kota.
    - Czyli jeśli dobrze rozumiem, zależy ci na mnie. Oh no dobrze. Wrócę do klanu gromu aby moja była przyjaciółka miała z kim rywalizować o zostanie zastępcą. Tylko szybko mnie wytrenuj dobra? - Postawiłem na trochę humoru po wspominaniu tego głuchego starca. Miałem nikłą nadzieję, iż nie przeginam pewnej granicy. Mimo mojego sarkastycznego języka mówiłem w całości prawdę. Nie było co sobie wmawiać inną idee. Tęskniłem za domem a tym bardziej za Zaćmienie.

Zanim patrol dotarł do Rozżarzonej Gwiazdy, napatoczył się na Nasięźrzałową Noc, który akurat wychodził z obozu. Nie wiedział, gdzie był przywódca, więc w razie gdyby patrol go nie znalazł, poinformowali oni pointa, żeby udał się na granicę po zagubioną owieczkę — co najwyżej Rozżarzona Gwiazda dołączy do nich, gdy już go namierzą.
To miała być pierwsza taka... poważna rola, jaką miał pełnić. Do tej pory bycie zastępcą niewiele różniło się od bycia wojownikiem, bo raczej ulegał sugestiom co do tego, jak mają wyglądać patrole, a treningi nadzorował tak, że po prostu czasem natknął się na trenujące koty, z którymi się witał i szedł dalej, by im nie przeszkadzać, jeżeli od razu nie zauważył czegoś niepokojącego (a tego raczej nie widział). Przyjęcie do klanu zaginionego terminatora było natomiast czymś zupełnie nowym — od niego zależał dalszy los innego kota, to, czy będzie w Klanie Gromu, czy nie! To było trochę stresujące. Westchnął cicho, żwawo maszerując w stronę wskazanej mu przez patrol granicy w okolicy Gawry.
Na miejsce dotarł po jakimś czasie, z daleka dostrzegając czekające przy granicy koty. Uniósł ogon na powitanie i zakołysał nim pogodnie, nim nie zbliżył się na taką odległość, z której mógł powiedzieć:
— Dzień dobry — normalnie, bez krzyczenia, skoro i tak był już nieco ponad długość zajęczego skoku od dwójki kotów. Uśmiechnął się lekko do Zaćmionego Słońca, by zaraz jednak pełną uwagę skupić na kocurze, gdy już przeszedł te ostatnie kilka kroków. — Złota Łapo, słyszałem, że chcesz wrócić do klanu? Gdzie się podziewałeś do tej pory, dlaczego zniknąłeś? — spytał, a w jego pogodnym tonie i łagodnym uśmiechu na mordce trudno było oczekiwać oceny powracającego kocura czy złości. Autentycznie cieszył go powrót terminatora... nawet jeżeli potrzebował jeszcze chwili na to, by przypomnieć sobie wszystkie detale na jego temat. Jak to, kto jest jego mistrzem i czy był bratem Zaćmienia i Sokół, czy tylko z jakiegoś powodu jego miot i miot złotej wojowniczki zlały mu się w jeden. Hm.

Okoń jedynie wzdrygnął się na słowa Zaćmionej. Cóż za hańba przysłoniła klan gromu, zaczynając od poranka przez kruka po obecnego przywódcy. Jednak temu nie zamierzał na razie umniejszać, mogło to negatywnie wpłynąć na jego powrót do klanu. Za poleceniem kocicy przyszedł bliżej granicy, zupełnie bez stresu kocur siedział pod jednym z drzew i czekał. Zaćmienie kręciła się gdzieś w pobliżu, czasami do niego podchodząc. Złoty mimowolnie się uśmiechał w jej towarzystwie.
    Słysząc innego kota poderwał się w górę i otrzepał z nielicznych paproszków na jego futrze. Jego oczom ukazał się rudy point. Albo bardziej biały? Kojarzył go jedynie z widzenia, nawet nie próbował przypominać sobie imienia niebieskookiego. Skinął mu głową i przysłuchał się spokojnemu tonu głosu.
    - Zatem dobrze słyszałeś, zniknąłem zupełnie przypadkiem próbowałem polować. Nie jestem pewny na co dokładnie, jednak moja pamięć do terenów nie była najlepsza w tamtym czasie. Zgubiłem drogę do domu. Długo szukałem znajomych terenów. Chociaż jak wiesz jestem gotów wrócić o ile tylko Rozżarzona Gwiazda mnie przyjmie. Miło słyszeć znajomy głos - Mruknął starając się brzmieć naturalnie i poważnie, nie był pewny czy to dalej uczeń czy wojownik... jednak brzmiał na kogoś starszego. Spoglądał ukosem na złotą wojowniczkę szukając w jej spojrzeniu oparcia. Może ten pręgowany był kimś więcej niż wojownikiem? To dlatego nie pojawił się większy patrol,. Spokojna głowa Złota Łapo. Byłeś wtedy tylko dzieckiem.

