Słysząc to, Zaćmienie posłała w stronę Konwaliowego Snu chłodne spojrzenie - może nawet wytworzyła między nimi niewidoczną, przysłowiową iskierkę, jednak reszta jej ekspresji pozostawała niezmieniona. Miała lepsze rzeczy do wytrącania jej z równowagi.
— Rozumiem to podejście — odpowiedziała, zgodnie zresztą z prawdą. Gdy sama była zastępczynią, myślała podobnie; Złoty Okoń to było… małe potknięcie, a zresztą - za pierwszym razem się zgubił. To jego świadomy wybór odejścia mimo, że znał różnicę między klanowym życiem, a tym samotniczym, ją kuł.
Skinęła mu głową i odeszła. Wolałaby decyzję dnia dzisiejszego, ale rozumiała, że nie może jej do końca podjąć sam… albo w tym momencie.


Pora narzucona przez Konwaliowy Sen nie była dla niej niczym trudnym - od terminatora wstawała skoro świt. Pojawiła się punktualnie w miejscu na granicy, w którym wczoraj spotkała czarnego kocura. Czy się stresowała? Niekoniecznie, ale w głowie zastanawiała się, co mogłaby ze sobą dalej zrobić, jeśli ten by jej odmówił. Niespecjalnie miała pomysły.

Ponownie zjawił się na klanowej granicy. Był punktualny; poruszał się niespiesznym krokiem by następnie wychynąć spośród drzew cicho niczym leśna zjawa.
Nie odpowiadały mu wieści, które musiał przekazać. Prawdą było, że zarówno decyzja o przyjęciu kotki jak i o wygnaniu jej nie byłaby w jego opinii odpowiednia. Ten jeden raz rad był że to Rozżarzona Gwiazda pełnił obowiązki przywódcy - przynajmniej oficjalnie.
- Zaćmione Słońce - rzekł witając niegdysiejszą gromową zastępczynię.

Czarny się pojawił, a ona skinęła mu głową na powitanie. Nie była w stanie po nim jeszcze stwierdzić, jaka była decyzja; wątpiła, że kiedykolwiek mogła. Konwaliowy Sen był dobry w kontrolowaniu swoich ekspresji; lepszy, niż ona, choć nie chciała tego przyznawać.
— Dzień dobry.

Był zaskoczony ostateczną decyzją Rozżarzonej Gwiazdy. Podczas rozmowy z Zaćmionym Słońcem pozostawał pewien że ten zechce przyjąć złotofutrą w szeregi Klanu Gromu. Udał się na rozmowę z przywódcą by odpowiedzialność tą złożyć na jego łapy.
Okazało się że ta faktycznie padła na Rozżarzoną Gwiazdę, nie była jednakże odpowiedzialnością za przebywanie Zaćmionego Słońca w ich szeregach lecz odpowiedzialnością za wykluczenie jej z ich społeczności na zawsze.
- Pozwolę sobie na przekazanie ci wieści natychmiast by nie marnować czasu żadnego z nas - rozpoczął uważnie lustrując mimikę Zaćmionego Słońca. - Decyzją Rozżarzonej Gwiazdy nie zostaniesz przyjęta do Klanu Gromu. Czy posiadasz słowa które chciałabyś przekazać swym siostrom lub matce?
Postanowił nie informować kotki o chęci osobistego przekazania wieści wyrażoną przez ich przywódcę uniemożliwionej jednakże przez chorobę - córka Puszczykowego Lotu była samotniczką i preferował nie podawać jej informacji które mogłaby wykorzystać przeciwko nim.

Zamieniła się w słuch.

Och.
Jej brwi powędrowały minimalnie do góry, uszy do tyłu. Szybko je poprawiła; była… gotowa na taki rozwój wydarzeń, miała go z tyłu głowy, ale… była przekonana, że będzie inaczej. Zmarszczyła brwi w zamyśleniu: czy fakt śmierci Tęczy, de facto partnerki Żara, wpływał na jego decyzje? To było… dziwne, że rudy nie mógł zobaczyć jej twarzą w twarz, wysłuchać jej samodzielnie zamiast przez Konwaliowy Sen, który mógł mu powiedzieć cokolwiek… a odmówił jej przyjęcia mimo tego, z jaką ochotą przyjmował zawsze zagubionych terminatorów. Ona nie była zagubionym terminatorem, ale wciąż… uch.

