— Mi też już nie przystoi — Zauważył obojętnie. Koteczka wyglądała bardzo poważnie, jakby starała się przed nim wypaść wręcz jak najlepiej. Trochę rozśmieszyło to kocurka w duchu. Czyżby chciała zaimponować jemu? A może tu chodzi o tą małą różnice wieku? Ciężko było stwierdzić, i chociaż trybiki w głowie syna Mroźnego Poranka pracowały jak najęte porzucił tą myśl naprawdę szybko. Nie było sensu rozmyślać nad rzeczami mało istotnymi tym bardziej kiedy uczestniczyło się w rozmowie. Mało energicznej, jednak dalej z grzeczności warto było skupić się na rozmówcy. Czasami lekko się uśmiechnąć i wykazać się wychowaniem potomka zastępcy klanu gromu. Skromnym zdaniem nie czuł się lepszy, jednak chciał jak najlepiej prezentować ojca w swoich czynach. Przypomniał sobie tu o skupieniu fakt.
— Widzę, że lepiej czujesz się po chorobie. Idealnie trafisz na swoją ceremonię za nie lada księżyc. Czy dobrze mówię? — Nie interesował się aż tak miotem Dzikiej Róży, żeby kojarzyć dokładnie ich wiek. Jedyne co zapadło mu istotnego w pamięci, to fakt iż wraz z nimi zostanie mianowany i on. Dlatego cicho i spokojnie wyczekiwał tego dnia. Nie ukazując żadnych głupich uśmiechów ani pisków ekscytacji. Ten dzień nadejdzie, z cieszeniem się z tego. Lub bez. Tak jak lubił właśnie on.

Mi też już nie przystoi. Och? Okoń nieco zaimponował jej tymi słowami, bo nie był aż tak od niej starszy, a nie dość, że sam nie zamierzał się bawić, to jeszcze uwzględnił ją w tym zdaniu, jakoby jej też nie przystawało. Bo tak było. Zapisała sobie w głowie, iż cały ten Okoń zapowiadał się dobrze...i jako, że był w podobnym wieku, to był niezłym rywalem w całej tej klanowej hierarchii. Nieco irytujące, ale i ekscytujące, bo w końcu gdyby jej jedyną konkurencją były żałosne mysie móżdżki, to czy byłaby to prawdziwa, satysfakcjonująca wygrana? Nie.
— Półtorej księżyca — poprawiła; datę swojej ceremonii pamiętała idealnie, na pamięć, w końcu była to data zbyt ważna, by ją zapomnieć czy mylić. Ale...pół księżyca to jeszcze akceptowalna pomyłka, można tak powiedzieć, chociaż wciąż - byłoby lepiej, gdyby Okoń również znał ją poprawnie od początku. Bo w końcu... — Dostaniesz nowe imię na mojej ceremonii?

Ah, fakt. Półtorej księżyca a w szczególności ta pomyłka konkretnie połowy naprawdę robiła różnice. Skinął jej głową. Miała całkowitą rację, półtorej księżyca do jej mianowania gdzie będzie mianowany i on. Aż futro się jeżyło z emocji. Jednak srebrny odetchnął będąc przeświadczony, że umie nad sobą panować. W końcu nie ma trzech księżycy.
Słysząc pytanie zadane przez córkę dzikiej róży to lekko go, rozbawiło. Zaśmiał się pod nosem, próbując ukryć to w pomruku. Rozśmieszyła go dokładniej nazywając wyczekiwaną ceremonią jako swoją. Co prawda będzie poświęcona jej miotowi ale nie spodziewał się takiej egoistycznej odpowiedzi.
— Oczywiście, jak z resztą każdy. — Mruknął. To z resztą było całkiem oczywiste. — Domniemam, że zostanę Okoniową Łapą. Jednak nie wiem co wymyśli przywódca. — Gdybanie na temat całych tych imion już znudziło kocura. Może by jeszcze lubił to robić, gdyby był cztery księżyce młodsze. Z resztą już wtedy mu się to znudziło. Nie bardzo interesowało go imię, mógłbyć Okoniową Łapą czy nawet Zdechłą. Interesował go jedynie fakt, i ranga. Ostatni z dzieci mroźnego poranka. Wszyscy już zaszli tak wysoko. A on? Gnije tu w towarzystwie złotej rozmówczyni.

