Poruszył lekko głową w zastanowieniu, patrząc na już puste niebo, a po spadających gwiazdach nie pozostało ani jednego śladu. Szkoda, że tak szybko się skończyły. A Gwiezdni... Faktycznie brzmieli jak jakaś bajeczka zmyślona przez starucha, tylko wszyscy w nią uwierzyli. No ale sama bajeczka była fajna, więc nie dziwił się, że do dziś klany dają się na to nabrać. Sam by chciał w to wierzyć, ale obawiał się, że nie ma w tym ani cienia prawdy. Jednak teraz, kiedy zobaczył deszcz błysków, zaczął powoli wątpić w swoje przekonania. No bo jak można jeszcze wytłumaczyć coś tak fascynującego i tajemniczego?
– Ale przecież zwykłe gwiazdy nie spadają, więc nie mogą one być najzwyklejszymi. A co do Gwiezdnego Klanu... Skoro to my zobaczyliśmy te błyski, to pewnie chcą coś powiedzieć właśnie nam. Ostrzec nas przed czymś czy coś. No bo wiesz, niedawno tutaj dołączyliśmy, więc w jakiś sposób jesteśmy wyjątkowi. Chyba Gwiezdni mogą mieć jakichś wybrańców, co nie? – wyraził swoje domysły na temat tego znaku. – No wcześniej nie byli... Ale skoro jesteśmy w klanie, to teraz chyba są. Jak te dwie kocice, które nigdy nie były naszymi matkami, ale nimi zostały. W końcu klanowe koty raczej też nie są spokrewnione ze wszystkimi przodkami, a mimo to może im się jakiś zjawić.
Chwilkę jeszcze rozmawiali, aż w pewnym momencie tak bardzo mu się to znudziło, że zaczęło mu się robić sennie. Ziewnął, po czym wraz ze swoim kolegą ułożył się do snu.

//zt x2

ALE TO WSZYSTKO DUŻE. MAMA TEŻ DUŻA. TATA TEŻ. A reszta? Reszta też!
Pomiędzy drzemkami i jedzeniem dreptam, nieporadnie bo nieporadnie, ale dreptam. Obserwuje wszystko niebieskimi ślepkami rozglądając się nieco mniej sprawnie niż starsi ALE ROBIE. Pytań... na razie nie zadaje tyle ile zadawać będę! Mówienie trudne. Język trochę mi się plącze i wpadanie na odpowiednie słowa też ciężkie.
Zatrzymałem się przed małymi zwisającymi badylkami unosząc jedną z łap i machając przed sobą chcąc je dosięgnąć. UGHH! Uciekały co chwilę!!

/ktokolwiek

Dni od narodzin jej kociąt mijały w zastraszającym tempie. Zanim się Tęczowa Chmura obejrzała Wilk, Sroka, Jeż i Dzięcioł mieli już prawie księżyc. To było dla niej aż za szybko. Miała wrażenie, że lada dzień będzie ich ceremonia i zostawią ją w kociarni. To znaczy, oczywiście była dumna z tego jak szybko uczyli się o otaczającym ich świecie ale jednak chciałaby jak najdłużej cieszyć się urokami rodzicielstwa.
Ten dzień mijał jak zwykle. Razem z Sokolim Skrzydłem i Żółwią Skorupą siedziały przed kociarnią pilnując obu miotów gdy się bawiły. Niebieskofutra jednak szybko zauważyła braki w kociętach i udała się na poszukiwanie swojego synka. Szukać długo nie musiała. Zapach doprowadził ją do miejsca gdzie ze ścian kociarni wystawały charakterystyczne gałązki. Od razu podeszła do kociaka.
- Wilczku, nie możesz się tak oddalać bez ostrzeżenia - uroczy widok niebiesko-białego bawiącego się gałązkami nie powstrzymał jej od małego zbesztania go.
Oczywiście to nie tak, że stało się coś wielkiego, w końcu nie wyszedł z obozu tylko wyszedł poza wzrok dorosłych. Nadal jednak miała w głowie, że jej kocięta są dość małe. Nie chciała by przypadek Wilk sobie coś zrobił. Może była trochę nadopiekuńcza, ale w życiu już wiele razy spotykała się z sytuacją gdy kocię wyszło niepostrzeżenie z obozu i już nie wróciło albo zrobiło sobie krzywdę na samym terenie obozu. Bała się że z kociątami jej i Rozżarzonej Gwiazdy może się stać podobnie.

