Jeżynka nie była typem kotki "pięknej i z gracją" - a jeśli już to przypominała takiego chrząszcza który staranuje runo leśne i gdy przypadkiem w ciebie wleci to może zaboleć.
Kotka zmarszczyła nosek w geście niezadowolenia gdy ten dotknął łapą jej nosa. Co on, jej tata żeby takie coś robić?! Odsunęła szybko głowę z pomrukiem dezaprobaty. - Co ty? Sam sje po nosie dotykaj! Albo swoją mame! Ale nie mnie! - takie czułości to nie dla niej. Miała nadzieję że spotka kogoś z kimś może się ponaparzac ale trafiła na jakiegoś lowelasa z delikatnymi łapkami... phi! - Bociek klociek... weź ty chłopak czy baba jesteś?!

Zaskoczyło mnie oburzenie koteczki, równocześnie rozśmieszając w duchu. Jeżynka tak uroczo wykrzywiła pyszczek w gniewnym grymasie! Ale może faktycznie pozwoliłem sobie na zbyt dużo czułości? Przecież nawet jej nie znałem, była dla mnie całkiem obcym kotem, a ja zaczepiałem ją, jakbym już kiedyś ją spotkać, co nie miało nigdy miejsca. Kolejna towarzyska gafa do kolekcji... Brawo, Bociania Łapo, ale się popisałeś przed młodszym pokoleniem... Na dowód mego zażenowania mój pyszczek pokrył się lekkim szkarłatem.
- Najmocniej panią przepraszam, panienko Jeżynko. To się więcej nie powtórzy, na pewno nie bez twojej wiedzy i zgody. Wybaczysz mi, malutka? - spojrzałem na nią błagalnym wzrokiem, okazując tym samym szczerą skruchę, która kierowała moimi słowami.

Panienko Jeżynko... brzmiało to dziwnie. Nikt chyba wcześniej nie powiedział mojego imienia w tym stylu. Uśmiechnęłam się zawiadacko czując że to ja panuje nad tą rozmową. - No dobzie... ale nje nasywaj mnie malutkiom. - stwierdziłam i rozejrzałam się po otoczeniu.
- Umieś sje bić? - spytałam po krótkiej chwili. Umiejętności samoobrony może się przydać w każdej chwili. Na przykład jak ktoś cię właśnie wyzywa, mama właśnie mi mówiła że jak ktoś jest głupi to trzeba mu dać w papę i wtedy mu się móżdżek naprawi... w sensie nie zawsze to niby działa. Ale to już problem drugiego kota nie twoja! Ważne że tobie się nic nie stało.

Zasalutowałem koteczce, przykładając łapę do swego czoła, po czym zakończyłem gest niskim skłonem. Może nie powinienem się tak zachować w stosunku do młodszej koleżanki z klanu, jednak starałem się każdego traktować z szacunkiem, bez względu na jego wiek, płeć czy pochodzenie. Posłałem Jeżynce szelmowski uśmiech.
- Pani życzenie jest dla mnie rozkazem, panno Jeżynko. - rzekłem, gdy wtem kotka przerwała mi, zadając mi dziwne pytanie, którego raczej żadna dama świadomie nie ośmieliłaby się zadać. - Czy umiem się bić? - powtórzyłem jak echo. - Oczywiście, że tak. Jednak nie podniosę łapy na żadną kotką, a tym bardziej w wieku kocięcym. Swoją umiejętność stosuję jedynie w samoobronie i jeśli ktoś ośmieli się zaatakować słabszych od siebie. - odparłem w odpowiedzi.

Siedziała, a może bardziej leżała wciśnięta pomiędzy parę gałązek co chwilę przysypiając. Jakoś nie pomyślała o tym że ta pozycja nie sprzyja spaniu, ale co to dla niej za problem? Każde miejsce i każda godzina jest idealna na porządną drzemkę! Zwłaszcza po posiłku i jakże wyczerpującej aktywności zwanej komunikacją. Te wszystkie koty.. zdecydowanie ich za dużo. Pomijając to że większość z nich i tak nie ma nic interesującego do powiedzenia. Ehh, tyle pustych konwersacji. I po co to wszystko? Żeby nauczyła się rozmawiać z innymi? A po co jej inni, hm? Jej rodzina wydawała się wystarczająco duża, a reszta Klanu jakby się nie liczyła. Właśnie w tym momencie powieki zaczynały jej już nieco ciążyć, tak samo jak myśli. Powoli osuwała się w aksamitne objęcia snu, pozwalając swojej bujnej wyobraźni kreować nowe krainy do przemierzenia.

