Chmury dominowały. Słońce powoli wspinało się, jakby chciało, a nie mogło na niebo.
Z lewej strony strumyka - tu właśnie znajdował się kocur.
Niby był zdrowy, a dalej coś go uwierało w nosie, dlatego na celu dzisiejszym miał jedno...Powąchać wodę! No. Może nie wodę, a trawę znajdującą się obok wodnego języka. Na trawie znajdowała się rosa, a po deszczach z nocy była napuchnięta, więc gdy przecięło się ją pazurem, wydawała z siebie charakterystyczny zapach - kocur to lubił.
Tak więc bury pręgus leżał na boku, a jego wzrok był wczepiony w tafle wody, gdy z radością na mordzie gryzł sobie trawkę w najlepsze.

Strumień, który przepływał przez środek, jak to mówili tutejsi, obozu, był bardzo interesujący. Starał się nie podchodzić do niego zbyt blisko, jako że gdzieś głęboko w środku czyhał w nim strach przed wodą (nawet jeżeli ta nie wyglądała ani na głęboką, ani szczególnie wartką). Mimo to parokrotnie przeszedł obok niego... i w końcu ciekawość zwyciężyła i musiał zobaczyć, co też ciekawego mógł w nim znaleźć.
Sama woda była mało fascynująca, bo o wiele bardziej zainteresowały go gładkie, okrągłe kamyczki, na których stał. Były tak bardzo różne od kamyków, które zazwyczaj widział, nie były takie kanciaste. Interesujące. Postanowił wykopać sobie jeden z nich, żeby później pokazać go Trzask, ale najpierw musiał znaleźć taki, który by mu najbardziej odpowiadał. Musiał być Wyjątkowy, bardziej wyjątkowszy niż pozostałe kamyki, które przecież już przez to, że były gładkie, były wyjątkowe. Wiadomo!

Mimo tego, że słyszał, że ktoś chyba do niego się zbliżał, to mimo wszystko i tak podskoczył w miejscu, gdy Tygrysica nagle zmaterializowała się tuż obok i wydała z siebie głośny dźwięk. Zamrugał, patrząc na nią przez chwilę.
- Cześ - odpowiedział po ułamku sekundy; niby niewiele, a jednak dało się wyczuć to, że była tam krótka pauza. - Szukam najładniejszego kamyka. Te tutaj są fajne, takie okrągłe i gładkie, w ogóle nie mają ostrych krawędzi! - wyjaśnił, pokazując łapką na przeróżne otoczaki, mniej lub bardziej zakopane w piasku.

Pociągnął cicho nosem i wrócił do obserwacji otoczaków, próbując znaleźć jakiś ładny. Chociaż nie patrzył na siostrę, ucho miał skierowane w jej stronę, żeby dać jej znać, że wciąż słucha tego, co mówi.
- Zaniosę Trzask i Róży - odpowiedział, znów unosząc głowę i patrząc w stronę szylkretki. - Tak sobie wymyśliłem. Dam im prezent za to, że się nami opiekują, dopóki Hanka i Kirito po nas nie wrócą - dodał, uśmiechając się pogodnie, po czym wrócił do poszukiwań. Wszystkie były ładne, ale takie... zwykłe, jak każdy inny kamyk (poza tym, że były gładkie i okrągłe), ale nie tracił nadziei na to, że któryś z nich okaże się być jakiś wyjątkowy.

- Aha, czemu nie - kiwnął głową na zgodę. - No jasne. Znam już parę kryjówek, w których będzie można schować kamyki dla nich - dodał, unosząc na moment wzrok znad kamyków, by spojrzeć na siostrę i wesoło się do niej uśmiechnąć. Wtedy jednak coś rzuciło mu się w oczy, więc zaraz odwrócił łebek w tamtą stronę, by w dwóch długich krokach znaleźć się przy na wpół zakopanym kamyku, który chyba był Tym Jedynym.
- Patrz! - powiedział, pokazując na kamyk, który falował pod płytkim strumykiem. Był jasny, jak pozostałe kamyki, ale ten miał dwa, a może i nawet trzy brązowe prążki - a może nawet i więcej, bo był częściowo zakopany w piasku. Bardzo mądrze więc postanowił wyciągnąć go paszczą, bo był to pierwszy pomysł, który przyszedł mu do głowy, jednocześnie trochę nie doceniając głębokości strumyka w tym miejscu (nawet jeżeli woda była płytka, to jednak wsadzanie nosa pod wodę nie było mądrym pomysłem) oraz nie spodziewając się, że woda będzie aż tak zimna; wyprostował się natychmiast, sztywny jak struna i z nastroszonymi wąsami, kichał i potrząsał mordką, jakby go co najmniej wepchnięto na środek jeziora.