Zachwiałem się słysząc głos mamy. Położyłem łapę na ziemi i spojrzałem na nią z lekko zdziwioną miną. - Ma, pać. - odparłem spoglądając ponownie na zwisające korzonki. Nie zrobiłem sobie nic z polecenia mamy bo miałem jej do pokazania coś bardzo ważnego! I byłem tak na tym skupionym że kazanie kotki przeleciało mi przez umysł.
PREZENTACJA.
Zacząłem znów machać prawą łapką chcąc w końcu złapać ten tańczący zwisający ogonek który robił tak zwinne uniki! Irytowało mnie to! Po chwili to nie była już zabawa a męcząca walka. Zachwiałem się w złości gdy w końcu przysunąłem do siebie jedno z korzonków. Chcąc je ugryźć moje całe ciało pochyliło się do przodu i upadło samym pyszczkiem na ziemie. Wszystkie z łap rozjechały się na każdą z możliwych stron, a ja poczułem nieprzyjemne ziarenka piasku w buzi. - AaaaA! - pisnąłem w szoku po tym co właśnie się wydarzyło.

Widząc jak Wilk nic sobie nie robi z jej uwagi, westchnęła i pokręciła delikatnie głową. Musiała jednak przyznać, że wyglądał uroczo próbując dosięgnąć korzonki. Szkoda tylko, że był tak nieuważny.
Spięła się, gdy tylko zauważyła, że kociak chwieje się niebezpiecznie. Od razu ruszyła w jego stronę jednak nie zdążyła go złapać i Wilk upadł na pyszczek.
- I widzisz? Właśnie o tym mówiłam - miauknęła z mieszanką żalu i nagany. Złapała kocię za kark, by podnieść go do pozycji siedzącej. Szybkimi pociągnięciami języka zaczęła wylizywać jego pyszczek, do którego przyczepiły się skrawki ziemi. - Nie zabraniam ci się bawić tam gdzie chcesz, ale masz uważasz i mówić, gdzie idziesz, dobrze? - dodała, kończąc go czyścić.

Zmarszczyłem nos gdy mama postanowiła mnie podnieść i wyczyścić mi mordkę. Mamo jestem duży! Ale poza tym to w sumie jestem jej wdzięczny że ogarnęła ten piasek na moim nosie, bo aż miałem ochotę kichnąć! A ona mnie od tego uratowała, hihi.
- Aje... ja nie wiedziajem... - skąd miałem wiedzieć że się przewrócę? Chciałem się tylko pobawić! A nie moja wina że ten zwisający ogonek tak szalenie się zakręci! No nie umiem tak przewidywać przyszłości! Może mama umie?
Kiwnąłem głową nieco się rozchmurzając. Wbiłem pazury w ziemię i poderwałem ziarenka piasku i kurz w powietrze. - Kiedy beńde duzi? - spytałem nie podnosząc nawet wzroku na kotkę, skupiłem go na śladach w ziemi które pozostawiły moje pazurki.

Kocica jeszcze kilka razy przejechała ostrym językiem po mordece synka, aż w końcu był kompletnie czysty z ziemi. Gdy skończyła odsunęła się nieco, by za bardzo na kociaka nie napierać albo przypadkiem go nie przewrócić. W końcu była trochę masywna. I na szczęście odsunęła się w porę, by nie oberwać w pyszczek pyłem i ziemią, którą Wilk rozrzucił wokoło.
- Musisz jeszcze trochę poczekać, skarbie - odparła szczerze na jego pytanie. Widać, że kociaka ciągnęło już do wybycia z kociarni. Szkoda, że nie wiedział, jak ciężkie życie mogło być poza nią. Ale ona wiedziała, że nie ma sensu mu tego tłumaczyć. - Ale nie martw się, szybko minie. Nawet nie zauważysz kiedy a już zaczniesz trening - dodała, uśmiechając się do niego pocieszająco.