Mysie ogonki... Niby były takie... fajne i idealne do zabawy, ale kto by cieszył się z trącania tych kikutów? Na pewno nie on. Nie było przecież w tym nic nadzwyczajnego. Ot, gałązka się wyginała, by zaraz dać głupiemu kociakowi po pysku, bo ten za mocno w nie walnął. Wcale nie mówił tego na swoim przykładzie! Na dodatek te kawałki drewna szarpały jego futerko, gdy próbował pomiędzy nimi lawirować. Nie dało się w takim stanie znaleźć idealnego miejsca na odpoczynek! Gdzie się nie położył to go kuło, to go smyrało i jego cierpliwość powoli się kończyła. Mógł jednak nie wychodzić spod ciepłego brzucha mamy! Teraz miał nauczkę!
Widząc siostrę, nadął policzki, tuptając w jej stronę. Akurat Przebiśnieg była tą osobą, która nie irytowała go aż nadto. Lubiła spać, jak on, nie gadała z mysimi móżdżkami i po prostu egzystowała. To w niej lubił. Ten spokój. Skoro już razem grzali tyłek w tym miejscu, to mogli sobie poleżeć i zignorować cały zewnętrzny świat.
— Łaaa! — wydał z siebie pisk, gdy potknął się o swoje łapki, wpadając na kocię. Gałązki od razu go otoczyły, a jedna wpadła mu do ucha. Otrzepał się, by ich się pozbyć, już mając za złe siostrze, że wybrała do spania takie pełne tego ohydztwa miejsce.
— Przepraszam — burknął do Przebiśnieg, gryząc zirytowany badyle, by je połamać i pozbyć się ich z tego miejsca.

Akurat była w trakcie podchodzenia puchatych, białych jak obłoczki myszy gdy nagle wszystko się rozmyło. Pozostała tylko ciemność i lekki ból na grzbiecie wywołany przez.. no właśnie, przez kogo? Powoli rozchyliła powieki, rozglądając się uważnie na boki. Na widok najeżonego niebieskiego futerka tylko cicho westchnęła i zwinęła się w ciasny kłębek. W tym momencie była wdzięczna za grube futro chroniące jej skórę przed różnymi mniej lub bardziej kłującymi przedmiotami, takimi jak gałązki pomiędzy którymi leżała.
Zastrzygła uchem gdy mysie ogonki wypełniły się trzaskami. Uniosła końcówkę kity by móc oglądać Szpaka ze swojego miejsca. Jej braciszek postanowił połamać wystające elementy ściany, Gwiezdny Klan wie czemu. Wzdrygnęła się gdy ułamał badylka niedaleko niej. Wydała z siebie niezadowolony pomruk i rzuciła niebieskiemu obrażone spojrzenie błękitnych oczu. Podniosła głowę z zamiarem zwrócenia uwagi bratu ale porzuciła ten plan, po prostu zastygając z półotwartym pyszczkiem. Zamiast tego podniosła się po czym zaczęła pomagać szarookiemu.

Łamał gałązki, wypluwając drobne kawałki na ziemię. Chciał pozbyć się tego badziewia jak najszybciej, aby znów nie dostać nim po pyszczku! Nawet nie zwracał uwagi na swoją siostrę, tak ta czynność go pochłonęła. Mógłby spędzić na tym i cały dzień, wyżywając całą swoją irytację na kawałkach drewna, ale każdy się kiedyś męczył i z nim nie było inaczej. Wziął głębszy oddech, dysząc i nareszcie ogarniając, że Przebiśnieg przyłączyła się do tej zabawy. O ile zabawą można było to nazwać. Satysfakcja była jednak duża, gdy gałązki łamały się pod jego pyszczkiem.
— Dzięki za pomoc — mruknął do siostry, łapką robiąc zamach i posyłając kawałki leżące na ziemi, hen gdzieś daleko. — Te mysie ogonki były takie irytujące, ale się ich pozbyliśmy! — Uśmiechnął się pod nosem.
Już nie będą im przeszkadzać. Zostały uśmiercone. Teraz oboje zasługiwali na chwilę odpoczynku. Położył się, rozciągając łapki z głuchym westchnieniem. Ah... Jak było dobrze... Trochę razem się zmęczyli, co mu się nie podobało, bo wolał wcale nie ruszać się z miejsca, ale nawet tego nie żałował.