Głowa bolała go nieco, jednakże nie na tyle, by uznał to za problem wymagający interwencji Owczego Runa.
Po spożytym posiłku udał się na jeden z brzegów, obserwując wodę płynącą po oszlifowanych przez nią uprzednio kamieni.
Chwilowo pozbawiony obowiązków rozpoczął pielęgnację swych łap.

Kierował się do strumienia, aby nieco przy nim odpocząć, gdy rzucił mu się w oczy widok dawnego mistrza. Ciekawe jak sobie radził z nowym terminatorem i czy tęsknił za ich szkoleniem. Postanowił podejść i go o to podpytać.
— Witaj Konwaliowy Śnie — przywitał się, pamiętając jak kocur reagował, gdy o tym zapominał. — Jak tam życie? Wyleczony? Mnie coś pobolewa bark, no mówię ci utrapienie z tym mam dzisiaj. Jak trening z nowym terminatorem? Lepszy ode mnie? Posłuszniejszy? Tęsknisz już za mną? — zażartował.

- Czyżby twój wiek postępował nadmiernie? - spytał się terminatora; kąciki jego pyska zadrżały w wyrazie rozbawienia. - Jeśli ból będzie miał duże nasilenie lub zacznie być przewlekły powinieneś złożyć wizytę Owczemu Runu. W kwestii życia i chorób natomiast nie posiadam powodów do narzekania.
Następne pytania skwitował nieznacznym uniesieniem jednej z brwi.
- Inny - odparł zgodnie z prawdą. Trening nie postępował w tempie którego oczekiwałby Konwaliowy Sen. - Dlaczego miałbym? Jesteś tutaj.

Machnął łapą na słowa związane ze zdrowiem. No tak, rzeczywiście powinien z tym iść, ale na ten moment mógł wytrzymać. Przez jeden dzień przecież nic się nie stanie, prawda?
— Inny? To znaczy? Nie chcesz nic zdradzić? — dopytywał, ponieważ naprawdę był ciekaw jak tam sobie staruszek radził. Przecież niedawno leżał prawieże martwy, bo miał te całe rany po walce, a teraz już chodził i miał kolejnego ucznia. Ten lider to go rozpieszczał.
— No jak to? Chodzi mi o nasze treningi! Czy za tym tęsknisz jak razem wychodziliśmy w teren i ty z tą swoją miną, o taką jak masz teraz, patrzyłeś na mnie i czekałeś aż zejdę z drzewa — zaśmiał się wspominając nie tak odległe czasy. — No dawaj, opowiedz coś — zachęcał go do zwierzeń.

- Nieszczególnie zaangażowany... choć mi samemu los zdaje się nie ułatwiać możliwość odbywania treningów z tym konkretnym terminatorem - rzekł zgodnie z prawdą. Nie zamierzał obecnie wprowadzać Grzmiącego w szczegóły - jego osobę jako świeżomianowanego wojownika wciąż poddawał obserwacji.
- Pobyt w lecznicy napawa tęsknotą do niemalże każdych okoliczności mających miejsce poza nią - odrzekł zgodnie z prawdą. - Nie ukrywam jednak, że trenowanie cię stanowiło... interesujące doświadczenie.