- Aje... a tata nie mozie mnie juź mianować? - spytałem podnosząc błagalny wzrok na moją mamę. No bo przecież skoro mam tatę przywódcę to chyba powinien mnie mianować szybciej! Im szybciej będę mianowany tym szybciej będę terminatorem... a jak szybciej będę terminatorem to szybciej będę wojownikiem! I będę mógł chodzić na polowania na wilki! Z tatą oczywiście...
- A ti od kiedi jeśteś duzia? - długo czy nie długo? A może średnio? Bo mama jest baaardzo duża, ma dużo futra i ma duże łapki i jest cała miła w dotyku, lubię się do niej tulić w sumie, najbardziej do brzucha bo jest cieplutki. Kocham jej brzuchol!

- Każde kocię, musi mieć przynajmniej 6 księżyców, by mogło być mianowane na terminatora - odparła cierpliwie na jego pytanie. - To jeden z punktów naszego Kodeksu i każdy musi go przestrzegać, bez wyjątku - wyjaśniła. Cieszyła się, że jej kocię tak ciągnie do treningu, ale niestety musiała ostudzić jego entuzjazm. Tęcza miała tylko nadzieję, że chwilę przed ceremonią za 3 księżyce, nie złapie go jakieś chorubsko przez które będzie musiał gnić w lecznicy jak ona.
- Ja? No, e, cóż już od dość dawna. Mam trochę księżyców na karku - odparła nieco zmieszna z krótkim chichotem na drugie pytanie małego kocurka.

- Aje to dłuuugioooo... - odparłem zawiedziony, bardzo chciałem być wyjątkiem, bo jestem wyjątkowy! Jedyny w swoim rodzaju! - A duzio tych punków? I one teź kaziom czekać? - jak na dopiero jeden poznany punkt już nie lubiłem tego kodeksu... a ile on mógł ich mieć? Pięć chyba maksymalnie! Do tylu umiałem liczyć na razie więc więcej ciężko byłoby mi ogarnąć...
- Na kalku? Co to kalku? - spytałem nie rozumiejąc tego dziwnego określenia. Mama czasem dziwnie mówiła, i dziwnie się podśmiechiwała ale zbyt ją kocham żeby się wkurzać na jej dobry humor. Jak ona jest szczęśliwa to ja jestem szczęśliwy! Mama chyba nigdy nie była smutna.

- Nie, większość nie dotyczy czekania. Kodeks pokazuje nam jak mamy żyć, by każdy był szczęśliwy i bezpieczny. Dlatego trzeba mieć 6 księżyców by rozpocząć trening, bo inaczej mogłoby to być niebezpieczne. Kodeks ma trochę podpunktów, ale wszystkich nauczysz się na treningu. Póki co dotyczy cię tylko kilka z nich. Czyli to, że musisz mieć 6 księżyców by zacząć trening, możesz jeść przed terminatorami i wojownikami, oraz nie możesz wychodzić z obozu i polować. To ostatnie tak naprawdę nie jest częścią Kodeksu ale też musisz tej zasady przestrzegać - wyjaśniła, mając nadzieję na zrozumienie ze strony kociaka. Wilk był trochę... nadpobudliwy, dlatego przy nim szczególnie ważne wydawało się, że Kodeks istnieje dla jego dobra a nie dla ograniczania go.
- To takie powiedzenie. Można go użyć kiedy właśnie chcesz określić czy jesteś raczej starszy czy młodszy albo po prostu ile masz księżyców. Ja mam więcej księżyców na karku czyli nie jestem najmłodsza, a ty masz ich mało, czyli jesteś młodziutki - odparła, pod koniec pieszczotliwie dotykając jego policzka nosem.

Kodeks jest do tego żeby fajnie nam się żyło, brzmi super, ja to chciałbym żeby każdy fajnie żył, i mama i tata i siostry i wszystkie klanowe ciocie. Nawet Konwaliowy Sen mógłby żyć fajnie. - A jakbim polował w obozje, to mogje? - chciałem pomóc klanowi bardzo! A polowanie to fajna zabawa... czy jak bawiłem się w polowanie na siostry to łamałem kodeks? Czy... coś mi się przez to stanie? Mama mi wcześniej nie mówiła o tym!
- Aham. - odpowiedziałem kiwając głową. To bardzo dziwne powiedzonko. - A boji cię od tego kalk? - bo mnie nie boli ale ja mam mało księżyców na nim więc to może dlatego.