Powoli zbliżali się do końca roboty. Gałązki w miejscu w którym je usuwali powoli się kończyły i na barierze widoczny był "łysy placek" pozbawiony badylków. Gdy Szpak ułamał ostatni, odrzucił pozostałości ich pracy w najbliższy kąt.
— Nie ma za co — odpowiedziała, co prawda nie zgadzała się do końca z opinią brata ale i tak skinęła głową. Nie ma powodu by wywołać niepotrzebny spór.
Z zachwytem spostrzegła że dzięki tym względnie niepotrzebnym i hałaśliwym działaniom, miejsce do spanka jest o wiele wygodniejsze. Położyła się blisko brata, opierając swój łepek na jego barku. Spokojny, nieco senny oddech niebieskiego i ciepło bijące od jego ciała pozwoliło kotce na rozluźnienie się i zaśnięcie.

zt

Tej nocy Ignisowi się nie spało. To znaczy, spał przez jakąś chwilę, ale wcześnie się zbudził. Bardzo wcześnie. Jeszcze nawet słońce nie wstało. Jednak jak bardzo się nie starał, ilekroć by się nie wiercił w poszukiwaniu idealnej pozycji, jego mózg wcale nie chciał spać. Ostatecznie młody poddał się i postanowił czymś się zająć.
Usiadł sobie przy wyjściu z kociarni, po drodze uważając na to, żeby nikogo nie zbudzić. Stamtąd zaczął obserwować obóz. Jeszcze nigdy go nie widział w nocnej porze. Później spojrzał i gwiezdne niebo. Tych gwiazd było naprawdę dużo. Jeśli Gwiezdni faktycznie istnieli, to czemu tylko na Srebrnej Skórce? Czy inne gwiazdy były przeklęte? Dziwna była ta cała klanowa wiara. Bardzo dziwna...

//@Chudy

A Chudy przeciwnie! Zasnął wcześnie, w dodatku dość prędko i noc przespał bez większych problemów. Wydawało mu się, że tym razem nie zbudził się ani razu. Wyjątkowo spokojny sen, na to wychodzi. Z tego stanu został wyrwany dopiero przed świtem, lecz zapewne był to przypadek, a nie celowy stan. Coś go... Dotknęło. Nie raz, nie dwa, a co najmniej kilka razy. I za którymś razem rozwarł w końcu powieki, niezbyt zadowolony obecnym stanem rzeczy. Któreś z kociąt musiało się dziś wyjątkowo wiercić! Ale oczywiście nie miał tego owej osobie za złe. Kilkakrotnie zamrugał, rozejrzał się powoli. Spostrzegł odchodzącego Ignisa. I tak właściwie dopiero to go w jakimś stopniu rozbudziło. Najpierw usiadł, wziął głębszy wdech. Potem, kiedy już wstał, przeciągnął się. Ziewnął. I... Ruszył w ślad za kocurkiem, chcąc poznać powód jego nocnej wycieczki. Postara się mu jakiś pomóc, jeśli tylko będzie mógł.
- Ignis. - Przemówił, gdy stanął niedaleko niego. Nie bezpośrednio za jego plecami, a w pewnej odległości. Nie chciał przecież naruszać jego strefy komfortu. Z resztą, mógłby go wystarczyć, gdyby tak nagle wypowiedział słowa wprost do jego ucha. - Coś się stało? Czemu nie śpisz? - Zapytał łagodnie, bacznie przyglądając się bursztynowemu. Siedział. Chyba obserwował niebo, choć Chudy nie był tego pewien. Sam ukradkiem zerknął na gwiazdy, jednak nie zrobiły one na nim większego znaczenia. Widział je wiele razy. Dziś niczym się nie różniły. Chociaż... Wiedza, że nie są tylko gwiazdami, a przodkami klanowych kotów, czyniła je innymi niż zawsze. Ciekawszymi, może również niepokojącymi. Ale Chudy nie zdążył się jeszcze nad tym dokładnie zastanowić. Chyba obecnie nie miał do tego głowy.