Póki siedziała przed Konwaliowym Snem, jej emocje pozostawały na smyczy tak krótkiej, że sama nie mogła ich poczuć i zidentyfikować, a już tym bardziej pokazać.
— Rozumiem — powiedziała, swoją głowę kierując nieco w dół w uprzejmym skinięciu. Siostrom… zaśmiała się gorzko w środku. Jedyna siostra, jakiej mogła cokolwiek przekazać, była już na Srebrnej Skórce. — Możesz przekazać Dzikiej Róży, że należą jej się ode mnie przeprosiny — mruknęła. Chciała powiedzieć coś więcej, coś o tym, by wytrenowali potomstwo Tęczowej Chmury należycie, ale ugryzła się w język. Gdzieś z tyłu głowy, im dłużej przetwarzała sytuację, w jakiej się znalazła, tym bardziej budziła się w niej złość, zwyczajna złość, może frustracja.
— W takim wypadku dziękuje za poświęcony czas. Nie zbliżę się do gromowej granicy, jeśli ten tak uważa. Mam tylko nadzieję, że rozumie, że wolałam nie być zastępcą, niż być zastępcą słabym i nieoddanym swoim obowiązkom w pełni — powiedziała na odchodne, licząc, że Konwaliowy Sen wyłapie ironię w jej słowach, po czym faktycznie odeszła - w stronę Gwiazdy Polarnej.

Nie dziwiło go zaskoczenie i niezadowolenie kotki, ostatecznie jednak spotykały ją konsekwencje jej własnych czynów. Gdyby nie opuściła klanu zamiast tego rezygnując z rangi mogłaby być w pełni oddaną grupie wojowniczką.
- Przekażę - odparł uznając że przekazanie tych słów macosze zapewne mu nie zaszkodzi. - Pozostaje mi żałować że twoje preferencje doprowadziły cię do odejścia z klanu, nie zaś do rezygnacji z rangi.
Upewnił się że Zaćmione Słońce oddaliła się od klanowej granicy by po stosownym czasie obserwacji udać się na patrol.

Kocur kręcił się w okolicy terenów klanów z czystej ciekawości. Zdążył już poznać ich zapachy na tyle by wiedzieć gdzie nie stawiać swojej łapy żeby nie wpaść w niepotrzebne problemy. Może i był silny, ale nie był głupi. Raz udało mu się uciec spod szponów i kłów rozjuszonego kultu, drugi raz może się nie udać.
Jeśli chciał poznać swoich wrogów, musiał ich obserwować. Dzisiaj padło na okolice grupy, którą nazywali "Klanem Gromu". Okoliczni samotnicy do czegoś się przydają, chociaż to trochę mało żeby zaspokoić jego potrzebę zdobywania informacji. Jeśli chciał wybrać się bliżej, musiał znaleźć sobie jakieś miejsce, w którym mógłby się ukryć. Te tereny wciąż były mu obce... Jakiś zakątek, do którego mógłby czmychnąć to dobry początek i ta przerośnięta nora wydawała się dobrym punktem zaczepienia. Liczył się z tym, że tutejsze koty znały to miejsce lepiej od niego, ale to wciąż lepsze niż nie mieć nic.
Zajrzał do środka, powoli, uchylił pysk i zaciągnął powietrzem chcąc upewnić się, że w okolicy nie było świeżych zapachów. Na szczęście ktokolwiek tu był, opuścił to miejsce chwilę temu... Więc zabrał się za dokładniejsze obejrzenie tego przerośniętego gniazda.

Samotne patrole były u mnie ostatnio normalką - no może nie do końca patrole bo przekraczałem granice mojego własnego klanu i byłem na terenach niczyich więc niczego nie patrolowałem. Wycieczki, o. Po prostu wycieczki. Gdyby nie ta ilość kałuż byłoby idealnie, ale mój organizm wyczuł zwiększenie się temperatur i o wiele chętniej chodzi mi się nie przedzierając się przez zaspy.
Skierowałem się do opuszczonej niedźwiedziej Gawry, w której przywitał mnie widok nieznajomego, groźnie wyglądającego kocura. Stanąłem po drugiej stronie dawnego niedźwiedziego legowiska pozostając na bezpiecznej odległości.
- Ciekawe blizny. - zacząłem nieco niekonwencjonalnie. Nie zwykłe witaj, tylko zwrócenie uwagi na wygląd.