- No wiesz, w obozie co najwyżej możesz zapolować na pióra, patyki czy swoje siostry. Tylko wiesz, z nimi ostrożnie - odparła z krótkim chichotem. - Ta zasada raczej dotyczy całkowitego zakazu polowania dla kociąt. Z resztą w obozie nie ma zwierzyny poza tą już złapaną na stosie. Zwierzyna jest mądrzejsza, niż mogłoby się wydawać i taka mysz raczej nie zbliży się do naszego obozu - wyjaśniła w końcu kładąc się w kształt kury przy kociaku.
- Hah, jeśli na karku jest za dużo księżyców to jasne, kark boli a w zasadzie dużo części ciała zaczyna boleć. Mnie jeszcze nie boli, ale tatę zapewne już tak - odparła z lekkim uśmieszkiem, choć oczywiście nie śmiała się naprawdę z wieku swojego partnera. Właściwie ostatnimi czasy zaczynała się martwić o zdrowie Rozżarzonej Gwiazdy...

- Okeeej... ja wjem, musie uwaziać. - odparłem przewracając oczami. Siostry potrafią bardzo głośno piszczeć, tak że ten pisk wierci w głowie i uszach! To ich najsilniejsza broń. - A plubowałaś polozmawiać z mysiom taką? - no bo jak są mądre to może mogą opowiedzieć coś ciekawego? Na przykład co robią myszki całe dnie, i czy umieją rozmawiać z ptakami? I co lubią jeść... i czy piją mleko? I czy jest takie dobre jak mamy? Mysie mleko, ale dziwne!
Zacząłem wdrapywać się na mamę i na jej kark tak by mój pyszczek był przy jej uchu. - A jak ja jestem na kalku to boli? - odpowiedziałem zduszając głos. Taki niby szept ale głośny.

I w sumie to zasypałem ją masą pytań, bo po to mama jest... ma cały dzień dla mnie! (I sióstr)

/ztx2

Postanowiłam wrócić do kociarni. Nie byłam tu długo ale i tak wspominałam to miejsce dobrze. Klanowe matki były bardzo miłe, z kociętami różnie, ale wiedziałam że tak po prostu jest. Gorzej gdy ktoś zachowuję się jak kocię będąc już dorosłym wojownikiem.
Przyniosłam kilka białych puszystych piórek z pierza jakiegoś ptaka. Maluchy uwielbiały tą zabawkę a jednym z obowiązków terminatora było przynoszenie mchu i takie tam... ostatnio odwiedziłam starszyznę dlatego dziś jest dzień młodszego pokolenia.
Rozejrzałam się po kociarni z nadzieją że szybko kogoś znajdę i będę mogła przekazać mu mój prezent.

/dzik

- GGHHLLlllrrRRr!!!! !!! - W Mysich Ogonkach rozbrzmiewały odgłosy terroru, gdy młoda Dzik ciągnęła za gałązki wystające z ziemii. Ciągała się z nimi, gryzła i trzymała łapkami - te mniejsze ulegały i dały się wyrwać, nie były żadnym wyzwaniem, a bez wyzwań nie ma zabawy.
Z jej pochłaniającego zajęcia wyrwała ją obecność dymnej terminatorki - AaAAwWMM.m.. - Zaczęła mówić z badylem między zębami. - Pfe!! Ale mas usy wywinięte!! - Podreptała przed kotkę, wpatrzona w nią jak w obrazek.

Uśmiechnęłam się widząc jak młoda koteczka zaczęła dreptać w moją stronę. Takie maluchy były przeurocze w swojej aparycji... i ten kocięcy puch! Cudowne.
Położyłam przyniesiony prezent na ziemię pomiędzy nami co by kotka mogła go pobadać... ale chyba aktualnie była zainteresowana bardziej moimi uszami. Usiadłam zgrabnie przykrywając swoje łapy ogonem. W kociarni było przyjemnie ciepło, ale śnieg był nadal przyklejony do moich łap, ew.
- Tak, urodziłam się z prostymi uszami a potem zaczęły się wywijać... podobno moja mama takie miała. - wyjaśniłam - Jak masz na imię? Ja jestem Ukwiecona Łapa, przyniosłam wam nieco pierza do zabawy. - spytałam spoglądając na przyniesione piórka.