Był obserwowany, w bezruchu i milczeniu. Oczekiwał na wyjaśnienia ze strony cynamonowego, choć... Takowe nie nadchodziły. Z resztą zaraz kocur ponownie skupił swój wzrok na gwieździstym niebie. Tak właściwie w tamtym momencie Chudy pomyślał sobie, że w takim razie nie doczeka się odpowiedzi. Być może nie jest tutaj mile widziany? Przeszkodził w czymś ważnym albo po prostu zakłócił spokój koleżki. No, na szczęście myśli te szybko zostały przepędzone. Ignis przemówił.
Nic się nie stało. Nie mam ci tego za złe.
Zdążył wyłącznie stworzyć sobie tą odpowiedź w głowie. Nie wypowiedział jej. No, zdarza się. Są takie noce, gdy nie można zmrużyć oka, choćby się tego bardzo chciało. Denerwujące, przede wszystkim, ale również męczące i długie. Wcale się nie dziwił, że Ignis postanowił się przejść. Czasami rozprostowanie łap i zaczerpnięcie świeżego powietrza trochę pomaga. W każdym razie, Chudy zdążył tylko posłać koledze łagodne spojrzenie. Dlaczego? Ah! Ten zaraz po swoich słowach wypowiedział następne, choć... Nieco bardziej przejęte. Żywe i głośne, przede wszystkim. To chyba głównie fascynacja w jego głosie spowodowała, że Chudy momentalnie uniósł łeb i spojrzał na niebo, tam gdzie mu nakazano. Początkowo nie spostrzegł tam nic, co mogłoby zwrócić jego uwagę. Tylko księżyc, gwiazdy i... Ah, jednak jest coś jeszcze. Najpierw pojedynczy błysk, zaraz po nim następny. I trzeci, i czwarty. Nieboskłon rozświetlało coraz to więcej jasnych, niemalże białych świateł. Chudy wpatrywał się w nie z równie wielkim zaskoczeniem i podziwem. Nigdy czegoś takiego nie widział, więc był pod wrażeniem. Być może nawet lekko odpłynął...
- Nie, nie...! - ... Ale na ziemię wrócił wyjątkowo prędko. Spowodował to Ignis, który wpadł na pomysł pokazania tego zjawiska reszcie rodziny. I... Będąc szczerym, Chudy początkowo zamierzał przystać na ten pomysł, choć szybko doszło do niego, że może lepiej tego nie robić. - To znaczy sądzę, że nie powinniśmy ich budzić. Wiesz, mogą się zdenerwować, że przerywamy im sen. - Wyjaśnił niemalże od razu, posyłając kocurowi przepraszające spojrzenie. Rozumiał jego intencje. Były dobre, to na pewno. Ale... Inni mogliby nie zrozumieć. Nie każdy potrafi zachwycać się takimi drobnostkami. - Rano wszystko im opowiemy i kto wie, może jutrzejszej nocy niebo będzie równie rozświetlone. Nigdy wcześniej podobnego zjawiska nie widziałem, ale... Może nad Klanem Gromu niebo działa inaczej? - Czuł, że ma to powiązanie z przodkami, o których miał okazję już usłyszeć. Gwiezdny Klan, znaczy się. I Srebrna Skóra, o. Do tej pory nie sądził, że takie dziwy istnieją naprawdę, ale... Chyba się mylił? Może. Cóż, tak właściwie sam nie wiedział.

