Prawda była taka, że przez polowanie jej stan mógł się pogorszyć. Miała to gdzieś z tyłu głowy, naprawdę mocno żałujac, że nie ma NIKOGO, kto mógłby to zrobic za nią. Nie chciała skazywać siebie na cięższą chorobę, bo tak, jak teraz nic szczególnego się nie działo, to w późniejszym czasie byłaby potrzebna interwencja kota, który jakkolwiek zna się na ziółkach. Nie miała pojecia gdzie takiego szukać, a do klanów wybierać się nie zamierzała - to byłoby samobójstwo.
Chociaż zakładała, że przez jej zasmarkany nos nie przyjdzie ani jeden zapach, to od razu wyczuła słabą woń... czegoś. W dodatku słuch miała całkiem niezły, dzięki czemu gdzieś od strony krzaka dosłyszała ciche popiskiwanie. W jej oczach zalśniła ekscytacja, wiedząc dobrze, że to jej szansa. Ugieła łapy, pilnując, by brzuchem nie dotykać ziemi. Zniżyła głowę i uniosła ogon, tak, by oby dwie te rzeczy były na jednej lini z kręgosłupem. Zaczęła robić ciche kroki, a raczej starała się to zrobić, wybierając, że przejdzie od lewej strony krzewu do jej przyszłej ofiary. Patrzyła pod nogi, by przypadkiem nie stanąć na kruchej gałązce. Jeśli do tego czasu to, co zaraz miała złapać nie uciekło, a sama stanęła wystarczająco blisko, wybiła się od ziemi, planując wylądować prosto na piszczku, zabijając go jednym, zgrabnym ruchem.

Widziała dobrze niewielką myszkę, na którą już zaraz miała skoczyć i gwałtownym ciosem zabić, jakby nigdy nic. Oblizała się na samą myśl, że w końcu zje coś innego niż obrzydliwe resztki, gdy nagle ona na nią... spojrzała. Tak po prostu, gryzoń właśnie stał w oko z oko z drapieżnikiem, który na niego polował. Naturalnym było, że rzucił się do ucieczki, a że swoją norę miał dosłownie obok, Psotka nawet nie miała czasu by zareagować i rzucić się w pogoń. Myszki już nie było. Jej wąsy drgnęły ku irytacji, ale ani myślała o poddaniu się. Jeśli teraz wszystko jej ucieknie, to zdechnie z głodu i koniec, zakończy życie z tak marnego i mało ekscytującego powodu. To nie było coś, czego chciała. Odwróciła się więc tyłem do krzaka, ponownie wyostrzając swoje zmysły, próbując skupić na tym, co rzeczywiście mogło być w pobliżu. Dziś nie wróci z pustymi łapami, to było pewne.

Psotka akurat cierpliwa była, więc fakt, że przed oczami jeszcze jej nic nie śmignęło nie był dużym problemem. Była zirytowana, ale zacięta i zdeterminowana do tego, by złapać cokolwiek. Nie chciała żywić się z resztek, w dodatku nigdy nie miała pewności, że na pewno je dostanie. Nie wiedziała kiedy jej mały zapas po prostu... znikł, najwyraźniej musiała być zbyt rozkojarzona, by zwrócić na to uwagę. Może to nowo poznany Klan Rzeki tak namieszał jej w głowie? Dość słaba przyczyna jej zdechnięcia z głodu, nie powiem. Dalej więc szła do przodu, przez jedno z wzgórz, skupiając się na otoczeniu.

Czekała. Słuchała, patrzyła, nawet próbowała wyczuć, ale to nie przez jej chorobę nadal niczego nie wytropiła - wzgórza jakby opustoszały, a Psotka była tutaj jedyna, naiwnie myśląc, że znajdzie jakąkolwiek zwierzynę na swojej drodze. Nie poddawała się, była uparta jak chowające się gryzonie czy ptaszyska, a prędzej czy później coś musiało wpaść w jej łapy. No dalej, Gwiazdy, ześlijcie coś dobrego.