Kocur przechadzał się wzdłuż ścian opuszczonego legowiska, wzrokiem przeczesywał każdy skrawek starając się zapamiętać szczegóły, które mogłyby się przydać. Nie było ich za dużo. W zasadzie nie było ich tutaj prawie w ogóle. Nudne miejsce. Może kiedyś znajdzie ciekawsze. Zastrzygł uchem słysząc czyjś głos. Obejrzał się. Żółte ślepia zmierzyły kocura z góry do dołu. Młody. Zerowe niebezpieczeństwo.
- Ciekawy pysk. - odparł sadzając swój szlachetny zadziec na ziemi. - Wpadłeś w drzewo za młodu? - przechylił łeb na bok, może na tej ponurej mordce krył się drwiący uśmiech. Dzieciak pachniał jak tereny, które chciał obejrzeć. Trudno powstrzymać się od zgryźliwych komentarzy wobec klanowych słabeuszy.

- Nie. - odparłem siadając i owijając przy tym swoje łapy ogonem. Wyłapałem że był to żart na temat mojego wyglądu ale nie był jakkolwiek bolesny bym miał na niego reagować jakoś agresywniej. - Długo jesteś w Dolinie? - spytałem. Nie widywałem od mojego przybycia do klanu wielu samotników dlatego ciężko było mi ocenić czy jest to ktoś nowy czy jednak stary bywalec. Może za jakiś czas uda mi się poznać ich więcej gdy będę wychodził poza gromowe tereny częściej.
- Wysoki, a twoje imię jeśli mogę poznać? - zakładałem że mogę. Nie podałem swojego drugiego członu bo ciekawiło mnie czy kocur jakkolwiek na to zareaguje... to będzie znaczyło że zna klany, bo po moim zapachu na pewno poznał że nie jestem samotnikiem.

Nie zezłościł się? Dobrze. Nie potrzebował niepotrzebnych walk, a możliwość rzucenia uszczypliwego komentarza bez większych konsekwencji to zawsze dobra rozrywka. Nawet jeśli miałaby się okazać jednostronna.
- Raczej nie. - odpowiedział na dość oczywiste pytanie. Sam nie za bardzo liczył ile to już księżyców... - Wystarczająco żeby się zadomowić, niewystarczająco by wiedzieć wszystko co mógłbym chcieć. - uzupełnił szybko. Tyle informacji wystarczy. To on miał je zbierać, nie inni na jego temat. Sam posadził swój szlachetny zadziec na ziemi. Niestety nie mógł komfortowo owinąć ogona wokół łap, więc po prostu położył go na ziemi. Niby płasko, a i tak zdawał się odstawać.
- Chaos. - wręcz wyrzucił z siebie te słowa. Nawet jeśli to imię wciąż mało dla niego znaczyło, było o wiele lepsze niż to nadane mu przez kult. - Krótkie imię jak na klanowicza, słyszałem że lubicie bardziej rozwodzić się nad ich znaczeniem. - uzupełnił zaraz i uniósł łapę żeby ją liznąć, walcząc z kołtunem który przeszkadzał mu w wygodnym postawieniu kończyny na i tak dość miękkiej ziemi. Ciągnęło...

Kiwnąłem głową na odpowiedź kocura. Czyli może już poznał jakiś samotników i pobliskie tereny ale z klanami pewnie nie miał dużego kontaktu. Czyli mogę zaprezentować GODNIE Klan Gromu. Heh. Przyglądałem się uważnie każdej z blizn dymnego, chyba najbardziej zaciekawiła mnie ta na szyi. Jak on to przeżył? No i chyba miał złamany ogon... ale skoro nie jęczał z bólu to znaczy że był zagojony lub nie odczuwał go. Ciekawe czy było to możliwe żeby nie czuć jakiejś części ciała i normalnie funkccjonować.
- Miałem takie imię gdy byłem samotnikiem, gdy będę mianowany na wojownika zapewnie będę miał jakieś bardziej... poetyckie imię. Wysoki Grzbiet, Wysokie Wzgórze, sam nie wiem. - każde z imion które sobie wyobrażałem brzmiało dziwnie... jak nie ja. Dlatego ciekawiło mnie czy gdy będę mianowany na wojownika to czy będzie mi ono odpowiadać. Pewnie będę musiał porozmawiać o tym z Rozrzażoną Gwiazdą.