Chwilę oczekiwania na patrol spędziła przy granicy, ze Złotą Łapą; czasem w niezręcznej ciszy, czasem w bardziej zręcznej, czasem coś powiedziała pod nosem, ale raczej nie wzbierała się na żadne większe i dłuższe wymiany zdań, kiedy była w "trybie czekania". Myślała, że ukaże im się rude futro Rozżarzonej Gwiazdy… ale zamiast tego jej nos omiótł zapach z lekka inny, choć wciąż kocura. Jasne futerko, zrudziałe na pyszczku, ogonie; ach, Nasięźrzałowa Noc. Kiwnęła mu głową, utrzymując swe maniery i szacunek do zastępcy – skandalem z jej strony byłoby w końcu brak respektu, nawet jeśli sądziła, że kocur to kolejny kot, który swoją rangę zdobył zwyczajnym "przypadkiem", a wcale się na nią nie nadawał… Najwyraźniej Rozżarzona Gwiazda był zajęty czymś innym. Kolejny minus do jego wizerunku w jej oczach, skoro nie miał czasu na chyba najważniejsze obowiązki w tym całym byciu przywódcą.
Nie mówiła już nic, siedząc z boku, pozwalając Nasięźrzałowej Nocy na rozmowę. Raczej nie było szans, by tak potulny zastępca, jak on mógł odmówić powrotu Złotej Łapie… szczególnie, że ten miał wiele ładnych, kulturalnych słów w zanadrzu. Robi wrażenie, czy coś. Kiedy tak to obserwowała i słuchała, to zdała sobie sprawę, że Okoń chyba nie wiedział, że Nasięźrzałowa Noc był teraz zastępcą… może się domyślił. Albo szedł z biegiem sytuacji. Uniosła tylko lekko wąsy, gdy stary znajomy wspomniał o Rozżarzonym… wyłapała też jego wzrok z ukosa, na co tylko podniosła jedną z brwi i zamrugała dwa razy.

— Mm — mruknął, kiwając głową na jego słowa. Nie miał pojęcia, co o tym sądzić, czy było to sensowne wytłumaczenie, czy może nie bardzo. To jego pierwszy raz i kompletnie nie potrafił określić, czy za coś takiego powinien wyciągnąć konsekwencje.
— Dość długo cię nie było, ale jestem pewien, że rozłąka z rodziną i klanem była wystarczającą nauczką za nieodpowiedzialność. Cieszę się, że wróciłeś cały i zdrowy, Rozżarzona Gwiazda na pewno się ze mną zgodzi i nie będzie miał z pewnością żadnych zastrzeżeń co do twojego powrotu — zadecydował w końcu, uśmiechając się pogodnie. — Możesz mi przypomnieć, kto był twoim mistrzem? — spytał zaraz, kątem oka zerkając też na Zaćmione Słońce.

Wsłuchałem się w słowa kocura. Te minimalnie podniosły mnie na duchu po tym jak Zaćmienie zdawała się być niechętna względem moim bądź drugiego rudego osobnika obok. Kotki miały te swoje humory czyż nie? Szczególnie złota która była wyjątkowym przypadkiem. Przynajmniej według mnie..
— Mentorem? O ile mnie nie pamięć nie zawodzi był to … Korzenny — Tu się chwile zawahałem. Co korzennego było w tym kocie? Nie przegadaliśmh za dużo w moim klanowym życiu. — Język — Szybko naprostowałem inię byłego mentora. Jeśli od razu zostanie mi podsuniętą kolejna szansa na trening… Jakże liczyłem na byłą znajomość po księżycach. Bo tylko wspomnienia łączyły Mnie z kocicą. Nic głębszego.
— Nie zmarnuje danej mi szansy — Uśmiechnąłem się na koniec.

