- Lepsi niż ci, których wytrenuję ja? - spytał się, unosząc wysoko swój prawy łuk brwiowy, ciekaw, jaka będzie odpowiedź kocura na pytanie które zadał jedynie po to by dowiedzieć się, w jaki sposób zareaguje na to jego rozmówca. W dalszym ciągu wszak go testował.
- Zamierzam. I nie jestem stary, Grzmiące Gardło - odparł. Ściszenie głosu które zastosował było ostrzeżeniem skierowanym ku jego rozmówcy. Niebieskofutry zdecydowanie niewystarczająco zważał na swe słowa.

Pająk odchodziło coraz to dalej od kociarni, w końcu było też już starsze i, to oczywiste, mogło już wychodzić, zwłaszcza że zaraz miało mieć ceremonię. Musiało wiedzieć co się znajduje gdzie i w ten sposób dotarło... tutaj. Rozejrzało się i spojrzało pod swoje łapy, gdzie co jakiś czas woda przemywała kamyczki. Odsunęło się trochę, by nie zamoczyć swoich łap, chociażby niechcący, po czym przyglądało tej wodzie. Wyglądała na spokojną, która wciąż przypływa i odpływa. Ziewnęło przeciągle, w takim tempie zaraz zaśnie, a przecież nie taki był plan! Podsunęło jeden z kamyczków do siebie, a następnie pchnęło go łapą na tyle, by wleciał do wody. Zabawę powtórzyło jeszcze kilkukrotnie.

Mała kotka dreptała przez obóz, co chwila rozglądając się na boki. Był to jeden z tych dni, w które była bardziej chętna do zwiedzania i rozmowy z innymi kotami niż zwykle. Normalnie siedziałaby gdzieś na poboczu i obserwowała, jednak dziś postanowiła postarać się trochę bardziej i wyruszyć w ,,nieznane".
Szła więc przed siebie i rozglądała się. Gdzieniegdzie widziała wojowników, tu jakiś uczniów, tu jeszcze inne koty...
Aż w końcu zobaczyła jednego kota przed sobą, i to bardzo blisko, bo przez przypadek wpadła na tę postać.
Szybko odsunęła się do tyłu i szepnęła:
- Oj, przepraszam! Nie chciałam. - szybko spostrzegła, że postać ta jest w podobnym do niej samej wieku, jednak jest trochę większa i ma o wiele krótsze futro.
Dzięcioł nie znała jeszcze wielu imion jej klanowiczów, jednak to jedno kojarzyła, bo widziała to kocię w kociarni już dużo razy...
- Pająk! Ty jesteś Pająk, prawda? - spytała cicho i usiadła. Delikatnie się uśmiechnęła.
Spojrzała w dół na kamyczki, którymi bawiło się kocię.
- Co robisz? Mogę... się przyłączyć? - spytała w końcu, próbując wymusić na sobie szeroki uśmieszek.

Był zamyślony, zastanawiał się nad sobą i nad tym, kim tak właściwie jest i kim chciałby być. W końcu zaraz ceremonia i jakiś etap mimo wszystko się skończy. Myślało o rodzicach i tym, kim są oni. Co nie ułatwiało Pająk niczego. Mogło być, tak naprawdę, kim chciało, ale samo nie wiedziało.
Zastrzygł uchem w stronę, z której słyszał czyjeś kroki, stawały się coraz to głośniejsze, aż poczuł na sobie czyjeś futro. Nie było to bardzo nieprzyjemne, ale sprawiło, że się napiął. Odwrócił łeb w stronę sprawcy, którym okazała się Dzięcioł. Siostra Wilka i jego kuzynka.
- Nic się nie stało - stwierdził, co było prawdą. Nie czuł się źle przez całą sytuację, coraz łatwiej utrzymywał równowagę mimo długich nóg, więc nie wpadł do wody. Może gdyby wpadł, to byłoby gorzej i by się złościł.
- Jestem Pająk, tak, to ja - odpowiedziało, przekonując o tym przy okazji również siebie - a ty jesteś Dzięcioł - łatwo było zapamiętywać imiona. Przynajmniej te jednoczłonowe. Domyślało się, że później będzie znacznie gorzej.
- Paj... - zawiesił się -kamienie do wody wrzucam, patrzę, który dalej poleci. Możemy zrobić zawody, jeśli chcesz - uśmiechnęło się czarująco. Tak przynajmniej się jenu wydawało. Może nie warto było rozmyślać, chociaż chyba wygodniej mówiło się tak, jak robili to inni.