Trudno było nie zauważyć jak młodziak się na niego patrzy. Może nawet usiadł nieco bardziej wyprostowany żeby lepiej się prezentować i nie siedzieć jak zgarbiony stary pierd. Jakoś musi zacząć pokazywać swoją siłę, nawet jeśli do tego nie przywykł. Jeśli kocur przed nim miałby w ten sposób poczuć jakiś respekt do czarnofutrego...
- Byłeś samotnikiem? - spytał zaciekawiony. - Czemuż to zdecydowałeś się dołączyć do klanu? Nie lepiej było zachować autonomię? - dodał szybko. Wysoki raczej nie wyglądał na bardzo przekonanego tym co mówił, ale na razie nie był pewny czy po prostu nie umiał zdecydować się jakie chciałby imię czy było w tym coś więcej. Te żółte ślepia obserwowały pręgowanego kocura bardzo uważnie, próbował dojrzeć najmniejszą oznakę... Wątpliwości.

- Moja opiekunka zginęła, i zostałem podrzucony. - jak sobie teraz o tym myślę... to już szmat czasu od śmierci Hanki. Ciekawe czy Kirito żyje, i czy na dobre opuścił Dolinę Oka Gór. Z chęcią bym się dowiedział jak mu mija życie. Bo Tygrysica, Skra i Perkoz zapewnię zginęli próbując opuścić klan bez jakichkolwiek umiejętności.. selekcja naturalna czy coś. Tylko Jabłka szkoda.
- Jako kociak na pewno jest bezpieczniej mieć opiekunów niż ich nie mieć w ogóle. Teraz myślę że dałbym radę samotnie poza klanem, ale to dzięki treningowi nabyłem tych umiejętności. - mój trening dobiegał końca. Została mi chyba wspinaczka i niby tereny... które już sam zdołałem poznać. Zamglone Jezioro niby mi zakazywała opuszczania obozu, ale no błagam, ile to księżycy można siedzieć zamkniętym pod czyjąś łapą?

- Przykry los. - kiwnął łebkiem. - Niech świat będzie wdzięczny tym, którzy cię uratowali i postanowili wychować. Pytanie tylko czy zrobili to z dobroci czy tylko z powinności. - westchnął machając głową na boki z politowaniem. Współczuł kociakowi. Dzielili podobny los, oddzieleni od rodziny i wrzuceni w łapy kotów, które chciały ich wykorzystać. Jeśli kocur w ogóle myślał o tym, że dałby radę przeżyć sam najwidoczniej nie miał niczego co trzymałoby go w klanie. Szkoda tylko, że to wciąż za mało... Brakowało mu czegoś, jakiś negatywów których mógłby się złapać. Musiał jakoś je wydobyć, dowiedzieć się czy istnieją.
- Czemu tak zależy ci na odejściu skoro tyle ci dali? Czyżby oczekiwali w zamian za uratowanie twojego życia czegoś więcej niż powinni? Z tego co mówisz, gromowładni nie brzmią na takich złych, a mimo to... - przechylił głowę na bok nie kryjąc ciekawości. Niech po prostu pomyśli, że był ciekawski. Nie żeby to było kłamstwo, ale lepiej jeśli zauważy zwykłą chęć zdobycia wiedzy niż przykryte tym knucie.

Wzruszyłem barkami. Dla mnie było to bez różnicy, teraz było ważne że żyje i nie straciłem przyjaciół z dzieciństwa bo żyje z nimi w klanie do dziś. Ignis nadal jest nazywany jak kiedyś pomimo tego że jest Ognistą Łapą, podobnie z Listek, czyli Niezapominajkową Łapą. Tylko ja i Chuda Łapa pozostaliśmy przy swoich oryginalnych imionach które idealnie do nas pasowały, trochę jakbyśmy byli rodzeństwem z tego samego miotu, nawet urodę mieliśmy podobną.
- Nic takiego nie powiedziałem. - odparłem spokojnie na słowa kocura. To że chciałem wyruszyć w podróż to było coś o czym wiedzieli tylko najbliżsi. Poza tym nie wiedziałem czy zrobię to jutro czy za obieg pór. Czasem miałem dni że ciekawość krzyczała mi w głowie abym w końcu wrócił do miasta i spróbował innnych rzeczy... ale potem się uspokajam i myśle sobie o tym że odłoże to na inny dzień.