Nie miała tutaj za wiele do gadania, więc jedynie słuchała kocurów; jak się spodziewała, Nasięźrzałowa Noc żadnych obiekcji do powrotu nie miał, na co skinęła głową… zadowolona, chyba. Miała nadzieję, że Złota Łapa faktycznie będzie tym samym kocurem, co niegdyś – nie chciałaby być odpowiedzialna za sprowadzenie do klanu kolejnego obiboka.
Odchrząknęła, gdy wspomnieli o mistrzu.
— Z racji, że Korzenny Język jest chory, nie miałabym problemu z przejęciem ewentualnego treningu Złotej Łapy, jeśli to możliwe — jeśli to możliwe, bo czysto w teorii miała dwójkę terminatorów, a pewnie były koty, które miały ich mniej… ale nie zaszkodzi uprzejmie zgłosić się na ochotnika.

Uśmiechnął się i kiwnął głową; nim zdołał jednak się odezwać, wtrąciła się Zaćmione Słońce, w stronę której zwrócił mordkę. Również i jej kiwnął głową.
— Chciałem właśnie spytać, czy nie chciałabyś przejąć treningu Złotej Łapy. Wiem, że masz już dwójkę podopiecznych na głowie, ale jestem pewien, że dasz sobie radę, zwłaszcza że tu chyba będzie to jedynie formalność — odpowiedział, na samym końcu zwracając pysk w stronę Złotej Łapy.
— No dobrze. Przekażę to, że wróciłeś, Rozżarzonej Gwieździe i reszcie klanu — powiedział, dając kotom wolną rękę co do tego, czy chcieli wracać do obozu razem z nim, czy może jeszcze zostać na pogaduchy albo nawet od razu z marszu zacząć trening (Zaćmione Słońce, jeżeli była tak ambitna jak swoja siostra, a zdecydowanie na taką wyglądała, w końcu mogłaby wpaść na taki pomysł), po czym odmaszerował w głąb lasu.

zt

Kozioł potrzebował trochę odetchnąć. Ochłonąć po ostatnim incydencie. Tęcza i Zaćmienie powoli wracały do zdrowia. Jak do tej pory też nie było żadnych drapieżników, które by narażały życie innych. Znów zapanował spokój ale point miał dużo pracy. Na całe szczęście trening z Wroną miał już za sobą. Więc teraz musiał tylko uczyć swojego nowego terminatora. Ale czuł przemęczenie. Chciał na chwilę oderwać się od obozu i przejść się na długi spacer. Mimo iż wokoło był śnieg i nie było co podziwiać. Ale przynajmniej nie było zimno. Wręcz delikatnie świeciło słońce. Więc była to idealna okazja by trochę pospacerować i przy okazji oznaczyć granice.
Szedł tak aż do Gawry. Samoistnie go tak łapy poniosły. Znał to miejsce bardzo dobrze. Bo to właśnie tu szukał swojego brata. Dalej od Gawry zaatakowali go samotnicy. Ale też właśnie tutaj został przyjęty z powrotem do klanu. O ile pamięć go nie myliła. A nawet jeśli myliła to i tak znał to miejsce.
Gdy tak szedł, zauważył średniego rozmiaru norę pod pewnym drzewem. Była nawet sporawa i Kozła zastanawiało go czemu nikt jej nie zamieszkał. Tak porządna dziura a zero zapachu czegokolwiek. Postanowił ją wykorzystać i ocieplić się w niej na chwilę. Wygodnie się położył i zwinął swoje przednie łapy pod siebie. Ogon owinął wokół by jak najlepiej ocieplić swoje ciało. A przede wszystkim zmarznięte łapy.

/ moja bff zawilec <333

Nigdy bym nie pomyślała, że w taką pogodę będę wędrować po dolinie oka gór. A jednak. Nie było dzisiejszego dnia śnieżycy, a jako iż nie zostałam wybrana na Zgromadzenie to postanowiłam spotkać się z kimś samemu. Nie miałam oczywiście pewności, że takiego ktosia znajdę, ale Gwiezdny Klan mi sprzyjał. Gdy wędrowałam sobie w okolicy dużego jeziora do mojego nosa dotarła woń takiego jednego koleżki.
Po chwili wędrówki odnalazłam norę, w której moja zguba się znalazła. Niebieska, z blizną przez oko, skulona i szczeliwa. Było tu ciepłej, nie było co się mu dziwić.
- Cześć Kozioł. Widzę że nie tylko mi odbiło by skakać po tych zaspach poza domem.
Przyłączyłam się do Koźlorogiego zawijając się w rogalik zaraz obok niego.
- Co słychać?