Kotka ucieszyła się, kiedy Pająk zapamiętało jej imię. No cóż, przychodziło to Pająk łatwiej niż jej- było w końcu starsze, i znało już więcej kotów.
Dzięcioł skupiła się jednak na następnym etapie rozmowy i na rzucaniu kamykami. O, to brzmi nawet ciekawie!
Kotka przysunęła do siebie jeden z pobliższych kamyków, taki, żeby nie był za ciężki. W skupieniu próbowała wymyśleć, jak popchnąć go jak najdalej.
Dotychczas bawiła się tylko czasem, z rodzeństwem, albo w jakieś niby-bójki, albo rzucanie kulką mchu. Teraz jednak było to coś poważniejszego. Stała przed przyszłym uczniem, kimś starszym od niej. Wypadałoby wyjść dobrze, co nie?
Koteczka z całej siły machnęła łapką, jednak kamień odbił się w złą stronę i wylądował zaledwie kawałek dalej, rozpryskując przy tym wodę.
- Ups- zaśmiała się koteczka, patrząc na swoje mokre, biało-rude łapki. - Chyba jednak musisz najpierw pokazać mi, jak to się robi- uśmiechnęła się do Pająk i lekko odsunęła do tyłu.

Pająk obserwowało rodofutrą, to jak przysunęła kamień i próbowała trafić nim do wody. Było to nieco pokraczne, jednak nie bardzo gorsze od tego, co robiło Pająk.
- Hmmm, ale nieźle ci idzie, wiesz? - posłało jej delikatny uśmiech, bo w zasadzie co ono robiło, nie różniło się za bardzo od techniki, której użyła Dzięcioł.
- Spróbuję ci pokazać - powiedziało, chociaż bardziej do siebie, niż do kuzynki. Pająk przysunęło do siebie kamień, podniósł łapę i wierzchnią jej częścią pchnął kamień na tyle mocno, by ten poleciał w stronę wody i wylądował w niej z pluskiem. Nie było to jakieś trudne, więc Pająk nie wiedziało, czemu rudej się to nie udało, może po prostu wycelowała w złym kierunku.
- Spróbuj jeszcze raz - zachęciło ją.

Koteczka bacznie obserwowała każdy ruch Pająk, a kiedy usłyszała słowa zachęty, spróbowała znowu. Wybrała jeden z ładniejszych i okrąglejszych kamieni, jakie miała w zasięgu łapek. Z przesadnym skupieniem uderzyła w niego łapką i kamień wyleciał już trochę dalej, niż wcześniej. Kotka otwarła pyszczek, ucieszona.
Kilka kropel wody prysnęło w stronę kociaków i Dzięcioł zaśmiała się.
- Ups... znowu- powiedziała i zaśmiała się. Teraz jednak rozluźniona podejściem Pająk do zabawy nie martwiła się tym, że je ochlapała.
- Jak tak dalej będę chlapać to zamienimy się w klan rzeki...- zażartowała i wylizała dokładnie lewą łapę.
Przez chwilę siedziała w miejscu i patrzyła dookoła, myśląc, o czym rozmawiać teraz.
- Masz jeszcze jakieś ciekawe zabawy? Lub coś ciekawego do robienia?- spytała, patrząc na Pająk z uśmieszkiem.
Co chwilę przypominało jej się że jest ona kuzynką Pająk i reszty rodzeństwa. Przyglądnęła się przez chwilę niebieskiej sierści kociaka obok, próbując dostrzec jakiekolwiek podobieństwo ze swoim długim, rudo-białym futrem. W siebie samej tego nie zauważała. Jedynie Tęczowa Chmura miała odrobinę podobne kolory...
No cóż, pomyślała kotka. Nie jestem podobna, ale i tak możemy się dobrze razem bawić!