- Wybacz, musiałem cię w takim razie źle zrozumieć. - skinął łbem, niby w przepraszającym geście ale zbyt niedbałym by jakkolwiek przyłożyć do tego wagę. Najwidoczniej drążenie tematu nie było możliwe. Wysoki miał się na baczności i raczej nie miał w sobie tylu wątpliwości by Chaos mógł je wykorzystać. Nawet jeśli tam były, nie chciał ich ujawniać, a to znaczy że wciąż miał w klanie za dużo więzów by tak łatwo je zerwać. Być może znajomości... Być może zwykły sentyment i wdzięczność. Najlepiej będzie zostawić ten temat, zanim go zirytuje.
- Pozwól, że spytam w takim razie o coś innego... Słyszałem, że klanowe koty wierzą w coś co nazywają "Gwiezdnym Klanem" czy jakoś tak. Opowiedziałbyś mi o nich? Jestem ciekaw co w tym takiego... Jakby to powiedzieć. - podniósł łapę i zakręcił nią w powietrzu kilka razy szukając słowa. - Kuszącego? Ciągnącego do siebie? Och, pewnie wiesz o co chodzi. - trzeba trochę odświeżyć wiedzę, zobaczyć czy dalej jest z nimi tak źle, że wierzą w te święte duchy.

Gwiezdny Klan. Temat który dla mnie był nieco odległy, a kocur poprosił mnie o opowiedzeniu mu o nim. Nie wierzyłem w koty na chmurach i było to nieco dla mnie zabawne że przywódca ma niby dziewięć żyć od nich... ale Rozżarzona Gwiazda nie wydawał się chętny do sprawdzania prawdziwości tego daru. Chciałbym zobaczyć jak wstaje jakby nigdy nic po upadku z klifu, lub rozerwaniu na pół przez jakiegoś wilka. No po prostu to nie było możliwe i tyle... ale nich sobie wierzą.
- Myślę że koty w to wierzą żeby nie bać się śmierci... czy coś. No i jak jesteś wychowywany w dany sposób to wtedy po prostu dorastasz z tą wiarą i koty w chmurach są dla ciebie czymś naturalnym. - odpowiedziałem drapiąc się po głowie. - Po prostu chodzi o to że po śmierci żyjesz sobie na górze szczęśliwy i patrzysz na to co wyczyniają przyszłe pokolenia... i chyba tyle. - bo co tu więcej mówić?

No nie był w stanie się powstrzymać. Parsknął śmiechem słysząc to wytłumaczenie.
- Doprawdy, jedynie ucieczka od tego, że śmierć istnieje i jest ostateczna, hm? - spojrzał na Wysokiego z pyskiem wykrzywionym w uśmiech, nieco drwiący. Zabawnie wyglądał z taką mimiką. Zdecydowanie lepiej mu pasowało siedzieć z wiecznym ponurakiem na mordce. - Czyli rzeczy, które słyszałem są prawdą... Przezabawna forma szukania pocieszenia. I trochę wciskania dyscypliny... Dla takiego małego kociaka, który ledwo zaczyna wszystko rozumieć to musi być przerażające, że jego babki i dziadkowie widzą jak potyka się o własne łapy w każdym zakątku lasu. - nie wspominając o wizytach w piasku!

Uśmiechnąłem się pod nosem również. - No nie wiem! Strzelam tak bo innego wytłumaczenia nie widzę... ale jak ktoś boi się śmierci to pewnie dużo mu to pomaga. - śmierć pewnie jest spokojniejsza jak myślisz sobie że zobaczysz kogoś za kimś tęsknisz bo zginął przed tobą. Śmierć wtedy może być nawet wyczekiwana... brr.
- To pewnie zależy od kociaka, ale jakby nie patrzeć to tak, może to być przerażające z takiej perspektywy o której mówisz. - nie przepadałem za kociakami dlatego nie specjalnie wiedziałem czy te faktycznie boją się Gwiezdnego Klanu... gdy jedna z moich opiekunek opowiadała mi o nich to raczej brałem to jako ciekawostka lub bajka a nie coś na serio.
- Z wieloma kotami rozmawiasz o Gwiezdnych? - skoro słyszał o tej klanowej wierze to musiał się o tym od kogoś dowiedzieć... a raczej nie widzę tego aby samotnicy jakkolwiek interesowali się akurat tym tematem.