Było mu już trochę cieplej ale tak czy siak gdy poczuł na swoim ciele chłodny wiatr to delikatnie się trząsł. Nie przepadał za mrozem ale to chyba każdy krótkowłosy kot. W takie dni jak takie to wiele by oddał by mieć długie futro. Poza tym wyglądałby o wiele bardziej szykowniej, prawda?
Nagle usłyszał kroki zbliżające się w jego stronę. Podniósł wysoko uszy razem z głową. Był przygotowany na wypadek jakiegoś… nieprzyjemnego spotkania. Ale szybko wyczuł kto to taki a niedługo po tym zobaczył kolorową mordkę.
Uśmiechnął się szeroko gdy zobaczył Zawilec.
– W takim razie jest nas dwoje! Czasem trzeba zrobić coś trochę głupiego, nie? –uśmiechnął się po czym trochę się sunął by wojowniczka miała miejsce tuż obok niego. Dobrze, że ta norka była dość sporawa ale tak czy siak leżeli dość blisko siebie.
– Ah! Szkoda gadać. Nawet nie wiesz ile roboty ostatnio miałem. Jestem wykończony. Plus nie działo się chwilę u nas dobrze… To znaczy! Dwie wojowniczki z mojego klanu zostały poważnie ranne przez puchacza. Dobrze, że jakoś udało mi się im pomóc a potem Owcze Runo je zabrała do lecznicy. Leczenie idzie pomyślnie tak sądzę ale hohoho! Chyba jeszcze nigdy nie byłem tak wściekły na jakiegoś ptaka. –podzielił się z nią ostatnim przeżyciem. – Ale jakbym miał być szczery… Nie jestem zadowolony z siebie. Otrzymałem podziękowania od innych ale nie czuje się bym na nie zasłużył. Bo gdybym lepiej walczył to możliwe, że nikt nie zostałby ranny… –westchnął ciężko. Kozioł był takim trochę perfekcjonistą a przynajmniej oczekiwał tej perfekcji od siebie.

Skinęłam na słowa Koźlorogiego przysuwając się w jego stronę, gdy ten zrobił mi dodatkowe miejsce. Na kolegę można było liczyć w kwestii zapewnienia rozrywki. Jak już zaczął mówić to nie było widać końca. Tym razem jednak na prawdę miał dużo do przekazania. Puchacz... brzmiało groźnie. Nigdy nie miałam potyczki z drapieżnym ptakiem, nie chciałam mieć. Starczył mi już lis, kuna i szczury. Było ich i tak zbyt wiele.
- To nie dobrze, że doszło do walki z puchaczem. Dobrze, że przeżyły jego atak. O które wojowniczki chodzi?
Byłam ciekawa, któż to doświadczył ran od szponów ptaka. Ciekawiło mnie też, kto go zaatakował. Ale tym już się nie dzieliłam z Kozłem.
Gdy Kozioł podzielił się ze mną swoimi troskami związanymi z tą walką... trudno nie było mi nie wrócić do wspomnień z walki z lisem. Znałam to co czuł niebieski kocur. Tylko, że doświadczyłam czegoś jeszcze gorszego. Machnęłam ogonem zastanawiając się co chce mu powiedzieć.
- Nie powinieneś się tym przejmować. W końcu przeżyły prawda? Zresztą, nie da się czasem kogoś uratować. Takie życie Kozioł. Jak byś nie walczył to tak musiało już być najwidoczniej.