Pająk przyglądało się temu, jak Dzięcioł starannie wybiera kamień. Czy serio aż tyle od niego zależało? Ono brało po prostu pierwszy lepszy z brzegu, nawet się nad tym nie zastanawiało za bardzo. Może powinno większą uwagę zwracać na to, jakie kamienie wybiera? Przyjrzało się kamieniom, które leżały niedaleko. Wszystkie czymś się od siebie różniły.
Z zamyślenia wyrwało Pająk uczucie wody na futrze. Zaśmiało się cicho, tak by Dzięcioł nie pomyślała, że jej nie słucha, czy coś. Było po prostu zamyślone.
- Myślisz, że od tego nauczymy się pływać? - kontynuowało żart, choć wiadome było, że od pochlapania się wodą nie nauczą się pływać. Na pytanie kotki zastanowił się chwilę.
- Nie, chyba nie, znaczy w sumie, to nie jestem tutaj, żeby się bawić - przyznał w końcu. I przed samym sobą też, zwłaszcza.
- Aaale nieważneee? heh... może ty masz jakieś zabawy w głowie? - uśmiechnął się wesoło. Przecież ruda kotka nie koniecznie chciała wysłuchiwać jeno smętów.

Koteczka dalej z uśmiechem patrzyła na kamień leżący kawałek dalej, a spojrzała na Pająk gdy to spytało o naukę pływania. Zaśmiała się cicho.
- Raczej nie... Ale jestem ciekawa, czy kiedyś spotkam kogoś z Klanu Rzeki. Wtedy zapytałabym, jak to robią, że umieją pływać. I jak lubią pływać, bo przecież koty nie lubią wody.
Przechyliła lekko głowę, kiedy Pająk powiedziało o tym, że nie jest tutaj aby się bawić, a później zmienia temat. Kotka nie chciała być niemiła, jedynie była ciekawa więc zapytała:
- A po co tu jesteś? - rzekła, starając się odwzajemnić uśmiech.
Przez chwilę żałowała, że spytała. Może Pająk miało jakiś powód żeby jej nie mówić, może jest smutne i nie chce się bawić...
Zdecydowała jednak, że zostanie przy pytaniu. Ona sama też nie miała pomysłów na żadne nowe zabawy, a przynajmniej nie na takie dla Pająk. Było ono już większe od Dzięcioł i koteczka pomyślała, że może niekoniecznie będzie się chciało bawić w gry dla małych kociaków.
Wyprostowała się i z uśmiechem patrzyła na Pająk, czekając na odpowiedź.

Pająk zastanowiło się przez chwilę.
- A to nie zależy od kota? Może Klan Rzeki utworzyły koty, które lubiły pływać, może dlatego taka nazwa klanu - stwierdziło po chwili, samo nie lubiło wody, jednak nie zdziwiłoby się, gdyby były jakieś koty, które ją lubiły.
Na pytanie Dzięcioł zdębiało na chwilę. Nie spodziewało się, że kuzynka będzie chciała usłyszeć o jeno przemyśleniach. Chyba że robiła to tylko z grzeczności... choć przecież zmieniło temat, wiec mogła zaczepić się o tamten...
- Przemyśleć, w sumie, wiesz, siebie - odpowiedział, chociaż niczego to w sumie nie wyjaśniało. Miał nadzieję, że kuzynka nawet trochę zrozumie, o co mu chodzi. Wciąż był młody i nie wiedział za dużo, w zasadzie to prawie nic i miał sporo czasu na przemyślenie wszystkiego. Niby nie musiał się spieszyć, ale myślał o tym nieustannie.