Westchnęła cicho, gdy po przedreptaniu paru metrów dalej nie było niczego, na co mogła sprytnie zapolować. Uzbroiła się jednak w cierpliwość, uparcie chcąc natrafić na jakąkolwiek żywą duszę w rozległych wzgórzach. Nie pierwszy raz tutaj polowała i wiedziała dobrze, że w okolicy pełno jest pysznych zwierzątek. Teraz powinno być ich tylko więcej, skoro w okolicy zrobiło się cieplej, przyjemniej.

Były członek Klanu Rzeki czół jak jego łapy błagały go, aby się przeszedł i właśnie to zrobił. Wyściubił nos ze swej nory, która pewnie należała do jakiegoś zwierzęcia, jednak nie można było już wyczuć żadnego konkretnego zapachu. Kocur nie był najlepszy w dekorowaniu legowisk, więc przytargał do nory kawałek mchu i tyle mu wystarczyło. Może, gdyby Mysi Pisk była przy nimi, to by pewnie wyglądało dużo przytulniej, jednak buremu było obojętnie, i tak nikogo nie przyjmował. Otrzepał się i przeciągnął, przygotowując się do miłej wędrówki wzdłuż Małego Zbawienia, mianowicie koty nazywały Małe Zbawienie Suchą Wodą, jednak skąd miał on wiedzieć, jak się tereny nazywają, gdy tylko rozmawiał z jednym samotnikiem, gdy doszedł na obecne tereny.
Z zapałem do chodzenia w miarę szybko doszedł do Kładki, gdzie się zatrzymał na chwilę, aby spojrzeć na niebo, które wyglądało jakby było w płomieniach. Nie przeszkadzało mu, że się zaczynało robić ciemno, w końcu niebo wyglądało ładnie, a płynący nurt Małego Zbawienia dodawał bardziej żywy efekt. Zamoczył pysk i nabrał parę łyków świeżej wody, zanim ruszył dalej, aż doszedł do Wzgórza, gdzie poczuł, że powinien odpocząć na kilkanaście odbić serca. Nie był przemęczony, jednak wolał sobie zapewnić dobrą część energii na powrót po ciemku do swojej nory. Usiadł, wyprostowany, patrząc i kontemplując zachód słońca. Z tego, co czół, nie był na terytorium żadnego z dwóch klanów, więc się nie przejmował jakimś patrolem, jednakże uszy były nastawione w razie, gdyby ktoś zdecydował do niego podejść. Komu by się chciało chodzić tędy o takiej porze, już chyba było wystarczające, że Cichy Szum się tędy plątał.

// Krzyś!