- Zaćmione Słońce i Tęczowa Chmura. Siostry. Na początku puchacz atakował tylko Zaćmienie ale potem rzucił się na Tęczę gdy tą chciała jej pomóc. No ale dzięki pracy zespołowej udało się jakoś przeżyć wszystkim. Na pewno Owcze Runo wykonała najcięższa pracę. Bez niej byłoby tragicznie. - oh dobrze, że Lodowy Potok N zostawił klanu bez medycznej opieki. Zwłaszcza teraz gdzie czychały różne dzikie stwory poza terenami.
Na słowa Zawilec, Kozioł trochę spochmurniał bo to trochę przywołało mu wspomnień.
- No ale zrozum Zawilec... Nie chcę znów widzieć śmierci przed swoimi oczyma. Umarli moi rodzice. Nie mam większości rodzeństwa. Nie chce po prostu by kolejne koty ginęły tuż obok mnie. Dlatego też tak ciężko trenuje i pracuje by być lepszy. By następnym razem nikt nie był ranny. - wytłumaczył koleżance. Po prostu nie wybaczyłby sobie jakby na jego warcie ktoś zginął. Splamiło by to jego honor wojownika. A chciał przecież być najlepszym spośród najlepszych wojowników.
- Ale wiem, że czasem... Nawet jakbym nie wiadomo jak się spiął i uparcie coś robił to i tak... Wszystko może potoczyć się inaczej. No ale... Nie chcę stać bezczynnie. Więc jeżeli jest nadzieja na cokolwiek to będę dalej walczył. - uśmiechnął się delikatnie w stronę wojowniczki.

Skinęłam ze zrozumieniem głową, gdy padły imiona wojowniczek poszkodowanych w walce. Kozioł wspomniał też o ich medyczce, Owczym Runie. Przypomniało mi to o tym, że Lodowego Potoku nie ma już wśród żywych. Absolutnie nic nie czułam w związku z tym, ale faktem było, że Klan Gromu miał o jednego medyka mniej. A co do koci, które walczyły z puchaczem. Nie znałam Zaćmionego Słońca, z kolei Tęczową Chmurę już tak. Spotkałam ją raz na zgromadzeniu.
Zmarszczyłam brew na kolejne słowa Kozła. Już miałam mu odpowiadać, gdy ten znowu zaczął mówić. Nie rozumiałam go. Najpierw mówił, że nie chce by następnym razem przy nim ktokolwiek został ranny (co było marzeniem głupiego), a później przeczył sobie, że wie, że czasem nie da się tego dokonać. Skąd ma pewność, że ten kolejny raz taki akurat nie będzie? Szczerze? Denerwował mnie ten temat. W szczególności, że mówił o tym ile kotów stracił jakby u mnie było inaczej.
- Ale ja rozumiem Kozioł. Mam 50 księżycy, wiem jak to jest nie musisz mi wymieniać twoich tragedii życowych. Powiem więcej, koty umierały, a ja nic nie dałam rady z tym nic zrobić. Wiem też, że obwinianie się o to nic nie zmieni. Chęć bycia silniejszym nie jest czymś złym, ale całego świata nie zbawisz, nie uratujesz każdego. Więc przestań się zadręczać, w szczególności, że te kocice dalej żyją.
Zaczęłam machać ogonem, ale wyraz mojego pyska był dalej jak ze skały. Kozioł zachowywał się jak dziecko, które chciałoby być bohaterem jak z opowieści w kociarni.

Dotychczas nie opuszczał terenów Gromu, uznając, że jest to zachowanie nierozsądne i nieodpowiedzialne, na tyle, by pozostać na terenach klanowych pomimo wrodzonej ciekawości. A jednak - Szpaczy Śpiew otrzymał miano wojownika, zaś drugi z jego terminatorów, Wietrzna Łapa... nie żył. Z harmonogramu Konwaliowego Snu zniknęło większość zajmujących jego myśli obowiązków, on sam zaś poczuł potrzebę opuszczenia obozu silniejszą, niż zdrowy rozsądek. Potrzeba kontynuowania spaceru trwała pomimo, że dotarł do klanowej granicy i pomimo faktu, że zaczynało zmierzchać.
Ostatecznie przekroczył ją, z kamiennym wyrazem pyska, odsuwając od siebie trzepoczące niczym krucze skrzydła myśli. Nigdy nie był kotem nadmiernie emocjonalnym, zatem jego zachowanie pozostawało zadziwiające nawet dla jego osoby.
Gdy na niebie zalśniła pierwsza z gwiazd, dotarł do podnóża gawry; zdawało się, że nie otacza jej woń świadcząca o obecności niedźwiedzia. Zatrzymał się, spoglądając w ziejącą z niej ciemność, podczas, gdy w jego głowie wyuczony rozsądek toczył batalię z wrodzoną ciekawością.

/ Puch