Koteczka zastanowiła się chwilę.
- No tak, to ma sens. Ale nie wiem, czy kiedykolwiek zrozumiem jak można lubić wodę- powiedziała. - To znaczy... Lubię wodę, ale nie być w niej- rozszerzyła i przykucnęła nad woda obok aby przez chwilę się na nią popatrzeć.
- Niby taki mały strumyk, kilka kropelek, a potrafi zrobić całą rzekę... Lub ocean. Woda ma taką siłę. - powiedziała, próbując sobie przypomnieć wiele historii jakie słyszała gdy była jeszcze młodsza. Rozmarzyła się, wyobrażając sobie widoki wielkich jezior o zachodzie słońca, pięknych i błyszczących rzek...
Obraz ten zniknął, kiedy Pająk znów się odezwało.
Spojrzała z powrotem na kuzynostwo i słuchała, jak tamto opowiada o przemyśleniu siebie. Co to znaczyło, przemyślać siebie? Chodziło o przemyślenie kim chce się być w przyszłości? Albo... Co?
Koteczka nie bardzo rozumiała. Ona przez większość czasu kiedy rozmyślała, myślała zazwyczaj o tym jak zachować się kiedy już będzie uczniem i wojownikiem. Co robić, żeby pomagać klanowi, i jak być miłą dla innych. No i oczywiście rozmyślała o wszystkim, co zobaczy kiedy już w końcu wyjdzie z obozu.
Przechyliła głowę na bok, starając się zrozumieć.
- ah, okej. I... jak ci idzie to przemyślanie? - zapytała, mając nadzieję, że nie wyjdzie na niemiłą.

Mruknął na zgodę ze stwierdzeniem rudofutrej, chociaż chyba miał jednak nieco inne zdanie. Jemu woda nie przeszkadzała aż tak bardzo. Miał krótkie futro, które mimo wszystko szybko schło. Podniósł się i zamoczył przednie łapy w wodzie. Było to dość nieprzyjemne, jednak nie na tyle, by musiał je zabierać. Zimna woda nieco go otrząsnęła, wzdrygnął się cały i cofnął o kilka kroków, starając się strzepnąć z łap nadmiar wody, ochlapując trochę Dzięcioł.
Nie wyobrażał sobie mimo wszystko pływania, żeby być całym zanurzonym w wodzie, chociaż może kiedyś tego spróbuje. Może nie utonie.
- Tak średnio - przyznał szczerze - jest ci dobrze z tym jaka jesteś, nie? - zagaił, chociaż sam nie wiedział, jak to wyjaśnić - no to mi no, nie do końca? Ale chyba idę w dobrym kierunku, tak myślę - stwierdził po chwili namysłu. Nie to, że nie wierzył w Dzięcioł i tego, że nie zrozumie, ale przecież od czegoś miał rodziców. Mógł z Płomienistym Uchem porozmawiać o tym, co się dzieje w jego głowie.

Koteczka patrzyła, jak Pająk wchodzi do wody i zamacza w niej łapy. Choć ona sama nie nalany się tego zrobić, wolałaby zostać tutaj w miejscu. O tej porze roku woda była dość chłodna i choć kotka nie bała się tego, wolała się nie przeziębić.
Patrzyła na Pająk, kiedy mówiło dalej. Kiedy powiedziało, że idzie średnio, koteczka poczuła lekkie współczucie pomimo tego, że wciąż nie wiedziała, o co chodzi.
Wtedy usłyszała pytanie i zastanowiła się. Czy było jej dobrze z tym, jaka jest? No oczywiście że tak! Koteczka miała opiekująca się mamę i tatę przywódcę oraz super rodzeństwo. Dzięcioł cieszyła się z tego jaka jest, wiedziała że za niedługo zostanie uczniem i wtedy jeszcze bardziej będzie się starać aby być dobrą i dać z siebie wszystko.
Lubiła siebie. Lubiła swoje przemyślenia i marzenia w swojej głowie, choć wiedziała że przez to może trochę odstawać od reszty.
Słuchała jednak dalej i kiedy usłyszała że Pająk nie czuje się z tym dobrze, poczuła jeszcze większe współczucie. Chciała przytulić się do Pająk aby trochę je pocieszyć, zdecydowała jednak że położy swoją łapkę na jego. Uśmiechnęła się lekko.
- To dobrze, że idziesz w dobrym kierunku - powiedziała. - Może chcesz żebym jakoś pomogła? Mogę coś zrobić?- zapytała później, chcąc się na coś przydać.