Okoń wydał z siebie jakiś nieco rozbawiony pomruk, niekoniecznie głośny, ale wzbudzający podejrzenie Zaćmienia. Nie widziała tu nic śmiesznego. A jeśli kocur śmiał się z niej, to, hmph, może powinna mu odjąć kilka punktów w tym całym byciu fajnym, jednakże wciąż, taka sytuacja sprawiłaby, że byłby on jedynie coraz wyżej położonym rywalem na zaćmieniowej drodze do sukcesu.
— ...Każdy z mojego miotu. I ty. Chyba że ktoś znowu się rozchoruje, ale to już jego strata — w końcu nie cały Klan Gromu zostawał wtedy mianowany, a słowa Okonia tak zabrzmiały, toteż Zaćmienie wolała...usprzątnąć ewentualne nieporozumienia.
Domniemam. Niezłych słów używał ten cały Okoń.
— Też mi się tak wydaje. Nie masz jakiegoś bardzo skomplikowanego imienia. Ja też nie — raczej zawsze myślała, że będzie Zaćmioną Łapą. Do niedawna nawet nie wiedziała, że można dostać inne imię, niż to związane z kocięcym. Mama mówiła, że jej imię odnosi się do zakrycia światła, tak, że jest po prostu ciemno, i że czasem księżyc tak robi. Ale złocistej niekoniecznie podobał się człon z księżycem, bo księżyc to określenie czasu. — Myślałeś, kogo chciałbyś dostać na mistrza?

Przytaknął koleżance łebkiem. Nie widywał więcej niedobitków przyjścia ostatniego mrozu do lasu. Mógł zakolegować sie co prawda z kociętami wcześniej wspomnianej Dzikiej Róży, jednak myślał tylko o dołączeniu do rodzeństwa. Szkoda tylko, że jaśmina z nimi nie było. Trudno się mówi, nie będzie płakał nad zgubionym bratem. W ten sposób go nie odnajdzie, a tym bardziej sprowadzi do domu.
— Wydaje mi się inczej. Nie sądzisz, że Zaćmienie jest całkiem nie spotykane? Jak rozumiem chodzi tu o zasłonięcie słońca, jednak nie słyszałem o tym dużo od matek. To naprawdę niecodzienne widowisko. — Mruknął myśląc o tym całym zaćmieniu. Może kiedyś takie nadejdzie i je zobaczy? Na razie Okoń wpatrywał się w inne Zaćmienie. Takie chodzące na czterech łapach.
Westchnął wzruszając ramionami. — Szczerze, jest mi to obojętne. Każdy wojownik musi zostać dobrze przeszkolony aby w ogóle nim zostać. Dlatego będę zadowolony z każdego kota który nim zostanie — Uznał, że nie będzie wybrzydzał pośród kotów. W końcu nie będzie robić Kruczej Gwieździe problemu. Wybierze słusznie, a Okoń ten wybór zaakceptuje.

Okoń chyba nie do końca zrozumiał, o co chodziło Zaćmieniu, albo nie wiedział, czemu imiona się zmienia. Zaćmienie było łatwo odmienić na Zaćmioną Łapę! A tak w ogóle, to Okoń też ograniczał definicję tego zjawiska do tego najrzadszego.
— Nie tylko słońce może być zaćmione. Księżyc też może. I to o wiele częściej, no bo...co księżyc. A jak zakryjesz łapą jakieś źródło światła, to też jest zaćmione. Ale...chodziło mi o to, że mam raczej łatwe do wypowiedzenia imię. Słyszałam, że wśród terminatorów jest taki jeden, co ma okropnie trudne imię... — ale nie pamiętała go dobrze, a tym bardziej nie potrafiła go wypowiedzieć. Nie zamierzała ośmieszać się tak przed Okoniem, który, co jak co, ale był dla niej kimś nawet na równi. Nie mogłaby się przy nim prezentować gorzej.
— Mm. Ja również, ufam decyzji Kruczej Gwiazdy — i w sumie to nie znam za bardzo wojowników poza tymi ważnymi. — Byleby nie Puszczykowy Lot — dodała jeszcze pod nosem, bo w końcu nie mogła opuścić okazji, by źle mówić o złocistym. Mama robiła tak cały czas, więc pewnie oczekiwała od córki tego samego.