Kiedy kotka położyła między nimi pierzastą kuleczkę fokus Dzik płynnie zszedł z uszu rozmówczyni na cacko przed nią. Takim fikuśnym bibelotem chyba jeszcze nie miała okazji się bawić. Zaczęła je lustrować pod każdym kątem i sięgała w jego strone łapką, jeszcze go nie trącając. Cały ten czas oczywiście jej uszy były skupione na słowach dymnej.

- WwOOoOAAHHH!!!! !! ALe śmiesne, moze ja tez będe miała wykręcone usyska ghihiihgiighihehehe. - Usiadła jednak jej ogon był tak samo aktywny jak ona oglądając piórka przed chwilą. Nie mogła się doczekać, by zacząć trącać kulkę, jednak temat uszu był równie ciekawy. - Podobno twoja mama takie miała cyli ze co. Jak mozsna nie wiedzieć jakie mama ma usy!! - Zachichotała, no bo to jednak gupie nie wiedzieć czegoś takiego. Może jej mama była taka wysoka, że po prostu Ukwiecona tych uszu nie była w stanie sięgnąć wzrokiem?? Zagadka.

Kiedy terminatorka się przedstawiła, kicia szybko jej odpowiedziała z serdecznym uśmiechem - Jezstem 'Zzik!! - A to ci heca, nadal nie umiała powiedzieć 'Dzi' w swoim imieniu. Ciężki los kociaka.

Zachichotałam widząc zainteresowanie kotki w moim podarunku, fajnie że się podobał! Bynajmniej tak sądziłam po wydawanych dźwiękach... zadowolenia? Na pewno nie brzmiały na smutne a to najważniejsze!
- A no może... różnie w życiu bywa. - bo w sumie chyba czasem zdarzały się wpadki że z dwóch różnych kotów rodził się zupełnie nie podobny. Zazwyczaj chodziło o kolor futra, ale może z uszami też tak jest? I innymi częściami ciała? Na pewno nie chciałam zapewniać ani zaprzeczać w stu procentach.
- A... no nie znam mojej mamy niestety, tata jest tylko w klanie. - "tata." Ten kto mnie urodził... i tyle chyba. Słowo tata nie miało dla mnie żadnego znaczenia, to po prostu ktoś z kim wiąże krew.
- Zzik... Dzik? Dzik. Super imię! - zajęło mi chwilkę aby zrozumieć co kotka miała na myśli. Ale nic innego chyba nie pasowało oprócz Dzik.

Skakała i fikała za kępką piórek rozbawiona, co jakiś czas zwalniając by złapać oddech i odpowiedzieć. - A ty z takimi usami to słysys więcej?? Jak są takie wywinięte to pewnie cały las musis słyszeć, hehhihighii - Skoro są takie wywinięte to pewnie też słyszy co się za nią dzieje, nikt nie ma jak się zakraść do ciebie!! Z takim supersłuchem to pewnie polowanie idzie jak z płatka.

Na odpowiedź kotki dotycząca jej rodziców Dzik skrzywiła lekko mordkę. Średnio jeszcze rozumiała, jak to możliwe mieć rodziców spoza klanu. W sensie, no w teorii miało to sens ale nie umiała sobie wyobrazić scenariuszu w którym miałoby dojść do takiej sytuacji. No ale nieistotne, to jeszcze nie czas żeby się zastanawiać nad powstawaniem kociąt. Odpowiedziała tylko krótkim 'hm' i wróciła wzrokiem do puchatej kulki.

- Mhm!! 'Zzik!! - Machnęła łebkiem i potwierdziła rozpromieniona, nadal trącając zabawkę. - Ziękuje!! Twoje tes super!!!1!! Ukkwiecona... To musis kwiatki lubić pewnie, nie?? - Nie wyglądało jakby w jej futrze rosły kwiaty, więc to było jedyne logiczne wyjaśnienie imienia według młodzika.