Miał jeszcze mokre łapy, nieco irytujące uczucie. Chyba na dłuższą metę jednak nie polubiłby się z wodą. Z drugiej strony to, co wcześniej mówiła Dzięcioł, bardzo nim poruszyło, to o kropli. Czy tak było z klanem? Jeden gromiak nie stanowi dużego wyzwania, ale wspólnie mają siłę, by pokonać nie jednego przeciwnika. Czy coś. Poza tym woda faktycznie potrafiła narobić szkód, a mimo wszystko wydawała się taka spokojna.
- Szczerze, to nawet nie wiem, co mogłabyś zrobić, żeby pomóc - zaśmiał się krótko, bo taka była prawda. Pająk sam nie potrafił zrozumieć, o co mu chodzi, a co dopiero wyjaśnić to komuś i poprosić o pomoc. Starał się też uchodzić za lekkoducha niczym Płomieniste Ucho.
- Nie musimy o tym rozmawiać, jeśli nie chcesz, w sumie, cieszysz się, że niedługo ceremonia? - zapytał, delikatnie sugerując, że pora odejść od tematu. To nie tak, że nie chciał się otwierać, ale nie chciał się otwierać. Dzięki tej rozmowie i tak doszedł do wniosku, że powinien porozmawiać z rodzicami.

Dzięcioł patrzyła na Pająk przez cały ten czas, i skinęła głową kiedy usłyszała, że raczej nie jest w stanie niczego zrobić. No cóż, przynajmniej zapytała i chciała dobrze. Zawsze jest chętna do pomocy, i miała nadzieję że Pająk i inni klanowicze są tego świadomi.
Spojrzała z powrotem na wodę i ponownie skinęła głową, kiedy Pająk zapytało ją o ceremonię.
- O, tak! Bardzo. Nie mogę się doczekać aż zacznę trening i będę mogła wyjść poza obóz- przyznała, patrząc w stronę wyjścia. - Jeszcze tylko trochę... Tyle będzie się działo! Tyle nowych rzeczy, kotów... W końcu będziemy mogli iść na zgromadzenia, prawda? Będzie tam tyle nieznanych kotów.

Widząc ekscytację kotki, Pająk sam się uśmiechnął i trochę mu się udzieliło. W końcu coś w tym wszystkim było, chociaż widział to głównie przez pryzmat obowiązków. Sam nie wiedział, kto zostanie jego mentorem, ale miał nadzieję, że nie będzie musiał się za bardzo spinać. Nie podobała mu się wizja pilnego ucznia, który robi wszystko by zadowolić mistrza.
- Wyjścia poza obóz też nie mogę się doczekać - przyznał, to chyba było z tego wszystkiego najlepsze, chociaż nie był pewny czy będzie go opuszczał poza treningami - nie był pewien, czy w ogóle będzie mu się chciało.
- Zgromadzenia? A, tak... zupełnie mi to wyleciało z głowy - nieznane koty, nieznane zapachy. To, co ekscytowało Dzięcioł, Pająkowi wydawało się męczące. Miał cichą nadzieję, że nie zostanie wybrany na jednego z kotów, które wyruszą kiedykolwiek na zebranie.

