Nie no, serio? Jej brwi zmarszczyły się w niezadowolonym grymasie, gdy patrzyła, jak stado wrobelków odlatuje na kolejne drzewo, a ona jest bez zdobyczy. …Wiecie co, nie, ona ma dosyć. Zeszła ostrożnie z drzewa głową do góry, a gdy wylądowała na ziemi, poszła szukać czegoś innego do upolowania.

Mysz… niewiele do zjedzenia, a w tą porę średnio pożywna, ale nie zamierzała dać jej uciec. Ach, tęskniła za myszami ze stodoły - ich było dużo zawsze, a do tego były tłuste i najedzone. W każdym bądź razie, kotka ponownie ugięła łapy, zrównała ogon i głowę z grzbietem, uważała pod łapy i upewniła się, że idzie do gryzonia pod wiatr, a także przeniosła ciężar ciała na tylne łapy, a jeśli zbliżyła się wystarczająco - wyskoczyła z zamiarem zabicia.

No i essunia. Zamruczała zadowolona, łapiąc swoją zdobycz… a czując ukłucie głodu w brzuchu, zdecydowała, że tą ofiarę zje już teraz, bo jeszcze nie dojdzie do domu z wyczerpania. Szybko opędzlowała mysz, oblizała pyszczek, po czym ruszyła na dalsze łowy.

Po chwili przerwy na jedzenie Baranek kontynuowała swoje polowanie i wygląda na to, że los jej dzisiaj sprzyjał, bo w pewnym momencie zobaczyła przed sobą odciski łap cietrzewia. Na razie nigdzie nie było widać samego ptaka, choć sądząc po woni, ślady te widniały od już jakiegoś czasu. Trudno było powiedzieć, czy nadal były one świeże. Trop prowadził w kierunku Owczej Łąki, ale czy samotniczka zdecyduje się za nim podążyć?

Baranek: P: 3 | S: 21 | Zr: 23 | Sz: 13 | O: 15 | HP: 130 | W: 88/110
· Psi węch | Twarda skóra | Ciamajda
· Tropienie [2], Skradanie się [3], Wspinaczka [2]
· Zdobyte umiejętności: +2 tropienie, +2 wspinaczka
· Zdobyte PD: 5 PD (mysz)

I to jak! Nie wiedziała co prawda, do czego zapach i ślady dokładnie należały, ale wiedziała, że najpewniej był to ptak typu kuropatwa czy bażant; nie była jednak na tyle zainteresowana ornitologią, by wgłębiać się w gatunek bardziej. Wiedziała jedno - tłusty ptak, a to zwiastowało bardzo smaczną ucztę.
Ugięła łapy i zaczęła podążać po cichu tropem, mimo, że wydawał się z lekka zwietrzały. Nie zamierzała odmówić szansie na jeden z ulubionych posiłków! Starała się iść pod wiatr, ale poza tym jeszcze nie martwiła się o dobrą postawę, jako, że i tak była daleko od ptaka.

Ugh, ile mógł przejść taki tłusty kawał ptaka? Jasne, zapach był nieco zwietrzały, ale Baranek odnosiła wrażenie, że gdyby ślady były wczorajsze, to by ich tu w ogóle nie było, bo zwiałby je wiatr, albo przykrył śnieg! Po jakimś czasie jednak zapach zaczynał być jakby to świeższy, a do tego… ooo, piórko! Jakie ładne! Jeśli upoluje tego gościa, to jego pióra zostaną ozdobą w jej legowisku.
Aż w końcu po czasie, który wydawał się dla białej jak nieskończoność, ujrzała tego, którego tropiła - i do ustawionego do niego tyłkiem! Doskonale. Ugięła od razu łapy, zniżyła ogon do poziomu grzbietu, po czym upewniła się, czy idzie pod wiatr. Uważając pod łapy, zaczęła skradać się do cietrzewia po łuku, zakrywając za wszystkim, za czym mogła (czyli niespecjalnie wieloma rzeczami), a gdyby ten się odwrócił, ta zastygała w bezruchu. Jeśli znalazła się blisko, wyskoczyła z zamiarem uduszenia zębami ptaszyska.

Jeszcze trochę i… cyk! Ptak siedział martwy w jej szczękach. Hohoho, ale ma szczęście! Zachichotała pod nosem i poskakała z łapy na łapę w małym geście tańca radości, po czym zaczęła targać swoją zdobycz w pysku w stronę Młodych Brzózek. Nie potrzebowała więcej w tym momencie - najadła się na razie myszką, a duży ptak będzie obiadem dla niej i Irys!