Wypiął dumnie pierś słysząc, że był całkiem interesującym doświadczeniem. Prawdopodobnie mistrz chciał mu tak przekazać, że za nim tęsknił i świetnie się razem bawili. No bo przecież ile kłopotów mu sprawiał! Ha! Teraz to było odległym wspomnieniem i budziło w nim śmiech, a jeszcze nie tak dawno temu, syczał i kąsał niczym rozjuszona żmija.
— No ja się tobie nie dziwie staruszku, że ciągle tam witasz. Ale cię rozumiem. Ja też mam wadliwe zdrowie — westchnął cierpiętniczo. — O! Jak nie jest zaangażowany ten twój terminator to dawaj! Na następnym treningu wyciśnij z niego co się da! W końcu nie lubisz leni — miauknął, ponieważ wiedział na własnej skórze jakie treningi z Konwaliowym Snem były ciężkie. — O! Albo ja przemówię mu do rozumu. Umiem być przekonujący.

- Owszem, nie lubię - odrzekł. Preferował koty zaangażowane których trening postępował płynnie i w szybkim tempie. - Dotychczas spędził jednakże wiele czasu w lecznicy, podobnie jak i ja sam, co, jak sądzę, może mieć duży związek z tempem naszego treningu.
Słysząc kolejną wypowiedź niebieskofutrego zmrużył oczy.
- Z "przemawianiem do rozumu" poczekaj na własnego terminatora i to na nim stosuj tę technikę - rzekł, wiedząc, że nie preferuje by ktokolwiek wchodził w jego kompetencje lub też je w ten sposób podważał. - Nie wątpię, że nadejdzie czas gdy faktycznie staniesz się czyimś mistrzem. Żywię nadzieję że potraktujesz wtedy swe zadanie dojrzale.

Och, oczywiście, że tak będzie. Kiedy tylko dostanie własnego terminatora, to dopiero zacznie się zabawa! Ha! Już nie mógł się tego doczekać. Na pewno będzie lepszym mistrzem od Konwaliowego Snu. Ten to był ponury i nie znał się na żartach. A on? Młody i silny. Kto by go nie chciał?
— Oczywiście mistrzu. Jestem już dojrzały. Tak przetrzepie swojego terminatora, że stanie się wojownikiem z pierwszego zdarzenia — obiecał, ponieważ dla ciamajd i nieuków nie zamierzał mieć litości ani co najważniejsze cierpliwości. Marzyły mu się bowiem osobniki, które przyniosą chwałę Klanowi Gromu, a nie wstyd. — W sensie wiesz... Nie dosłownie przetrzepie. Chodziło o wyszkolenie — poprawił się jakby Konwalia miał co do tego inne zdanie.

- Mam nadzieję, ze twoja opinia w istocie jest obiektywna. Jeśli jest taką faktycznie, nie wątpię, że Rozżarzona Gwiazda dostrzeże twą dojrzałość i pozwoli ci poprowadzić trening któregoś z oczekujących na mistrza terminatorów - rzekł zgodnie z prawdą.
- Oczywiście. Pamiętaj, by podczas treningu kierować się jednakże rozsądkiem. Kształtujesz wszak kota mającego w przyszłości kontynuować trwanie naszego klanu.
Zdawał sobie sprawę z faktu, że niebieskofutry posiadał tendencję do przesady i popadania w skrajności - nie chciałby, by odbiło się to na najmłodszych niemalże klanowiczach.

— Oczywiście mistrzu. Zdaje sobie z tego sprawę. Nie musisz się martwić. Spod mojej łapy wyjdą najlepsi wojownicy jakich Klan Gromu nie widział — obiecał, pusząc się na samą myśl, że oto za jego zasługą, klan będzie rósł w siłę. Wtedy to dopiero udowodniłby sobie, że jest kimś. Ha!
— Dobra staruszku będę już się zbierał. Zdrowiej. — Podniósł się, rozciągając zesztywniałe kości. Musiał wybrać się na polowanie, bo jak pójdzie się zdrzemnąć to jak nic zacznie mu wytykać nieróbstwo. Ale nie mógł się nacieszyć, że oto był wojownikiem i mógł robić co mu się żywnie podobało. To dopiero było życie...
Pożegnawszy się z kocurem, odszedł.

//zt