Kotka skinęła głową, przytakując na wyjście poza obóz. Co prawda wiedziała, że pobliskie tereny zapewne nie różnią się tak bardzo wyglądem od samego obozu, jednak i tak chciała tam wyjść. Chciała iść jak najdalej, tam gdzie jeszcze żaden kot nie był, i zobaczyć to wszystko!
- Tak, zgromadzenia. Co prawda pewnie jeszcze sporo czasu minie, zanim na jakieś pójdę, ale chciałabym iść jak najwcześniej. Nie wiem, czy odważę się rozmawiać z innymi, obcymi kotami...- przyznała przez chwilę, przypominając sobie, że czasem ma problem w rozmowie nawet ze swoimi własnymi klanowiczami.
- Ale usiądę gdzieś z boku i może spotkam kogoś, z kim na chwilę będę mogła porozmawiać- ciągnęła dalej, myśląc o tym, jak to wszystko musi wyglądać.
Na chwilę była w ciszy, po czym ułożyła się w pozycję bochenka, takiego włochatego i rudego. Spojrzała w górę na Pająk.
- Ciekawe, jakie imiona dostaniemy, gdy będziemy dorośli- pomyślała na głos. - Jak myślisz, jakie będzie twoje imię?

Podziwiał Dzięcioł w jakiś sposób. Przede wszystkim za to, że jej się chciało. To było zdecydowanie godne podziwu, bo w przeciwieństwie do niej, Pająk robił wszystko po linii najmniejszego oporu.
- Jak mnie wybiorą, to oddam ci chętnie swoje miejsce - zaśmiał się krótko. Nie interesowały go rozmowy z kotami z innych klanów i ustalania w tym dziwnym miejscu. Jak dla niego, to tego wszystkiego mogłoby nie być, chociaż z drugiej strony utrzymywało to jakiś pokój chyba? Więc z dwojga złego wolał już iść na zgromadzenie niż walczyć.
- Też się nad tym zastanawiam, mi by chyba pasowało bycie Pajęczą Siecią? - przekrzywił łeb w bok, głębiej się nad tym zastanawiając - w sumie obojętnie - wzruszył barkami - byle nie Pajęczym Odwłokiem czy coś - wykrzywił się w grymasie, ale zaraz prychnął rozbawiony.
- A twoje? Myślałaś nad tym?

Kotka również zaśmiała się na pomysł o oddaniu miejsca dla niej. Było to miłe ze strony Pająk, jednak ta nie zgodziła by się na to. Nie może zabierać komuś okazji na coś fajnego po to, żeby sama jest. Nie chciała być egoistyczna.
Skinęła głową, słysząc pomysł na imię Pajęcza Sieć.
- Tak, w sumie to ma sens. Jak sieć pająka.
Kiedy jednak usłyszała imię Pajęczy Odwłok, musiała opanować się, aby nie wpaść w głośny śmiech.
- O jej, nie! Mój tata nikomu nie dałby takiego imienia- powiedziała z nadzieją w głosie. - Może Pajęczy Krok- jako taki wielki i groźny pająk. Lub Pajęczy Jad. Brzmi groźnie. A dla mnie? Hmmm... Może Dzięciole Pióro? Albo Dzięcioli Stuk. Stukot. W końcu Dzięcioły stukają- powiedziała.

Przytaknął jej mruknięciem. Może będzie takim przebiegłym pająkiem, który będzie łapał innych w swoją sieć? Nikt nie wiedział, co przyniesie los, tym bardziej Pająk, który żył sobie, po prostu. Najlepiej by było, jakby nie musiał nic robić, ale nie było takiej opcji.
- Jesteś zdecydowanie lepsza w wymyślaniu imion - przyznał szczerze, bo on na nic innego nie wpadł.
- Dzięciole Serce może, chociaż jaki to miałoby sens, to nie wiem. Dzięcioli Głos? - w jakiś sposób wydawało mu się, że ciężko było wymyślić dla kotki jakieś imię ,na którym nikt nie połamie sobie języka, wymawiając je, ale nie miał zamiaru jej tego mówić. Nie chciał jej sprawiać przykrości.
- Przywódca na pewno znajdzie coś, co idealnie pasuje -