Kocur był zauroczony kolorami chmur, przypominały mu ciepło, a ciemne kształty na horyzoncie wręcz pięknie podkreślały wieczorną kolorystykę. Jak to Cichy Szum, kocur zawiesił się i jego wzrok, mimo iż był skierowany w niebiosa, to w obecnej chwili nie widział konkretnie, to co było przed nim. Widział przed oczami wieczór, gdy został mianowany na wojownika i przesiedział noc z ukochaną, jak się dobrze bawili, przepychając jeden drugiego, próbując znaleźć gdzie leżała granica ich cierpliwości i kto odezwie się wcześniej. Oczywiście, z każdego wychodziło ciche rechotanie w pewnych chwilach, gdy jakiś starszy wojownik wyszedł sprawdzić, co się dzieje. Wtedy niebo wyglądało tak podobnie, że bury wydał z siebie głębokie westchnięcie, zmuszając się do utrzymania powagi i ukryć grymas smutku spowodowany tęsknotą za Myszą, jego kochaną Myszką. Mówiła mu, aby szedł za klanami, aby wrócił do domu, lecz nie odnalazł w domu i żył niczym borsuk bądź lis, samotnie w podziemnej dziurze. "Och, Myszko, gdybyś tylko wiedziała, jak daleko jestem od domu. Tak daleko, jak od ciebie, żadne kroki mnie do was nie zbliżą bardziej, niż w tamtej nocy. Nie w najbliższych księżycach" pomyślał z goryczą w pysku. Tęsknił za nią i za klanem, który się rozpadł i o którym nic obecnie nie wiedział. Klan Rzeki był już grobowcem w jego sercu, mniejszy niż grobowiec ukochanej i niedoszłych dzieciaków, ale wciąż, czół jego brak. Kocur wciąż walczył z mimiką pyska i jego myślami, gdy usłyszał głos, który przywrócił mu widok na obecny świat.
Wyraz pyska burego był ewidentnie zagubiony przez pierwsze kilka sekund, gdy zauważył Krzywą Gwiazdę. Po chwili jednak doszły do niego słowa kocura i uśmiechnął się marnie, czując, jak łzy zaczynały się pchać mu na oczy, jednak jedynie było widać, że oczy wdowca zalśniły z radości. Podniósł uszy i nagle poczuł, że odmłodniał dobre dwadzieścia księżyców. Widok znajomego pyska z Klanu Rzeki sprawiło, że nagle odzyskał wiarę w to, że Mysi Pisk nie myliła się i że gdzieś jeszcze mógłby uznać, że jak znajdzie byłego Rzeczniaka, to Klan Rzeki jeszcze żył.
- Och, Krzywowąsy, nie wiesz... - zamilkł, czując, jak dolna szczęka zaczyna mu się trząść z wrażenia i emocji. - Nie wiesz, jak się cieszę - powiedział. Chyba by nigdy nie zdołałby go pomylić z kimś innym, takie kręcone futro wyglądało... Cóż, było na tyle rzadko przez niego widywane, że nie sądził, że pozna więcej kotów z takim wyglądem. Z emocji poczuł się niczym małe kocię, a on sam wystrzelił w kierunku starszego kocura i przyłożył głowę do piersi Krzywej Gwiazdy i mruknął jak mały kociak, który odnalazł matkę po tym, jak się zagubił. - Ja... Mysi Pisk... Nie chciałem jej zostawić... Moje dzieci... - Zaczął się tłumaczyć. Sam nie wiedział jak ująć swoje emocje, radość go rozpierała na myśl o spotkaniu się ze znajomym pyskiem, a myśl o rodzinie wręcz go dręczyła, bo nie był w stanie ich ponownie zobaczyć. Kocur panikował i w porównaniu do tego pozoru zamyślonego i nieobecnego, Cichy Szum wyglądał jak zagubione dziecko. Nie panował nad sobą. Emocje wzięły górę, a on próbował je ułożyć w słowa i tylko mógł próbować streścić to, co się stało, jednak mało które słowa chciały wyjść z gardła samotnika. Musiał się uspokoić, jednak tyle słów wirowało w jego głowie, że z wrażeń nie był w stanie wziąć oddechu i się uspokoić. Cichy był dosyć spokojnym kotem, wciąż nim był, jednak wspomnienie o jego Myszki wręcz sprawiało, że mu się wnętrza skręcały. Reakcja dorosłego kocura nie była zgodna z tą którą Krzywa Gwiazda mógł się spodziewać, ale długa wędrówka i realizacja, że Klan Rzeki nie istnieje, doprowadziło go do myślenia, że nigdy więcej się nie spotka ze znajomymi poza Srebrną Skórką.