Kocur poczuł się trochę głupio. Kiedy ta go poprawiła. Jednak nie zamierzał tego po sobie pokazywać. To wszystko zaplanowałeś prawda Okoniu? Trzymał na pyszczku tą samą nie zmienioną minkę przysłuchując się pręgusce.
— Nie kojarzę takiego w legowisku terminatorów. A przesiaduje tam spory szmat czasu, w końcu tam moje miejsce. — Miauknął lekko, podejrzliwie? Jeśli tak to można było oczywiście wysłuchiwać tego tylko z jego tonu. — Mam jednak nadzieję, że uda mi się go poznać po ceremonii. — Dodał ciszej, podzielając uwagę między rozmyślaniem nad owym terminatorze jak i wysłuchiwaniu słów kotki. Nie tylko on ślepo patrzył w decyzje przywódcy. Mimo wszystko zainteresowały go cichsze słowa złotej. Chrząknął ciszej spoglądając na kocię. Miałby uważać na Puszczykowy Lot? Czy może tylko była to taka głupia, kocięca niechęć do kotów które kiedyś powiedziały coś raniącego młodych gromowiczów? Na szczęście, mu już ten okres buntu dawno przeszedł.
— Czym ci się naprzykrzał Puszczykowy Lot? —

— Powinienem być w tamtym legowisku, już dawno. Nie potrzebuje twoich uwag droga Zaćmienie, umiem mysleć
samodzielnie — Zauważył podnosząc wyżej swoje jasne brwi. Jej z lekka pogardliwy tom wyjątkowo irytował Okonia. Uważała się za niewiadomo kogo czy tylko miała muchy w nosie? Strasznie nieznośny typ.
Nie interesowali go jacyś mało znaczący dla niego wojownicy, nie zaprzątał sobie tym łba. Jednak kiedy ta zaczęła tłumaczyć dlaczego tak bardzo go nie lubiła z samych słów kotki był pewny że i on wyjątkowo by nie przepadał za tym kotem.
— Rzeczywiście pusty prostak. — Miauknął zgadzając się z rozmówczynią. Szczerze nie pochwalał poglądów kocura, musiał być zaślepiony dziwnym tokiem odbierania świata. Aż żal robiło się takiego tępego kota.
— Nie miałem takiego problemu, jednak mam nadzieję, że wraz z ceremonią ten dziwny typ da sobie spokój. To naprawdę niegodziwe z jego strony—

Oboje byli jakoś w Gęstym Buszu uziemieni. Jak nie ominięcie ceremonii, przez co Okoń nie został terminatorem, to frustracja Zaćmienia, że musi siedzieć w miejscu dla kociaków, chociaż wcale nie jest mała, niedojrzała i potrzebująca czyjejś opieki! A najwyżej w jej głowie.
— Dobrze wiedzieć — odparła na 'umiem myśleć samodzielnie'. Nie podobało jej się to, że Okoń nie był tak łatwy do... zgniecenia, jak jej siostra Ważka. Jednocześnie było to o wiele ciekawsze, niż rozmowy ze wspomnianą kotką; Okoń, choć ją miejscami irytował, był kotem, hm, wartościowym. Kimś, kogo mogła trzymać na równi.
Rzeczywiście pusty prostak. O, nawet się zgadzał z tym, że Puszczyk jest okropny! I to chyba tak sam z siebie, skoro kocurek umiał myśleć samodzielnie, a nie tylko powtarzać opinię Zaćmienia. Oczy Zaćmienia zalśniły w podekscytowaniu, że przeniosła kolejnego kota na antypuszczykowylotizm, zupełnie jak jej mama... trochę, heh, śmieszne, jak zabierało to tylko kilka słów.
— Cóż, w każdym razie, mama mówiła, że przyniesie nam coś dużego ze stosu na obiad, więc muszę iść. Miłego kociakowania — pożegnała się, wstając i otrzepując ze śniegu, jaki doczepił się do jej długiego futra. Będę mieć na ciebie oko.

zt, dziękuje za sesję <3

Słysząc coś na wzór pożegnania z strony Zaćmienie Skinął jej głową. Kotka okazała się być wyjątkowo ciekawą personą, godną jego uwagi. Może wraz z ceremonią i nowymi nauczycielami uda się im kiedyś zmierzyć w jakimś sparingu. Ta była całkiem dobrą przeciwniczką, warto było utrzymać pokojowe relacje.
— Do zobaczenia na ceremonii Zaćmienie — Mruknął jeszcze za kocicą. Po całkiem przyjemnej rozmowie z towarzyszką również wstał a kiedy ta zniknęła za gęstym buszem zajął się własnymi sprawami.