Ujmując to krótko, na zewnątrz wciąż piździło, jednak cieplejszych dni wraz z upływem księżyca zdarzało się coraz to częściej - ku uciesze Baranek, która coraz częściej wychodziła na spacery w okolicy. Nie tylko na potrzebne jej polowanie, ale też po prostu, by zająć czymś swój czas.
Choć na niebie było nieco chmur, w obecnym momencie świeciło słońce, a Baranek dreptała po Wzgórzach, ciesząc się jego ciepłym dotykiem na pyszczku. Jeszcze trochę i zakwitnie tu wiele kwiatów! Starała się chodzić ostrożnie, by nie uszkodzić roślin pokrywających łąkę.
I wtedy… poczuła zimno na swoim nosie. Najpierw jedna kropla, potem druga, słońce powoli znikało, a zastąpione zostało chmurami i nagłym, silnym powiewem wiatru. Baranek zmarszczyła brewki - serio? Początkowo sądziła, że zdąży wrócić do domu, zanim rozpada się na dobre… ale deszcz lunął nagle i silnie, jedynie rosnąc w intensywność. Musiała znaleźć schron, i to szybko!
Przeprosiła w myślach wszystkie roślinki, jakie zdeptała, gdy biegła w miejsce, gdzie skryje się od deszczu - w końcu napotkała norę pod dużym drzewem tam, gdzie łąka się kończyła. Upewniając się, że jest ona pusta, Baranek rzuciła się do jej środka i otrząsnęła z kropel, jakie znalazły się na jej białym futrze. Brrr!

Właśnie wylizywała swoje futerko z deszczu, gdy nagle… ktoś pojawił się w norze!! Deszcz średnio niósł jego zapach, więc zupełnie się tego nie spodziewała, na początku nawet myślała, że ten podstarzały kocur to jakiś drapieżnik, ale okazało się, że to bardzo uprzejmy pan! Uśmiechnęła się przepraszająco.
— Nieee, spoko, to nawet nie moje legowisko! Wpadłam do pierwszej lepszej nory, żeby nie przemknąć. Jestem Baranek!! A ty? Żyjesz tutaj? — zamruczała, swoje słowa śpiewając melodyjnie i… z delikatnym drżeniem, bo ten deszcz był jednak zimny.

Międzyrzeczu… zamyśliła się na chwilę, patrząc w górę, jakby szukając tam swoich myśli. Chyba była tam raz, czy dwa, ale nieczęsto, przynajmniej nie do teraz. Chodzi o to, że było straasznie zimno wcześniej, więc wychodzenie na dalsze przygody było bezsensowne i męczące, no i niebezpieczne.
— Miło Cię poznać! Chyba nie za bardzo tam jeszcze byłam, ale chętnie przyjdę kiedyś z wizytą!! A ja jestem z Młodych Brzózek, tam bliżej ludzi! Przy tej dziwnej górze. A długo tu żyjesz? Bo ja w sumie nie, jakoś tak na początek zimy przyszłam! Ale fajnie tu, więc raczej zostanę, a przynajmniej w okolicy — zatrajkotała wesoło.

— Ehe, ehe! Mieszkam z moimi znajomymi, Irys i Lin! Nie wiedziałam, że takie jesteśmy popularne, hehehe — uśmiechnęła się rozbawiona, przy okazji wylizując dalej swoje futro z kropli deszczu, jakie zdążyły się na nim znaleźć. — A z Wrotycz w sumie trochę rzadko się widujemy, ale się lubimy!! Czasem wymieniam się z nią zwierzyną, jest bardzo miła, tylko nieco nieśmiała — wyjaśniła. W sumie to nawet byłaby skłonna zaproponować Wrotycz mieszkanie z nią, ale ta chyba wolała nie żyć w grupach, a najwyżej tyle wywnioskowała Baranek.
— O? Nie! Wodospad? Tu jest wodospad?? — jej oczy zalśniły zainteresowaniem. Nigdy chyba nie widziała takiego porządnego wodospadu! — Jak tam dojść? Chętnie się wybiorę!!

Wysłuchała dokładnie instrukcji dojścia do wodospadu. Kojarzyła pierwszą połowę tych miejsc, ale chyba nigdy nie była porządnie w okolicach Międzyrzecza, gdzie była wspomniana rzeka. W sumie nigdy nie zastanawiała się, skąd się biorą rzeki, a ta pewnie z tego wodospadu wypływała! Kiwnęła mu głową na jego ostrzeżenie.
— Dzięki! Odwiedzę je kiedyś!
Zamrugała głucho na jego pytanie, przez chwilę nieco nim zaskoczona. Nie, skąd ten pomysł? Może zioła, które zbierała od czasu do czasu pozostawiały zapach na jej futrze? Schlebiał jej tym pytaniem. Może w snach…
— Niestety nie, a chciałabym być w sumie! Moja matka nauczyła mnie tylko trzech medykamentów na najprostsze dolegliwości. A co? — może potrzebował z czymś pomocy?