Cichy Szum odlepił łeb od starszego kocura, gdy usłyszał, że ten zaczyna coś mówić. Bury walczył z wyrazem pyska, chcąc się powstrzymać od grymasu smutku i żalu, bo przecież teraz nie wypadało, nie gdy w końcu poczuł, że ta cała wędrówka miała swoje pierwsze owoce. Może i nie było całego Klanu Rzeki, jednak widok Krzywej Gwiazdy przywróciło nadzieję byłemu wojownikowi. Za czasów starych terenów widział go, kojarzył, oczywiście, nie raz pytał się matki jako kociak, że czemu tamten kot wyglądał tak śmiesznie, tym bardziej skoro miał zaledwie dwa bądź trzy księżyce. Teraz zaś był szczęśliwy, że jego widok był taki wyjątkowo, bo pewnie to po części pomogło mu go rozpoznać. Poczuł, jak jego łapy drżały z koktajlu emocji, jakie buzowały w jego sercu. Było tego... Sporo, całkiem sporo. Postarał się opanować własne uczucia, nabierając kilka głębokich wdechów, licząc, że pomoże chociaż odrobinę.
Posłał marny uśmiech w kierunku Krzywego na wspomnienie o jego niedoszłych kociętach. Och, gdyby tylko wiedział, jakie one były urocze i jak mu przypominały jego partnerkę. Na chwilę kocur się zawiesił, wracając do najpiękniejszego snu w swoim życiu, gdy mógł po raz pierwszy zobaczyć swoje potomstwo. Może i nie był w stanie ich poznać w pełni, ale teraz przynajmniej wiedział, jak wyglądali i które imiona matka wybrała dla nich. Dwa kocury i dwie kotki. Cztery urocze pociechy, które dotrzymywały jego Myszce towarzystwo na Srebrnej Skórce. On... On sam dawał sobie radę. Dwójka wojowników zawsze była razem, nierozłącznie przylepiony do siebie, lecz teraz każdy był po innej strony drogi życia.
- Miało ich być czterech - mruknął cicho sam do siebie, wracając do rzeczywistości po wspominaniu swej ostatniej nocy na spalonych terenach. Podniósł wzrok, aż jego ślepia spotkały się z przywódcą Klanu Rzeki. Łapy kocura wciąż drżały, jednak wydawał się już osiąknąć i wrócić do swojej spokojniejszej osoby. - Hm... Ja do końca chyba... nie wiem, od jak dawna tu jestem... - Mruknął, mrużąc ślepia, wciąż odczuwając drżący oddech z mieszanki uczuć. - Pewnie prawie z księżyc. Szczerze to Myszka mnie namówiła, aby tu przyjść, wiesz? Nie chciałem... Opuścić terenów. Domu.- Bo tamte stare, spalone tereny wciąż były jego domem. Tam został poczętym, tam się urodził, rozwijał i został tym kotem, którym obecnie był. Tam chciał założyć swoją rodzinę... Mysi Pysk była wszystkim dla niego i samo opuszczenie jej grobowca samo nie przyszło. Kocur westchnął po chwili zamyślenia się. - Ja mieszkam... Gdzieś tam. W norze - Powiedział, wskazując łbem w kierunku Pogórza. Zapatrzył się i po kilku odbić serca wrócił spojrzeniem do Krzywej Gwiazdy.

- A ty, Krzywowąsy? Mieszkasz gdzieś tu w pobliżu? - Spodziewał się, że tak, bo w końcu pora była dosyć późna. Pewnie wracał do swego legowiska i los zechciał, aby Cichy Szept znajdował się w odpowiednim miejscu o właściwej porze.