Był naprawdę wdzięczny Ignisowi, że został przez niego wysłuchany. Dzięki temu złotooki nie popędził do kociarni i nie obudził reszty zgrai. Zamiast tego momentalnie zatrzymał się i przyznał rację młodszemu koledze. Zapewne nie był zadowolony, jednak... Nic dziwnego. To znaczy, Chudy rozumiał, w pewnym stopniu. Sam również chciałby, by większa ilość kotów zobaczyła to niesamowite zjawisko. Nieodpowiednim jednak byłoby budzenie ich w środku nocy i wymaganie, że wyjdą z ciepłego legowiska tylko po to, by popatrzyć w niebo. Nie każdy chciałby. Nie każdy zareagowałby spokojnie na wyrwanie ze snu.
Zapytany o Gwiezdny Klan przez dłuższy moment milczał. Sam nie był pewien, to był główny problem. I... Niezmiernie go go irytowało, trzeba przyznać. Nie lubi czuć się niepewnie. Nie lubi być tym, który nie wie. To sprawia, że czuje się gorszy, a to z kolei... Obniża jego samopoczucie. Ale zamiast żalu odczuwa zazwyczaj irytację. Czy to coś złego?
- W sumie to... Nie myślałam o tym wcześniej. - Przyznał najpierw, jednak wypowiedział te słowa tylko i wyłącznie po to, by wygenerować sobie więcej czasu na zastanowienie się i główną odpowiedź. - Prawdopodobne. Nigdzie indziej nie widziałem takich błysków. Może to ci przodkowie...? - Zapytał, choć słowa te skierowane były raczej w przestrzeń, aniżeli do brązowego kolegi. No bo skąd Ignis miałby wiedzieć. Z resztą, dla Chudego wizja wędrujących przodków wydawała się na tyle absurdalna, że zaraz poczuł zażenowanie samym sobą. Nieznacznie się skrzywił. - Albo po prostu zwykłe gwiazdy. Nie wydaje mi się, by koty mogły żyć w niebie. A ty, jak myślisz? - Postanowił zapytać go o zdanie, bo być może dzięki temu będzie mu łatwiej wyrobić sobie opinię na ten temat. Zasugeruje się tym, co sobie myśli Ignis, poza tym podpyta też resztę kociąt... I może nawet zaczepi jakichś gromiaków. Ci to na ten temat wiedzą przecież najwięcej!

Wzruszył ramiona. Na jego twarzy wtedy pojawił się grymas, jednak gościł tam wyłącznie przez chwilę. Nie wiedział. Nie miał pojęcia jak to z tym Gwiezdnym Klanem jest, czy istnieje, jak dokładnie działa i... Kurcze! Ta niewiedzą strasznie go denerwowała. W dodatku jeszcze bardziej wkurzająca była dla niego świadomość, że starsi, rodowici gromiacy również nie wiedzą zbyt dużo. Większość z nich nawet przodka nie widziała! Cóż, jest to najwidoczniej tylko kwestia wiary. Być może to dlatego Chudemu tak ciężko jest myśleć o tym na poważnie. Nie urodził się tutaj. Przed dołączeniem do klanu nawet nie miał pojęcia o Srebrnej Skórce i tych wszystkich dziwnych rzeczach. Skoro nie było ich wcześniej to... Czemu miałyby być teraz?
- Wiesz... Jak dla mnie to tylko ich wiara w coś, czego nie ma. Trochę naiwne. Ale mam na myśli, że ktoś kiedyś stworzył historię, która była przekazywana dalej i... Jest do teraz, bo się przyjęła... Z jakiegoś powodu, nieważne jak bardzo absurdalna jest. - A może klanowym kotom po prostu łatwiej wierzyć jest w to, że po śmierci rzeczywiście coś jest? W końcu jest to wizja zdecydowanie bardziej kolorowa niż myśl, że po prostu twoja świadomość znika. Zostaje tylko ciało, ale ciebie już nie ma. Ale o tym Chudy nie chciał teraz myśleć. Trudny temat, a od intensywnego myślenia mogłaby zacząć boleć go głowa.
Skrzywił się na wypowiedź Ignisa. Błyski jako znaki? Nie sądził. Znaczy, miał wrażenie, że można wytłumaczyć to w inny sposób. Albo może... Nie było to wrażenie, a raczej nadzieja, o ile można to tak nazwać.
- Nie. Myślę, że to najzwyklejsze gwiazdy. W końcu czemu Gwiezdny Klan miałby dać znaki akurat nam? - Użył argumentu gwiezdnych chyba tylko po to, by przekonać kolegę do swoich racji. I cóż, był pewien, że się nie myli. Bo jeśli ten Gwiezdny Klan istniałby naprawdę, czy jest coś, co chciałby przekazać dwóm, zwykłym kociętom, które w dodatku pochodzą spoza klanu? - Nie sądzę, że jest to możliwe, ale... Powodzenia, czy coś. Z resztą, myślisz, że Gwiezdni mogliby się mam pokazać, skoro nie są naszymi przodkami? - Zapytał, bowiem nagle ta myśl pojawiła się w jego głowie. Sam nie zdążył się wcześniej nad tym zastanowić. Ale na pewno to zrobi.