Białorzytka chciała znaleźć kota z którym mogłaby spędzić razem czas, bo irytowało ją już samotne przesiadywanie, a wolała jednak odpocząć od swojego rodzeństwa. Kochała ich i lubiła z nimi spędzać czas, ale czasami potrzebowała zrobić sobie od nich przerwę i poznać nowe koty. Nie zamierzała przez całe życie obracać się jedynie w towarzystwie braci. Może zadanie się z jakąś kotką pomogłoby jej nie czuć się dziwnie gdy ktoś mówił że jest "uroczą kotką" albo gdy rodzeństwo nazywało ją "siostrą" a tata "córką". Raczej nie czuła się że to określenie do niej pasuje, ale może to przez to że miała prawie samych braci. Może brakowało jej kotkowego towarzystwa, bo Miodowy Nos, raczej niezbyt często akceptowała ją w swoim otoczeniu. Zazwyczaj tylko wtedy gdy Białorzytka wrzuciła komuś żuka albo pająka do legowiska.
Gdy tylko weszła do kociarni, nazywanym też Gęstym Buszem, skierowała swoje kroki w stronę starszej kotki. Chyba się nazywała Osa? Pszczółka? Trzmielinka? Jakoś tak. Imię jednej z córek Dzikiej Róży niezbyt zapadło jej w pamięć, ale wiedziała tyle że na pewno było od jakiegoś owada. I to takiego z żądłem. Wolała jednak nie palnąć czegoś głupiego i nie nazwać ją innym imieniem niż ma w rzeczywistości. Zwyczajnie ją o to zapyta jak kot, a nie będzie zgadywać. Podeszła więc do niej i przysiadła gdzieś niedaleko i obserwowała jej poczynania z Mysim Ogonkiem. Chciała jakoś fajnie zagaić i dać znać o swojej obecności. Uznała też jej zachowanie za zabawę, siłowanie się z gałązką, postanowiła więc że dołączy bo czemu nie? To dobry sposób na rozpoczęcie
znajomości
- Cześć, jak się nazywasz? - zapytała z uprzejmym uśmiechem na pyszczku. - Mogę bawić się z tobą? -

Gdy spojrzenie Pszczółki wylądowało na niej jej uprzejmy uśmiech lekko się poszerzył. Niech wie że to dziecko tej Miodowej Wąs nie ma względem niej złych zamiarów. Jej rodzice jak i część rodzeństwa słynęła z głupich kawałów. Ją ta zła sława omijała szerokim łukiem. Chociaż Białorzytka nigdy nie stroniła od robienia innym psikusów, to jednak zawsze starała się to robić po cichu i w ukryciu. Tak by nikt się nie dowiedział że to ona i nie musiała ponosić za to żądnych konsekwencji. Poza tym kto by uwierzył że taka urocza mała klususia zrobiła cokolwiek złego?
- Bardzo ładnie, ja jestem Białorzytka. Trochę przydługie no nie? - stwierdziła i odpowiedziała na zadane przez koleżankę pytanie. - Liczę że Krucza Gwiazda skróci do Białej Łapy albo da mi coś nowego -
Białorzytkę na chwile zatkało. Czy to co przed chwilą Pszczółka robiła nie było zabawą? W tym ciąganiu gałązki chodziło o coś głębszego, czego szylkretka nie dostrzegła na pierwszy rzut oka? Być może, zdecydowała się więc udawać że wcale nie uznała tego za rodzaj zabawy. Mogła by w ten sposób urazić Pszczółkę, a tego by raczej nie chciała.
- Hmm, nie wiem, chcesz się po siłować? albo możemy zagrać w berka - odpowiedziała po chwili namysłu. To były jedyne zabawny, które wpadły jej teraz do głowy. Zwykle w to się bawiła z rodzeństwem, gdy nie szykowali nowego psikusa.