Poczuł zimny dreszcz na jego plecach, gdy przywódca powiedział, że jego dzieci byłyby wspaniałymi wojownikami. Westchnął głęboko, teraz pewnie były dorosłe... Część z nich, o ile niecała czwórka zostałaby już wojownikami, albo może i trenowali swoich własnych terminatorów. Zamruczał cicho pod nosem, wyobrażając sobie te świecące maleństwa, które widział z Myszką. Były one takie... piękne. Cudne. Miały być jego, jego i Mysiego Pisku, lecz los im na to nie pozwolił. Nie pozwolił im zostać Króliczą Łapą, Jaskółczą Łapą, Wróblą Łapą i możliwe, że Zroszoną Łapą. Cichemu marzyły się imiona Króliczego Puchu, Jaskółczego Lotu, Wróblego Pióra i Zroszonego Pąku, gdyby zostali wojownikami. Po chwili jednak rozchmurzył się, z byt często kocur się zawieszał, myśląc o czymkolwiek i miał nadzieję, że towarzysz się nie obrazi.
- Tyle minęło... Ale ja byłem z Myszką... Cóż, sam wiesz, gdzie ona szła to i ja za nią, albo na odwrót... - Westchnął ciężko bury. Faktycznie, brakowało mu tej wspólnoty ze swoją partnerką. Nie miał do kogo się odezwać przez dłuższy czas, jak nie napotkał nikogo na drodze. Najbardziej tęsknił za wspólnym, codziennym posiłkiem z nią, bo, jakby nie patrzeć, siedzenie i jedzenia przy jej grobie to nie było to samo, chociaż mu przynajmniej pomagało utrzymywać ją blisko niego, albo przynajmniej tak to odczuwał. Kocur poruszył lekko łbem na westchnięcie Krzywej Gwiazdy.
- Wiesz, za bardzo się nie ruszałem z miejsca. To raczej jeden z pierwszych razów jak wyszyłem na dalszą wędrówkę - oznajmił, już spokojniej i bardziej opanowany. Jedynie było widać przez nerwowe, nagłe ruchy ogona oraz gdy od czasu do czasu strzepywał uchem. Trzymał się przez ten czas w okolicy jego nory, nie czół konieczności, aby wychodzić poza jego strefę komfortu. Bury prędko nastawił uszy, gdy Krzywy powiedział, że nie mieszkał sam, co ewidentnie zszokowało nieco młodszego kocura. Dalsza wypowiedź kręconego również go zszokowała i to o pięć razy więcej, gdy tylko usłyszał o Klanie Rzeki. Otworzył pysk w zaskoczeniu, wręcz nie mógł uwierzyć w to, co mówił... Krzywa Gwiazda. Tak jak i z samego początku Cichy Szept zareagował dramatycznie na widok kocura, to teraz wręcz nie wiedział co zrobić. Zamroził się, jednak oferta, aby wrócić do domu, sprawiała, że kocur doszedł do siebie, mrugając.
- Ja... Krzywa Gwiazdo... Ch-chciałbym wrócić do domu - mruknął zmieszany. Oczy kocura były szeroko otwarte, starając się poukładać to, co się mu dziś stało. Łapy chciały go pokierować aż tam, może jego Myszka miała coś do tego, że one zaprowadziły burka aż tu, do domu. Otrzepał łeb, chcąc móc posłać lekki, marny, uśmiech kocurowi. Był mu bardzo wdzięczny, ale było to zdecydowanie za dużo nowych wieści dla niego jak na tę krótką chwilę. Po chwili jednak uśmiechnął się i poczuł, że odżył. Pochylił lekko łeb przed nowym przywódcą - Byłby to dla mnie zaszczyt wrócić do Klanu Rzeki i dotrzymać swojej przysięgi - mruknął w końcu, znacznie radośniejszy i żywszy. Odczuwał pewne mrowienie pod łapami z ekscytacji z powrotu do domu, tak jak mu powiedziała partnerka we śnie. Teraz od dokonał tego, wrócił do domu, do domu, który obudowywał się od zera.

Czasami trzeba polować. Trzeba polować, tym bardziej, jak masz dwa koty na głowie do utrzymania! I może być, że za niedługo cztery. Poza tym jest śnieg, jest trudniej o zwierzynę i wszystkie te pierdoły, o którym gadał Niebo.
Wyruszyłam na tereny, które były niedaleko gniazd dwunogów. Nie chciałam się jakoś daleko oddalać, bo w końcu musiałam jeszcze całą zwierzynę zanieść i w ogóle. No ale no nieważne. Trzeba polować. To też zaczęłam szukać zapachów albo innych tropów.