Białorzytka po prostu lubiła się uśmiechać. Sądziła że wygląda w tedy przyjaźniej. Dzięki temu może więcej kotów do niej zagada. Chciała poznawać nowe koty, zaprzyjaźnić się z kimś, a nie gadać tylko z braćmi i jedną siostrą. Nikt nie uwierzy że taka uprzejmy, młody kot zrobił cokolwiek złego. Co że ona jakieś psikusy? W życiu, to robota jej rodziców, Błotka albo Rdzy, ale na pewno nie jej. Ona jest grzecznym mały kociakiem, a za niedługo grzeczną młodą terminatorką.
Jej imię rzeczywiście było przydługie i skomplikowane, ale było jej. Lubiła je. Wybierał je Mniszkowy Płatek, albo jej mamie zależało na niej bardziej niż to okazywała. Białorzytka lubiła bardziej wierzyć w tą drugą wersje zdarzeń, chociaż wiedziała że jest ona mniej prawdopodobna. Nie przeszkadzało by jej jednak gdyby Krucza Gwiazda zmienił jej imię na coś prostszego. Nie miałaby problemu z przedstawieniem się jako Wróbla Łapa czy Ptasia Łapa albo Biała Łapa albo jakakolwiek inna Łapa, a nie akurat Białorzytkowa Łapa.
Zauważając skrzywienie na pyszczku koleżanki szybko zrozumiała o co chodzi. Propozycje zabaw, które podała z całą pewnością nie podobały się Pszczółce. Dlaczego? Nie miała zielonego i trochę ją to zastanawiało. Niezbyt się tym jednak przejęła. Może Pszczoła bawiła się w coś innego z rodzeństwem i zaproponuje jakąś inna ciekawszą zabawę. Tak czy siak, ważne żeby było to coś fajnego i zabawowego.
- Zagadki tak? - powiedziała. Nie był to jej wymarzony sposób na spędzanie wolnego czasu, ale w sumie czemu nie. - Hmm... robi miodek i jest w paski, jak się nazywa ten owad? -

Dzisiaj postanowiłem pobawić się w okolicach Mysich Ogonków. Wielkie było moje szczęście, gdy na nikogo się tu nie natknąłem. Chciałem trochę posiedzieć w samotności, z dala od tych wszystkich szyderczych spojrzeń śledzących każdy mój ruch. Tylko tu mogłem liczyć na odrobinę prywatności, dopóki jakiś inny kociak nie wpadnie na ten sam pomysł co ja. Usiadłem wygodnie w cieniu i zacząłem szarpać za gałązki, udając, że poluję na nie jak na zwierzynę.

//Jeżynka baby

Ja też akurat postanowiłam udać się do Mysich Ogonków. I na moje szczęście w końcu spotkałam kogoś nowego i nie aż tak starego do zabawy! Nareszcie! Przyglądałam się krótką chwilę aby ocenić umiejętności dymnego kocura. I były, chyba okej. Tak sądzę. Podeszłam szybkim krokiem starając się nie zaskoczyć skupionego na zabawie. - Cześć! - miauknęłam przyjacielsko. - Jesynka jestem. 

Długo nie nacieszyłem się ciszą i spokojem, gdyż zaczepił mnie jeden z młodszych klanowiczów. Kociątko właściwie, płci żeńskiej. Rzadko miałem okazję pogadać z przedstawicielkami tej drugiej, piękniejszej płci i to jeszcze zbliżonych do mnie wiekiem. Zawsze miałem problem, z czym by tu z nimi rozmawiać. Kotki znacznie różniły się od kocurów po wieloma względami. Były pełne wdzięku i gracji, lubiły robić inne rzeczy niż my, panowie. Ale w sumie...nie były takie złe, jak już się je bliżej poznało. Zaćmione Słońce, Tęczowa Chmura czy nawet moje siostry - one wszystkie dały się polubić, więc może i z tą kruszyną będzie tak samo? Warto chociaż spróbować, prawda? Raz kotu śmierć, jak to mówią.
- Witaj. - odpowiedziałem na powitanie maleństwa, które przedstawiło mi się jako "Jesynka". Domyśliłem się, że próbowała powiedzieć "Jeżynka", jednak przez kocięcą wadę wymowy wyszło tak jak wyszło. Sam kiedyś miałem problemy z poprawnym wysławianiem się, więc dobrze znałem ten ból. Uśmiechnąłem się ciepło do niewielkiej istotki. Była tak malutka i krucha, że od razu zapragnąłem ją chronić własną piersią. - Miło mi cię poznać, Jeżynko. Ja jestem Bociania Łapa, ale możesz mi mówić Bociek. Tak miałem na imię, będąc w twoim wieku. - dotknąłem łapą jej ślicznego, uroczego noska. Był z niej prawdziwy słodziak! A to imię pasowało do niej idealnie - jeżyny są równie małe i słodkie jak ona.